Καταστροφές τῆς Μονῆς ἀπό τούς Καθολικούς. Ἡ ἵδρυσις τῆς νέας Μονῆς Ριμέτς. Νέοι διωγμοί τοῦ καθεστῶτος. Βιαία ἐπιστροφή στόν κόσμο. Ἀρχιμανδρίτης Δομέτιος Μανωλάκε. Μέρος Γ'

Καταστροφές τῆς Μονῆς ἀπό τούς Καθολικούς

Ἀρχιμανδρίτης Δομέτιος Μανωλάκε Ἱερά Μονή Ριμέτς (1924-1975)

Ἁγιασμένες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμάνικης Ἐκκλησίας

Μέρος Γ'

ὑπό Ἡγουμένης Ἱεροσολύμας

Ἡ ἱστορία ἦτο περιπετειώδης ὑπομένοντας συχνές λεηλασίες, καταστροφές καί διωγμούς τῶν μοναχῶν. Τό ἔτος 1762  ἔγινε στόχος βομβαρδισμῶν ἀπό τόν στρατηγό Μπούκωφ. Στά κιτρινισμένα φύλλα ἑνός βιβλίου τῆς ἐκκλησίας, τῆς Παρακλητικῆς, ἕνας μοναχός σημείωσε λακωνικά.
 "Ἐγώ ὁ μοναχός Σίλβεστρος ἔγραψα ὅτι κατέστρεψαν οἱ ἄπιστοι τό μοναστήρι τοῦ Ριμέτς, πού εὑρίσκεται στήν κοιλάδα Γκεοαγκίου, τό ἔτος 1762, στίς 20 Αὐγούστου, ἡμέρα Σάββατο πρός αἰώνια καταδίκη τους". Νέες περιπέτειες ἦλθαν καί πάλι κατεπάνω του. Στά 1785, ἡ ξένη κυριαρχία τῆς Αὐστρουγγαρίας ἐβασάνισε τούς μοναχούς καί τούς Χριστιανούς τῆς περιοχῆς Ριμέτς, ἡ ὁποία εἶχε συμμετάσχει στήν ἐπανάστασι τῶν πόλεων Χορέα, Κλόσκα καί Κρισιάν μέ ἀποτέλεσμα μιά νέα ἐρήμωσι καί καταστροφή.

Ὁ ἴδιος μοναχός σημειώνει μέ θλῖψι σ᾿ ἕνα ἄλλο ἐκκλησιαστικό βιβλίο. " Ἐσημείωσα αὐτό τό γεγονός, μέ ἀληθινή ὀδύνη ὅτι κατέστρεψαν τό Μοναστήρι τῆς κοιλάδος μεταξύ Γεοαγκίου καί Ριμέτς τήν πρώτη φορά τό 1762, ἐνῶ γιά δεύτερη φορά τό 1785, Δεκέμβριο μῆνα, στίς 23 τοῦ μηνός, ἡμέρα Τρίτη. Ἔγραψα ἐγώ ὁ μοναχός Σίλβεστρος".
Τό 1792, ἡ Αὐλή τῆς Βιέννης ἐξέδωκε ἕνα διάταγμα διά τοῦ ὁποίου ἀνελάμβανε τήν ἀναστήλωσι τῆς ἐκκλησίας, ἀλλά μόνο ὡς ἐκκλησιίας ἐνοριακῆς καί ὄχι μοναστηριακῆς. Ἔτσι, λοιπόν, τό μοναστήρι καταργήθηκε, ἐνῶ οἱ χριστιανοί τήν θεωροῦσαν πάντοτε μοναστηριακή ἐκκλησία καί τήν ὠνόμαζαν "Μητέρα" τῶν ἑπτά ἐνοριακῶν ἐκκλησιῶν τῶν ἀντιστοίχων χωριῶν τῆς κοιλάδος Ριμέτς.

Ἡ ἵδρυσις τῆς νέας Μονῆς Ριμέτς

Ἡ μοναχική ζωή ἐπανῆλθε ἐκεῖ τό 1940 μέ μερικούς μοναχούς καί κατόπιν μετατράπηκε σέ γυναικεῖο μέ ἀπόφασι τῆς Ϊερᾶς Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, στίς 30 Ὀκτωβρίου 1955.
Κατά τήν πρώτη ἄφιξι στό Ριμέτς τοῦ π. Δομετίου καί τῶν πρώτων μοναζουσῶν, ὁ τόπος ἦτο σχεδόν ἔρημος, παρηγορούμενος μόνο ἀπό τήν παλαιά ἐκκλησία. Μέ δυσκολία ἠμπορέσαμε νά φθάσουμε ἐκεῖ, διότι ἡ ἀπόστασις ἀπό τόν κεντρικό δρόμο ἦτο 18 χιλιόμετρα καί δρόμος δέν ὑπῆρχε. Ἔπρεπε νά περάσουμε τό νερό τοῦ ποταμοῦ μέσα ἀπό τήν κοιλάδα καί μέ πολύ κόπο νά φθάσουμε στήν ἐρημική ἐκείνη περιοχή, ὅπου εὑρισκόταν μόνο ἡ ἐκκλησία μισογκρεμισμένη. Αὐτοκίνητο δέν ἠμποροῦσε νά μπῆ τότε.
 Ὁ τόπος ἦτο ἄγονος. Στά ὑπάρχοντα κελλιά δέν ὑπῆρχαν σόμπες. Ἠλεκτρικό φῶς δέν ὑπῆρχε. Ἐμεῖς οἱ μοναχές, πρίν ξεκινήσουμε γιά ἐδῶ, δέν ἠξέραμε σέ ποιό τόπο ἐπηγαίναμε. Δέν ἐγνωρίζαμε τήν σκληρότητα καί τήν ἐρημικότητα στήν ὁποία εὑρισκόταν τό Ριμέτς. Μόνο ὁ π. Δομέτιος καί ὁ π. Βαρσανούφιος τό ἤξεραν.
Ἀφοῦ ἐγκατασταθήκαμε ἐδῶ, εἶπα στόν π. Δομέτιο, ὁ ὁποῖος συνέχιζε νά μᾶς ἐνθαρρύνη. "Ἀλλοίμονό μας, πάτερ, διότι στά ὀπίσθια τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔφερες". Ἦτο δύσκολη ἡ ζωή μας στήν ἀρχή, ἀλλά ἤμουν εὐτυχισμένη καί γεμάτη ἐνθουσιασμό γιά κάθε τί πού ἐκάναμε. Ὁ Πατήρ μᾶς προέτρεπε νά ἔχουμε ὑπομονή, νά προσευχώμεθα καί νά ἐλπίζουμε στήν βοήθεια τοῦ Κυρίου. Ἀλλ' ὅμως οἱ συμφορές μας συνεχίσθηκαν καί εἰς βάρος τοῦ μοναστηριοῦ μας.

Νέοι διωγμοί τοῦ καθεστῶτος

Κατά τά ἔτη 1959-1960, πού ἡ κομμουνιστική ἰδεολογία στήν Ρουμανία εὑρισκόταν στήν κορυφή τῆς κακίας της, πολλές μοναχές ἐκδιώχθηκαν ἀπό τό μοναστήρι καί ὑποχρεώθηκαν νά ἐπιστρέψουν στήν κοσμική ζωή. Τότε μερικά μοναστήρια κατεστράφησαν. Καί στό μοναστήρι Ριμέτς οἱ μοναχές ἀπομακρύνθηκαν διά τῆς βίας καί ὑποχρεώθηκαν νά φορέσουν πολιτικά ροῦχα.
 Ἡ δυσκολώτερη στιγμή ἦτο στίς 26 Ὀκτωβρίου 1959, ὅταν ὁ Πατήρ προσκλήθηκε νά πάη στήν πόλι Κλούζ μαζί μέ τήν ἡγουμένη Λαυρεντία. Ἐκεῖ τούς ἀνεκοίνωσαν εὐθέως ὅτι πρέπει τό συντομώτερο νά φύγουν γιά τό κόσμο ὅλες οἱ μοναχές τῆς Μονῆς. Ἐάν ἀντιδράσουν, θά τό πληρώσουν μέ τό κεφάλι τους καί τήν ζωή τους. Τό φῶς τοῦ ἡλίου δέν θά λάμπη ἐκεῖ πλέον.
Ὅταν ὁ Πατήρ  ἔφθασε τό βράδυ στό μοναστήρι, μαζί μέ τήν ἡγουμένη Λαυρεντία, ἐμεῖς, μερικές μοναχές ἀπό τήν συνοδεία μας, τούς ἐπεριμέναμε, στόν τόπο πού ὀνομάζεται Πρεκούπ, κάτω στήν κοιλάδα, μή γνωρίζοντας τί νέα θά μᾶς φέρουν.
 Ὁ Πατήρ πλησιάζοντας ἔβαλε τά κλάμματα καί μᾶς εἶπε. "Ἔτσι ἐζήτησε ὁ σατανᾶς νά σᾶς κοσκινίση. Τώρα πρέπει νά γίνετε δυνατές καί νά δώσετε ἀπόδειξι τῆς ἀμετακλήτου ἀποφάσεώς σας ὅτι ὑπηρετεῖτε τόν Θεό καί ἔχετε παραδώσει σ᾿Αὐτόν ὁλόκληρη τήν ζωή σας". Ἐπιστρέψαμε μαζί στό μοναστήρι. Ἐκείνη τήν βραδυά κανείς ἀπό ἐμᾶς δέν ἔκλεισε μάτι. Ὁ Πατήρ  μᾶς συγκέντρωσε στήν ἐκκλησία καί μᾶς εἶπε. "Ἡ συνοδεία μας ἦτο ἑνωμένη ὅλα αὐτά τά χρόνια, ἀλλά ἀπ᾿ ἐδῶ καί στό ἑξῆς θά παραμείνη ἑνωμένη, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἔστω κι ἄν διαλυθῆ προσωρινά" .

Βιαία ἐπιστροφή στόν κόσμο

Ἀναχωρήσαμε ἀπό τό μοναστήρι μας τήν ἄνοιξι τοῦ 1960, στίς 13 Μαΐου. Ἦτο ἡ μεγαλύτερη θλιβερή ἡμέρα τῆς ζωῆς μας. Μοναχές, νέες καί γριές ἔπρεπε νά ἐκδυθοῦμε τά μοναχικά μας ἐνδύματα, νά φορέσουμε κοσμικά καί νά πάρουμε τόν δρόμο τῆς περιπλανήσεως μέσα στόν κόσμο. Ὅλη ἡ ἀδελφότης κατάλαβε ὅτι ἔπρεπε νά ἀνεχθοῦμε αὐτή τήν κατάστασι, νά μή δημιουργήσουμε κάποια ἀντίστασι γιά νά παραμείνη ἐλεύθερος καί ὁ π. Δομέτιος καί ἐμεῖς νά ἠμποροῦμε νά τόν ἔχουμε, μέσα στόν κόσμο, ἀνάμεσά μας.
Τό πρωΐ τῆς 13ης Μαΐου, ὁ Πατήρ τελείωσε τήν Θεία Λεειτουργία καί ὅλη ἡ συνοδεία ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Συγκεντρωθήκαμε κατόπιν στήν πύλη γιά νά ἀναχωρήσουμε πρός τά κάτω, πρός τήν κοινότητα Τέϊους. Ἦλθε τότε ὁ γέροντας Γκρόζα, ἡλικίας περίπου 90 ἐτῶν, πού κατοικοῦσε λίγο πιό ψηλά ἀπό τό μοναστήρι καί εἶπε στόν Γέροντά μας. "Πάτερ Δομέτιε, ἄφησέ με νά κτυπήσω τίς καμπάνες τοῦ μοναστηριοῦ, γιά νά μή χαθῆ καμμία ἀπό τίς μοναχές μέσα στίς κοιλάδες τοῦ κόσμου. Καί στόν Α΄παγκόσμιο πόλεμο τό ἴδιο ἐκάναμε. Κτυπήσαμε τίς καμπάνες, ἔφυγαν γιά τόν κόσμο οἱ μοναχές, ἀλλά καμμία ἀπό ἐδῶ τό Ριμέτς, δέν χάθηκε. Μετά τόν πόλεμο ἐπέστρεψαν ὅλες στό Ριμέτς".
 Ὤ, Κύριέ μου, Κύριέ μου, τί δάκρυα καί στεναγμοί ἀκούσθηκαν τότε στήν πύλη τῆς Μονῆς μας! Ἦτο τόση ἡ λύπη καί ὁ πόνος μας πού ὁ Πατήρ  δέν ἤξερε ποιά νά καθησυχάση καί νά παρηγορήση. Γιά νά μᾶς ἐλαφρώση τόν πόνο, μᾶς συνώδευσε μέχρι κάτω τό χωριό Τέϊους.
Ἐπιστρέψαμε στά χωριά, πού γεννηθήκαμε. Ὅσες ἀπό ἐμᾶς κατοικοῦσαν σέ κοντινά χωριά, κἄπου-κἄπου ἐκάναμε συγκεντρώσεις καί μιλούσαμε. Μετά ἀπό ἕνα χρόνο, τό 1961 ἐκτίσαμε μαζί μέ τόν π. Δομέτιο στό Ριμέτς ἕνα σπίτι (πρεσβυτέριο) γιά κατοικία δῆθεν τοῦ ἱερέως τοῦ χωριοῦ. Μέσα σέ τρεῖς μῆνες εἶχαν τελειώσει ὅλες οἱ δουλειές. Σκοπός μας ἦτο νά ἐπιστρέψουμε καί νά μείνουμε ἐκεῖ. Νά ἐργαζώμεθα χαλιά σάν κοσμικές ἀκόμη. Ἡ στρατιωτική ἀστυνομία ἔμαθε τό σχέδιό μας, μᾶς ἐπῆρε τά δελτία ταυτότητος καί μᾶς ἔδιωξε ἀπό τό "πρεσβυτέριο". Κατόπιν προσπαθήσαμε νά ἀποκτήσουμε ἔγκρισι γιά νά δουλέψουμε στό τμῆμα χαλιῶν τοῦ Τέϊους.

Μετάφρασις ἀπό μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις