«Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶναι σὲ ὅλα του τύπος ποὺ διδάσκει καὶ ὠφελεῖ ἐκείνους ποὺ τὸν βλέπουνε, ὥστε, βλέποντας τὶς πολλὲς ἀρετές του ποὺ λάμπουνε σὰν ἀκτῖνες ἀκόμα κι αὐτοὶ οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀλήθειας, χωρὶς νὰ τὸ θέλουνε, νὰ ὁμολογήσουνε πὼς στοὺς χριστιανοὺς ὑπάρχει σίγουρη ἐλπίδα σωτηρίας, καὶ νὰ τρέχουνε σ’ αὐτὸν ἀπὸ παντοῦ, σὰν νὰ εἶναι κανένα καταφύγιο. Καὶ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ ὑψωθεῖ ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας καταπάνω στοὺς ἐχθρούς της, καὶ νὰ παρακινηθοῦνε πολλοὶ σὲ ζῆλο νὰ τοῦ μοιάζουνε».
«Ἡ κατὰ Θεὸν γνώση εἶναι βασίλισσα ἀπάνω σὲ ὅλες τὶς ἐπιθυμίες, κ’ ἡ καρδιὰ ποὺ τὴ δέχεται, γεύεται κάποια γλυκύτητα, ποὺ δέν τὴ φτάνουνε... ὅλες μαζὶ οἱ χαρὲς τούτου τοῦ κόσμου. Γιατί κανένα πρᾶγμα δὲν μοιάζει μὲ τὴν γλυκύτητα τῆς ἐπίγνωσης τοῦ Θεοῦ».
«Ὁ πρᾶος καὶ ταπεινόφρονας εἶναι πηγὴ τῶν μυστηρίων ἐκείνης τῆς καινούργιας κι ἀθάνατης ζωῆς».
«Ἡ περηφάνια δὲν καταλαβαίνει πὼς περπατᾶ στὸ σκοτάδι καὶ δὲν γνωρίζει τὴν ἔννοια τῆς σοφίας. Γιατί, πῶς νὰ μπορέσει νὰ τὴ γνωρίσει, ἀφοῦ βρίσκεται μέσα στὸ σκοτάδι; Καὶ γι’ αὐτὸ ἴσια -ἴσια, ἀπ’ τὸν σκοτισμένον λογισμό της, θαρρεῖ πὼς βρίσκεται ἀπάνω ἀπ’ ὅλα, ἐνῷ εἶναι τιποτένια κι ἀνίκανη νὰ ἀξιωθεῖ τὴ θεία ἐπίγνωση, μὴ μπορῶντας νὰ μάθει τὰς ὁδοὺς τοῦ Κυρίου. Κι ὁ Κύριος κρύβει ἀπ’ αὐτὴ τὸ θέλημά του, ἐπειδὴ δὲν θέλησε νὰ πορευτεῖ στὸν δρόμο τῶν ταπεινῶν».
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/09/blog-post_917.html#more
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο του Φώτη Κόντολου, «Εὐλογημένο καταφύγιο» τῶν ἐκδόσεων Ἀκρίτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου