«Οἱ Χριστιανοί μέσα στόν κόσμο» μέρος ι

ΟΜΙΛΙΑ 2η

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

“Λόγοι Ἀφυπνίσεως”

Οἱ Χριστιανοί ἔχουν σάρκα, ἀλλά δέν ζοῦν σαρκικά.

Ἕκτο. «Ἐν σαρκί τυγχάνουσιν –οἱ Χριστιανοί– ἀλλ᾿ οὐ κατά σάρκα ζῶσιν»¹. Αὐτή εἶναι, θά λέγαμε, μιά περιληπτική ἔκφραση τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου. Οἱ Χριστιανοί βρίσκονται ἐν σαρκί, «ἐν σαρκί τυγχάνουσιν», εἶναι μέ σάρκα, ὅπως τώρα δηλαδή κι ἐγώ κι ἐσεῖς εἴμαστε μέ τό σῶμα μας καί ἔχουμε τήν ὕπαρξή μας, «ἀλλ᾿ οὐ κατά σάρκα ζῶσιν», δέν ζοῦν ὅμως σαρκικά.

Ὁ Θεός δημιούργησε τήν ὕλη καί τό σῶμα, γιά νά ὑψώνεται ὅμως πρός τόν Θεό. Ἀλλά ἀπό τή στιγμή πού αὐτό δέν γίνεται καί τό σῶμα ἀποκόπτεται ἀπό τόν Θεό, τότε τό σῶμα γίνεται ψυχικό, γίνεται βιολογικό, γίνεται σαρκικό.

Μᾶς θυμίζει αὐτό πού λέει ὁ Θεός γιά τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ κατακλυσμοῦ· «οὐ μή καταμείνῃ τό πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα», δέν θά μείνει τό Πνεῦμα μου τό Ἅγιον σ᾿ αὐτούς, «διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας»²!

Μά, σάρκες δέν εἶναι; Δέν ἐννοεῖ αὐτό, ἀλλά ὅτι οἱ σάρκες, τά σώματά τους, ἔγιναν σαρκικά, δηλαδή ἔπεσαν βαρειά πρός τή γῆ, ἀντί νά ἀνεβοῦν πρός τόν Οὐρανό. Γι᾿ αὐτό ὁ Χριστιανός καί τήν ὕλη ἀκόμη τήν πνευματώνει, ὅπως τό ψωμί καί τό κρασί τό μεταβάλλει ὁ Θεός σέ Σάρκα καί Αἷμα Χριστοῦ, ἤ ὅπως πνευμάτωσε ὁ Θεός Λόγος τήν σάρκα πού προσέλαβε.

Γράφει πάλι ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος στούς Ἐφεσίους: «Ἅ δέ καί κατά σάρκα πράσσετε, ταῦτα πνευματικά ἐστιν· ἐν Ἰησοῦ γάρ Χριστῷ πάντα πράσσετε»³. Τό «πράσσετε» δέν εἶναι Προστακτική· εἶναι Ἐνεστώτας. Δηλαδή ἐκεῖνα τά ὁποῖα πράττετε σαρκικά καί εἶναι ἐν Χριστῷ, λέει, αὐτά τελικά μεταβάλλονται σέ πνευματικά. Εἴμαστε σ᾿ ἕνα τραπέζι. Τί εἶναι τό τραπέζι; Ἡ διαδικασία κατά τήν ὁποία βάζουμε φαΐ, ψωμί καί νερό στό στομάχι μας· κάτι σαρκικό θά λέγαμε. Ἄν ὅμως γίνει ὅπως θέλει ὁ Θεός, τό τραπέζι αὐτό λέγεται πνευματικό. Δέν τρῶμε πνεῦμα... ἀλλά τό σαρκικό, τό ὑλικό, τό μεταβάλλουμε σέ κάτι τό πνευματικό, σέ κάτι τό ἀνώτερο.

Τό κριτήριο τῶν ὑλικῶν πραγμάτων, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Γι᾿ αὐτό γράφει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «πᾶν ὅ οὐκ ἐκ πίστεως, ἁμαρτία ἐστίν»⁴, ὅ,τι δέν προέρχεται ἀπό τήν πίστη, εἶναι ἁμαρτία. Δηλαδή ἀκόμα καί τά πιό θαυμάσια πράγματα, ὅταν δέν εἶναι ἐκ πίστεως, δηλαδή ὅταν εἶναι ἔξω ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, εἶναι ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτό, πολύ σύντομα, σᾶς λέγω τό ἑξῆς. Προσέχετε ἀπό τούς κυκλοφοροῦντες οὐμανισμούς, τούς ἀνθρωπισμούς· γιατί ὅλοι αὐτοί οἱ οὐμανισμοί μιλᾶνε γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά χωρίς τόν Θεό· μιλᾶνε γιά τήν εἰρήνη, ἀλλά χωρίς τόν Χριστό· μιλᾶνε γιά πνεῦμα, ἀλλά χωρίς τό Πνεῦμα τό Ἅγιο.

Συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἐκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ἱ. Μ. Κομνηνείου «Κοιμήσεως Θεοτόκου» καί «Ἁγίου Δημητρίου»

400.07 Στόμιον Λαρίσης.

Τηλ. & Fax.: 24950.91220.

1 Πρός Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 8. Ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1955, σ. 253.

2Γέν. Στ΄ : 3.

3 Ἅγ. Ἰγνάτιος, Πρός Ἐφεσίους, ΒΕΠΕΣ VIII, Ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1955, σελ. 266, 8.

4Ρώμ. Ιδ΄ : 23.