Νεοφανεῖς αἱρέσεις καταστροφικαὶ λατρεῖαι στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας

Tοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου †,

Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας

Τὸ τρίτο βῆμα συνίσταται στὴν σταθεροποίηση τῶν νέων δεσμῶν. Ὁ προσήλυτος νοσταλγεῖ φυσικὰ ἀνθρώπινη ἐπικοινωνία. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἐμπιστεύεται πρὸ παντὸς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀκριβῶς προορίζονται νὰ τὸν καθοδηγήσουν. Σ’ αὐτοὺς ἐμπιστεύεται ἀκόμη καὶ ὅλα τὰ μυστικά του. Ἐπειδὴ νοιώθει ὅτι μόνος δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει τίποτε καὶ δὲν κατέχει τίποτα, τὸ συναίσθημα ὅτι ἀνήκει κάπου εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας. Αὐτὸ τὸ συναίσθημα τῆς συμμετοχῆς ἐπεκτείνεται καὶ στοὺς «φίλους», ποὺ βαδίζουν τὸν ἴδιο δρόμο.

Αὐτὴ ἡ ἐντατικὴ κοινωνία, ποὺ στὴν πράξη δὲν ἐπιτρέπει τὴν ὕπαρξη ἰδιωτικῆς σφαίρας καὶ ὅπου τὰ καθαρῶς προσωπικὰ ἐνδιαφέροντα καὶ ὅλες οἱ δραστηριότητες, ποὺ ἀποβλέπουν σὲ «ἰδιοτελεῖς» σκοποὺς δυσφημίζονται, ἐμφανίζει τὴ νέα διδασκαλία ἐντελῶς ἁπλὴ καὶ σαφῆ. Τὸ μέλος τῆς ὁμάδας δὲν κατανοεῖ πλέον πῶς μποροῦσε στὸ παρελθὸν νὰ σκέπτεται, νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ ἐνεργεῖ διαφορετικά. Ἔτσι χάνει τὸ κάθε τι, ποὺ δὲν ἔχει σημασία γιὰ τὴν ὁμάδα. Ἡ ὑποτιθέμενη λοιπὸν ἐλευθερία μεταβλήθηκε... σὲ ἐξάρτηση, στὴν ὑποταγὴ σὲ ἕνα ὁλοκληρωτικὸ καθεστώς. Ὁ προηγούμενος χῶρος ζωῆς ἐγκαταλήφθηκε γιὰ χάρη τῆς νέας ὀργάνωσης.

Ἡ ὁμάδα ἐλέγχει τὴ ζωὴ τοῦ κάθε μέλους. Ἀκόμη καὶ ἡ ἐλάχιστη παρέκκλιση ἀπὸ τὴ συμπεριφορά, ποὺ ἐναρμονίζεται μὲ τὴν ὁμάδα, ἀναφέρεται ἀμέσως στοὺς ἀνωτέρους. Ἔτσι γίνεται κατανοητὴ ἡ ἀλλαγὴ στὴ συμπεριφορὰ τῶν μελῶν τῆς ὁμάδας: Μὴ ἀνεκτικότητα, σκληρότητα, προφανῆ ψεύδη, λανθασμένες ἐνοχοποιήσεις, προδοσία ἤ λασπολογία ἔναντι τῶν ὀνομαζόμενων «ἐχθρῶν» τῆς ὀργάνωσης, ἀξιολογοῦνται τώρα θετικὰ καὶ θεωροῦνται ἀπόδειξη νομιμοφροσύνης στὴν ὀργάνωση, πρᾶγμα ποὺ στὸ παρελθὸν ἦταν ἀδύνατο νὰ γίνει.

Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀλλοιώνεται καὶ τὸ νομικὸ καὶ ἠθικὸ αἰσθητήριο. Τὸ μέλος εἶναι ἕτοιμο νὰ ἐγκαταλείψει τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν κοινωνική του συνείδηση, γιὰ νὰ βρεῖ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο «ἕνα ἀνώτερο, καλύτερο καὶ εὐγενέστερο Ἑαυτό». Αὐτὸς ὁ «Ἑαυτὸς» ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τῆς χειραγώγησης. Τὸ μέλος ἐκτελεῖ τελικὰ ἐκεῖνες τὶς διαταγὲς ποὺ λαμβάνει μ’ αὐτὴ τὴ χειραγώγηση. Ἡ ἀντίδραση ἐναντίον τῆς αὐθεντίας εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Μὲ διάφορα ψυχολογικὰ βοηθητικὰ μέσα διατηρεῖται ἡ ἐπιθυμητὴ «ἑνότητα καὶ ἁρμονία». Ἡ ταύτιση μὲ τὴν ὁμάδα ὁδηγεῖ τελικὰ στὴν ἀπώλεια μέσα στὴν ὁμάδα.

Σὲ περιστάσεις κρίσεως, ὅπου στὸ μέλος -γεννῶνται ἀμφιβολίες, τοῦ συνιστᾶται νὰ χρησιμοποιήσει τὰ μέσα ποὺ ὁδηγοῦν στὸ εἶδος τῆς ἔκστασης, τὸ ὅποιο εἶναι οὐσιαστικὸ -γιὰ τὸ δεύτερο στάδιο τῆς ἔνταξης.

Οἱ τεχνικὲς διαλογισμοῦ μποροῦν ἐδῶ νὰ -γίνουν ἐργαλεῖο ποὺ νὰ μεταβάλλουν ἀνθρώπους σὲ θύματα ἄλλων ἀνθρώπων καὶ νὰ τοὺς ἐμποδίσουν νὰ ρυθμίσουν τὴ ζωή τους ὑπεύθυνα.

Κατὰ τὴν “Ἔκθεση τῆς Αὐστριακῆς Κυβερνήσεως ἡ σταθεροποίηση τῶν δεσμῶν μὲ τὴ νέα ὁμάδα ἐνισχύεται κατὰ τριπλὸ τρόπο:

-Μὲ τὴν πίεση τῆς ὁμάδας ποὺ δημιουργεῖται ἀπὸ τὸ ὅτι οἱ ἐντολὲς κινοῦνται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ἀπὸ τὰ πάνω πρὸς τὰ κάτω καὶ ἡ ἐπικοινωνία ἀπὸ τὰ κάτω πρὸς τὰ πάνω συνίσταται μόνο στὴ λήψη τῶν διαταγῶν. Ταυτόχρονα τὸ μέλος διακατέχεται ἀπὸ μεγάλο φόβο μήπως ἀποβληθεῖ ἀπὸ τὴν ὁμάδα, ἐπειδὴ διαρκῶς προβάλλεται ὁ δρόμος τῆς ὁμάδας ὡς ἡ μόνη δυνατότητα σωτηρίας.

-Τὸ κάθε μέλος προσανατολίζεται στὸ ἄλλο καὶ ἔτσι ἐμφανίζεται μία ἰσχυρὴ προτυποποίηση καὶ τυποποίηση.

-Μὲ ἕνα τρόπο ποὺ δὲν γίνεται ἀντιληπτός, ἐλέγχεται καὶ ἀγγίζεται τὸ ὑποσυνείδητο τοῦ μέλους καὶ συγκεντρώνει τὴν προσοχὴ ὅλων τῶν μελῶν στὸ ἴδιο ἀντικείμενο. Αὐτὸ γεννᾶ μὴ-ἀνεκτικότητα ποὺ μεταξὺ ἄλλων γίνεται ἀντιληπτὴ στὸν «κόσμο» μὲ τὴν ἀπόρριψη ὅλων ἐκείνων ποὺ δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ὁμάδα.

orthodoxostypos

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/08/blog-post_65.html#more