ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.
«Εφ' όσον ο
πνευματικός διακονεί στην θεουργία των ανθρώπων», τόνιζε ο Γέροντας, «ο ιερεύς δεν
πρέπει να ξενοιάζεται, διότι ο αγών του είναι τραχύς και διηνεκής, επειδή φέρει
την ευθύνη όχι μόνο της ιδικής του σωτηρίας, αλλά και του ποιμνίου του.
Η Χάρις
του Θεού, που προσφέρεται στον ιερέα διά της χειροτονίας, είναι δώρο για όλη την
Εκκλησία και όχι προσωπικό του. Εφ' όσον το κύριο έργο του είναι η καταλλαγή των
ανθρώπων μετά του Θεού, πρέπει διαρκώς ο λειτουργός να μεσιτεύει για τον κόσμο-
να είναι ο άνθρωπος της προσευχής. Έτσι τον βλέπει και έτσι τον θέλει ο λαός του
Θεού.Ο ιερεύς έχει χρησθεί από την Εκκλησία και έχει διοριστεί από τον Θεό ως
'έλεος„ μέσα στον κόσμο- έχει αναλάβει, δηλαδή, με την προσευχή του να κατεβάζει
το έλεος του Θεού σε όλη την κτίση».
Με βαθειά επίγνωση και
νηπτική εγρήγορση βίωνε ο Παππούς την ιερατική Χάρι και η παρουσία του ήταν
πράγματι «έλεος» του Θεού μέσα στην Εκκλησία. Σε κάποια ιερατική σύναξη έλεγε:
«Μεσίτης μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων ίσταται ο ιερεύς, τας εκείθεν τιμάς
κατάγων προς ημάς και τας παρ' ημών ικετηρίας ανάγων» , ως αναφέρει ο ιερός
Χρυσόστομος. Ο κληρικός οφείλει να είναι τύπος Χριστού• να συνειδητοποιεί ότι η
καρποφορία του έργου του εξαρτάται εξ ολοκλήρου εκ της στάθμης της πνευματικής
του ζωής.
Ο υπουργός του Υψίστου πρέπει να είναι όλος άγιος και να έχει μόνιμο την
Χάριν του Αγίου Πνεύματος εντός του. Να θεωρεί τον Κύριον ενώπιων αυτού διά
παντός, να ζει περισσότερο την Βασιλεία του Θεού από την εφήμερη
πραγματικότητα. Να αφήνει τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος να ενεργή δι' αυτού.
Πνευματικός είναι ο άνθρωπος εκείνος, εις τον όποιον κατοικεί το Πνεύμα το Άγιον.
Και όλοι γνωρίζομε ότι το Πνεύμα το Άγιον αναπαύεται εις τους ταπεινούς
τηρητάς των Θείων εντολών. Εάν τις αγαπά με τον λόγον μου τηρήσει και ο Πατήρ
μου αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αυτώ
ποιήσομεν" ».
Ο Γέροντας επεσήμαινε
ότι τότε μόνο ημπορεί να επιδράση ο ιερεύς στο ποίμνιο του, όταν ο ίδιος είναι
γνώμων των όσων διδάσκει και εμφορείται από πίστη ακράδαντο. Και όταν έλεγε πίστη,
εννοούσε την ζώσα σχέση και την προσωπική κοινωνία της ψυχής με τον αποκαλυπτόμενο
Θεό, η οποία εκφράζεται με την τελεία παράδοση στο θέλημά Του.
ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΜΕΓΑΡΑ 2006
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2012/04/blog-post_01.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου