Συζήτηση μέ ἕναν πολιτικό

ΛΟΓΟΙ Π.ΓΕΩΡΓΙΟΥ  (ΑΛΕΥΡΑ)

ΟΛΟΙ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ με αυτά που λάμπουν και αστράφτουν . Κανείς δεν καταδύεται στο σκοτεινό κομμάτι της ψυχής του. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσεις. Ο απόστολος Παύλος γνώρισε και θεράπευσε για εφτά χρόνια στην έρημο τον άλλο Παύλο, τον κακό δηλαδή εαυτό του, και έπειτα θεράπευσε τα έθνη. Ο απόστολος Παύλος είναι το πρότυπο μας, ο τέλειος πολιτικός και εκκλησιαστικός άντρας. Και αυτό διότι δεν παρεξέκλινε από την πορεία του, δεν έχασε το ζύγι, καθώς μπροστά του είχε συνεχώς τον Χριστό.

Κάποτε στα Καυσοκαλύβια συνέβη το εξής: Στην καλύβα μας είχαμε ελάχιστη ποσότητα νερού και σχεδιάζαμε να κατεβάσουμε αντλίες από την Κερασιά για να φέρουμε από εκεί νερό. Ο π. Πορφύριος μας είπε πως το πρόβλημα ήταν στον μοιραστή. Οι άλλες καλύβες είχαν λοξέψει τον μοιραστή και έτσι στη δικιά μας καλύβα έφτανε ελάχιστο νερό. Ο Γέροντας τότε μας συνέστησε να διαδώσουμε στη σκήτη ότι έχει χαλάσει ο μοιραστής και να φτιάξουμε έναν καινούργιο. Έτσι χωρίς να προκαλέσουμε αντιδράσεις, επεμβαίνοντας στον παλιό μοιραστή, φτιάξαμε έναν νέο με αλφάδι.

Η κυβέρνηση χρειάζεται αλφαδολάστιχο. Μας έφαγαν οι κουμπάροι. Χαλάσανε τον μοιραστή. Έτσι αλλού πέφτει πολύ νερό, αλλού λιγότερο κι αλλού καθόλου. Όταν ο κυβερνήτης είναι ένοχος απέναντι στον αληθινό , μουδιάζει. Εσύ μπορεί να είσαι πιο υγιής από αυτόν. Επομένως , πώς τον ακολουθείς;  Μη δίνεις όλο σου τον εαυτό. Να κρατάς την πορεία σου μέσα στην πολιτική, αλλά ένα κομμάτι σου να το έχεις για σένα. Αυτό το κομμάτι είναι η σπίθα στη στάχτη που μπορεί ξαφνικά να φυσήξει η χάρη και αιφνιδίως να ανάψει η φωτιά του Θεού.

Χρειάζεται να έχουμε έστω μία σπίθα μέσα στη στάχτη μας. Το υγιές φρόνημα όταν δεν συμβιβαζόμαστε. Η σπίθα που θα μας θυμίζει πώς να διατηρούμε ζωντανό το όραμα για έναν κόσμο ομορφότερο με τη χάρη του Θεού. Την κατάλληλη στιγμή , όταν η χάρη φυσήξει, τότε θα έχουμε τη φωτιά του Θεού, όπως στην εποχή του Χριστού που «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα» ( Λουκ. Α΄ 79 ) , δηλαδή την υλοποίηση του ενός και μοναδικού οράματος, όπως πριν από τον Χριστό είχε εμπνευστεί και ο Μέγας Αλέξανδρος : την ενότητα και την ομόνοια των Ελλήνων, που δεν θα έχουν ανάγκη τα βάρβαρα έθνη. Ο Μέγας Αλέξανδρος , ενώ ήταν μόλις 17 ετών, ρώτησε τους συγκεντρωμένους φίλους του: «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός άντρας για σας και πρότυπο της Ελλάδας;» Στο τέλος , αφού μίλησαν όλοι, πήρε τον λόγο ο ίδιος και είπε: «Για μένα είναι ο Καλλικρατίδης ο Λακεδαιμόνιος». Ο Καλλικρατίδης είχε ευχηθεί την ενότητα των Ελλήνων ώστε να μη φοβούνται την τρομοκρατία των βαρβάρων, των Περσών και άλλων. Αυτό ήταν το όραμα του Μ. Αλέξανδρου, γιατί αν δεν είμαστε ενωμένοι δεν θα μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο με το πνεύμα το υγιές. Δυστυχώς , αυτή την ενότητα δεν την πέτυχε ο Μ. Αλέξανδρος μόνο με το λόγο του αλλά και με το ξίφος του. Αναγκαίο κακό. Ήρθε όμως έπειτα ο Ιησούς Χριστός και ζήτησε από τους μαθητές Του να είναι ενωμένοι όπως κι Αυτός ήταν ενωμένος με τον πατέρα Του.

Ο Θεός δύναται να χρησιμοποιήσει ανθρώπους για να εκτελέσει το σχέδιό Του, που στο τέλος ούτως η άλλως θα πραγματοποιηθεί. Όμως η σωτηρία είναι προσωπική υπόθεση και διάθεση του καθενός.

Πηγή: «Από το χάος

στο φως»

Στα ίχνη ενός σπουδαίου

ανθρώπου του Θεού

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΘΗΝΑ 2012

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2014/05/blog-post_8.html