Ὅταν ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὡς παιδὶ μὲ τοὺς φίλους του, ἀντὶ γιὰ παιχνίδια πραγματοποιούσανε… χειροτονίες καὶ βαπτίσεις!

Κάποια μέρα, ποὺ οἱ χριστιανοὶ τῆς Ἀλεξανδρείας, εἶχαν μεγάλη γιορτὴ εἰς μνήμην τοῦ ἐπισκόπου Πέτρου, ποὺ μαρτύρησε κατὰ τὸν διωγμὸ τοῦ Μαξιμίνου, ὁ Ἀθανάσιος μὲ ἄλλα παιδιὰ παίζανε στὴν ἀκροθαλασσιὰ διάφορα ἐκκλησιαστικὰ παιχνίδια. 

Ἐκεῖ κοντὰ βρισκόταν καὶ τὸ σπίτι τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξάνδρου, Ἀλεξανδρείας. Ὁ Πατριάρχης ἐκείνη τὴν ἡμέρα εἶχε καλέσει καὶ μερικοὺς ἄλλους κληρικοὺς νὰ φᾶνε μαζί του τὸ μεσημέρι. Ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ τοὺς περίμενε, κοιτάζει γιὰ μία στιγμὴ ἀπὸ τὸ παράθυρο καὶ βλέπει τὰ παιδιὰ νὰ παίζουν ἕνα παιχνίδι. Τοῦ τράβηξε τὴν προσοχὴ ἰδιαίτερα τοῦτο τὸ παιχνίδι. 

Παρατηρεῖ, ὅτι τὰ παιδιὰ ἔπαιρνε τὸ κάθε ἕνα καὶ ἕνα ρόλο, θὰ ἔλεγε κανείς, τῶν ἀξιωματούχων τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἕνα ἦταν ἀναγνώστης, τὸ ἄλλο διάκονος, ἄλλο ἱερέας καὶ τὸ ἄλλο ἐπίσκοπος. Τὸν Ἀθανάσιο τὸν χειροτονήσανε Πατριάρχη καὶ στὸ τέλος παρατηρεῖ μὲ κατάπληξη, μὰ καὶ μὲ ἱερὴ συγκίνηση, ὅτι βαφτίζανε ἕνα παιδάκι. Ἡ ἔκπληξη καὶ ἡ χαρὰ τοῦ Πατριάρχη ἦταν ἀπερίγραπτη. Τὰ παιδιὰ κάνανε τὴ βάπτιση ἀκριβῶς κατὰ τὴν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα τὰ παιδιὰ βοηθήσανε, προΐστατο δὲ ὁ Ἀθανάσιος. Αὐτὸς καθοδηγοῦσε ὅλα τὰ ἄλλα τὰ παιδάκια πῶς καὶ τί νὰ κάνουν. Κατασυγκινημένος ὁ Πατριάρχης Ἀλέξανδρος, κάλεσε τὰ παιδάκια καὶ ἤλθανε κοντά του. Τὰ ἀγκάλιασε, τὰ ἀσπάσθηκε, τὰ εὐλόγησε, τοὺς ἔδωσε τὶς εὐχές του.

Ἡ παράδοση λέγει ὅτι ὕστερα, ὅταν ὁ Πατριάρχης ἔμαθε, ὅτι τὸ παιδάκι...

ποὺ βαπτίσανε, ὁ Ἀθανάσιος καὶ οἱ περὶ αὐτόν, ἦταν ἀβάπτιστο πραγματικά, ἀνεγνώρισε τὴν βάπτιση ποὺ ἔκανε ὁ Ἀθανάσιος καὶ τὰ ἄλλα παιδιά. Ἁπλῶς ὅμως συμπλήρωσε ὁ ἴδιος, μὲ τὸ μυστήριο τοῦ Χρίσματος ποὺ γίνεται πάντα μετὰ τὸ βάπτισμα...

... Ὁ Ἅγιος, σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν ἔγραψε τὸ περισπούδαστο ἔργο "Περὶ ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου" (σὲ αὐτὸ στηρίχθηκε ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ Ἀρειανισμοῦ) καὶ "Κατὰ εἰδώλων"... πέρασε ἀρκετὸ χρόνο στὴν ἔρημο δίπλα στὸν Μ. Ἀντώνιο... Στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο διέπρεψε... ὁ ὅρος "ὁμοούσιος" ποὺ εἰσήχθη στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τῆς Νικαίας ἦταν δικός του... ποτὲ δὲν δέχθηκε τὸν μετριοπαθῆ ὄρο "ὁμοιούσιος" γιὰ νὰ ἑνώσει δῆθεν τοὺς διαφωνοῦντες... ἡ Θεολογία καὶ ἡ Ἱστορία τὸν δικαίωσε...

Ἀπὸ τὰ 46 χρόνια τῆς ἀρχιερατείας του τὰ 16 δαπανήθηκαν στὶς 5 ἐξορίες ποὺ ὑπέστη, οἱ ὁποῖες βασίστηκαν σὲ ἀνήκουστες συκοφαντίες ὅτι ἦταν φονιάς, μάγος, ἀνήθικος, συνωμότης κατὰ τοῦ Βασιλέως καὶ τῆς Πόλεως ἐμποδίζοντας τὴν ἐξαγωγὴ σίτου ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Στὴν τελευταία του ἐξορία, ὅταν ὁ λαὸς ἄρχισε νὰ θλίβεται, ἐπειδὴ καθυστεροῦσε ἡ δικαίωσή του, τὸν παρηγόρησε μὲ μία πρόταση ποὺ ἔμεινε στὴν Ἱστορία.: "Νεφύδριον ἐστι καὶ θάττον παραλεύσεται"... συνεφάκι εἶναι καὶ θὰ περάσει. Ἐκοιμήθη 78 ἐτῶν στὶς 2 Μαΐου τοῦ 373.

Σήμερα τιμᾶται ἡ μνήμη του μαζὶ μὲ τὸν ἄλλο μεγάλο Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας τὸν Ἅγιο Κυριλλο.

Ἀπὸ τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ἐπιμέλεια Χριστόδουλος Ἠλιάδης

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/01/blog-post_76.html