ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ZEITGEIST ΜΕΡΟΣ Β'
Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΙΧΘΥΣ
Οι θεωρητικοί του Zeitgeist ερμηνεύουν λανθασμένα το χριστιανικό σύμβολο ΙΧΘΥΣ. Αρχικά το παραλληλίζουν με άλλα παρόμοια σύμβολα αρχαίων θρησκειών, ώστε να συμπεράνουν την επίδραση των θρησκειών αυτών επί του Χριστιανισμού. Στην συνέχεια το συνδέουν με το ομώνυμο ζώδιο, για να στηρίξουν την άποψη που θέλει τον Ιησού Χριστό να εγκαινιάζει την εποχή των Ιχθύων.
Ακούμε τον αφηγητή της ταινίας να λέει:
«Τώρα, ο Ιησούς είναι η φιγούρα που εισάγει στην εποχή που έπεται αυτής του Κριού, την εποχή των Ιχθύων, των δύο ψαριών. Ο συμβολισμός του ιχθύος είναι άφθονος στην Καινή Διαθήκη. Ο Ιησούς τρέφει 5000 ανθρώπους με ψωμί και δύο ψάρια. Όταν ξεκινά τη αποστολή του περπατώντας κατά μήκος της Γαλιλαίας, φιλιώνει με δυο ψαράδες που τον ακολουθούν. Και νομίζω όλοι έχουμε δει το ψάρι-Ιησούς στο πίσω μέρος των αυτοκινήτων. Λίγοι ξέρουν τι πραγματικά σημαίνει. Είναι το παγανιστικό αστρολογικό σύμβολο για το Βασίλειο του Ήλιου κατά την διάρκεια της εποχής των Ιχθύων. Επίσης, η υποτιθέμενη ημερομηνία γέννησης του Ιησού είναι ουσιαστικά η αρχή αυτής της εποχής».
Πριν προχωρήσουμε παρακάτω, ας δούμε την λογική των αναγω
γών του Peter Joseph. Αναφέρεται στο θαύμα του χορτασμού των πέντε χιλιάδων με 5 άρτους και δύο ψάρια (Ματθ. 14,13-21, Μαρκ. 6,30-44, Λουκ. 9,10-17, Ιωάν. 6,1-14). Γιατί, λοιπόν, να εισάγει στην εποχή των Ιχθύων και όχι στην «εποχή του Άρτου»; Διότι δεν υπάρχει τέτοια αστρολογική εποχή, θα απαντούσε κάποιος με αφέλεια. Ακριβώς!
Επίσης, αργότερα χόρτασε 4000 με επτά άρτους και λίγα ψάρια (Ματθ. 15,32-39, Μαρκ. 8,1-10). Γιατί δεν χρησιμοποιείται αυτό το θαύμα; Προφανώς, διότι δεν αναφέρει τον αριθμό των ψαριών. Οι θεωρητικοί του Zeitgeist ψάχνουν οπωσδήποτε δύο ψάρια, να τα ταιριάξουν στο αστρολογικό σύμβολο των Ιχθύων.
Επίσης, κατά την κλήση των πρώτων μαθητών από τον Ιησού, όταν αυτός περπατούσε στην όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας (Ματθ. 4,18-22, Μαρκ. 1,16-20, Λουκ. 5,1-11), δεν ήταν δύο οι ψαράδες, αλλά τέσσερεις (Πέτρος, Ανδρέας, Ιάκωβος, Ιωάννης). Και εκτός αυτών υπολείπονται και οι άλλοι οκτώ από τον κύκλο των δώδεκα, με τα δικά τους επαγγέλματα. Για παράδειγμα ο Ματθαίος ήταν τελώνης. Γιατί δεν δίνεται σε αυτά ανάλογη σημασία;
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η χρήση των περιστατικών της Καινής Διαθήκης είναι επιλεκτική, ώστε να ταιριάζει με όσα οι θεωρητικοί του Zeitgeist θέλουν να πουν. Ταυτόχρονα, αποκρύπτονται όσα στοιχεία αναιρούν αυτές τις απόψεις ή τροποποιούνται για να ταιριάζουν. Κανένα συμπέρασμα δεν μπορεί να εξαχθεί από τα παραπάνω αποσπάσματα, αντίθετα αυτά βιάζονται να ταιριάξουν με προαποφασισμένες θέσεις. Αυτή, όμως, είναι η λογική των προκαταλήψεων και κανονικά δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται από ανθρώπους που ευαγγελίζονται την αλήθεια και υπόσχονται να μας απαλλάξουν από αυτές. Η ίδια τακτική ακολουθείται και από τους αιρετικούς, τους νεοεποχίτες, και κάθε είδους ψευδο-διδάσκαλους και ψευδο-προφήτες, για την χειραγώγηση και τον έλεγχο της σκέψης των οπαδών τους.
Οι θέσεις αυτές υπάρχουν και στην σύμβουλο επί θρησκευτικών θεμάτων της ταινίας Acharya S, και στο βιβλίο της The ChristConspiracy:
«Όπως ο Μωυσής δημιουργήθηκε για να εισάγει στην εποχή του Κριού, έτσι και ο Ιησούς για να υπηρετήσει ως ο Άβαταρ για την εποχή των Ιχθύων, κάτι το οποίο αποδεικνύεται από την άφθονη απεικόνιση του ψαριού που χρησιμοποιείται σε όλη την ευαγγελική ιστορία. Αυτή η ζωδιακή σύνδεση έχει τόσο αποσιωπηθεί, ώστε οι άνθρωποι με το σύμβολο του ψαριού στο πίσω μέρος των αυτοκινήτων τους δεν έχουν ιδέα τι αντιπροσωπεύει, αν και έχουν ακούσει λανθασμένα ότι αναπαριστά το «ΙΧΘΥΣ», έναν αναγραμματισμό του «Ιησούς Χριστός Θεού Υιός, Σωτήρ», ενώ ιχθύς είναι επίσης η ελληνική λέξη για το ψάρι[i]».
«Ο Massey επίσης αναφέρει ότι ο Ώρος στην Αίγυπτο ήταν ένα ψάρι προ αμνημονεύτων εποχών, και όταν η ισημερία εισήλθε στο ζώδιο των Ιχθύων, ο Ώρος αναπαριστάνονταν ως Ιχθύς, με το σύμβολο του ψαριού πάνω από το κεφάλι του. ... Έτσι ο Ιησούς είναι ο θεός ψάρι, ο οποίος, κατά τον Λουκά 24,11-12, μετά την ανάστασή του αναγκάζεται να ρωτήσει "Έχετε κανένα ψάρι;", καθιερώνοντας την επιλογή της τροφής της θρησκευτικής κοινότητας της νέας εποχής[ii]».
«Όπως ο μυθικός Μωυσής έκανε δυνατή την εγκαινίαση της νέας εποχής του Κριού, ο Ιησούς δημιουργήθηκε για να κάνει το ίδιο με την εποχή των Ιχθύων. Έτσι, στον μύθο του Κρίσνα/Χριστού προστέθηκε το μοτίβο του ψαριού από τον μύθο του Όσιρι/Ώρου, όπως και άλλα στοιχεία της Αιγυπτιακής και άλλων θρησκειών...[iii]»
Δύο από τις πηγές της Acharya S, δηλωμένες από την ίδια και με αναφορές στα έργα τους είναι ο Gerald Massey και ο Albert Churchward. Στα έργα του πρώτου εντοπίζουμε τις απόψεις αυτές:
«Το ψάρι, η φιγούρα της αφθονίας που εισήχθη από τον Κατακλυσμό, έγινε στην συνέχεια το σύμβολο του Ατούμ-Ώρου. Ο τύπος μπορεί να υπέστη αλλαγή από τον κροκόδειλο του Σεβέκ στον σίλουρο ή ηλεκτρικό χέλι του Ατούμ, αλλά το ψάρι παρέμεινε ως ένα έμβλημα του Ιχθύος ή Ιχθύωνος, εκείνου του σωτήρα του κόσμου που ήρθε πρώτα στην Αφρική σαν ψάρι. Έχουμε ήδη δει ότι το μυστικιστικό έμβλημα που καλείται "Vesica Pisces", ως πλαίσιο και χρυσή αύρα για την παρθένο και το παιδί της, είναι ο ζωντανός μάρτυρας για την γέννηση του Ιησού από το στόμα του ψαριού, όπως ήταν στην αρχή για τον Ιούσα ή Ώρο του Κατακλυσμού. Αυτό επίσης θα εξηγήσει γιατί ο Ιχθύς, το ψάρι, είναι ο τίτλος του Ιησού στην Ρώμη˙ γιατί η χριστιανική θρησκεία ιδρύθηκε πάνω σε ένα ψάρι[iv]».
«Όταν ο Ώρος είχε ολοκληρώσει την περίοδο των 2.155 χρόνων με την εαρινή ισημερία στο ζώδιο του Κριού, ο τόπος γέννησης πέρασε στο ζώδιο των Ιχθύων, όπου ο αναμενόμενος ανανεωτής ως το αιώνιο παιδί ... ήταν προορισμένο να εκδηλωθεί ως ψάρι, γεννημένο από μητέρα-ψάρι, στο ζωδιακό σύμβολο του ψαριού[v]».
«Κατά την μετάπτωση των ισημεριών, περίπου το 255 π.Χ., η εαρινή πέρασε στο ζώδιο των Ιχθύων, και ο Μεσσίας που για 2,155 χρόνια αναπαριστάνονταν ως Κριός ή Αμνός, και πριν για άλλα 2.155 χρόνια ως Άπης ο Ταύρος, τώρα εικονίζονταν ως ψάρι, ή ο άνθρωπος-ψάρι, που καλείται στα ελληνικά Ιχθύς. Ο αρχικός άνθρωπος-ψάρι - ο Αν της Αιγύπτου ή Οάν της Χαλδαίας - ίσως χρονολογείται στον προηγούμενο κύκλο της μετάπτωσης 26.000 χρόνια πριν˙ και περίπου το 255 π.Χ. ο Μεσσίας, ως άνθρωπος-ψάρι, έμελε να έρθει ξανά ως κήρυκας των ουρανίων υδάτων[vi]».
Μόνο από τα παραπάνω μπορεί να καταλάβει κανείς ότι ο Gerald Massey έχει ξεπεράσει τα όρια της συγκριτικής μυθολογίας, τηρουμένης ακόμη και της ελαστικότητας αυτών των ορίων που τους δίνει η απαιδευσιά του, κι έχει εισέλθει στον χώρο της υποκουλτούρας της λογοτεχνίας του φανταστικού.
Στην αρχαία Αίγυπτο δεν υπήρχε κάποιο μυθολογικό ον με το όνομα An και τα χαρακτηριστικά του ψαριού. Προσεγγίζοντας το όνομα βρίσκουμε κάποιον θεό An-Hur ή Ονούρη, που εισήχθη στην αιγυπτιακή μυθολογία κατά την διάρκεια της 11ης δυναστείας ως θεός του πολέμου. Με μορφολογική προσέγγιση βρίσκουμε τον θεό Rem με την μορφή του ψαριού, ο οποίος έκανε την γη εύφορη με τα δάκρυά του. Θεωρείτε η προσωποποίηση των δακρύων του Ρα.
Ο An ως θεός-ψάρι είναι ένα δημιούργημα του Massey, που τον κατασκευάζει με τα εξής στοιχεία:
«An στα αιγυπτιακά είναι το όνομα για τον διδάσκαλο, τον γραφέα, τον ιερέα. An ήταν το ψάρι στην Αίγυπτο. An με το ψάρι ως ιδεογράφημα, είναι ένα αρχαίο αιγυπτιακό όνομα ενός θρόνου που βρέθηκε από τον Lepsius ανάμεσα σε άλλους μνημειώδεις τίτλους σε έναν τάφο κοντά στις πυραμίδες της Γκίζας. Αυτός ο An ... είναι ό,τι πιο όμοιο πρότυπο με τον Oan ή Ωάννη, που προήλθε από τα νερά για να δείξει στους Βαβυλόνιους, πώς να ζουν,...[vii]».
Αυτό το φανταστικό δημιούργημα το κατασκεύασε ο Massey με τις διαφορετικές ερμηνείες μιας λέξης, που δεν μπορούμε να βεβαιώσουμε αν είναι ορθές, για να ταιριάζει με τον Οάννη, των Χαλδαίων. Και αυτό το έκανε διότι η ήδη υπάρχουσα ψαρόμορφη φιγούρα των αρχαίων Αιγυπτίων δεν πληρούσε τα δεδομένα που αυτός ήθελε.
Σύμφωνα με τον Βαβυλώνιο συγγραφέα του Γ' αι. π.Χ Βήρωσσο, ο Ωάννης ήταν ένα μυθικό ον που κατοικούσε στην Ερυθρά Θάλασσα με την μορφή ψαριού. Αυτό σύμφωνα με τον μύθο δίδαξε στους ανθρώπους την σοφία. Το έργο του Βήρωσσου δεν έχει διασωθεί, αλλά αποσπάσματα διατηρήθηκαν στο έργου του Ευσέβιου Καισαρείας, Χρονικόν,Εκλογαί. Συγκεντρωμένα βρίσκονται στο FragmentaHistoricorum Graecorum, vol. II, p.495-510, μαζί με αποσπάσματα που συλλέχθηκαν και από άλλα έργα. Επίσης αποσπάσματα υπάρχουν και στην συλλογή του I. P. Cory, The Ancient Fragments, Cambridge 1828, στις σελ. 19-38. Νεώτερη έκδοση είναι αυτή των Verbrugghe, G.P. & Wickersham, Berossos and Manetho Introduced and Translated: Native Traditions in Ancient Mesopotamia and Egypt, University of Michigan Press 2000.
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα, στο οποίο περιγράφεται ο Ωάννης: το οποίο υπάρχει μόνο σε αρμενική μετάφραση, και του Γεώργιου Σύγκελλου,
«Εν δε τω πρώτω ενιαυτώ φανήναι εκ της Ερυθράς θαλάσσης κατά τον ομορρούντα τόπον τη Βαβυλωνία ζώον άφρενον ( ο J. Voss διορθώνει σε άρρεν ον) ονόματι Ωάννην, καθώς και Απολλόδωρος ιστόρησε, το μεν όλον σώμα έχων ιχθύος, υπό δε την κεφαλήν παραπεφυκυίαν άλλην κεφαλήν υποκάτω της του ιχθύος κεφαλής, και πόδας ομοίως ανθρώπου, παραπεφυκότας δε εκ της ουράς του ιχθύος˙ είναι δε αυτώ φωνήν ανθρώπου, την δε εικόνα αυτού έτι και νυν διαφυλάσσεσθαι˙ τούτο δε φησίν, το ζώον, την μεν ημέραν διατρίβειν μετά των ανθρώπων, ουδεμίαν τροφήν προσφερόμενον, παραδιδόναι τε τοις ανθρώποις γραμμάτων και μαθημάτων και τεχνών παντοδαπών εμπειρίαν, και πόλεων συνοικισμούς και ιερών ιδρύσεις, και νόμων εισηγήσεις και γεωμετρίαν διδάσκειν, και σπέρματα και καρπών συναγωγάς υποδεικνύναι, και συνόλως πάντα τα προς ημέρωσιν ανήκοντα βίου παραδιδόναι τοις ανθρώποις[viii]».
Το απόσπασμα είναι από το έργο του Γεώργιου Σύγκελου.
Ένα διεγνωσμένο λάθος που έκαναν τόσο ο Massey και οι αποκρυφιστές της εποχής του, όσο και οι σύγχρονοι Zeitgeist-ές που τους ακολουθούν είναι να ετυμολογούν την λέξη Oannes από την αρχαία βαβυλωνιακή Ea, όνομα της θεάς της σοφίας. Εις πείσμαν αυτών όμως, η επιστήμη ετυμολογεί την λέξη από το όνομα Uan του μυθικού Βαβυλώνιου σοφού Adapa[ix]. Για άλλη μια φορά οι Zeitgeist-ές συλλαμβάνονται να διαστρεβλώνουν την αλήθεια.
Τι έχουμε μέχρι στιγμής; Ένα κατασκευασμένο ον, γέννημα της φαντασίας του Massey. Ένα επίσης μυθικό ον αμφίβολης αναγνωρισιμότητας. Αυτά τα δύο παρουσιάζονται ως μεσσιανικά πρότυπα της εποχής των Ιχθύων και συγκρίνονται με τον Ιησού Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Με την λογική αυτή, ο τελευταίος κομπάρσος περσικής σαπουνόπερας έδωσε μαθήματα υποκριτικής στην Μαρίκα Κοτοπούλη, για ν' ανεβάσει αρχαία τραγωδία.
Παρουσιάζεται, επίσης και ο Ώρος, ως θεός-ψάρι. Εκτός από την επιθυμία του Massey και των Zeitgeist-ών, να συνδέσουν τον Ώρο με τον Χριστό, δεν υπάρχει άλλος λόγος γι' αυτήν την παρουσίαση. Όσο και να ψάξει κανείς δεν μπορεί να βρει τον Ώρο ως ψάρι, για έναν
απλούστατο λόγο. Παρουσιάζονταν ως γεράκι. Στον Πλούταρχο μπορεί να βρεθεί η σημασία του ψαριού στην αρχαία αιγυπτιακή μυθολογία, η οποία είναι πολύ διαφορετική από αυτήν των Zeitgeist-ών:
«Εν Σαί γουν εν τω προπύλω του ιερού της Αθηνάς ην γεγλυμμένον βρέφος, γέρων και μετά τούτον ιέραξ, εφεξής δ' ιχθύς, επί πάσι δ' ίππος ποτάμιος. Εδήλου δε συμβολικώς "ω γινόμενοι και απογινόμενοι, [θεός αναίδειαν μισεί". Το μεν γαρ βρέφος γενέσεως σύμβολον, φθοράς] δ' ο γέρων˙ ιέρακι δε τον θεόν φράζουσιν,ιχθύει δε μίσος, ώσπερ είρηται, διά την θάλατταν, ίππω ποταμίω δ' αναίδειαν». (Ισις και Όσιρις §21).
Το ψάρι, λοιπόν, για τους αρχαίους Αιγύπτιους συμβόλιζε το μίσος. Το πώς ένα σύμβολο μίσους έγινε αργότερα το σύμβολο της Αγάπης των Χριστιανών, μόνο οι αποκρυφιστές και οι νεοεποχίτες Zeitgeist-ές και οι ασεβείς πόθοι τους μπορούν να καταλάβουν. Άραγε, αυτοί γνώριζαν καλύτερα από τον μύστη των αρχαίων μυστηρίων Πλούταρχο; Το συγκεκριμένο έργο του πάντως το γνωρίζουν, εφόσον το χρησιμοποιούν ενίοτε. Αλλά κι εδώ εφαρμόζουν την μέθοδο της επιλεκτικής και αποσπασματικής ανάγνωσης.
Η επιγραφή της Σαΐδος φαίνεται ν' απευθύνεται από τα βάθη των αιώνων και σ' αυτούς,
«εσείς που γεννιέστε και πεθαίνετε, ο θεός μισεί την αναίδεια»
Διότι είναι πραγματικά αναίδεια όλη αυτή η επιχείρηση διαστρέβλωσης της αλήθειας. Επίσης είναι προσβολή της νοημοσύνης μας, να θεωρούν ότι θα καταπιούμε αμάσητα όσα μας προσφέρουν. Όσοι νομίζουν ότι δεν πρόκειται να ψάξουμε για να πιστοποιήσουμε την αλήθεια των όσων ισχυρίζονται, κάνουν το ίδιο λάθος με αυτούς που νομίζουν ότι εφαρμόζουμε το «πίστευε και μη ερεύνα». Αλλά αυτό δεν ισχύει για τους Χριστιανούς, αντίθετα για τους οπαδούς όλων αυτών των καταστροφικών δοξασιών της Νέας Εποχής. Και για όσα κατηγορούν τους Χριστιανούς είναι οι ίδιοι αυτοί που πρώτοι βρίσκονται ένοχοι των κατηγοριών τους.
Ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσεχθεί αφορά τον όρο "Vesica Pisces" ή ακριβέστερα "Vesica Piscis", που μεταφράζεται από τα λατινικά ως «κύστη του ψαριού» ή «νυκτική κύστη». Αφορά το γεωμετρικό σχήμα που είναι ο κοινός τόπος της τομής δύο κύκλων με την ίδια ακτίνα, όπου το κέντρο του καθενός από αυτούς βρίσκεται στην περιφέρεια του άλλου. Αυτό το γεωμετρικό σχήμα χρησιμοποιήθηκε από την δυτική τέχνη με τον όρο aureole ως περίγραμμα της μορφής του Ιησού. Ο αντίστοιχος όρος στην Ορθόδοξη αγιογραφία είναι «Δόξα» και αναπαριστά το Φως της Μεταμορφώσεως, το Άκτιστο Φως, που αντίκρισαν οι μαθητές του Χριστού στο όρος Θαβώρ. Βέβαια, υπάρχει σημαντική διαφορά στην διδασκαλία περί ακτίστου φωτός μεταξύ της Εκκλησίας και του Παπισμού, όπως φάνηκε και στην διαμάχη μεταξύ του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του Βαρλαάμ του Καλαβρού, κατά τον ΙΔ' αι. μ.Χ. Αλλά ο Gerald Massey δεν ερμηνεύει με κανέναν από τους δύο. Στο έργο του AncientEgypt,..., σελ. 241 διαβάζουμε:
«Το vesica επιβιώνει στον ελευθεροτεκτονισμό όπως επίσης και στην χριστιανική εκκλησία, η οποία ιδρύθηκε πάνω στο ψάρι και την κολυμβήθρα στην Ρώμη. Αναπαριστά ένα αρχετυπικό και ανέκφραστο μυστήριο ως γεωμετρικό σύμβολο, όχι κάποιο που ήταν απλά ανατομικό. Μιλώντας για το vesica, ο δρ. Oliver λέει ότι αυτή η μυστηριώδης φιγούρα κατείχε μια ακατάλυτη επίδραση στις λεπτομέρειες της ιερής αρχιτεκτονικής, και συνιστούσε το μεγάλο και ανθεκτικό μυστικό της αρχαίας αδελφότητας».
Ο δρ. Oliver, που αναφέρθηκε, είναι ο George Oliver (1782-1867), Grand Master της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης (τιμητικός τίτλος, καθώς ο ίδιος κατοικοέδρευε στο Lincolnshire της Αγγλίας) και η αναφορά στο βιβλίο του Discrepancies of Masonry, με πρώτη έκδοση το 1875 και πρόσφατη το 2003 από Kessinger Publishing. Ο Massey σημειώνει από την σελ. 109 αυτού του βιβλίου. Η ερμηνεία του Massey είναι η μασονική ερμηνεία του συμβόλου, και αυτό μας το βεβαιώνει ο ίδιος George Oliver, σε μια διάλεξη, που περιλαμβάνεται στην συλλογή με τίτλο, The Symbol of Glory:
«Το ιερό έμβλημα είναι τοποθετημένο μέσα σε vesica pisces˙ η δόξα η οποία συνήθως περιβάλει, σε ορισμένες αρχαίες εικόνες, όλο το σώμα του Χριστού, σχηματισμένη σαν ψάρι, και με την ένδειξη "ιχθύς", ακροστιχίδα από τα αρχικά των λέξεων των τίτλων του, δηλ. Ιησούς Χριστός, Θεού Υιός Σωτήρ. Συχνά αναπαριστάται στα παράθυρα του αετώματος των εκκλησιών για ν' αποδώσει τον ίδιο υπαινιγμό˙ και συνιστά την χρυσή αύρα η οποία πηγάζει από το δοξασμένο σώμα του Χριστού, ενώ όταν πηγάζει από το κεφάλι ακτινοβολεί ακτινωτά.
Αυτή η μεγαλειώδης εμφάνιση είναι ένα από τα πιο αρχαία σύμβολα της Μασονίας[x]».
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Gerald Massey, τον οποίο τόσο συχνά επικαλούνται οι Zeitgeist-ές, επαναλαμβάνει μασονικές διδασκαλίες.
Ένα ακόμη εσκεμμένο σφάλμα, το οποίο διαπράττει ο Massey, αφορά τον Atum. Αυτός είναι μία από τις μείζονες θεότητες της αρχαίας Αιγύπτου, ο πρώτος αυτοδημιούργητος θεός που ξεπρόβαλε από το αρχέγονο υδάτινο χάος (Nu). Αργότερα, κατά την περίοδο του Νέου Βασιλείου, η λατρεία του συνδέθηκε με την λατρεία του Ρα, οπότε συναντιέται ο τύπος Ατούμ-Ρα. Ποτέ δεν συνδέθηκε με την λατρεία του Ώρου. Επίσης, ποτέ δεν απεικονίστηκε ως ψάρι. Εδώ ο Massey απεγνωσμένα, προσπαθεί να συνδέσει τον Ώρο με τον Ατούμ, τον πρώτο θεό που ξεπήδησε από το νερό, διότι ήδη τον έχει συνδέσει με τον Ιησού, κι έτσι να δικαιολογήσει την ερμηνεία του ψαριού και την αιγυπτιακή προέλευση. Το μόνο που κάνει είναι να λέει πράγματα ανυπόστατα.
Ο Sebek ή Sobek ήταν η θεοποιημένη μορφή των κροκόδειλων του Νείλου. Στους αρχαίους
Έλληνες ήταν γνωστός ως Σούχος. Κύριο κέντρο της λατρείας του ήταν η πόλη που σήμερα καλείται Al-Fayyum. Οι ακόλουθοί του πίστευαν ότι αυτός ήταν η θεός που ξεπήδησε πρώτος από τα αρχέγονα ύδατα και όχι ο Ατούμ. Ο τύπος του ποτέ δεν εξελίχθηκε σε κάτι άλλο, ούτε στο «χέλι του Ατούμ», όπως ισχυρίζεται ο Massey. Σε κάποιες περιοχές η λατρεία του συνδέθηκε με την λατρεία του Άμμωνα, και όταν η τελευταία συνδέθηκε με αυτήν του Ρα, προέκυψε έμμεσα ο τύπος του Σοβέκ-Ρα[xi].
Η παραπομπή στο έργο της Blavatsky πείθει για την αναμετάδοση και αυτής της διδασκαλίας από τους θεοσοφιστές. Έτσι στο Isis Unveiled διαβάζουμε:
«Είναι γνωστό, ότι τα πρώτα χριστιανικά εμβλήματα - πριν ακόμη επιχειρηθεί να γίνει αναπαράσταση της σωματικής παρουσίας του Ιησού - ήταν ο Αμνός, ο Καλός Ποιμήν και ο Ιχθύς. Η καταγωγή του τελευταίου εμβλήματος, η οποία μπέρδεψε τόσο τους αρχαιολόγους, έτσι γίνεται αντιληπτή. Όλο το μυστικό κρύβεται στο εύκολα διαπιστώσιμο γεγονός ότι, ενώ στην Καμπάλα, ο Βασιλιάς Μεσσίας αποκαλείται «Μεταφραστής» ή Αυτός που αποκαλύπτει του μυστηρίου, και παρουσιάζεται να είναι η Πέμπτη ενσάρκωση, στο Ταλμούδ - για λόγους που θα εξηγήσουμε τώρα - ο Μεσσίας πολύ συχνά καθορίζεται ως "DAG" ή ο Ιχθύς. Αυτή είναι κληρονομιά από τους Χαλδαίους και σχετίζεται - όπως δείχνει και το ίδιο το όνομα - με τον Βαβυλώνιο Dag-on, τον άνθρωπο-ψάρι, ο οποίος ήταν ο καθοδηγητής των ανθρώπων, στους οποίους εμφανίστηκε. Ο Abarbanel εξηγεί το όνομα δηλώνοντας ότι το σημάδι της έλευσής του (του Μεσσία) "είναι η συζυγία του Κρόνου και του Δία στο ζώδιο των Ιχθύων". Ως εκ τούτου, καθώς οι Χριστιανοί προτίθονταν να ταυτοποιήσουν τον Χριστό τους με τον Μεσσία της Παλαιάς Διαθήκης, το υιοθέτησαν τόσο πρόθυμα που ξέχασαν ότι η πραγματική καταγωγή του θα μπορούσε ν' ανιχνευτεί πολύ πιο πίσω από τον Βαβυλώνιο Dagon[xii]».
Επίσης στο Secret Doctrine έγραψε:
«Ούτε παριστάνει ο συγγραφέας ότι γνωρίζει περισσότερα γι' αυτά τα σύμβολα από όσα μπορούν να βγουν ως συμπέρασμα γι' αυτά από εξωτερικές θρησκείες - από το μυστήριο που ίσως κρύβεται πίσω από τον Matsya (το ψάρι) άβαταρ του Βισνού, τον Χαλδαίο Ωάννη, τον άνθρωπο-ψάρι, που καταγράφηκε στο άφθαρτο σύμβολο του ζωδιακού κύκλου, Ιχθύς, και ανατρέχοντας τις δύο Διαθήκες στις προσωπικότητες του Ιησού υιού Ναυή (το ψάρι) και τον Ιησού[xiii]».
Ο Dagon ήταν θεός των Αμοριτών προστάτης της γεωργίας. Λόγω των αναφορών της Παλαιάς Διαθήκης (Κριταί 16.23, Βασιλείων Α' 5.1, Παραλειπ. Α' 10.10) γνωρίζουμε ότι ήταν και θεός των Φιλισταίων. Σε καμιά από τις αρχαίες παραδόσεις ή τα αρχαία κείμενα δεν αναφέρεται ως θεός-ψάρι και η λατρεία του δεν συνδέεται με κάτι ανάλογο. Αντίθετα το όνομά του τόσο στην Ουγκαριτική όσο και στην Φοινικική σημαίνει σιτάρι. Ο Σαγχουνιάθων, Φοινίκιος συγγραφέας που επέζησε στο έργο του Ευσέβιου Καισαρείας, τον αποκαλεί «Ζευς αρότριος»:
«Παραλαβών δε ο Ουρανός την του πατρός αρχήν, άγεται προς γάμον την αδελφήν Γην, και ποιείται εξ αυτής παίδας δ'. Ίλον τον και Κρόνον και Βέτυλον, και Δαγών, ος εστι σίτων, και Άτλαντα[xiv]».
«Ο δε Δαγών επειδή εύρε σίτον και άροτρον, εκλήθη Ζευς Αρότριος[xv]».
Άρα όσοι παρουσιάζουν τον Δαγών ως θεό-ψάρι σφάλλουν. Ακολουθούν την παράδοση που πρώτος εγκαινίασε ο Γάλλος ραβίνος του Μεσαίωνα, Shlomo Yitzhaki ή Rashi (1040-1105) τον 11οαι. μεταφράζοντας το Dagon από την εβραϊκή Dag, ψάρι, και τον συνέκρινε με τον Βαβυλώνιο Ωάννη. Αυτή, όμως η μετάφραση δεν ακολουθεί την αρχαία παράδοση, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν η Blavatsky, o Massey, και οι οπαδοί τους. Εγκαινιάστηκε μάλιστα 11 ολόκληρους αιώνες μετά την παρουσία του Χριστού με την οποία προσπαθούν να την συνδέσουν.
Ο Matsya σύμφωνα με την μυθολογία των Ινδουιστών ήταν ο πρώτος άβαταρ του Βισνού, που εμφανίστηκε στον μυθικό βασιλιά Dravida, αργότερα γνωστό ως Μανού. Παρουσιάστηκε ως ψάρι και του αποκάλυψε την καταστροφή του τότε κόσμου. Σύμφωνα πάντα με την ινδουιστική μυθολογία το περιστατικό αυτό έλαβε χώρα 2.000.000 χρόνια πριν. Δεν υπάρχει κάποια άλλη σύνδεση πέρα από την συλλογιστική των απανταχού αποκρυφιστών να συνδέσουν όλα τα ψάρια των απανταχού μυθολογιών με το χριστιανικό σύμβολο του Ιχθύ.
Με την ίδια συλλογιστική χρησιμοποιούν τον Ιησού του Ναυή ως πρότυπο του Χριστού, διότι το Ναυή ή Nun στα εβραϊκά σημαίνει ψάρι. Εδώ θα θυμηθούμε μια πρόταση που διαβάσαμε παραπάνω στον Massey: «Ο τύπος μπορεί να υπέστη αλλαγή από τον κροκόδειλο του Σεβέκ στον σίλουρο ή ηλεκτρικό χέλι του Ατούμ, αλλά το ψάρι παρέμεινε ως ένα έμβλημα του Ιχθύος». Η έκφραση «ηλεκτρικό χέλι του Ατούμ» είναι ένας πονηρός συλλογισμός του Massey. Ο Ατούμ στις αρχαίες αιγυπτιακές παραστάσεις εμφανίζεται με ανθρώπινη μορφή. Ωστόσο, υπάρχουν ζώα που είναι σύμβολα του, όπως το λιοντάρι, ο ταύρος, ο πίθηκος και το φίδι. Επειδή όμως το φίδι είναι ερπετό της ξηράς, ενώ ο Massey ψάχνει να ταιριάξει κάτι ανάλογο από το θαλάσσιο βασίλειο, χρησιμοποιεί το χέλι, το οποίο ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Αιγύπτιους, ως σύμβολό του. Επίσης, nun εκτός από ψάρι στην εβραϊκή, είναι και το 14 γράμμα του φοινικικού ( ) , αραμαϊκού ( ) και εβραϊκού (ן ) αλφαβήτου. Το nun ενδέχεται να προέρχεται από το πικτόγραμμα του φιδιού, το οποίο στην πρωτο- χαναανίτικη διάλεκτο λέγεται nahs (=φίδι) και η λέξη ξεκινά από αυτό το γράμμα. Αντίθετα, οι θεοσοφιστές υποστηρίζουν την προέλευσή του από το ιερογλυφικό σύμβολο του ψαριού και για να δικαιολογήσουν την ανομοιομορφία επικαλούνται το χέλι. Γι' αυτούς ισχύει ο παραλογισμός «το ψάρι είναι θαλάσσιο πλάσμα, το χέλι είναι θαλάσσιο πλάσμα, άρα το χέλι είναι ψάρι». Και με παρόμοιους παραλογισμούς συνδέουν τον Ιησού Χριστό με τον Ωάννη, τον Δαγών, τον Matsya, και όποιο άλλο μυθικό ψάρι μπορούν να βρουν ή να κατασκευάσουν.
Το αρχικό όνομα του Ιησού του Ναυή ήταν Αυσής (Αριθμοί 13.17: και επωνόμασε Μωυσής τον Αυσή υιον Ναυή Ιησούν). Με την ερμηνεία του ονόματος του ασχολήθηκαν και οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας. Έτσι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Β' Ομιλία του υπομνήματός του στον Άγιο Ματθαίο τον Ευαγγελιστή, στο δεύτερο κεφάλαιο, έγραψε:
«Διά τούτο και ευθέως αυτόν από ταύτης εκάλεσε της προσηγορίας, Ιησούν προσειπών. Το γαρ Ιησούς τούτο όνομα ουκ έστιν Ελληνικόν, αλλά τη Εβραίων φωνή ούτω λέγεται Ιησούς˙ ο εστίν εις την Ελλάδα γλώτταν ερμηνευόμενον, Σωτήρ˙ Σωτήρ δε, από του σώσαι τον λαόν αυτού[xvi]».
Έτσι στην Παράδοση της Εκκλησίας ο Ιησούς του Ναύη γίνεται πρότυπο του Ιησού, με την ερμηνεία του δικού του ονόματος, και όχι του πατέρα του. Στο τρίτο κεφάλαιο της αυτής Ομιλίας ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δίνει την Ορθόδοξη ερμηνεία αυτής της προτύπωσης:
«Και γαρ Ιησούς ο μετά Μωυσέα εισαγαγών τον λαόν εις την γην της επαγγελίας λέγεται. Είδες τον τύπον; Βλέπε την αλήθειαν. Εκείνος εις την γην της επαγγελίας, ούτος (σ. σ. ο Ιησούς Χριστός) εις τον ουρανόν και τα εν τοις ουρανοίς αγαθά˙ εκείνος μετά το τελευτήσαι Μωυσέα, ούτος μετά το παύσασθαι τον νόμον˙ εκείνος ως δημαγωγός, ούτος ως βασιλεύς[xvii]».
Από τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι, η προτύπωση αυτή δεν είναι αστρολογικής φύσεως. Είναι η υπακοή του Ιησού του Ναυή στο σχέδιο του Θεού, που τον καθιστά πρότυπο του Ιησού Χριστού. Από την άλλη, η συνήθεια των αρχαίων λαών της Παλαιστίνης να ονοματίζουν τα παιδιά τους με ονόματα ζώων δεν επιδέχεται, επίσης, αστρολογική ερμηνεία.
Την συνήθεια αυτή ερμηνεύει ο αείμνηστος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Βασίλειος Βέλλας, στο έργο του Εβραϊκή Αρχαιολογία:
«Η συνήθεια, την οποίαν απαντώμεν εις την αρχαίαν εποχήν, να τίθενται ως κύρια ονόματα ανθρώπων ονόματα ζώων, Kaleb= Κύων, Ραχήλ= αμνάς, Λεία= αγελάς, Δεββώρα= Μέλισσα κλπ....
...Το δε δεύτερον σημείον προέρχεται εκ της αντιλήψεως, την οποίαν γενικώς οι Σημίται είχον περί του εκ του στόματος εξερχομένου λόγου, τον οποίον εξελάμβανον ως έχοντα πραγματικήν δύναμιν, επιδρώντα απ' ευθείας εις τα αντικείμενα, τα οποία το πρώτον συναντά...
...Απ' αυτής της αντιλήψεως ορμώμενός τις, δύναται να εννοήση, διατί έθετον ονόματα ζώων. Τούτο έπραττον ίνα τα εκφωνούμενα ονόματα μεταδώσουν εις τους φέροντας αυτά τας καλάς ιδιότητας του ζώου. Επομένως και εν τούτω τω σημείω ουδέν ίχνος τοτεμισμού υπάρχει[xviii]».
Η παραπάνω εξήγηση της συνήθειας, την οποία δίνει ο Β. Βέλλας, ανατρέπει αρκούντως τους ισχυρισμούς των Zeitgeis-ών για την αστρολογική ερμηνεία της προτύπωσης του Χριστού, από τον Ιησού του Ναυή. Δεν υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ της χρήσης του ονόματος Ναυή, με τον ζώδιο των Ιχθύων.
Είδαμε παραπάνω την σχέση αυτής της θεωρίας με την αντίστοιχη μασονική διδασκαλία, στο έργο του μεγαλομασώνου George Oliver. Μπορούμε να την εντοπίσουμε και στο έργο του μασόνου θεωρητικού Albert Churchward, The Origin and Evolution of Religion:
«Σε αυτή την αστρολογική λατρεία ήταν ο θεός-ψάρι που ήρθε από τον Νότο στον Βορά κατά τον κατακλυσμό, για να φέρει νερό, τροφή και ζωή στην Αίγυπτο ως Σωτήρας της Χώρας από την ξηρασία και τον λοιμό. Ο τύπος του Ώρου ως θεού-ψαριού μεταφέρθηκε σε πολλές χώρες, όπου πήγαν αυτοί οι άνθρωποι και κατέληξε στα χριστιανικά δόγματα ως "Ιχθύς" το ψάρι. Αλλά όπου βρείτε αυτή την απεικόνιση, υπό οποιαδήποτε ορολογία η εικόνα, όλα αυτά αναπαριστούν τον αρχικό Ώρο της αστρολογικής λατρείας[xix]».
Αυτό που μένει να εξεταστεί είναι αν πραγματικά ο Ιησούς Χριστός εισήγαγε την εποχή των Ιχθύων. Για ν' απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουν οι νεοεποχίτες και να συμφωνήσουν μεταξύ τους για το πότε αυτή ξεκίνησε. Στην ταινία παρουσιάζεται η αρχή της εποχής αυτής το 1 μ.Χ. Είδαμε, όμως, ότι ο Gerald Massey την τοποθετεί στο 255 π.Χ. και η Acharya S δεν διαφωνεί μαζί του[xx]. Πολλές ημερομηνίες, διαφορετικές μεταξύ τους, έχουν προταθεί από τους νεοεποχίτες, εξαρτώμενες από την βούληση του κάθε ψευδο-διδάσκαλου και ψευδο-προφήτη, για την έναρξη της Νέας Εποχής ή για το τέλος του κόσμου. Αν στην δική τους λογική ο Χριστός εισάγει στην εποχή των Ιχθύων, ανεξάρτητα του πότε αυτή ξεκίνησε, στην δική μας κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Για μας το μόνο που ισχύει είναι απλή αλήθεια
Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ!
[i] Acharya S, The Christ Conspiracy, p.146
[ii] Acharya S, The Christ Conspiracy, p.164
[iii] Acharya S, The Christ Conspiracy, p.360
[iv] Gerald Massey, Ancient Egypt: The Light of the world, p.737.
[v] Ο.π.
[vi] Gerald Massey, The Historical Jesus and the Mythical Christ, p. 7-8.
[vii] Gerald Massey, Ancient Egypt: The Light of the world, p.236.
[viii] FHG, ed. A. F. Didot, Paris 1848, vol.II p.496-7
[ix] Stephanie Dalley, Myths from Mesopotamia:Creation, the Flood, Gilgamesh and Others, Oxford University Press 1989, p. 182. Επίσης Karel van der Toorn, Bob Becking, Pieter van der Horst, Dictionary of Deities and Demons in the Bible, Leiden 21999, p.73.
[x] George Oliver, The Symbol of Glory: The Object and End of Masonry, New York 1870, p.221
[xi] Geraldine Harris and Delia Pemberton, Illustrated Encyclopedia of Ancient Egypt, Peter Bedrick Books, 1999. pp.142-143
[xii] H. P. Blavatsky, Isis Unveiled, vol. II p. 236.
[xiii] H. P. Blavatsky, Secret Doctrine, vol. I p. 284.
[xiv] I. P. Cory, The Ancient Fragments, Oxford 1828, p.9
[xv] I. P. Cory, The Ancient Fragments, Oxford 1828, p.12.
[xvi] Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (Ομιλίαι Α' - Κ'), στην σειρά Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, εισαγωγή-μετάφραση-σχόλια υπό Ι. Σακαλή και Ν. Τσίκη, Θεσσαλονίκη 1978, σελ. 58.
[xvii] Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Υπόμνημα..., σελ. 60.
[xviii] Βασίλειος Βέλλας, Εβραϊκή Αρχαιολογία, εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Ελλάδος, Αθήναι 21984, σελ. 99-100.
[xix] Albert Churchward, The Origin and Evolution of Religion, Kessinger Publishing 1992, p.162.
[xx] Acharya S, The Christ Conspiracy, p.164.
© 2010 impantokratoros.gr
Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή του υλικού του ιστοχώρου αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μή εμπορικούς σκοπούς,
με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή: www.impantokratoros.gr
https://www.impantokratoros.gr/zeitgeist-ixthhs.el.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου