Γέρων Παΐσιος: Μετάνοια καί ἐξομολόγηση χρειάζονται πάνω ἀπ' ὅλα σήμερα.

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Κεφάλαιο 3ον. «Νά βοηθούμε τον κόσμο στην μετάνοια»

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 

Τό βαθύτερο νόημα της ζωής

«Νά βοηθούμε τον κόσμο στην μετάνοια»

- Γέροντα, τί μπορεί να βοηθήση σήμερα περισσότερο τον κόσμο;
- Σήμερα, αν διδασκόταν ή μετάνοια στον κόσμο, μόνον αυτή θά μπορούσε νά βοηθήση. Νά διαβάζουμε, όσο μπορούμε, βίους Αγίων πού τονίζουν τήν μετάνοια, γιά νά βοηθηθούμε. Το νά ζητούμε μετάνοια άπό τον Θεό σημαίνει ότι ζητούμε φωτισμό.
Όταν ζητούμε μετάνοια και μετανοήσουμε περισσότερο, φυσικά θά ταπεινωθούμε περισσότερο καί υποχρεωτικά τότε θά ερθη περισσότερο ή θεία Χάρις, δ θειος φωτισμός. Όταν βρίσκεται ο άνθρωπος εν μετάνοια, διατηρεί τήν Χάρη τοΰ Θεού. Πάντως δ κόσμος είναι καλός.
Βλέπεις, οι περισσότεροι ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται, έχουν άγνοια μεγάλη, καί άπό το άλλο μέρος έρχονται καί μού ζητούν βοήθεια. Αυτό κάτι έχει μέσα.
- Μήπως οι δοκιμασίες, Γέροντα, γίνονται αφορμή νά πλησιάσουν οί άνθρωποι στον Θεό;
- Όσοι έχουν καλή διάθεση βοηθιούνται άπό τις δοκιμασίες· όσοι δέν έχουν, τά βάζουν μέ τον Θεό, βρίζουν κ.λπ. Το κακό είναι ότι δέν λένε «ήμαρτον», άλλα βασανίζονται.
Μεγάλη εξουσία έχει ο διάβολος στον κόσμο. Τού δώσαμε πολλά δικαιώματα. Πώς έγινε ο σημερινός άνθρωπος!

Το κακό είναι ότι εμποδίζει τήν θεία επέμβαση, γιατί δέν έχει μετάνοια. Άν υπήρχε μετάνοια, τά πράγματα θά είχαν τακτοποιηθή. Μπόρες, μπόρες θά περνούμε!
Ό Θεός νά βάλη το χέρι Του! Νά ζητούμε μετάνοια γιά όλον τον κόσμο καί γιά όσους έν ψυχρώ κάνουν κακό στην Εκκλησία καί δέν έχουν σκοπό νά διορθωθούν, να τους δίνη ό Θεός μετάνοια και έπειτα να τους παίρνη.

Νά βοηθούμε, όσο μπορούμε, τον κόσμο στην μετάνοια, γιά νά δεχθούμε τις ευλογίες του Θεού. Μετάνοια και εξομολόγηση, αυτό χρειάζεται σήμερα. Εγώ συνέχεια συνιστώ μετάνοια καί εξομολόγηση, γιά νά χάση τά δικαιώματα ό διάβολος, νά κοπούν οι εξωτερικές δαιμονικές επιδράσεις. Θέλουν τράνταγμα οί άνθρωποι, νά καταλάβουν, νά μετανοήσουν.
Π.χ. κάποιος εξομολογείται ότι έκανε μοιχεία. Του δίνει ό Πνευματικός άφεση, του δίνει καί έναν κανόνα καί δέν προχωράει περισσότερο.
Πρέπει ό Πνευματικός νά τον βοηθήση νά καταλάβη ότι τό κακό δέν ήταν μόνον ή μοιχεία· ότι μέ αυτό πού έκανε, έκανε εγκλήματα, διέλυσε δύο οικογένειες. Αλλά μερικοί Πνευματικοί ούτε καν ερευνούν παραπέρα ούτε προβληματίζουν τους ανθρώπους.
- Γέροντα, υπάρχουν άνθρωποι πού είναι καλοί, όμως δέν εκκλησιάζονται συχνά, δέν έχουν τακτική μυστηριακή ζωή.
- Μπορεί καμμιά φορά κάποιος νά μην εκκλησιάζεται συχνά, άλλα νά ύπάρχη μέσα του ευλάβεια, καλωσύνη, καί έτσι βρίσκει τόπο καί κατοικεί ό Θεός. Αυτοί οί άνθρωποι, αν είχαν καί μυστηριακή ζωή, θά προχωρούσαν πολύ στην πνευματική ζωή.
Καί βλέπεις, υπάρχουν άλλοι πού εκκλησιάζονται, εξομολογούνται, κοινωνούν, τά κάνουν δλα, καί όμως ό Θεός δέν βρίσκει τόπο νά κατοίκηση μέσα τους, γιατί δέν υπάρχει ταπείνωση, καλωσύνη, μετάνοια πραγματική.
Δέν αρκεί μόνον ή εξομολόγηση στον Πνευματικό, γιά νά τακτοποιηθή κανείς· χρειάζεται καί μετάνοια. Καί κάθε προσευχή πού κάνει κανείς πρέπει νά άρχίζη μέ εξομολόγηση στον Θεό.
Όχι όμως νά κλαίη καί νά λέη «είμαι τέτοιος, τέτοιος, τέτοιος», καί μετά νά κάνη πάλι τά ίδια. Αυτό δέν είναι συναίσθηση. Όταν υπάρχη συναίσθηση, υπάρχει καί λίγη βελτίωση.
Είδατε οί Ισραηλίτες μέ τί απλότητα προσευχήθηκαν; «Εξεγέρθητι, ινατί ύπνοις, Κύριε;»[1], είπαν. Δηλαδή, «ξύπνα, Κύριε, γιατί κοιμάσαι;». Και ύστερα ό Κύριος «εξηγέρθη ώς δυνατός, κεκραιπαληκώς εξ οίνου και έπάταξε...»[2] Μέ τί απλότητα και τί ταπείνωση, άλλα καί μέ τί παρρησία είπαν: «Τί θά πούμε τώρα, Κύριε, στα έθνη;
Μάς έσωσες από τήν Ερυθρά Θάλασσα καί τώρα νά πεθάνουμε στην έρημο ή νά μάς σφάξουν οί αλλόφυλοι; Νά μή γίνουμε ρεζίλι»[3]. Μήν πούμε καί εμείς καμμιά κουβέντα, «γιατί κοιμάσαι, Θεέ, καί δέν βλέπεις;», γιατί θά μάς δώση σκαμπίλι εμάς.
Είναι αναίδεια. Εκείνοι μέ ταπείνωση καί απλότητα το είπαν. Δέν έδιναν ευθύνες στον Θεό, νά πουν «γιατί τά έκανες έτσι;», άλλα έλεγαν «εμάς μάς χρειάζονταν πολύ μεγαλύτερα κακά, άλλα τώρα τί θά πούμε στά έθνη;».
Καί είδατε; Ένα καί ένα έκαμψαν τόν Θεό. Καταλάβατε; Υπήρχε αναγνώριση τοϋ σφάλματος, μετάνοια, καί επενέβη ό Θεός καί «έπάταξε...».
Αν βρεθούμε καί εμείς σέ δυσκολία καί δέν τήν αντιμετωπίσουμε πνευματικά, τότε θά πουν οί κοσμικοί γιά μάς: «Πού είναι ή προσευχή σας; Λέτε ότι προσεύχεσθε, άλλα τί κάνετε;». Γινόμαστε ρεζίλι.

1. Ψαλμ. 43,24.
2. Βλ. Ψαλμ. 77, 65-66.
3. Βλ. Εξ. 32, 12- Δευτ. 9,28 καί Ψαλμ. 78, 10

Απόσπασμα από τις σελίδες  350 -352 του βιβλίου:

            ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                              ΛΟΓΟΙ  Β΄      
                ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
                  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
       «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
                ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ   

http://anavaseis.blogspot.com/2010/12/3_19.html?utm_source=BP_recent