Σελίδες

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ





ΟΔΗΓΙΕΣ: ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:

Δίπλα από το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός που υπάρχει ένα μικρό βελάκι , πατάμε εκεί και μας βγάζει διάφορες επιλογές από τις οποίες πατάμε το Download .
Και γίνεται η εκκίνηση να κατέβουν όλες οι ομιλίες.

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Βιβλιοκριτική:"Ὁ μέσα ποταμός" τοῦ Κυριάκου Μαρκίδη


 
Β Ι Β Λ Ι Ο Κ Ρ Ι Τ Ι Κ Η :
« Ο   Μ Ε Σ Α   Π Ο Τ Α Μ Ο Σ »
ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΡΚΙΔΗ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Κυριάκος Μαρκίδης, «παγκοσμίως γνωστός» κοινωνιολόγος «γιά τά ργα του σχετικά μέ τή χριστιανική πνευματικότητα», πως τό βιογραφικό του ναφέρει, καί συγγραφέας τν βιβλίων «Τό ρος τς Σιωπς», «Δρα τς ρήμου» και «Ταξίδι μέ τόν Λέοντα» ξέδωσε να κόμη βιβλίο σχετικό μέ τή χριστιανική πνευματικότητα μέ τίτλο « Μέσα Ποταμός» καί πότιτλο «Προσκύνημα στήν Καρδιά τς Χριστιανικς Πνευματικότητας».
Στά τρία προαναφερθέντα  βιβλία του λλά καί στά βιβλία του « Μάγος το Στροβόλου: κπληκτικός κόσμος νός Πνευματιστ Θεραπευτ», «Πίστη (ποταγή) στόν λιο: Σοφία το Μάγου το Στροβόλου» καί «Φωτιά στήν Καρδιά: Θεραπευτές Σοφοί καί Μυστικιστές»  κατά τόν Θεοφιλέστατο πίσκοπο Καρπασσίας κ. Χριστοφόρο Τσιάκκα, μπειρότατο στήν ρευνα τν αρέσεων καί στόν ντιαιρετικό γνα τς κκλησίας[1], «προβάλλονται ντονα ο σχέσεις τς Θεοσοφίας καί τν δασκάλων το ποκρυφισμο» ν «ατό πού χει σημασία εναι τι ο διδαχές το Μαρκίδη κινονται στόν χρο το ποκρυφισμο καί εναι συμβίβαστες μέ τήν ρθόδοξη Πίστη»[2].

Στό νέο του ατό βιβλίο Κυριάκος Μαρκίδης, πως λλωστε καί στά τρία προηγούμενα, χει ς κύριο ρωά του τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λεμεσο κ. θανάσιο, τόν ποο ποτέ δεν κατάλαβαμε γιατί, φο τόν φωτογραφίζει κατά τρόπο στε να μην πάρχει παραμικρή μφιβολία τι πρόκειται γιά ατόν, τόν ναφέρει ς π. Μάξιμο.  Κύριος σκοπός το βιβλίου φαίνεται νά εναι προβολή το π.Μαξίμου, ποος παρουσιάζεται σχεδόν σάν τόν τελευταο ρθόδοξο καί τόν γνησιώτερο, ν χι τό μοναδικό, κφραστή τς ρθοδόξου πνευματικότητος. λατρεία πρός τό πρόσωπο το π. Μαξίμου, πό τόν συγγραφέα, εναι κάτι παραπάνω πό μφανής. Βέβαια ατό τό σημεο εναι πού διασώζει τελικς λίγο τό βιβλίο φο, ετυχς, συγγραφέας στό τέταρτο ατό βιβλίο φήνει τόν π. Μάξιμο νά μιλήσει πιό πολύ παρεμβάλλοντας πολύ λιγότερο τίς δικές του πόψεις μέ ποτέλεσμα τά σημεία στά ποία π. Μξιμος μιλ καί μάλιστα μέσα πό διαλογική συζήτηση, νά μπορον νά χαρακτηριστον καί ρθόδοξα καί φέλιμα.  Δυστυχς, μως, συγγραφέας δέν ποφεύγει τόν πειρασμό νά μιλήσει κι διος καί νά μολύνει τόν ρθόδοξο λόγο το πατρός Μαξίμου. 
πό τά πρώτα κιόλας κεφάλαια συγγραφέας φροντίζει νά ξεκαθαρίσει τι δέν χει καταφέρει κόμη νά πετάξει τά μαυρωμένα γυαλιά μέσα πό τά ποία βλέπει τήν ρθόδοξη Πίστη καί ζωή.  Καθιστ σαφές τι δυνατε νά προσεγγίσει καί νά κατανοήσει τήν ρθόδοξη πνευματικότητα παλλαγμένη πό στοχες συγκρίσεις, στηριγμένες μόνον σέ ντελς ξωτερικά σημεία, μέ καθαρς δαιμονικά συστήματα καί δεολογίες. τσι παραπέμπει σέ «σοφά λόγια καβαλιστν φιλοσόφων» (σελ.15) καί μιλε διαρκς μέ ρολογία καθαρς ποκρυφιστική χρησιμοποιώντας λέξεις πως μέντορας, μύστες, τούς ποίους ναφέρει πάντα μαζί μέ τούς γίους ς να καί τό ατό, μάντρα κτλ. Ταυτίζει καί συγκρίνει τίς «πνευματικές μπειρίες τν μεγάλων γίων»(24) μέ τίς  «ψυχικές λειτουργίες», πως θέλει νά τίς παρουσιάζει, «πως διόραση, τηλεπάθεια καί πρόγνωση» τά ποία θεωρε «προϊοντα ψηλότερων μορφν νοητικς νέργειας». κθειάζει τόν Σορόκιν πού δεχόταν τήν παρξη «νώτερων μορφν συνειδητότητας καί δέν πέρριπτε ς νοησίες τίς ‘’παραφυσικές’’ μπειρίες...».
Στό διο δέ κεφάλαιο, ν καί προσπαθε νά παρουσιάσει τίς πόψεις ατές το Σορόκιν καί τήν συνάντησή του μέ θεραπευτές καί μστες μόνον σαν στάδιο γιά τήν γνωριμία του μέ τό γιο ρος καί τήν ρθόδοξη πνευματικότητα, ατοαναιρεται πό τό γεγονός τι χι μόνον δέν χει ποκηρύξει λες τίς κακοδοξίες πού παρουσιάζει στήν «τριλογία» του, λλά διαφημίζει τά βιβλία ατά καί μεσα, στήν τσάκιση το πισθοφύλλου, καί μμεσα, παραπέμποντας διαρκς σέ ατά γιά περαιτέρω ρευνα συγκεκριμένων σημείων. Ατοαναιρεται πίσης πό πόψεις καί θέσεις το τύπου «πιπλέον νακάλυψα τι τά φαινόμενα πού θεωρούσα τι παντνται μόνο στίς σαμανικές κουλτορες καί στίς νατολικές θρησκεες, πως νδουϊσμός, ταοϊσμός καί βουδισμός, ποτελοσαν ναπόσπαστο μέρος το χριστιανισμο δη πό τίς ρχές του»(31) τι «μεγάλοι χριστιανοί γέροντες καί γιοι φημίζονται γιά τά κπληκτικά τους χαρίσματα, πως διόραση, προφητικός ραματισμός, ο θεραπευτικές κανότητες, αώρηση, τηλεμεταφορά καί τά παρόμοια, τά ποα θεωρεται τι παντνται μόνο στίς νατολικές θρησκεες καί τό σαμανισμό»(31).  Πλήρης ξομοίωση καί ταύτιση!  Πλήρης δυναμία νά παλλαχθε πό τό πνεμα τς Νέας ποχς!  Καί γιά ναν νθρωπο πού βρίσκεται, γιά ποιονδήποτε λόγο, μέσα σέ τέτοιου εδους συστήματα λόγος ατός μπορε νά νεργήσει ς «παγίδα», ς διαφήμιση καί φορμή γιά γνωριμία μέ τήν ρθόδοξη πνευματικότητα καί τήν σταδιακή πεμπλοκή πό τίς διάφορες δυνάμεις τν συστημάτων ατν καί τήν νταξη στό κκλησιαστικό Σμα, μως, τό βιβλίο πευθύνται κυρίως σέ να ρθόδοξο κοινό τό ποο σφαλς, στήν καλύτερη τν περιπτώσεων, θά συγκρίνει καί θά ταυτίσει τήν ρθόδοξη ζωή μέ τόν σαμανισμό, τον πνευματισμό, τον νδουισμό και τι λλο σχετικό.
ς ναφέρουμε μως μερικά διεσπαρμένα στό βιβλίο σημεία πού πιβεβαιώνουν τήν δυναμία το συγγραφέως, παρά τήν ποια προαίρεσή του, νά παλλαχθε πό τό νεοεποχήτικο πνεμα του τό ποο, ς πογραμμισθε, περν καί στόν ναγνώστη εδικά ν τό βιβλίο τύχει τς ποδοχς πό θεσμικά κκλησιαστικά ργανα καί διαφημιστε πό ατά πό κληρικούς καί πνευματικούς πως γινε μέ τήν τριλογία του.
Στή σελίδα 66 πατερικός ρος «λογισμοί» ντικαθίσταται μέ μαεστρία καί ταυτίζεται μέ τόν καθαρς νεοεποχήτικο καί θεοσοφιστικό ρο «σκεπτομορφές».  μέθοδος τς ντιστροφς τν ρων εναι μία πολύ συνηθισμένη καί κρως πικίνδυνη καί προσηλυτιστική μέθοδος τν νθρώπων τς  «Νέας ποχς» καί ατό κάνει, συνειδητά χι, λίγη σημασία χει γιά τό ν τό βιβλίο εναι χι πικίνδυνο, καί Κυριάκος Μαρκίδης. 
ρος «σκεπτομορφές» εναι δανεισμένος πό τή Θεοσοφία πού θεωρε τι ο σκέψεις μας παράγουν μικρές ντότητες, τίς  «σκεπτομορφές», ο ποες προσπαθον να μεγαλώσουν.  Ο πιπόλαιες σκέψεις, σύμφωνα πάντα μέ τήν Θεοσοφία, πεθαίνουν ν ο ντονες σκέψεις μεγαλώνουν και συγκεντρώνονται σέ δέσμες χοντας μία λευθερία κινήσεων προσπαθώντας νά λοκληρώσουν τήν «μητρική σκέψη». Καί τσι πιβεβαιώνονται, ποτίθεται, ο θεωρίες γιά  «θετική» καί «ρνητική» σκέψη.  Σημαντικά εναι τόσο ποψη τι συλλογικές σκέψεις γεννον πολύ σχυρές «σκεπτομορφές» σο καί μεση σύνδεση πού κάνει Θεοσοφία τν «σκεπτομορφν» μέ τή μέθοδο το διαλογισμο διά το ποίου νισχύονται καί δυναμώνουν ο  «θετικές σκεπτομορφές»[3].
Σέ λο τό βιβλίο καί εδικά στίς σελίδες 73, 81, 88, 95 προβάλλεται χορτοφαγία καί μάλιστα γίνεται προσπάθεια καί πάλι νά νοηματοδοθε διαφορετικά καί νά ταυτιστε μέ τήν ρθόδοξη Νηστεία καί τήν ποχή πό τήν κρεωφαγία τν μοναχν μέ τήν ποία χι πλς δέν χει σχέση λλά, τουναντίον, ρχεται σε πλήρη ντίθεση. Δυό λόγια δ θά σαν παραίτητα γιά τή θέση τς νηστείας στήν ν Χριστ ζωή.  Στόχος τς νηστείας, πού σέ καμία περίπτωση δέν γίνεται ατοσκοπός, εναι πόλεμος κατά τν παθν μέσα πό τήν σκηση, τήν πακοή στήν κκλησία, τήν ποκόλληση πό τίς λικές πολαύσεις. νηστεία πάντοτε συνδυάζεται μέ προσευχή καί λεημοσύνη καί γενικώτερη καλλιέργεια τν ρετν καί οδέποτε συνδυάζεται μέ  «δαιμονοποίηση» ποιασδήποτε τροφς, οτε τς κρεωφαγίας, πού θεωρεται δρο το Θεο στόν νθρωπο καί ελογία «μετ’ εχαριστίας λαμβανομένη».
ντιθέτως   «Νεοεποχήτικη»  χορτοφαγία εναι ατοσκοπός καί συνδυάζεται πάντοτε μέ θέσεις πως παρξη ψυχς στά ζα καί ρα τς μετενσάρκωσης.  Χαρακτηριστικό εναι τό γεγονός τι μιά καινούρια τάση μέ τήν νομασία «λιοθέαση» ποστηρίζει τι νθρωπος μπορε νά πάρει τήν παραίτητη νέργεια γιά νά ζήσει πό τόν λιο καί τόν έρα καί καλε τούς νθρώπους νά ζήσουν χωρίς καθόλου τροφή μέ μόνο τήν καθημερινς αξανόμενη κατάματη θέαση το λιου.  λλο παράδειγμα λλά καί πόπειρα συσχετισμο νηστείας – χορτοφαγίας εναι ποψή το ποκρυφιστο ϊβανχώφ τι καμήλα, στήν σχετική ρήση το Χριστο, περν εκολώτερα πό τήν τρύπα τς βελόνας γιατί εναι χορτοφάγος καί χει λεπτότερο πνευματικό σμα.  διος ποκρυφιστς μιλ γιά τή δυνατότητα τς  «λιοθέασης[4]».
ς πογραμμίσουμε μως καί τό γεγονός τι συγγραφέας, στά πλαίσια τς ταύτισης τς χορτοφαγίας μέ τό μοναχικό διαιτολόγιο, παρουσιάζει τόν π. Μάξιμο ς χορτοφάγο (95).  Βέβαια μόνος ρμόδιος νά παντήσει στόν συγγραφέα καί μόνος πού γνωρίζει ν ντως εναι χορτοφάγος εναι διος π. Μάξιμος πού μέ τήν νοχή του, στήν καλύτερη τν περιπτώσεων,  χει διαφημίσει τόν συγγραφέα καί τά ργα του. Πάντως εναι γεγονός τι καμία πολύτως σχέση δέν χει δίαιτα τν μοναχν μέ τήν χορτοφαγία.  ξάλλου ο μοναχοί δέν εναι κάν χορτοφάγοι πλς πέχουν το κρέατος γιά λόγους σκήσεως. Τρνε μως κανονικότατα τό ψάρι καί λλες ζωϊκές τροφές, πως τό γάλα καί τά αγά, σέ αρτύσιμες περιόδους.
Στήν σελίδα 117 συγγραφέας μιλ γιά τόν παπα Εφραίμ τόν Κατουνακιώτη πού κτός πό τήν διόραση εχε καί λλα «πιο ξελιγμένα χαρίσματα το πνεύματος».  ναζητώντας, μως κανείς τά συγκεκριμένα χαρίσματα μέσα πό τήν παραπομπή πού συγγραφέας δίνει, δέν βλέπει τίποτε παραπάνω πό τήν γαπημένη του  ντιχριστιανική θεωρία περί μή  αωνίου κολάσεως και  περί ποκαταστάσεως τν πάντων. 
Στήν 137 γίνεται ναφορά στήν ρμονία νάμεσα σέ σμα, νο καί πνεμα. Γίνεται δεκτό δηλαδή το τρισύνθετο το νθρώπου, τό ποο καί δεν συμβαδίζει μέ τήν θέση τς κκλησίας, ποία δέχεται τή δισύνθετη παρξη το νθρώπου - Σμα καί Ψυχή. κακοδοξία περί τρισυνθέτου τς ψυχς  εναι πολύ γαπητή σέ λον τόν ποκρυφισμό διότι πάνω σέ ατήν θεμελιώνει λες σχεδόν τίς τεχνικές του.
Στήν 180 μιλ γιά «μυστικό πυρήνα» στίς θρησκεες, τίς ποες συγκρίνει, καί ναφέρεται στό Χριστό καί τόν Παλο ς «μυστικό πυρήνα»   «γετικές φυσιογνωμίες το Χριστιανισμο».  ρολογία παραπέμπει στίς θεωρίες τς ποκρυφίστριας λίκης Μπέϊλη, ποία ποστηρίζει τι λοι ο δρυτές τν θρησκειν ποτελον ναν σωτερικό κύκλο - ναν πυρήνα; -καί ο παδοί τους τόν ξωτερικό.
Στήν 203 καί πάλι ταυτίζει ρθόδοξα «φαινόμενα» με ντίστοιχα λλων θρησκειν. 
Στην 206 καυχται γιά την συμμετοχή του σέ συνέδριο μέ τήν εκαιρία τς δρυσης το γραφείου ναλλακτικς ατρικς στά θνικά νστιτοτα γείας τς Οάσιγκτον. κε, πως λέει, κουσε καί τόν Ντάνιον Μπρίνκλεϊ, συνεργάτη το Ρέιμοντ Μούντι, πού σχολεται ποκλειστικά μέ τίς μεταθανάτιες μπειρίες, νά το πιβεβαιώνει, χωρίς μάλιστα νά φήνει καμία μφιβολία, τι μετά τίς πιθανάτιες μπειρίες του χι πλς δέν φοβόταν τόν θάνατο λλά τόν πιθυμοσε.  Εναι ατονόητο τι προβολή καί ποδοχή ποιασδήποτε ναλλακτικς θεραπείας, πιό σωστά νορθόδοξης θεραπευτικς μεθόδου, πως ατρικός σύλλογος τίς χει νομάσει, ποτελε ρνηση τς παρξης το νός καί μόνου Τριαδικο Θεο διότι φιλοσοφική τους βάση εναι λισμός ποψη, δηλαδή, τι τά πάντα μέσα στό σύμπαν εναι να καί μέ ατό τό να ταυτίζεται καί νθρωπος καί Θεός. 
Ποιός, μως, εναι Μούντυ;  Πρόκειται γιά ναν ψυχίατρο πού τό  Νοέμβριο το 1975 κυκλοφόρησε τό βιβλίο του μέ θέμα τίς μεταθανάτιες μπειρίες καί τό ποο γνώρισε πολύ μεγάλη πιτυχία.  Μούντυ κτοτε σχολεται συστηματικά μέ τό θέμα καί θεωρεται κορυφή σέ ατό γράφοντας καί λλα σχετικά βιβλία καί διοργανώνοντας σχετικά σεμινάρια πί το θέματος.  Στήν πραγματικότητα Μούντυ, ν δέν θυσαυρίζει, πάντως ζε πό τήν νασχόλησή του ατή.  Δυστυχς, μως, τό θέμα τν μεταθανατίων μπειριν χει γίνει, λόγω καί το διαιτέρου μεταφυσικο νδιαφέροντος πού τό χαρακτηρίζει, να κόμη ργαλεο μυήσεως στόν ποκρυφισμό.
Δρ. Μούντυ, γιά παράδειγμα, καθώς καί νας μεγάλος ριθμός σύγχρονων έρευνητν, πως εδαμε, προστρέχουν σέ ποκρυφιστικά κείμενα πως τά γραπτά το Σβέντεμποργκ καί τη θιβετιανή βίβλο τν Νεκρν προκειμένου νά ρμηνεύσουν τίς σημερινές «μεταθανάτιες» μπειρίες»[5].  Μάλιστα ποκρυφιστική ποψη πί το θέματος τν μεταθανατίων μπειριν περιλαμβάνει πέντε βασικά χαρακτηριστικά:
  1. Δέν πάρχει μετά τήν μπειρία φόβος το θανάτου.  μπιστεύονται πόλυτα τήν «μπειρία τους»
  2. Δέν πάρχει οτε μέλλουσα κρίση οτε κόλαση.  Καί μόνο ατό δέν ποδεικνύει τήν πλάνη καί τήν συμμετοχή –βοήθεια τν δαιμόνων γιά νά πάρξουν τέτοιες μπειρίες;
  3. θάνατος δέν εναι μοναδική καί τελειωτική μπειρία λλά νώδυνη μετάβαση σέ «διευρυμένη κατάσταση συνείδησης».
  4. Σκοπός τς ζως πάνω στή γ εναι μία περιόριστη διαδικασία «ξέλιξης» στήν «γάπη», τήν «κατανόηση» καί τήν «ατοπραγμάτωση».
  5. Ο μεταθανάτιες καί ο ξωσωματικές μειρίες ποτελον ο διες μία προετοιμασία γιά τή ζωή μετά θάνατον.
Καί πως πολύ εστοχα πογραμμίζει π. Σεραφείμ Ρόουζ πρόκειται γιά διδασκαλία το πνευματισμο.
Μαρκίδης μως δέν μένει μόνο στόν Μούντι λλά μς παρουσιάζει καί λλους πού διδάσκουν τόν ποκρυφισμό.  Μς παρουσιάζει τό ζεγος  Ρόσνερ μέ τό ποο γινε στενός φίλος, το ποίου τό ργο προβάλλει καί τν ποίων  τό ργο θεωρε «προνόμιο» νά πληροφορεται ν τη γενέσει του.  Ποιοί εναι ο Ρόσνερ;  Εναι ατό πού συγγραφέας σχεδόν εθέως παραδέχεται.  Εναι να  κοινό μέντιουμ «γνωστή», πως χαρακτηριστικά ναφέρει «για τις διαισθητικές της κανότητες»(192).  Θεωρε δέ σημαντικό τό ργο διότι, κατά τή γνώμη του, ο σχετικές ρευνες καί  τά «συμπεράσματα» ποδεικνύουν τι « κόσμος τς φυσικς λης δέν εναι μοναδικός πού πάρχει, τι στήν πραγματικότητα τό φυσικό σύμπαν  εναι ξωτερική κδήλωση μις βαθις πνευματικς πραγματικότητας»(192).
Στήν σελίδα 211 προβάλλεται συνηθέστερη τς Νέας ποχς δέα τι καμιά θρησκεία δέν χει τήν ποκλειστικότητα στήν λήθεια καί τι σοφία πάρχει παντο.
Στήν 213 καί στήν πομένη πικρίνεται καί χαρακτηρίζεται ς «τερατδες δόγμα» πίστη τς κκλησίας μας στήν αώνια κόλαση πού «δηλητηριάζει», κατά τόν συγγραφέα, «τίς ζωές τν πιστν δ καί κατοντάδες χρόνια».  λήθεια πόσο τραγικό καί ερωνικό εναι νά χαρακτηρίζεται μέ τέτοιες κφράσεις κρυστάλινη Πίστη τς κκλησίας πού βασίζεται στά λόγια το δίου το Κυρίου πό νθρώπους πού πιστεύουν τά ντως τερατώδη καί βλακώδη μυθεύματα τς Νέας ποχς!
«ν στήν ρθόδοξη κκλησία γίνεται συνεχς  λόγος γιά τόν Παράδεισο καί τήν Κόλαση, πού εναι βασικό σημεο τς πίστεώς μας,» γράφει Μητροπολίτης Ναυπάκτου ερόθεος,«ν τούτοις πό παλαιούς χρόνους ναπτύχθηκε πό μερικούς θεωρία τς ποκαταστάσεως τν πάντων, μέ τήν ννοια τι δέν θά πάρχη αώνια Κόλαση. Σύμφωνα μέ τήν θεωρία ατή Θεός μέ τήν γάπη καί τήν φιλανθρωπία Του θά ποκαταστατήση λη τήν κτίση, λη τήν δημιουργία, θά φανίση τό κακό, καί κατά συνέπεια δέν θά πάρξη αώνια Κόλαση. Ατό σημαίνει τι λοι ο νθρωποι  θά σωθον. Φυσικά, μια τέτοια θεώρηση τς σχατολογίας καί τς σωτηριολογίας νατρέπει λο τό οκοδόμημα τς πίστεως, καί ναιρε βασικές διδασκαλίες τς κκλησίας, πως κφράζονται μέσα στήν γία Γραφή καί τά κείμενα τν γίων. Μπορε κανείς νά ποστηρίξη τι μια τέτοια θεωρία ναιρε καί τήν οσία τς κκλησιολογίας.[6]» «..Γεγονός εναι τι πουθενά στήν γία Γραφή δέν μπορε νά σταθ δέα περί ποκαταστάσεως τν πάντων, τι, δηλαδή ο ψυχές θά πανέρχωνται στήν ζωή ς τήν τελική κάθαρση, τι δέν θά πάρξη αώνια Κόλαση.  κριβς γι’ ατόν τόν λόγο χουμε καί συνοδική καταδίκη τς θεωρίας τς ποκαταστάσεως τν πάντων. Συγκεκριμένα, στό «Συνοδικό τς Ορθοδοξίας» καταδικάζονται σοι πιστεύουν στήν θεωρία περί τς ποκαταστάσεως τν πάντων καί λων τν λλων θεμάτων πού συνδέονται μέ ατήν.  Λέγεται: «Τος δεχομένοις κα παραδίδουσι τ μάταια κα λληνικ ήματα, τι τε προΰπαρξίς στι τν ψυχν, κα οκ κ το μ ντος τ πάντα γένετο, κα παρήχθησαν, τι τέλος στ τς κολάσεως ποκατάστασις αθις τς κτίσεως, κα τν νθρωπίνων πραγμάτων, κα δι τν τοιούτων λόγων τν βασιλείαν τν ορανν λυομένην πάντως, κα παράγουσαν εσάγουσιν, ν αωνίαν κα κατάλυτον ατός τε Χριστς κα Θες μν δίδαξε, κα παρέδοτο κα δι πάσης τς Παλαις κα Νέας Γραφς μες παρελάβομεν τι κα κόλασις τελεύτητος κα βασιλεία ΐδιος, δι δ τν τοιούτων λόγων αυτούς τε πολλύουσι, κα τέροις αωνίας καταδίκης προξένους γενομένοις νάθεμα τρίς».[7]  θεωρία περί ποκαταστάσεως τν πάντων θεωρεται «μάταιο καί λληνικό ρμα», δηλαδή καρπός τς λληνικς φιλοσοφίας, πού λυμαίνεται τήν Βασιλεία τν Ορανν, καί καταργε τόν λόγο τς Γραφς, πού μιλ γιά τελεύτητη Κόλαση. σοι δέχονται τέτοιες πόψεις χι μόνο καταστρέφουν τόν αυτό τους, λλά γίνονται πρόξενοι καί ατία καταστροφς τν λλων.  Γι’ ατό κριβς ναθεματίζονται καί ποβάλλονται πό τήν κκλησία ς ρρωστα καί σεσηπότα μέλη»[8]. «πάρχει μία αρετική ποκατάσταση τν πάντων, πως τήν πρέσβευε ριγένης, καί τήν ποία κατεδίκασε κκλησία, καί πάρχει μια ρθόδοξη ποκατάσταση τν πάντων, πως τήν διδάσκει γιος Γρηγόριος Νύσσης καί γιος Μάξιμος μολογητής. Σύμφωνα μέ τήν τελευταία λοι ο νθρωποι θά ναγνωρίσουν τόν Θεό στήν Δευτέρα Παρουσία, λλά δέν θά χουν λοι μέθεξη το Θεο.   λοι θά ναστηθον, λλά δέν θά δοξασθον λοι.  νάσταση το Χριστο εναι να δρο πού δόθηκε σέ λους, νάληψη μως θά βιωθ μόνον πό τούς γίους.  πομένως σέ λους θά γίνη ποκατάσταση τς φύσεως, πού θά παραμείνη αώνια, θάνατη, λλά δέν θά πάρξη ποκατάσταση τς θελήσεως, φο, κάθε νθρωπος, νάλογα μέ τήν προαίρεσή του, θά ασθανθ τόν Χριστό»[9].  Τά πράγματα, λοιπόν σχετικς μέ τό θέμα τς αωνιώτητος τς κολάσεως εναι ξεκάθαρα καί ποιος δυνατε νά δεχθε τήν Πίστη τς κκλησίας, κόμη κι ν εναι θεολόγος ερέας κόμη καί ρχιερέας, διότι Μαρκίδης χρησιμοποιε σέ λλο του βιβλίο καί ρχιερέα γιά νά στηρίξει τήν ντίθεσή του στό δόγμα τς κκλησίας, καί θέτει αυτόν κτός κκλησίας λλά καί διεκδικε τήν αώνια, δυστυχς γι’ ατόν, κόλαση!
Στίς σελίδες 220-221 ποβιβάζεται τό θέμα το φιλιόκβε καί ποστηρίζεται γνωστή ποψη λων τν οκουμενιστν τι τό σχίσμα δέν χει δογματικά ατια λλά πολιτικά καί στορικά.  Στή συνέχεια δε, ναφέρεται παπικός «γέροντας» ντίστοιχος δθεν το π. Πορφυρίου.  Βέβαια πορρίπτεται συγκρητισμός χι, μως, ς πλάνη πού δηγε στήν πώλεια λλά διότι κάθε «πνευματική παράδοση» εναι παραίτητο «πολιτισμικό σκεος τς θεϊκς σοφίας». 
Στήν 226 μάλιστα κατατίθεται ποψη τι μόνη διέξοδος πό τήν γνοια καί τίς προκαταλήψεις εναι «νά ναπτύξουμε τή συνειδητότητά μας».  Περιττό πλέον νά ναφέρουμε τι ρος συνειδητότητα εναι καθαρς ποκρυφιστικός.
Στήν 242 Διονυσιάτης μοναχός π. Λουκς φέρεται νά παινε τό  γεμάτο πλάνες βιβλίο το συγγραφέως «Το ρος τς σιωπς».  λπίζουμε τό γεγονός νά μήν νταποκρίνεται στήν πραγματικότητα διότι κάτι τέτοιο καί σκανδαλίζει ατό καθεαυτό, λλά καί ποδεικνύει στήν περίπτωση πού ληθεύει τι ο μοναχοί πρέπει νά εναι προσεκτικοί, νά μήν διαβάζουν ,τι πέφτει στά χέρια τους πολύ δέ περισσότερο νά τό «ελογον».
Στήν 266 συγγραφέας βάζει στό στόμα το π. Μαξίμου τήν ποψη τι ο εροί τόποι εναι «ίδιαίτερα φορτισμένοι μέ πνευματική νέργεια».
Στήν 292 στήν κορυφή το Σιν περιγράφεται μέ πόλυτη ψυχραιμία, χωρίς κανένα πολύτως σχόλιο κατάσταση που λλοι προσεύχονταν καί λλοι καναν τό διαλογισμό τους.  λα φυσικά, λα δεκτά, λα μορφα! Τό περίεργο εναι τι γιά τούς προσευχομένους, χι τούς διαλογιζομένους, ναφέρεται τι κάθονταν σταυυροπόδι μέ κλειστά μάτια  καθισμένοι πάνω σέ βράχια καί στραμμένοι πρός τήν νατολή.  κόμη κι ν ποτελε κφραστικό λίσθημα, πού δεν εναι καί πολύ πιθανόν, ταύτιση προσευχς καί διαλογισμο στό μυαλό το συγγραφέα καί προσπάθεια νά περάσει ποψη ατή καί στό μυαλό το ναγνώστου, πιτυγχάνεται.
Στή σελίδα 297 συγγραφέας πιτίθεται εθέως στήν κκλησία πιστρατεύοντας τό πολυμασημένο πιχείρημα τν νεοπαγανιστν γιά τήν δθεν δολοφονία τς πατίας πό τούς χριστιανούς καί μάλιστα ατό δίνεται ς πάντηση στό μαρτύριο τς γίας Ακατερίνης.
Τόν μύθο ατό χουν μέσα στήν στορία χρησιμοποιήσει πολλοί κπρόσωποι κόμα περισσότερων τάσεων γιά νά πολεμήσουν τόν χριστιανισμό. πως γράφτηκε πιτυχς « πατία παυσε νά εναι μία στορική προσωπικότητα καί γινε να σύμβολο, στό ποο καθένας μποροσε νά δε σχεδόν τιδήποτε.  τσι, πατία το Toland δέν ταν παρά μία προτεσταντική καταγγελία τν αθαιρεσιν το καθολικο κλήρου. πατία το Βολταίρου, καί γενικότερα το Διαφωτισμο, εναι τό σύμβολο τς ντίστασης το ρθο λόγου νάντια στή θύελλα το χριστιανικο δογματισμο καί σκοταδισμο. πατία τς ρομαντικς λογοτεχνίας τν στορικν μυθιστορημάτων εναι μία ραιότατη, μωμος παρθένος, ρομαντική κπρόσωπος μις ποχς πού σβήνει. πατία το φεμινισμο εναι μία γυναίκα – σύμβολο-, μία πρωτοπόρος φεμινίστρια μέ λευθεριάζοντα βίο, πού πέφτει θύμα το νδροκρατούμενου κατεστημένου, πού δέν μποροσε νά τήν νεχθε πατία τν ρχαιολατρν εναι μία πτή πόδειξη τς σύγκρουσης Χριστιανισμο καί λληνισμο[10]». 
«Πρώτ' π’ λα» γράφει ωάννης Τσέντος, «ν δομε συγκριτικά τίς Χριστιανικές καί τίς θνικές πηγές, θά περιμέναμε σως ο θνικοί νά κθειάζουν τήν πατία καί ο Χριστιανοί νά προσπαθον μήχανα νά μειώσουν τήν ξία της. Στήν πραγματικότητα, ο Χριστιανικές πηγές εναι ατές πού κθειάζουν τήν πατία, ν θνικός Δαμάσκιος, μόνη θνική πηγή πού τή μνημονεύει, δέν κρύβει τήν περιφρόνησή του γι’ ατήν.  σο γιά τόν κύκλο τς πατίας, γνωρίζουμε πό τίς πηγές τι ταν κατά βάσιν Χριστιανικός.  Καί γενικά, δέν χουμε τήν παραμικρή νδειξη στίς πηγές τι στή σύγκρουση Χριστιανισμο καί παγανισμο πατία βρισκόταν στό στρατόπεδο το παγανισμο!  Καί χι μόνο ατό, λλά χουμε βάσιμους λόγους νά συμπεράνουμε τι βρισκόταν πλησιέστερα στόν Χριστιανισμό παρά στόν παγανισμό! σο νατρεπτικό καί ν φαίνεται ατό, ο πηγές χι μόνο δέν μφανίζουν τήν πατία κπρόσωπο το παγανιστικο κόσμου, λλά δηγον πολύ πιό εκολα στό συμπέρασμα τι δικοχαμένη φιλόσοφος πεσε θύμα μις… νδοχριστιανικς διαμάχης»[11]!   χουν γραφε δεκάδες σχετικά ρθρα πού φειλε κος Μαρκίδης νά μελετήσει πρίν συνταχθε τόσο εκολα μέ τούς παγανιστές, λλά νομίζουμε τι τά παραπάνω εναι ρκετά γιά νά φανε τό μέγεθος τς μυθοπλασίας στο συγκεκριμένο θέμα.
Στήν 306 πισκέπτεται τόν π. Μάξιμο μι μάδα νέων πού νήκαν «σέ ναν νεανικό σύλλογο ατοβελτίωσης».  Φυσικά κανένα σχόλιο οτε πό τόν συγγραφέα οτε πό τόν π. Μάξιμο πού σιγά – σιγά ποκτ, μέσα πό τά βιβλία το Μαρκίδη, τό προφίλ νός εράρχου μέ νεοεποχήτικο πνεμα.
Στήν 347 κόμη νας μοναχός διαβάζει φανατικά τά βιβλία το συγγραφέα καί τά παινε λές καί τελείωσαν ξεπεράστηκαν τά σκητικά καί νηπτικά ργα τν Πατέρων τς κκλησίας.
Στήν σελίδα 363  παρουσιάζεται εχή ς τεχνική καί ς μάντρα, δηλ. ργαλεο διαλογισμο, φο « Στέφανος καί ρατ φάρμοζαν τήν εχή γιά πολλά χρόνια καί εχαν γίνει πνευματικοί δηγοί ο διοι». Στήν δε 366 προτρέπονται ο νθρωποι νά «φαρμόζουν» τήν εχή σέ τακτική βάση στε νά μήν χρειάζονται λλης μορφς προσευχή.  Νά πογραμμίσουμε τι ο Πατέρες πισημαίνουν τούς κινδύνους πό τέτοιες πόψεις καί τονίζουν τήν ξία τς κοινς λατρείας πού σέ καμία περίπτωση δέν ντικαθίσταται. 
Σέ λο δέ τό βιβλίο τά πνευματικά τέκνα το π. Μαξίμου χαρακτηρίζονται ς «μαθητές» του, κριβς διότι συγγραφέας βλέπει τόν π. Μάξιμο ς ναν γκουρού, ναν δάσκαλο, ναν μάστερ.
Θά κλείσουμε τήν κριτική μέ μια δειγματοληπτική πιό ναλυτική ναφορά σέ να πολύ χαρακτηριστικό κεφάλαιο, στό κεφάλαιο ξι, τό ποο εναι γεμάτο πό ποκρυφιστές καί ποκρυφιστικές θεωρίες.  ποτίθεται τι μέσα στό κεφάλαιο ατό συγγραφέας ποδεικνύει τι θάνατος δέν εναι τό τέλος λλά ρχή. Μάλιστα ατή ποψη ποδίδεται σέ λες τίς θρησκεες(169).  Τί εναι ατό μως πού δήγησε  τό συγγραφέα στήν πεποίθηση ατή; «μεταξύ λλων, ταν μελέτη τν πνευματικν διδασκαλιν λων τν κύριων θρησκειν…ο πιστημονικές μελέτες πο σχετίζονται μέ τόν διο τό θάνατο, διαίτερα πλούσια βιβλιογραφία γιά τίς πιθανάτιες μπειρίες, ο νδείξεις γιά τή μή τοπικότητα το νο καί τή λεγόμενη σαμανική κατάσταση σνυειδητότητας καί τό σημαντικώτερο, ο προσωπικές μου συναντήσεις τά τελευταία εκοσι πέντε χρόνια μέ ζντες χριστιανούς μύστες, ρημίτες καί γίους».  ποκρυφισμός και  συγκρητισμός δίνουν ρεσιτάλ!
Στήν 184 ρχίζει πιχειρηματολογία σχετικς μέ τό γεγονός τι « δια μας συνειδητότητα πικοινωνε μυστηριωδς μέ τή φυσική λη». πιστρατεύεται δέ καί άπωνας  Μασάρου μότο ποος  «πέδειξε» τι τό νερό κούει, μιλάει, ασθάνεται, μεταδίδει πληροφορίες καί κυρίως χει πρόσωπο που φανερώνεται ταν κρυσταλλοποιεται καί τό ποο διαφέρει πό σταγόνα σέ σταγόνα καί κφράζεται μέ γκριμάτσες.  δειξε πίσης, κατά τήν σύζυγο το συγγραφέως, τι «ταν ο νθρωποι ξέπεμπαν στιασμένες σκέψεις γάπης σέ δείγματα νερο πού κατόπιν ψύχθηκαν, τότε ο κρύσταλοι στά πειραματικά δείγματα...ταν σημαντικά διαφορετικοί πό τούς κρυστάλους το νερο πού δέν εχαν δεχθε τέτοιες σκέψεις».  ς διαλογισθομε λοιπόν λοι μαζί γιά νά ποκτήσει μορφο πρόσωπο τό νερό! Τό χειρότερο, μως, σο καί ναμενόμενο,  εναι τό γεγονός τι θεωρία ατή συνδυάζεται μέ τήν χρήση καί τόν καθαγιασμό το νερο πό τήν κκλησία.  Ψύξτε, λοιπόν, τόν γιασμό γιά νά δείτε πόσο μορφο θα εναι καί, προς Θεο, μήν κάνετε ρνητικές σκέψεις μπροστά στό νερό εδικά ν πρόκειται να τό πιετε!  Μάλιστα συγγραφέας περνάει μέ μαεστρία τήν θεωρία ατή ς πόδειξη καί θεωρητική τεκμηρίωση τς γιαστικς καί θεραπευτικς δράσης το γιασμο.
Ποιό εναι μως τό «διά τατα»;  Κατά τόν Μαρκίδη  τι «τό σύμπαν φαίνεται νά εναι μποτισμένο μέ πνευματική νέργεια. Δέν φαίνεται νά εναι μια νεκρή μηχανή, πως πίστευαν στόν δέκατο νατο αώνα, κάτι πού δήγησε τούς φιλοσόφους νά συμπεράνουν τι ‘’ Θεός εναι νεκρός”».  ς μήν θέσουμε τό ρώτημα γιατί, ν τό σύμπαν εναι νεκρή λη, Θεός εναι νεκρός!  ς μαρτυρία περασπίσεως τς θεωρίας ατς καλεται Ρίτσαρντ Τάρνας κορυφαος, πως χαρακτηρίζεται, σύγχρονος φιλόσοφος καί στορικός. Κατά σύμπτωση(;) μως, στόν Τάρνας παραπέμπει καί «κορυφαος» καί βαθύτατος ποκρυφιστής ϊβανχόφ πού πως εδαμε παραπάνω φτάνει στό σημεο νά ρμηνεύει μέ ποκρυφιστικό τρόπο τήν γία Γραφή καί νά μιλ γιά λιοθέαση καί ζωή χωρίς λική τροφή.
πέχει πολύ τό συγκεκριμένο βιβλίο πό τή θεωρία ατή; πάντηση βρίσκεται στίς πόμενες κιόλας σειρές, που Κυριακή Προσευχή ρμηνεύεται κατά τόν διο τρόπο καί παράλληλα κφράζεται λπίδα γιά ναν νέο διαφωτισμό πού θά στηρίζεται στόν λισμό καί θά συνενώσει τά καλύτερα στοιχεία τς πιστήμης -ποις ραγε «πιστήμης» πέραν τς λιστικς;- καί τς θρησκείας. «Ο πιστήμονες νακαλύπτουν ατό πού ποστήριζαν ο ρχαοι φιλόσοφοι καί λοι ο μεγάλοι μύστες, τι πως εναι τά πράγματα πάνω τσι εναι καί κάτω.  σως γι ατό στήν Κυριακή προσευχή λέμε ‘’ς ν οραν καί πί τς γς’’», ναφέρεται χαρακτηριστικά στή σελ.186.
Στήν πόμενη σελίδα ποκαλύπτεται πολύτως τι συγγραφέας παρερμηνεύει ποκρυφιστικά τήν ρθόδοξη πνευματικότητα καί ποδέχεται τό  «εαγγέλιο το φεως».  «Βλέπεις, Βλαδίμηρε, σύμφωνα μέ λες τίς πνευματικές παραδόσεις, εμαστε θεοί πού ποφέρουν πό ατοεπιβεβλημένη μνησία»! Δέν εναι τραγικό νά βρίσκεται κανείς μέσα στην κκλησία, τόν «χρο» που νθρωπος προσπαθε νά ξεπεράσει τίς συνέπειες τς πτώσεως, καί νά ποδέχεται τά λόγια το φεως;  συνέχεια μάλιστα τν θέσεων ατν περιλαμβάνει μαθήματα ατογνωσίας μέ ναφορά στον Πλάτωνα :  Θεός μέσα μας, φύπνιση, συνειδητοποίηση τς ληθινς μας φύσης καί τά σχετικά.
Στήν πόμενη παράγραφο ξισώνονται ο μπειρίες τν μεγάλων γίων σχετικά μέ τό θάνατο μέ τίς ξωσωματικές μπειρίες καί τίς ποτιθέμενες πιστημονικές μελέτες περί πιθανατίων μπειριν, πού δη εδαμε.  πίσης δη χουμε μιλήσει, κροθιγς βέβαια, γιά τό μέντιουμ  Ρόσνερ πού Μαρκίδης προβάλει ς σπουδαία πιστήμονα και τήν ναφέρει στή συνέχεια το κεφαλαίου.  πειδή, μως, να βιβλίο πού προσφέρεται σέ ρθοδόξους πιστούς δέν μπορε νά παραπέμπει σέ να πλό μέντιουμ, - ξεπερασμένα πράγματα δελφέ- διαφημίζεται καί Μαρκ Μέισι, λεκτρονικός μηχανικός καί πιστήμονας πολογιστν, ποος δρυσε μαζί μέ λλους δώδεκα συναδέλφους του να δίκτυο  «νόργανης διεπικοινωνίας» στε νά δημιουργήσει μία γέφυρα πικοινωνίας «νάμεσα στόν Ορανό καί τή Γ , γιά τήν κρίβεια, πως ναφέρουν στήν στοσελίδα τους, „νάμεσα στόν κόσμο μας καί τούς πιό λεπτοφυες κόσμους το πνεύματος, χρησιμοποιώντας τήν τεχνολογία ς διάμεσο». Στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά μέντιουμ πού κάνει χρήση τς τεχνολογίας, γιά παφή δηλαδή μέ τόν κόσμο τν πνευμάτων μέσα πό κινηματογραφήσεις, φωτογραφήσεις, χογραφήσεις καί λλα μέσα.  Πρόκειται, κατά τόν διο τόν Μέισι γιά «πάντρεμα τς τεχνολογίας καί το νθρώπινου νο ν περιλαμβάνει πίσης μια στενή συνεργασία μέ μιά μάδα πνευμάτων μι μάδα όρατων συνεργατν». Μέισι προβάλλεται πίσης ς πρώην θεος, καί νν νθεος, ς ταπεινός καί σίγουρος ταυτόχρονα γιά τίς νακαλύψεις του ν χρησιμοποιεται καί τό πρόσωπο το π. Πορφυρίου γιά νά στηρίξει τίς θέσεις ατές μέσω το περιστατικο μέ τό τηλέφωνο, τό ποο ποτίθεται τι σήκωσε μετά θάνατον διος γέροντας.  Ατά εναι τά ποτελέσματα τς διακρισίας καί τς «μπειρολατρείας - θαυματολατρείας» μας. Τς νάγκης, δηλαδή, νά ποδείξουμε τήν πίστη μέσα πό τά θαύματα καί τά χαρίσματα. Τό «θαμα» ατό κλαμβάνεται, πό τόν Μαρκίδη, ς περίπτωση νόργανης διεπικοινωνίας.
Στήν πόμενη σελίδα ντιμετωπίζεται τό θέμα τς ατοκτονίας πό τό πρίσμα τν μυστικιστικν θεωριν καί τς μετενσάρκωσης. 
Τέλος πλή ματιά στίς παραπομπές δέν φήνει περιθώρια γιά ρθόδοξη νάγνωση το βιβλίου καί κάθε προσπάθεια νά ρμηνευθον κάποιες θέσεις ρθόδοξα εναι νωφελής καί μάταιη.  
Συμπερασματικά γιά λλη μιά φορά φείλουμε νά τονίσουμε τι ν πολλος χει χαθε τό ρθόδοξο κριτήριο καί ο πιστοί διαβάζουν τιδήποτε δυνατώντας νά δον καί νά ναγνωρίσουν πλάνες καί ντορθόδοξες θέσεις.  Θά ταν σφαλέστερο ν περιοριζόμασταν, πως πνευματική λικία μας μς πιτάσσει, σέ πλ καί σίγουρα ναγνώσματα πως γία Γραφή, τά συναξάρια τν γίων καί ο λόγοι ναγνωρισμένων γίων πατέρων.  ναζήτηση μπειριν λλά καί νασχόληση μέ ψηλά νοήματα χι μόνο δέν φελε λλά βάζει τόν νθρωπο σέ πνευματικούς κινδύνους.

[1] ρχιμανδρίτου Χριστοφόρου Τσιάκκα,γκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Θρησκειν και Αρέσεων, Παραχριστιανικν – Παραθρησκευτκν μάδων καί συγχρόνων δεολογικν Ρευμάτων, ερά Μονή Τροοδοτίσσης 2002, σελ. 528
[2] Αυτόθι σελ. 529
[3] πό τ βιβλίο "Ρέικι- Συμπαντική Ζωτική νέργεια" τν Μπόντο Μπαγκίνσκυ καί Σαλίλα Σάραμον, κδόσεις ΣΩΜΑΝΟΥΣ
[4] πό τό βιβλίο το Μιχαή ιβανχώφ „Τό δέντρο τς γνώσης το καλο καί το κακο
[5] π. Σεραφείμ Ρόουζ. « ψυχή μετά τόν θάνατο», κόσεις Μυριόβιβλος, σελ. 246
[6] «Η ζωή μετά τον θάνατο», Αρχιμ. (νυν Μητροπολίτου) Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου, εκδ. Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου Πελαγίας, β΄έκδ. 1995, σελ. 295.
[8] «Η ζωή μετά τον θάνατο», ένθ. αν. σελ. 300-301.
[9] «Η ζωή μετά τον θάνατο», ένθ. αν. σελ. 340.
[10] δρος Ιωάννη Κ. Τσέντου, Περ. "ΑΚΤΙΝΕΣ" Μάιος 2010, αρ. 711  σελ. 137-146
[11] πως παραπάνω
 

(Πηγή: egolpion.com)
http://www.alopsis.gr/alopsis/Markidh2.htm

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

1.Μπορεῖτε νά δεῖτε τίς προηγούμενες δημοσιεύσεις τοῦ ἱστολογίου μας πατώντας τό: Παλαιότερες ἀναρτήσεις (δεῖτε δεξιά)

2.Καλλίτερη θέαση τοῦ ἱστολογίου μέ τό Mozilla.

3.Ἐπιτρέπεται ἡ ἀναδημοσίευση τῶν ἀναρτήσεων μέ τήν προϋπόθεση ἀναγραφῆς τῆς πηγῆς

4.Ἐπικοινωνία:
Kyria.theotokos@gmail.com .
Γιά ἐνημέρωση μέσῳ ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου στεῖλτε μας τό e- mail σας στό
Kyria.theotokos@gmail.com .
Home of the Greek Bible