Πνευματικά λόγια τῆς μακαριστῆς γερόντισσας Χαριθέας ἡγουμένης τῆς Ἱ. Μ. Ἠρακλείδου Λευκωσίας ''Ζωνόμαστε τό λεντιο τῆς ἀγάπης''

 ΖΩΝΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΛΕΟΝΤΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Συχνά μάς τόνιζε ότι μόνο διά της αγάπης καρποφορούν όλες οι ασκήσεις διότι ό Θεός Αγάπη εστί' και ό Θεός ευαρεστείται περισσότερο από αυτές τις πνευματικές ασκήσεις της ανοχής και της αγάπης για τούς συνανθρώπους μας. παρά από τις πολλές γονυκλισίες, τις πολλές νηστείες και αγρυπνίες. Βέβαια και αυτά χρειάζονται και, είναι απαραίτητα για την πνευματική μας κατάρτιση, δεν επέχουν όμως τον πρώτο λόγο στην ζωή μας.

Έτσι μάς παρακινούσε να αγωνιζόμαστε όσο περισσότερο μπορούμε για την Αγάπη τού Χριστού. Όλα να γίνονται για την Αγάπη, όχι για τον τύπο. Ταυτόχρονα όμως μάς δίδασκε και μάς παρακινούσε να σκληραγωγούμε το σώμα μας, αψηφώντας τον κόπο, την αρρώστια και τον πόνο, γιατί με αυτόν τον τρόπο ή ψυχή ταπεινώνεται και υποτάσσεται πιο εύκολα.

Οι μεγαλύτερες αδελφές της Μονής ενθυμούνται:

«Όταν έβλεπε μια αδελφή με ζήλο και πόθο, την προέτρεπε να κάνη διάφορες ασκήσεις, αν και ή ίδια, λόγω των πολλών προβλημάτων της υγείας της  δεν μπορούσε να την άκολουθήση. Παρόλα αυτά όμως, συμπαραστεκόταν στον  αγώνα της καθεμιάς μας με την προσευχή πρώτα και έπειτα με τις συμβουλές και τις παραινέσεις της».

«Μια φορά, θυμάμαι», αναφέρει κάποια αδελφή, «μού έραψε ή ίδια ένα τρίχινο" , για να φορώ κατάσαρκα και μού τόνιζε- να προσέξω να μην περιπέσει στην αντίληψη καμιάς αδελφής, γιατί την άσκηση την κάνουμε για την αγάπη τού Χριστου μόνο. Εγώ ούσα άπειρη ζητούσα περισσότερες ασκήσεις αλλά η Γερόντισσα με την διακριτικότητα της, μου τόνιζε

«Να περιμένεις να δυναμώσεις  διότι μετά θα αρχίσει ό πειρασμός να ξεσηκώνει φθόνους και κατηγορίες και εσύ είσαι ευαίσθητη και δεν θα αντέξεις».

Σε όλες τόνιζε την άξια της σωματικής άσκησης στην ζωή μας. "Ένα μικρό χαρακτηριστικό παράδειγμα, πού παρόλα τά χρόνια πού πέρασαν, παραμένει νωπό στην μνήμη των πρώτων αδελφών, είναι το ακόλουθο:

Τά πρώτα χρόνια στο Μοναστήρι δεν υπήρχαν θερμάστρες. Ή θερμοκρασία τον χειμώνα έπεφτε πολύ χαμηλά και κάποιοι προσκυνητές, από αγάπη κινούμενοι, έφεραν θερμάστρες σε μερικές αδελφές. Οι αδελφές, φυσικά, δεν άναψαν την θερμάστρα στο κελί τους, διότι ούτε ή Γερόντισσα είχε, ούτε καμιά άλλη από τις αδελφές. Συζητήθηκε το όλο θέμα και μέχρι σήμερα θυμούνται τά λόγια της Γερόντισσας πού αποδεικνύουν το αγωνιστικό της φρόνημα:

« Εγώ, αδελφές, θα πω αυτά πού σκέφτομαι και εσείς να μού πείτε αν έχετε αντίρρηση. Οι πρώτοι μοναχοί πρόσφεραν στον Θεό τόσες ασκήσεις, για να Τού δείξουν την Αγάπη τους. Εμείς, να μην κρυώσουμε, να μην πεινάσουμε, να μην διψάσουμε... να μην το ένα πράγμα, να μην το άλλο. Σκεφτήκατε όμως καμιά φορά... καλά και πώς θα αγωνιστούμε; Και τί είναι μια θερμάστρα στην ουσία; Μια παρηγοριά σωματική. Όποιος όμως έχει σωματικές και άλλες παρηγοριές, δεν έχει την μεγάλη παρηγοριά της αγάπης του Θεού. Έτσι και εγώ πιστεύω, όποια αδελφή κρυώνει, ας κάνη μετάνοιες, για να ζεσταίνεται. Είναι και ένα μέσο, για να αυξήσετε τις μετάνοιες σας και να αγωνιστείτε με περισσότερο ζήλο. Δεν σάς πιέζω. Εσείς πρέπει, να αποφασίσετε. Αλλά , όπως γνωρίζουμε, ό Θεός συγκινείται όταν βιάζουμε τον εαυτό μας για την δική Του αγάπη».

Βεβαία, με την πάροδο των χρόνων και την αλλαγή των δεδομένων στην όλη πορεία της Μονής, ή γνώμη της Γερόντισσας άλλαξε, σε ότι αφορά αυτό το θέμα. Τά πρώτα χρόνια ήταν περισσότερο αυστηρή και προσπαθούσε να μετάδοση στις αδελφές; Το πνεύμα της φιλοπονίας και της αγωνιστικότητας. Μετά όπως έλεγε η ιδία με το ανοιχτό μυαλό πού την διέκρινε, ή εξέλιξη της τεχνολογίας είναι καλή  και ωφέλιμη, όταν την χρησιμοποιούμε και όχι όταν μας χρησιμοποίει. Και μπορούμε μέσω αυτής να δοξάζουμε τον Θεό.

Παρευρισκόταν στά διακονήματα και χαιρόταν να κουράζεται, για να μην ταλαιπωρούνται οι άλλοι, Ή μεγάλη της φιλοπονία ήταν ένα καθημερινό ζωντανό παράδειγμα μέσα στην Αδελφότητα. Πρώτη βοηθούσε αγόγγυστα σε όλα τα διακονήματα, αψηφώντας την κούραση και το φιλάσθενο της υγείας της, πάντα ζωσμένη με το λέντιο τού Χριστού, όπως χαρακτηριστικά αποκαλούσε την ποδιά της. Ο Χριστός ζώσθηκε το λέντιο, για να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του, και εμείς ζωνόμαστε το λέντιο της αγάπης μας, για να διακονήσου  και να υπηρετήσαμε κάθε αδελφό, που χρειάζεται την μικρή μας, βοήθεια. Μας έλεγε.

«Να είστε γεμάτες χαρά• και θα είστε γεμάτες χαρά όταν δεν βάζετε μπροστά τον εαυτό σας. Στο καταρτίζεσαι τού Αποστόλου, δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία, ώστε ήμερα τη ήμερα να καταρτίζουμε και εμείς τον εαυτό μας να γίνουμε καλύτερες, αφήνοντας τον παλαιό άνθρωπο συν τοις παθήμασι και ταις έπιθυμίαις'. Σάς ακούω καμιά φορά να λέτε, προφασιζόμενες: Σαν να  το κάνει αυτή, πού είναι διακονία της. Πολλές φορές πέρασα από τον διάδρομο και στο τοιχαράκι είδα ένα δίσκο με κεραστικά. Προφανώς κάποια θα κέρασε και μετά θα τα άφησε, είτε από απροσεξία είτε από αμέλεια. Όμως, πόσες αδελφές πέρασαν από τον διάδρομο από εκείνη την ώρα; Καμιά όμως δεν θέλησε να σηκώσει τον δίσκο. Όχι έτσι, αδελφές. Να έχετε την ευχή μου!
 Το Μοναστήρι είναι το σπίτι μας. Θέλω σας    νοικοκυρές. Ό Θεός αρέσκεται να φροντίζουμε το σπίτι Του, πού είναι και δικό μας σπίτι. Πάντοτε θυμάμαι ένα στιχηρό της Παρακλητικής τού βαρέως ήχου και είναι πολύ ωφέλιμο: ώσπερ θησαυρούς, τας βασάνους προαρπάζοντες'. Οι μάρτυρες θησαυρούς έβλεπαν τά βάσανα. Και εμείς έτσι καλούμαστε να βλέπουμε τις δουλειές μας. Να ψάχνουμε να αρπάζουμε τις ευκαιρίες, έστω και για να ξεκουράσουμε μια αδελφή. Το Μοναστήρι είναι το σπίτι μας και πρέπει να έχει εμφάνιση- το κάθε πράγμα εν τω οικείο τόπω. Αυτά όλα όμως, θέλουν κόπο και θυσίες για να γίνουν.
 Εμείς αυτά τά απλά πράγματα δεν τά κάνουμε πολλές φορές, ενώ οι μάρτυρες; Ώσπερ θησαυρούς τας βασάνους προαρπάζοντες. Έτσι πρέπει να αγωνιζόμαστε. Να έχουμε πάντοτε προ οφθαλμών μας τον αγώνα αυτών των ανθρώπων. Και να μην ξεχνούμε ότι και αυτοί άνθρωποι σαν και εμάς ήταν, με σώμα φθαρτό και γήινο, όμως μεγάλη τους 
Αγάπη στον Θεό, τούς έδωσε την δύναμη να αψηφήσουν κάθε πόνο πρόσκαιρο. Να συγκρίνουμε την ζωή μας με την ζωή των Αγίων μαρτύρων. Αγωνιζόμαστε έτσι; Δίνουμε τόσο πολύ τον εαυτό μας στον Θεό; Είναι Ουσία ή πνευματική ζωή, μα είναι και χαρά ανεκλάλητη. Ας παραθερισθούν οι εγωισμοί, ας υπομένουμε, ας αδικούμαστε και ας υποφέρουμε για την Αγάπη τού Χριστού μας.
Με το μέτρο της αγάπης είναι εύκολο να ανεχτούμε οτιδήποτε και τά άγια λόγια της Γραφής, ας είναι πάντα μπροστά μας με ένα καλό τρόπο, με μια πνευματική συνεννόηση να προλαμβάνουμε τά σκάνδαλα. Είπα, είναι Ουσία ή μοναχική πολιτεία• Ουσία με την κυριολεκτική της έννοια.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΧΑΡΙΘΕΑ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑ.ΚΥΠΡΟΣ. 

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2015/10/blog-post_564.html