Τό μυστικό τῆς ἑνότητας τῶν πρώτων Χριστιανῶν

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

3.Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τό μυστικό τῆς ἑνότητας τῶν πρώτων Χριστιανῶν

Ὁ Κύριος, προσευχόμενος καί ἀναφερόμενος στούς μαθητές Του, ἔλεγε πρός τόν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα Του: «κἀγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμὲν»⁵³. Φανέρωσε μ’ αὐτά Του τά λόγια ὅτι τότε εἴμαστε «ἕνα» οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ: ὅταν μετέχουμε στήν δόξα Του, πού εἶναι ἡ ἄκτιστη θεοποιός Χάρη Του. Αὐτή ἡ Χάρις στήν Ἁγία Γραφή ὀνομάζεται καί Ἅγιο Πνεῦμα καί εἶναι κοινή ἐνέργεια τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σ’ αὐτήν μετέχουν ὑπό προϋποθέσεις αὐτοί πού θέλουν. Δέν πρέπει νά συγχέεται μέ τό Πρόσωπο-Ὑπόσταση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὔτε μέ τήν οὐσία Του, στά ὁποῖα βέβαια εἶναι ἀδύνατον στόν ἄνθρωπο νά μετέχει⁵⁴.

Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ἦσαν «ἕνα», διότι πράγματι μετεῖχαν σ’ αὐτήν τήν δόξα, τήν ἄκτιστη θεοποιό Θεία Χάρη. Μετεῖχαν, διότι ζοῦσαν κατά Θεόν, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Εἶχαν τό Ἅγιο Βάπτισμα, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τήν ἀληθινή μετάνοια, τήν συνεχῆ καί συνεπῆ μυστηριακή ζωή. Ἀπολάμβαναν μέσα στήν Ἐκκλησία τήν ἀποκατάσταση τῆς πνευματικῆς ὑγείας τῆς ὑπόστασής τους.
Ἔτσι ζώντας ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό καί μετέχοντας στήν δόξα Του εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός, ἦσαν διά τοῦ Χριστοῦ ἑνωμένοι καί μεταξύ τους ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ἰδιαίτερα, μάλιστα, στήν πολυπόθητη ἀλληλοπεριχώρηση-ἑνότητα τους συνέβαλλε, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἡ ἀναίρεση τῆς φιλαργυρίας, διά τῆς ἀκτημοσύνης πού ἀσκοῦσαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Ἡ ὑπεροψία πού ἔδειξαν ἀπέναντι στά χρήματα τούς βοήθησε χάριν τῆς ἀγάπης νά δώσουν τίς περιουσίες τους στήν χριστιανική κοινότητα. «Ἐπειδή», λέγει ὁ Χρυσορρήμων, «φονεύθηκε ἡ ρίζα τῶν κακῶν, πού εἶναι ἡ φιλαργυρία, γι’ αὐτό εἰσῆλθαν μέσα τους καί ἀνάμεσά τους ὅλα τά ἀγαθά. Ἔτσι, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε τίποτα πού νά τούς χωρίζει, ἑνώνονταν σφιχτά ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον»⁵⁵.

Ἡ φιλαργυρία εἶναι ἀπό τά θεμελιώδη πάθη, τά ὁποῖα ὑποδουλώνουν τόν ἄνθρωπο καί χωρίζουν τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους...Γιά παράδειγμα: πόσοι στενοί συγγενεῖς δέν «μιλιοῦνται» καί δέν ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους, ἐξ αἰτίας κληρονομικῶν διαφορῶν, πού κατά κανόνα πηγάζουν ἀπό τήν ἀπληστία, τήν φιλαργυρία καί τόν ἐγωκεντρισμό;

Μακάρι νά ἐπιστρέψουμε οἱ σύγχρονοι Χριστιανοί σ’ αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς τῶν πρώτων ἀδελφῶν μας, πού συνίσταται στήν ἡσυχαστική-μυστηριακή καί ἀκτήμονα ζωή, γιά νά ἀποκατασταθῇ καί ἡ ἀληθινή ἑνότητα μεταξύ μας.

 Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού ἤδη κυκλοφορεῖ.
 

53 Ἰω. 17, 22.

54 Πρβλ. Δ. Τσελεγγίδη, Χάρη καί ἐλευθερία κατά τήν Πατερική Παράδοση τοῦ ΙΔ΄ αἰῶνα, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 21-39 καί εἰδικά: 36-37.

55 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, (ἡ συνάφεια τοῦ κειμένου): TLG, Work #074 51.257.8 to Work #074 51.257.46.