Τί εἶναι ὁ κόσμος σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή;

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

3.Ο «ΚΟΣΜΙΚΟΣ»-ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

Τί εἶναι ὁ κόσμος σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή;

Τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή, εἶναι:

α) ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς (= φιληδονία)

β) ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν (= φιλαργυρία-ἀπληστία) καὶ

γ) ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου (= φιλοδοξία)⁸⁴.

«Ὅλος ὁ κόσμος ἀνήκει στόν πονηρό»⁸⁵, μᾶς λέγει πάλι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ κόσμος εἶναι ὑποταγμένος στόν «κοσμοκράτορα», στόν μισόκαλο, μισόθεο καί μισάνθρωπο διάβολο.

Ὁ κόσμος ὅλος «ἀνήκει στόν πονηρό» ὄχι διότι τόν ἔφτιαξε ἐκεῖνος ἤ τόν ἐξουσιάζει δικαιωματικά, ἀλλά διότι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τοῦ τόν παραχωροῦμε ὑποτασσόμενοι στά πάθη μας. Ὅταν ἁμαρτάνουμε ποικιλοτρόπως καί ὑπακούομε στις προτροπές του, τοῦ δίνουμε «δικαιώματα» τόσο ἐπάνω σ’ ἐμᾶς ἀλλά καί ἐπάνω στην ὑπόλοιπη κτίση.
Ἁμαρτάνοντας χρησιμοποιοῦμε τόν κόσμο ὄχι ὡς θεούμενα λειτουργικά ὄντα ἀλλά ὡς δαιμονοϋποτασσόμενα, ἀποστασιοποιημένα ἀπό τόν Δημιουργό μας, ὄντα. Ἀντί νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό γιά τά δῶρα Του καί νά Τοῦ τά ἀντιπροσφέρουμε στήν Θεία Λειτουργία-Εὐχαριστία, τά καρπωνόμαστε ἐγωιστικά, φίλαυτα καί τά χρησιμοποιοῦμε κατά τίς ὑποδείξεις τοῦ πονηροῦ. Μ’ αὐτήν τήν ἔννοια ὁ κόσμος ἀνήκει στόν πονηρό.

Ὅποιος θελήσει νά γίνει μέλος αὐτοῦ τοῦ κόσμου, τοῦ παραδομένου στόν Σατανᾶ, αὐτόματα καθίσταται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ.

Μᾶς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «Δέν γνωρίζετε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου εἶναι ἔχθρα τοῦ Θεοῦ; Ὅποιος θελήσει νά εἶναι φίλος τοῦ κόσμου, καθίσταται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ. Ἤ νομίζετε ὅτι χωρίς λόγο ἡ Γραφή λέγει: Μέ πάρα πολύ μεγάλο πόθο μᾶς ἐπιθυμεῖ ζηλότυπα τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο κατοίκησε μέσα μας;»⁸⁶.

Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν «κόσμο» δηλαδή τά πάθη καί τίς κοσμικές ἐπιθυμίες αὐτός δέν ἀγαπᾶ τόν Θεό. Ὅποιος θεωρεῖ ὅτι εἶναι «κοσμικός» καί πρέπει νά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ κόσμου, δηλαδή νά ἔχει διαρκή προσπάθεια γιά ἀπόκτηση πλούτου, σωματικῆς ἄνεσης, καλοπέρασης, ἐξουσίας, κοινωνικῆς καταξίωσης καί ἀναγνώρισης, καταξιωμένου κοινωνικοῦ image, καί ὑψηλοῦ prestige, αὐτός γίνεται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐπίσης μᾶς διδάσκει: «Ἐάν κάποιος ἀγαπᾶ τόν κόσμο, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός δέν ὑπάρχει μέσα του. Διότι κάθε τί πού εἶναι στόν κόσμο, ἡ ἐπιθυμία τῆς σάρκας, ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό Πατέρα, ἀλλά ἀπό τόν κόσμο»⁸⁷.

Τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου εἶναι τά τρία κορυφαῖα πάθη, οἱ τρεῖς μεγάλες ἄρρωστες ἀγάπες: Ἡ φιληδονία, ἡ φιλαργυρία καί ἡ φιλοδοξία. Αὐτές πηγάζουν ἀπό τά πάθος τῆς φιλαυτίας. Ὅποιος ἀγαπᾶ αὐτά τά πάθη ἐγκαταλείπει τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, δέν ἀγαπᾶ κανέναν σωστά: οὔτε τόν Θεό, οὔτε τόν πλησίον, οὔτε τόν ἑαυτό του. Αὐτός κάνει πνευματική μοιχεία ἀπέναντι στόν Νυμφίο τῶν ψυχῶν ὅλων μας, πού εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού ἤδη κυκλοφορεῖ.

 84 Πετρ. Β΄, 2, 15-16.

85 Ἰω. Α΄, 5, 19.

86 Ἰακ. 4, 4-5 : «Οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἐὰν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου͵ ἐχθρὸς τοῦ θεοῦ καθίσταται. Ἤ δοκεῖτε ὅτι κενῶς ἡ γραφὴ λέγει͵ πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ πνεῦμα ὃ κατῴκισεν ἐν ἡμῖν;»

87 Πετρ. Β΄, 2, 15-16: «Ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον͵ οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ· ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ͵ ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου͵ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Πατρὸς ἀλλὰ ἐκ τοῦ κόσμου ἐστίν».