Ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός, χάρη στήν ὑπερφυσική του ἄσκηση, ἔγινε σάν ἄσαρκος ἐνῶ ἀκόμα βρισκόταν στή σάρκα, γι` αὐτό καί μποροῦσε νά βλέπει αἰσθητά τά πνεύματα.

Ο όσιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός, χάρη στήν υπερφυσική του άσκηση, έγινε σαν άσαρκος ενώ ακόμα βρισκόταν στη σάρκα, γι` αυτό καί μπορούσε να βλέπει αισθητά τά πνεύματα. Μια μέρα είδε στον δρόμο να περνά μια νεκρική πομπή. Κόσμος πολύς, ιερωμένοι καί λαϊκοί, πήγαιναν να κηδέψουν έναν πλούσιο άρχοντα. Ακουγόταν ένα βουητό από ψαλμωδίες, θρήνους καί σπαραχτικές φωνές. Ό όσιος μέ τα διορατικά του μάτια είδε πολυάριθμους μαύρους δαίμονες να βαδίζουν μπροστά από τους ιερείς καί να φωνάζουν πιο δυνατά από τούς ψάλτες:

—      Αλίμονο του! Αλίμονο του!

Στα χέρια τους κρατούσαν άλλοι κεριά από θειάφι, άλλοι θυμιατήρια πού βρομούσαν σάν κοπριά, καί άλλοι σακούλια με στάχτη, πού τή σκόρπιζαν ολόγυρα. Άλλοτε γάβγιζαν σάν σκύλοι καί άλλοτε γρύλιζαν σαν χοίροι. Μερικοί είχαν περικυκλώσει το φέρετρο και ράντιζαν τό πρόσωπο τού νεκρού μέ βρομόνερα. Άλλοι πετούσαν κυκλικά στον αέρα καί άγγιζαν το σώμα του, απο το οποίο αναδινόταν αφόρητη δυσοσμία. Άλλοι, πάλι, άκολουθούσαν με τραγούδια και χορούς άσεμνους, με γέλια και αστεία χυδαία, χτυπώντας χαρούμενα τα χέρια καί τα πόδια τους. Χλεύαζαν, μάλιστα, τούς ψάλτες καί τούς άλλους χριστιανούς, λέγοντας:

—      Στραβοί είστε, ανόητοι, πού ψάλλετε γι’ αυτόν εδώ τον σκύλο το Μετά των άγιων ανάπαυσαν την ψυχήν του δούλου σου. Άκου, δούλος του Κυρίου ένας άνθρωπος γεμάτος από κάθε ανομία καί ασέλγεια!

Εκείνη τή στιγμή παρουσιάστηκε ο αρχηγός τών δαιμόνων. Τά φλογισμένα καί άγρια μάτια του προκαλούσαν τρόμο. Στα χέρια του κρατούσε θειάφι καί πίσσα. Πήγαινε στο μνήμα εκείνου του δύστυχου, γιά να κάψει τό σώμα του μετά την ταφή.

Είχε σχεδόν περάσει η κηδεία, όταν ο όσιος είδε έναν ωραίο νέο, πού ακολουθούσε τελευταίος. Φαινόταν πολύ λυπημένος. Προχωρούσε σκυφτός κι έκλαιγε γοερά. Ο όσιος τον πλησίασε, νομίζοντας πώς ήταν συγγενής του νεκρού. Τόν αγκάλιασε με συμπάθεια καί τον ρώτησε:

—      Για τον Θεό, πες μου, γιατί κάνεις έτσι; Πρώτη φορά βλέπω τέτοιον θρήνο για νεκρό.

Ο νέος, πού ήταν ο φύλακας άγγελος του νεκρού, αποκρίθηκε:

—      Θρηνώ, γιατί τον κληρονόμησε ο διάβολος. Είδες πως τον κηδεύει! Τόν έχασα, γι` αυτό κλαίω.

—      Τώρα κατάλαβα ποιος είσαι, είπε ο μακάριος Ανδρέας.

Στη συνέχεια ο άγγελος διηγήθηκε στον όσιο τη ζωή του νεκρού, πού ήταν ένας άσωτος, άσπλαχνος, αλαζόνας καί άδικος αξιωματούχος του βασιλιά. Ο θάνατος τον είχε βρει αμετανόητο. "Έτσι, οι δαίμονες καί το σώμα του ατίμασαν καί την ψυχή του άρπαξαν.

—      Μπορώ, λοιπόν, να μη θρηνώ γι` αυτόν τόν άνθρωπο, κατέληξε ο άγγελος, πού έγινε παιχνίδι των δαιμόνων καί βρομερό καταγώγιο της αμαρτίας;

Οι διαβάτες, βλέποντας τον άγιο να στέκεται μόνος — γιατί τον άγγελο, φυσικά, δεν τον έβλεπαν— καί να κάνει σαν να μιλάει μέ κάποιον, έλεγαν μεταξύ τους:

—      Κοιτάξτε τον τρελό! Έπιασε κουβέντα με τον τοίχο!.

Μ’ εκείνους τους διαβάτες μοιάζουν όσοι, βυθισμένοι στα μάταια έργα καί την ανθρώπινη σοφιστεία, απορρίπτουν την ύπαρξη των πνευμάτων ή τα υποτιμούν, θεωρώντας τα εντελώς ξένα προς την ύλη.

Είναι, νομίζουμε, απαραίτητο να παραθέσουμε άλλο ένα όραμα του οσίου Ανδρέα, πού δείχνει τή σχέση των πνευμάτων μέ την ύλη. Στήν αρχή του ασκητικού του αγώνα ο όσιος βρισκόταν αλυσοδεμένος στον Ναό της Αγίας Αναστασίας, στήν Κωνσταντινούπολη, όπου έμεινε τέσσερις περίπου μήνες. Εκεί μια νύχτα, καθώς προσευχόταν, εμφανίστηκε μπροστά του ένας δαίμονας σάν μαύρος άνθρωπος μ’ ένα τσεκούρι στο χέρι. Τόν ακλουθούσανε πολυάριθμοι δαίμονες, κρατώντας άλλοι μαχαίρια, άλλοι ρόπαλα, άλλοι σπαθιά, άλλοι σκοινιά. Ο μαύρος εκείνος ήταν χιλίαρχος καί είχε έρθει μαζί μέ τούς δαίμονές του γιά να σκοτώσει τον όσιο. Χίμηξε, λοιπόν, εναντίον του με τό τσεκούρι υψωμένο. Μαζί του όρμησαν καί οι άλλοι δαίμονες.Ο όσιος τότε ζήτησε μέ δάκρυα τή βοήθεια τού Θεού καί επικαλέστηκε τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Την ίδια στιγμή ακούστηκαν από ψηλά μια βροντή καί κάτι σαν οχλοβοή. Ένας σεβάσμιος γέροντας μέ πρόσωπο λαμπερό σαν τον ήλιο εμφανίστηκε. Τον ακολουθούσαν πολυάριθμοι λευκοντυμένοι νέοι. Έκανε στον αέρα το σημείο του σταυρού καί πρόσταζε τούς συνοδούς του:

—      Αμπαρώστε τις πόρτες! Κανείς να μη σας ξεφύγει!

Αστραπιαία εκείνοι εκτέλεσαν την εντολή του, παγιδεύοντας μέσα στην εκκλησία όλους τους δαίμονες, που φώναζαν μεταξύ τους απελπισμένα:

—      Μαύρη η ώρα που βρεθήκαμε εδώ μέσα! Ο Ιωάννης είναι πολύ σκληρός και θα μας βασανίσει ανελέητα!

Ο σεπτός γέροντας πρόσταξε να βγάλουν την αλυσίδα από τον λαιμό του Ανδρέα. Την πήρε στα χέρια του, στάθηκε έξω από την πύλη του ναού καί φώναξε:

—      Να μου τους φέρνετε έναν-έναν!

Του έφεραν τον πρώτο.

—      Ξαπλώστε τον κάτω, είπε.

Καί αφού δίπλωσε την αλυσίδα στα τρία, έδωσε εκατό χτυπήματα στον δαίμονα, πού κραύγαζε ικετευτικά:

—      Έλεος! Έλεος!

Ύστερα ξάπλωσαν καταγής τον άλλον. Τον μαστίγωσε κι αυτόν. Το ίδιο έκανε καί σ’ όλους τους υπόλοιπους. Καθώς οι δαίμονες έφευγαν δαρμένοι, ο γέροντας τούς έλεγε:

—      Πηγαίνετε τώρα στον πατέρα σας, τον σατανά, καί δείξτε του το κατάντημά σας, να δείτε πόσο θα χαρεί!

Όταν έγιναν άφαντοι όλοι οι δαίμονες, χάθηκαν καί οι λευκοντυμένοι νέοι. Τότε ο γέροντας πλησίασε τον όσιο, του ξαναπέρασε στον λαιμό την αλυσίδα καί του είπε:

—      Είδες πόσο γρήγορα ήρθα να σε βοηθήσω! Νοιάζομαι πολύ γιά σένα, γιατί ο Κύριος μου έδωσε εντολή να φροντίζω για τη σωτηρία σου.

—      Ποιος είσαι, κύριέ μου; τόν ρώτησε ο όσιος.

Είμαι εκείνος πού έγειρε στο άχραντο καί ζωοποιό

στήθος του Κυρίου καί Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

"Έτσι είπε καί χάθηκε σάν αστραπή.

   ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.

Λόγος γιά τά πνεύματα-Λόγος γιά τόν θάνατο

Συγγραφέας : Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ. 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/11/blog-post_833.html