«Ἡ αἰσθητή παρουσία τῆς ἐνοικούσης χάριτος ἀντανακλᾶ καί στά τέκνα τοῦ Γέροντα»

Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης

Ὁ Γέροντας προκειμένου νά κεντρίση τό θεῖο ζῆλο, ἐξωτερίκευε στά τέκνα του ὁρισμένες πνευματικές ἐμπειρίες. Ὡστόσο σ᾿ ἐμᾶς τούς ἀμύητους κάποτε περισσότερον αὐξάνονταν οἱ ἀπορίες μας. Αὐτό ὁ ἀείμνηστος τό διέβλεπε καί προσπαθοῦσε, μαζί μέ τόν λόγο, νά μεταδώση ἔστω μέρος ἀπό τόν ἐσωτερικόν του πλοῦτον.

Ἕνας ἀρχάριος πού συνεχόταν ἀπό λογισμούς ἀπορίας, ἴσως δέ καί ἀμφιβολίας, καθόταν μιά βραδυά στό στασίδι τῆς ἐκκλησίας καί ἔλεγε προφορικά τήν εὐχήν. «Γιά μιά στιγμήν, διηγεῖται ὁ ἴδιος, αἰσθάνθηκα, ὅτι μέσα ἡ καρδιά μου ζεστάθηκε σάν θερμάστρα. Γλυκάθηκε τόσο πολύ ὥστε ἑνώθηκε μέ τήν καρδίαν. Τό τί αἰσθάνθηκα μέσα μου, δέν μπορῶ νά ἐξηγήσω. Τό μόνο πού μπορῶ νά πῶ, αἰσθάνθηκα γιά λίγο τόν παράδεισο μέσα στήν καρδιά μου. Αὐτό κράτησε δυό-τρία λεπτά. Μόλις ξανά ἐπανῆλθα στήν φυσική μου κατάστασι, στρέφω δίπλα τό βλέμμα· τί νά δῶ! Ὁ Γέροντας στό διπλανό στασίδι μέ τό τρακοσάρι στό χέρι.

Δέν χωροῦσε ἀμφιβολία ὅτι θέλησε νά μοῦ μεταδώση λίγο ἀπό τίς ἐμπειρίες του, γιά νά μποροῦμε ἔστω καί σκιωδῶς νά συννενοηθοῦμε, ὅταν μοῦ ἐξηγοῦσε πνευματικές ἐμπειρίες πού ζοῦσεν ὁ ἴδιος. Μέχρι τότε σάν νά μοῦ μιλοῦσε σέ ξένη γλῶσσα».

**

Ὁ ἱερομ. Π. διηγῆται τό ἑξῆς θαυμαστό, ἀλλά συγχρόνως καί φαιδρόν:

Ὅταν ἦταν δόκιμος Ν. Στό Μπουραζέρι, ὁ Γέροντας τόν δεχόταν πρῶτον στό κελλάκι του πρός ἐξομολόγησιν καί νουθεσία γύρω στά μεσάνυχτα, λίγο πρίν τήν κοινή λατρεία στόν ναό.

Μπαίνοντας κιόλας ἀπό τήν πρώτη φορά στό κελλάκι τοῦ Γέροντα, αἰσθανόταν μιά ἔντονη κτυπητήν εὐωδίαν. Ἀγναντεύει δεξιά ἀριστερά νά δῆ θυμιατό, τίποτε. Στή δεύτερη, τρίτη βραδυά, δέν ἄντεξε· προβάλλει στόν Γέροντα τήν ἐρώτησιν:

• Μά Γέροντα, ποῦ εἶναι τό θυμιατό;

• Τί θέλεις παιδί μου, τέτοια ὥρα ἐδῶ θυμιατό;

• Μά, Γέροντα, ἀπό ποῦ βγαίνει ἡ εὐωδία; Ἡ μύτη μου θά σπάση ἀπό ἄρωμα.

• Κάτσε νά κάνης μιά σταλιά προκοπή, καί θά δῆς πῶς βγαίνει ἀπό μέσα σου ἄρωμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Ὁ δόκιμος ἐννόησε τότε περίπου, ἀπό ποῦ βγαίνει τό ἄρωμα· ὡστόσο ἄλλη ἀπορία. Ἄλλοτε ἦταν πιό ἔντονη ἡ εὐωδία, ἄλλοτε πιό ἀδύνατη. Ἀπό μόνος του συμπέρανε, ὅτι πρέπει καί ἡ εὐωδία νά εἶναι σύμφωνη μέ τήν ζέσιν καί δύναμιν τῆς προσευχῆς. Μέ τήν συνηθισμένην, λοιπόν, ἁπλότητα καί ἀφέλειαν τῶν ἀρχαρίων, ἀνάλογα μέ τήν αἴσθησιν τῆς εὐωδίας, ἔλεγε στόν Γέροντα:

• Γέροντα, ἀπόψε εἶχες πολύ θερμήν προσευχήν.

Καί ὁ Γέροντας μέ τό ἱλαρό ἐκεῖνο πείραγμά του:

• Πῶς τό κατάλαβες, ρέ πλανεμένε;

Ἄλλοτε πάλιν τοῦ ἔλεγε:

• Ἀπόψε Γέροντα ἡ προσευχή ἦταν πιό ἀδύνατη.

Ξανά ὁ Γέροντας:

• Βρέ, πλανεμένε, πῶς τό ξέρεις;

Τήν εὐωδίαν αὐτήν δέν γνωρίζω ἄν ὅλοι, ἀλλά τουλάχιστον πολλά ἀπό τά τέκνα του τήν ἐγεύοναν. Αὐτή ἦταν τό ἀπαύγασμα τῆς καθαρᾶς καρδίας, ἡ ὁποία ἀρωματιζόταν μέ τήν ἀδειάλειπτη μνήμη τοῦ γλυκυτάτου ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ μας.

Ὡστόσον, πολλές φορές, ὅταν τοῦ μιλοῦσε κανείς γιά εὐωδία, τοῦ ἐφιστοῦσε τήν προσοχή, γιατί δέν εἶναι λίγοι πού παραπλανήθηκαν μέ τεχνητές ἐξωτερικές εὐωδίες ἀπό τόν ἀπατεῶνα.

συνεχίζεται......

Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων

ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ

τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἰωσήφ Μ.Δ.

Ἀπό τό βιβλίο: “Ὁ ἁπλοϊκός ἡγούμενος καί

διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς”

Ἐκτύπωση, Βιβλιοδεσία: ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Κεντρική Διάθεση: Βιβλιοπωλεῖον «ΛΥΔΙΑ»

Καμβουνίων 1, ΘΕΣ/ΝΙΚΗ τηλ. 2310237-412

Τά ἔσοδα θά διατίθενται γιά φιλανθωπικούς σκοπούς.

Εὐχαριστοῦμε θερμά τό βιβλιοπωλεῖο «ΛΥΔΙΑ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/