Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδης, Ἐπείγουσα ἀνάγκη γιά ἀληθινή μετάνοια

Ἐπείγουσα ἀνάγκη

ΔΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ

 

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

 

«Τίς γάρ καθαρός ἔσται ἀπό ρύπου, ἀλλ᾽ οὐδείς, ἐάν καί μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς» ( Ἰώβ ΙΔ´ 4-5)… Δέ γεννήθηκε ποτέ κανένας, πού νά ᾽ναι ἀπαλλαγμένος ἀπ᾽ τήν ἁμαρτία, κι ἄς ἔζησε μονάχα μιά ἡμέρα σε τοῦτο τόν κόσμο.

Ἡ ἁμαρτία - τό ξέρουμε ὅλοι μας - εἶναι κληρονομική. Ἀκόμα κι αὐτή "ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ἔγκειται ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ" (Γεν.Η´ 21). Ὁ νοῦς, ἡ σκέψη, ἡ καρδιά, ἡ φαντασία, ὅλος ὁ ἐσωτερικός ἄνθρωπος, εἶναι ὅλος βρωμιά καί δυσωδία. Εἴμαστε σκουπιδαριό. Κουβαλᾶμε "ἀπό πρωΐας μέχρι νυκτός", ὅλα τῆς ψυχῆς τά σκουπίδια. Τά τραύματα, πού μᾶς προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, εἶναι τόσα πολλά καί τόσο ὀδυνηρά, ὥστε κατά τή συγκλονιστική ἔκφραση τοῦ προφήτη Ἠσαΐα Α´ 6: «ἀπό ποδῶν ἕως κεφαλῆς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ ὁλοκληρία». Δεν ὑπάρχει μέρος τοῦ σώματος ἀκέραιο καί ὑγιές. Ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος εἶναι τραυματισμένος. Ἔχει καταντήσει ὅλος, "πληγή φλεγμαίνουσα".

Ἄν θέλαμε νά συνέλθουμε, να συναισθανθοῦμε καί νά ἐπανέλθουμε στή μακάρια κατάσταση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, θα ἔπρεπε νά κλαῖμε μέρα-νύχτα καί νά θρηνοῦμε γιά τίς ἁμαρτίες μας σάν τό Δαβίδ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε:«Ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου, λούσω καθ᾽ ἑκάστην νύκτα τήν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τήν στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. 6, 7).

Ὡστόσο, τά πράγματα δεν εἶναι τόσο τραγικά, ὥστε ἡ ζωή μας νά καταντήσει θρηνητική καί δυστυχισμένη, δίχως χαρά καί δίχως ἐλπίδα. Οὔτε ὁ Θεός τό θέλει. Ἕνα εἶναι τό πιό φοβερό κακό, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Δεινόν μέν τό ἁμαρτάνειν, πολλῷ δέ χαλεπώτερον το καί μέγα φρονεῖν ἐπί τοῖς ἁμαρτήμασιν». Ἀναμφισβήτητα, εἶναι φοβερό τό ν᾽ ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλά τό πιό φοβερό και ἀξιοκατάκριτο εἶναι ν᾽ ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος, καί νά ἀλαζονεύεται καί νά καυχᾶται γιά τις παρανομίες καί τά ἐγκλήματα τῆς πωρωμένης ψυχῆς του. «Μή ὁ πίπτων οὐκ ἀνίσταται ἤ ὁ ἀποστρέφων οὐκ ἐπιστρέφει;» ( Ἰερ. Η´ 4). Μήπως ἐκεῖνος πού πέφτει δέ σηκώνεται ἤ ἐκεῖνος πού παίρνει στραβό δρόμο, δε ξαναβρίσκει τόν καλό, καί ἐπιστρέφει;

Ἐάν ἡ μετάνοια εἶναι τό κλειδί τῆς συμφιλίωσής μας μέ τόν Θεό, σέ κάθε ἐποχή καί γιά ὅλους τους ἀνθρώπους, πολύ περισσότερο εἶναι ἐπείγουσα καί ἀναγκαία σε καιρούς ἀποστασίας καί ἀπιστίας καί οἰκουμενικῆς διαφθορᾶς, σάν τή δική μας.

Ὑπέροχο, μοναδικό, ἀνεπανάληπτο καί καθολικό ὑπῆρξε, το νέο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου.Μέγα τό μήνυμα καί ἀπαραίτητο γιά τή σωτηρία μας. Τό κήρυξε πρῶτος ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί ἀκολούθησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας και Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Τό ἴδιο κήρυγμα τῆς Μετάνοιας.

Ἡ Μετάνοια ἀποτελεῖ το εἰσιτήριο τῆς Νέας Βασιλείας - τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ- και ἡ εἴσοδος γίνεται μέσον τοῦ πνευματικοῦ Ἰορδάνη, δηλαδή τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. Γ´ 2), κήρυττε "ἡ φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ", δηλαδή ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Τή Μετάνοια την κηρύττει μέ πολλούς τρόπους καί ὁ Ἰησοῦς. Ἄλλοτε μέ παραβολές, ὅπως τοῦ "ἀσώτου υἱοῦ", τῆς "ἀπωλεσθείσης δραχμῆς", τοῦ "ἀπολωλότος προβάτου", και ἄλλοτε ὑπενθυμίζοντας στους πονηρούς καί ὑποκριτές φαρισαίους, τή θαυμαστή μετάνοια τῶν Νινευιτῶν, οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, τήν εἶχαν ἔμπρακτα ἀποδείξει καί μέ ἀπόλυτη νηστεία.

Μιλώντας γιά δεύτερη φορά, μετά τήν Πεντηκοστή, ὁ ἀπόστολος Πέτρος, καί βλέποντας το θαυμασμό τους, οἱ Ἑβραῖοι, για τή θεραπεία τοῦ χωλοῦ, τους εἶπε, χωρίς περιστροφές, πώς το φάρμακο εἶναι ἡ μετάνοια: "Μετανοήσατε οὖν καί ἐπιστρέψατε εἰς τό ἐξαλειφθῆναι ὑμῶν τάς ἁμαρτίας, ὅπως ἄν ἔλθωσι καιροί ἀναψύξεως..." (Πράξ. Γ´ 19-20).

Ἀφοῦ τούς κατάγγειλε, χωρίς περιστροφές, ὅτι, «ἐσεῖς ἀρνηθήκατε καί παρεδώκατε στό θάνατο τόν ἀρχηγό τῆς ζωῆς, τον ὁποῖο ἀνέστησε ὁ Θεός ἀπό τους νεκρούς… ἀλλά ξέρω πάλι, ὅτι, "κατά ἄγνοιαν ἐπράξατε"».

Ὁ θεοφώτιστος Πέτρος τους μίλησε γιά "καιρούς ἀναψύξεως", ἐφόσον ὅμως προηγηθεῖ μετάνοια. Καί τί σημαίνει "καιροί ἀναψύξεως"; Σημαίνει, καιροί ἀναψυχῆς, ἀνακούφισης και ψυχικῆς ἀνάπαυσης. "Μετανοήσατε, ὅπως ἄν ἔλθωσι καιροί ἀναψύξεως".

Ἰδού ὁ δρόμος, τό φάρμακο καί ἡ λύση τῆς παγκόσμιας και τῆς ἑλληνικῆς κρίσης. Οἱ τοπικές καί διεθνεῖς πολιτικές και οἰκονομικές κρίσεις, εἶναι μέσα καί τρόποι τῆς ἀγάπης, τῆς σοφίας καί τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Καλή καί ἄριστη ἡ ὑγεία· ἀλλά πικρά τά φάρμακα καί οἱ τρόποι θεραπείας. Οἱ οἰκονομικές κρίσεις, οἱ πειρασμοί και ὅλες τῆς ζωῆς οἱ δοκιμασίες, ἀποτελοῦν μέσα ἠθικῆς κάθαρσης καί φωτισμοῦ ψυχῆς.

Ὁ Μ. Βασίλειος, μετά ἀπό κάποια ξηρασία καί πεῖνα στήν περιοχή τῆς Καισάρειας, ἔλεγε σε ὁμιλία του: "Μάθωμεν ὅτι δι᾽ ἀποστροφήν καί ἀμέλειαν ταύτας ἡμῖν ὁ Θεός τάς πληγάς ἀνίησιν, οὐκ ἐκτρῖψαι ζητῶν, ἀλλ᾽ ἐπανορθῶσαι σπουδάζων...". Ἄς καταλάβουμε καλά, ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἔστειλε αὐτές τίς τιμωρίες, γιατί ἀπομακρυνθήκαμε καί ἀποστατήσαμε ἀπ᾽ Αὐτόν καί δείξαμε ἀμέλεια πνευματική. Καί στη συνέχεια, ὁ μέγας τῆς Καισάρειας Ἱεράρχης, ἀναφέρει τίς διάφορες παραβάσεις καί τ᾽ ἁμαρτήματα τῶν γονιῶν, τῶν δασκάλων, τῶν φιλάργυρων, τῶν δούλων, τῶν ἐλεύθερων, τή σκληρότητα, τήν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης,τήν ἐκμετάλλευση τῶν φτωχῶν,τή ραθυμία τῆς προσευχῆς... και τόσα ἄλλα.

Τ᾽ ἁμαρτήματα τά δικά μας,καί οἱ ἀσέβειες στή χώρα μας, οὔτε μετροῦνται, οὔτε περιγράφονται. Ἐκτός ἀπό μύριες ἄλλες ἀνομίες, ναοί παραβιάζονται, ἱερά Σκεύη καί Λειψανοθῆκες κλέβονται καί βεβηλώνονται, ἱεροί ναοί πυρπολοῦνται καί… τόσα ἀλλα.

Ἐπείγουσα λοιπόν ἀνάγκη: ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

Ορθόδοξος Τύπος,  21 Σεπτεμβρίου 2012

 http://aktines.blogspot.gr/2012/09/blog-post_1577.html#more