Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Γ΄ Κεφάλαιο 3ον. 1)«Οί ιδιοτροπίες ξεκινούν από τόν λογισμό » 2)«Οί κατά φαντασίαν ασθενείς»
Λόγοι Γ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ο πόλεμος των λογισμών
«Ή εμπιστοσύνη στον λογισμό »
- Γέροντα, αυτός πού σιχαίνεται, γιατί το παθαίνει;
- Πές μου, εσύ τί σιχαίνεσαι;
- Ολα τά σιχαίνομαι.
-Τότε όλα σ' εσένα θά ερχωνται! Και τά σκουλήκια στά φρούτα ή στά όσπρια και καμμιά τρίχα στο ψωμί κ.λπ.
- Έτσι γίνεται, Γέροντα!
- Δόξα Σοι ο Θεός! Βλέπεις πόσο σε βοηθάει ο Θεός γιά να τό ξεπεράσης;
- Από τον λογισμό δεν ξεκινάει, Γέροντα, αυτό; Άς πούμε ότι βρήκε ή αδελφή μια τρίχα. Άς τήν βγάλη στην άκρη.
- Αυτό είναι ευλογία! Δώσ' την σ' εμένα, να τήν πάρω εγώ ευλογία!... Άχ! Θυμάμαι, μια φορά στό Σινά πηγαίναμε κάπου μέ έναν μοναχό και του έδωσα δυό ροδάκινα. Τον βλέπω, δέν τά τρώει. Ήθελε να πάη να τα πλύνη, γιά νά τά φάη, και τά κρατούσε στα χέρια, μήν τά βάλη στην τσέπη καί κολλήσουν μικρόβια καί άπό τήν τσέπη!
Ό αδελφός του πού είχε οκτώ παιδιά μού έλεγε: «Περισσότερο σαπούνι ξοδεύει αυτός, γιά νά πλύνη τά χέρια του, παρά ή γυναίκα μου μέ τά οκτώ παιδιά πού πλένει!». Καί νά δήτε τί έπαθε!
Εκεί στό Σινά έδιναν σέ κάθε καλόγερο καί έναν Βεδουίνο, γιά νά τον εξυπηρετή, νά του πηγαίνη τό φαγητό κ.λπ. Ό Βεδουίνος πού έδωσαν σ' αυτόν ήταν ό πιο βρώμικος άπ' όλους. Κατάμαυρος! Μύριζαν τά ρούχα του, μύριζε ολόκληρος.
Μιά εβδομάδα έπρεπε νά τον βάλης στό μουσκιό, γιά νά καθαρίση! Τά χέρια του ήταν..., μήν τά ρωτάς! Έπρεπε νά τά ξύσης μέ τήν σπάτουλα! Έν τω μεταξύ, όταν έπιανε τό τσανάκι, γιά νά του πάη τό φαγητό, έβαζε τά δυό του δάχτυλα μέσα. «Φύγε, φύγε...», του φώναζε εκείνος, μόλις τον έβλεπε. Τελικά αυτός ό μοναχός ούτε δυό εβδομάδες δέν κάθησε στό Σινά, έφυγε.
Θυμάμαι, καί στό Κοινόβιο είχαμε έναν μοναχό πού ως λαικός ήταν νωματάρχης. Τον είχαν βάλει διαβαστή, γιατί ήταν μορφωμένος.
Τόσα χρόνια ήταν στό μοναστήρι καί σιχαινόταν. Που νά αγγίξη πόμολο! Μέ τό πόδι άνοιγε τήν πόρτα ή σκουντούσε τό μάνταλο μέ τον αγκώνα καί μετά καθάριζε μέ οινόπνευμα τό μανίκι πού τό ακούμπησε!
Ακόμη καί τήν πόρτα της εκκλησίας μέ το πόδι τήν άνοιγε. Και επέτρεψε ό Θεός, όταν γέρασε, να σκουληκιάσουν τά πόδια του, ιδίως το ένα με το όποιο άνοιγε τις πόρτες. 'Ήμουν παρανοσοκόμος, όταν ήρθε γιά πρώτη φορά στο νοσοκομείο της Μονής με δεμένο το πόδι.
Μου είπε ό νοσοκόμος νά το λύσω και εκείνος πήγε νά φέρη κάτι γάζες. Όταν το άνοιξα, τί νά δω! Πώ, πώ, ήταν γεμάτο σκουλήκια! «Πήγαινε στην θάλασσα, του λέω, πλύν' το, νά φύγουν τά σκουλήκια, και έλα νά κάνουμε αλλαγή». Πού είχε φθάσει! Τί τιμωρία! Έγώ τά έχασα. Μου λέει ό νοσοκόμος: «Κατάλαβες από τί είναι αυτό;». «Κατάλαβα, του λέω, επειδή ανοίγει τήν πόρτα με το πόδι!».
- Και σ' αυτήν τήν κατάσταση, Γέροντα, συνέχιζε νά ανοίγη τήν πόρτα με τό πόδι;
- Ναί, μέ τό πόδι! Και είχε γεράσει καλόγερος!
- Δέν τό κατάλαβε;
- Δέν ξέρω. Μετά πήγα στην Μονή Στομίου στην Κόνιτσα. Τί θάνατο είχε ποιος ξέρει! Και έβλεπες, εκεί στο Κοινόβιο μερικοί νέοι μοναχοί πήγαιναν και έτρωγαν από τό περίσσευμα πού άφηναν στά πιάτα τους τά γεροντάκια, γιά νά πάρουν ευλογία! Μάζευαν τά περισσεύματα των κλασμάτων.
Ή άλλοι ασπάζονταν τό πόμολο, γιατί τό ακούμπησαν οι Πατέρες, και αυτός, όταν προσκυνούσε τις εικόνες, μόλις πού ακουμπούσε τό μουστάκι του στην εικόνα. Και τό μουστάκι τί θά τραβούσε μετά μέ τό οινόπνευμα!
- Όταν, Γέροντα, κάτι τέτοιο γίνεται σε ιερά πράγματα, δέν είναι ανευλάβεια;
- Μά από' κει ξεκινάει κανείς και φθάνει πιο πέρα. Έφθασε στο σημείο νά μήν προσκυνάη, γιατί φοβόταν μήπως εκείνος πού προσκύνησε πριν από αυτόν τήν εικόνα είχε καμμιά αρρώστια!
- Δηλαδή, γιά νά μή σιχαίνεται κανείς, δέν πρέπει νά δίνη σημασία;
-Τις σαβούρες πού τρώνε οι άνθρωποι δεν τις βλέπουν! Αμα κάνη κανείς τον σταυρό του, είτε φοβία έχει είτε νοσοφοβία, βοηθάει μετά ό Χριστός. Εκεί στό Καλύβι πόσοι περνάνε πού έχουν διάφορες αρρώστιες!
Και μερικοί απλοί κάνουν τον σταυρό τους, οι καημένοι, παίρνουν το κύπελλο πού έχω εκεί και πίνουν νερό. Οι άλλοι πού φοβούνται δεν το αγγίζουν. Ήρθε πριν από λίγες μέρες κάποιος πού είχε πολύ μεγάλη θέση σε κάποια υπηρεσία.
Τόσο φοβάται ό καημένος τά μικρόβια, πού έχει ασπρίσει τά χέρια του, γιά νά τά καθαρίζη με τό οινόπνευμα. Ακόμη και τό αυτοκίνητο του τό τρίβει με οινόπνευμα! Τον λυπήθηκα! Ξέρεις τί είναι νά εχη τέτοια θέση και νά κινήται έτσι;
Του έδωσα λουκούμι, και δεν τό πήρε, επειδή τό έπιασα. Άλλα και στό κουτί νά ήταν, πάλι δεν θά τό έπαιρνε, γιατί θά σκεφτόταν ότι και στό κουτί θά τό έβαλε κάποιος άλλος με τά χέρια του. Παίρνω τό λουκούμι, τό τρίβω στά παπούτσια του και τό τρώω.
Τού έκανα κάμποσα τέτοια και τρόμαξα νά τον κάνω νά έλευθερωθή λίγο από αυτό. Νά, και σήμερα ήρθε εδώ μιά κοπέλα πού είχε νοσοφοβία.
Και όταν μπήκε μέσα δεν πήρε ευχή, γιατί φοβόταν μήν κόλληση μικρόβια, και όταν έφυγε, έπειτα από τόσα πού της είπα, γιά νά τήν βοηθήσω, πάλι δεν πήρε ευχή. «Δεν σου φιλώ τό χέρι, μου λέει, γιατί φοβάμαι μήν κολλήσω μικρόβια»! Τί νά πής; Κάνουν έτσι μαύρη τήν ζωή τους.
Μεγαλύτερη αρρώστια είναι τό νά πιστέψη ό άνθρωπος στον λογισμό του ότι έχει κάποια αρρώστια.
Ό λογισμός αυτός τού δημιουργεί άγχος, τον κάνει νά στενοχωριέται, νά μήν έχη όρεξη γιά φαγητό, νά μήν μπορή νά κοιμηθή, νά παίρνη φάρμακα, και τελικά αρρωσταίνει, ενώ ήταν καλά.
Νά είναι άρρωστος κανείς και να κάνη θεραπεία, αυτό το καταλαβαίνω, άλλα νά είναι υγιής καί νά νομίζη ότι είναι άρρωστος και νά αρρωσταίνη στά καλά καθούμενα, αυτό είναι...
Ένας λ.χ., ενώ έχει και σωματική καί πνευματική δύναμη, δεν μπορεί νά κάνη τίποτε, γιατί έχει πιστέψει στον λογισμό πού του λέει ότι δεν είναι καλά, με αποτέλεσμα νά σβήνη σωματικά καί πνευματικά. Δεν είναι ότι λέει ψέματα.
Αν ό άνθρωπος πιστέψη ότι κάτι έχει, πανικοβάλλεται, τσακίζεται, καί δεν έχει μετά κουράγιο νά κάνη τίποτε. Έτσι αχρηστεύεται χωρίς λόγο.
Έρχονται μερικοί στο Καλύβι πού είναι τελείως τσακισμένοι. «Μου λέει ό λογισμός ότι έχω έιτζ», λένε καί το πιστεύουν. Τους ρωτάω: «Μήπως συνέβη εκείνο, εκείνο;». «Όχι», μου λένε. «Τότε άδικα στενοχωριέσαι.
Πήγαινε νά κάνης μιά εξέταση, γιά νά σου φύγη ό λογι- σμός». «Καί άν γίνη ή εξέταση καί βρουν ότι έχω;», λένε μερικοί καί δεν μ' ακούν καί βασανίζονται. Ένώ αυτοί πού ακούν, κάνουν εξέταση, βλέπουν ότι δέν έχουν τίποτε καί, νά δήτε, το πρόσωπο τους αλλάζει, το κουράγιο επανέρχεται. Οι άλλοι άπό τήν στενοχώρια ξαπλώνουν στο κρεββάτι καί ούτε νά φάνε δέν θέλουν.
Εντάξει, έχεις έιτζ. Γιά τον Θεό δέν υπάρχει δύσκολο πρόβλημα. Άν ζήσης πιο πνευματικά, έξομολογήσαι, κοινωνάς κ.λπ., θά βοηθηθής.
- Πώς ξεκινάει, Γέροντα, καί νομίζει κάποιος ότι είναι άρρωστος;
- Σιγά-σιγά καλλιεργεί αυτόν τόν λογισμό. Πολλές φορές μπορεί νά υπάρχη κάποια αιτία, άλλα νά μήν είναι κάτι σοβαρό. Βγάζει μετά καί ό λογισμός κάτι ακόμη καί το μεγαλοποιεί. Όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, ήταν ένας οικογενειάρχης στην Κόνιτσα πού νόμιζε ότι είχε φυματίωση.
Δέν άφηνε ούτε τήν γυναίκα του νά πάη κοντά του. «Μήν πλησιάζης, της έλεγε, θά κόλλησης». Σέ ένα ξύλο κρεμούσε ή καημένη το καλάθι με το φαγητό και τού το έδινε από μακριά.
Ή φουκαριάρα είχε λειώσει. Τά παιδιά του τά κακόμοιρα από μακριά τον έβλεπαν. Αυτός εν τω μεταξύ δεν είχε τίποτε, αλλά, επειδή ό ήλιος δεν τον έβλεπε - ήταν κλεισμένος μέσα καί τυλιγμένος συνέχεια μέ τις κουβέρτες -, ήταν κίτρινος και πίστευε ότι έχει χτικιό.
Σηκώνομαι και πάω στό σπίτι του. Μόλις μέ είδε, μοϋ λέει:«Μη μέ πλησιάζης, καλόγερε, μήν κόλλησης κι εσύ, καί έρχεται κόσμος εκεί στό μοναστήρι. Έχω χτικιό». «Ποιος σου είπε, μωρέ, ότι έχεις χτικιό;», τού λέω.
Ή γυναίκα του έφερε να μέ κεράση γλυκό καρύδι. «Άνοιξε το στόμα σου, τού λέω. Θα κάνης υπακοή τώρα». Το άνοιξε· δεν ήξερε τί θα κάνω. Βάζω τό καρύδι μέσα στό στόμα του και τό γυρνάω δυό-τρείς φορές καί ύστερα τό παίρνω καί τό τρώω. «Μή, μη, θά κόλλησης!», φώναζε. «Τί θά κολλήσω! Τίποτε δεν έχεις, τού λέω.
Αν είχες χτικιό, χαμένο τό είχα νά τό κάνω αυτό; Σήκω νά βγούμε εξω». Λέω στην γυναίκα του: «Πέταξε τα όλα, φάρμακα, κουβέρτες ...». Τόν σηκώνω καί βγαίνουμε έξω. Έπειτα από τρία χρόνια πού ήταν κλεισμένος μέσα κοιτούσε τόν κόσμο παράξενα. Υστερα, σιγά-σιγά, πήγε καί στην δουλειά του. Τί είναι ό λογισμός, όταν τόν καλλιεργής!
«Οί ιδιοτροπίες ξεκινούν από τόν λογισμό »
- Πές μου, εσύ τί σιχαίνεσαι;
- Ολα τά σιχαίνομαι.
-Τότε όλα σ' εσένα θά ερχωνται! Και τά σκουλήκια στά φρούτα ή στά όσπρια και καμμιά τρίχα στο ψωμί κ.λπ.
- Έτσι γίνεται, Γέροντα!
- Δόξα Σοι ο Θεός! Βλέπεις πόσο σε βοηθάει ο Θεός γιά να τό ξεπεράσης;
- Από τον λογισμό δεν ξεκινάει, Γέροντα, αυτό; Άς πούμε ότι βρήκε ή αδελφή μια τρίχα. Άς τήν βγάλη στην άκρη.
- Αυτό είναι ευλογία! Δώσ' την σ' εμένα, να τήν πάρω εγώ ευλογία!... Άχ! Θυμάμαι, μια φορά στό Σινά πηγαίναμε κάπου μέ έναν μοναχό και του έδωσα δυό ροδάκινα. Τον βλέπω, δέν τά τρώει. Ήθελε να πάη να τα πλύνη, γιά νά τά φάη, και τά κρατούσε στα χέρια, μήν τά βάλη στην τσέπη καί κολλήσουν μικρόβια καί άπό τήν τσέπη!
Ό αδελφός του πού είχε οκτώ παιδιά μού έλεγε: «Περισσότερο σαπούνι ξοδεύει αυτός, γιά νά πλύνη τά χέρια του, παρά ή γυναίκα μου μέ τά οκτώ παιδιά πού πλένει!». Καί νά δήτε τί έπαθε!
Εκεί στό Σινά έδιναν σέ κάθε καλόγερο καί έναν Βεδουίνο, γιά νά τον εξυπηρετή, νά του πηγαίνη τό φαγητό κ.λπ. Ό Βεδουίνος πού έδωσαν σ' αυτόν ήταν ό πιο βρώμικος άπ' όλους. Κατάμαυρος! Μύριζαν τά ρούχα του, μύριζε ολόκληρος.
Μιά εβδομάδα έπρεπε νά τον βάλης στό μουσκιό, γιά νά καθαρίση! Τά χέρια του ήταν..., μήν τά ρωτάς! Έπρεπε νά τά ξύσης μέ τήν σπάτουλα! Έν τω μεταξύ, όταν έπιανε τό τσανάκι, γιά νά του πάη τό φαγητό, έβαζε τά δυό του δάχτυλα μέσα. «Φύγε, φύγε...», του φώναζε εκείνος, μόλις τον έβλεπε. Τελικά αυτός ό μοναχός ούτε δυό εβδομάδες δέν κάθησε στό Σινά, έφυγε.
Θυμάμαι, καί στό Κοινόβιο είχαμε έναν μοναχό πού ως λαικός ήταν νωματάρχης. Τον είχαν βάλει διαβαστή, γιατί ήταν μορφωμένος.
Τόσα χρόνια ήταν στό μοναστήρι καί σιχαινόταν. Που νά αγγίξη πόμολο! Μέ τό πόδι άνοιγε τήν πόρτα ή σκουντούσε τό μάνταλο μέ τον αγκώνα καί μετά καθάριζε μέ οινόπνευμα τό μανίκι πού τό ακούμπησε!
Ακόμη καί τήν πόρτα της εκκλησίας μέ το πόδι τήν άνοιγε. Και επέτρεψε ό Θεός, όταν γέρασε, να σκουληκιάσουν τά πόδια του, ιδίως το ένα με το όποιο άνοιγε τις πόρτες. 'Ήμουν παρανοσοκόμος, όταν ήρθε γιά πρώτη φορά στο νοσοκομείο της Μονής με δεμένο το πόδι.
Μου είπε ό νοσοκόμος νά το λύσω και εκείνος πήγε νά φέρη κάτι γάζες. Όταν το άνοιξα, τί νά δω! Πώ, πώ, ήταν γεμάτο σκουλήκια! «Πήγαινε στην θάλασσα, του λέω, πλύν' το, νά φύγουν τά σκουλήκια, και έλα νά κάνουμε αλλαγή». Πού είχε φθάσει! Τί τιμωρία! Έγώ τά έχασα. Μου λέει ό νοσοκόμος: «Κατάλαβες από τί είναι αυτό;». «Κατάλαβα, του λέω, επειδή ανοίγει τήν πόρτα με το πόδι!».
- Και σ' αυτήν τήν κατάσταση, Γέροντα, συνέχιζε νά ανοίγη τήν πόρτα με τό πόδι;
- Ναί, μέ τό πόδι! Και είχε γεράσει καλόγερος!
- Δέν τό κατάλαβε;
- Δέν ξέρω. Μετά πήγα στην Μονή Στομίου στην Κόνιτσα. Τί θάνατο είχε ποιος ξέρει! Και έβλεπες, εκεί στο Κοινόβιο μερικοί νέοι μοναχοί πήγαιναν και έτρωγαν από τό περίσσευμα πού άφηναν στά πιάτα τους τά γεροντάκια, γιά νά πάρουν ευλογία! Μάζευαν τά περισσεύματα των κλασμάτων.
Ή άλλοι ασπάζονταν τό πόμολο, γιατί τό ακούμπησαν οι Πατέρες, και αυτός, όταν προσκυνούσε τις εικόνες, μόλις πού ακουμπούσε τό μουστάκι του στην εικόνα. Και τό μουστάκι τί θά τραβούσε μετά μέ τό οινόπνευμα!
- Όταν, Γέροντα, κάτι τέτοιο γίνεται σε ιερά πράγματα, δέν είναι ανευλάβεια;
- Μά από' κει ξεκινάει κανείς και φθάνει πιο πέρα. Έφθασε στο σημείο νά μήν προσκυνάη, γιατί φοβόταν μήπως εκείνος πού προσκύνησε πριν από αυτόν τήν εικόνα είχε καμμιά αρρώστια!
- Δηλαδή, γιά νά μή σιχαίνεται κανείς, δέν πρέπει νά δίνη σημασία;
-Τις σαβούρες πού τρώνε οι άνθρωποι δεν τις βλέπουν! Αμα κάνη κανείς τον σταυρό του, είτε φοβία έχει είτε νοσοφοβία, βοηθάει μετά ό Χριστός. Εκεί στό Καλύβι πόσοι περνάνε πού έχουν διάφορες αρρώστιες!
Και μερικοί απλοί κάνουν τον σταυρό τους, οι καημένοι, παίρνουν το κύπελλο πού έχω εκεί και πίνουν νερό. Οι άλλοι πού φοβούνται δεν το αγγίζουν. Ήρθε πριν από λίγες μέρες κάποιος πού είχε πολύ μεγάλη θέση σε κάποια υπηρεσία.
Τόσο φοβάται ό καημένος τά μικρόβια, πού έχει ασπρίσει τά χέρια του, γιά νά τά καθαρίζη με τό οινόπνευμα. Ακόμη και τό αυτοκίνητο του τό τρίβει με οινόπνευμα! Τον λυπήθηκα! Ξέρεις τί είναι νά εχη τέτοια θέση και νά κινήται έτσι;
Του έδωσα λουκούμι, και δεν τό πήρε, επειδή τό έπιασα. Άλλα και στό κουτί νά ήταν, πάλι δεν θά τό έπαιρνε, γιατί θά σκεφτόταν ότι και στό κουτί θά τό έβαλε κάποιος άλλος με τά χέρια του. Παίρνω τό λουκούμι, τό τρίβω στά παπούτσια του και τό τρώω.
Τού έκανα κάμποσα τέτοια και τρόμαξα νά τον κάνω νά έλευθερωθή λίγο από αυτό. Νά, και σήμερα ήρθε εδώ μιά κοπέλα πού είχε νοσοφοβία.
Και όταν μπήκε μέσα δεν πήρε ευχή, γιατί φοβόταν μήν κόλληση μικρόβια, και όταν έφυγε, έπειτα από τόσα πού της είπα, γιά νά τήν βοηθήσω, πάλι δεν πήρε ευχή. «Δεν σου φιλώ τό χέρι, μου λέει, γιατί φοβάμαι μήν κολλήσω μικρόβια»! Τί νά πής; Κάνουν έτσι μαύρη τήν ζωή τους.
«Οί κατά φαντασίαν ασθενείς»
Μεγαλύτερη αρρώστια είναι τό νά πιστέψη ό άνθρωπος στον λογισμό του ότι έχει κάποια αρρώστια.
Ό λογισμός αυτός τού δημιουργεί άγχος, τον κάνει νά στενοχωριέται, νά μήν έχη όρεξη γιά φαγητό, νά μήν μπορή νά κοιμηθή, νά παίρνη φάρμακα, και τελικά αρρωσταίνει, ενώ ήταν καλά.
Νά είναι άρρωστος κανείς και να κάνη θεραπεία, αυτό το καταλαβαίνω, άλλα νά είναι υγιής καί νά νομίζη ότι είναι άρρωστος και νά αρρωσταίνη στά καλά καθούμενα, αυτό είναι...
Ένας λ.χ., ενώ έχει και σωματική καί πνευματική δύναμη, δεν μπορεί νά κάνη τίποτε, γιατί έχει πιστέψει στον λογισμό πού του λέει ότι δεν είναι καλά, με αποτέλεσμα νά σβήνη σωματικά καί πνευματικά. Δεν είναι ότι λέει ψέματα.
Αν ό άνθρωπος πιστέψη ότι κάτι έχει, πανικοβάλλεται, τσακίζεται, καί δεν έχει μετά κουράγιο νά κάνη τίποτε. Έτσι αχρηστεύεται χωρίς λόγο.
Έρχονται μερικοί στο Καλύβι πού είναι τελείως τσακισμένοι. «Μου λέει ό λογισμός ότι έχω έιτζ», λένε καί το πιστεύουν. Τους ρωτάω: «Μήπως συνέβη εκείνο, εκείνο;». «Όχι», μου λένε. «Τότε άδικα στενοχωριέσαι.
Πήγαινε νά κάνης μιά εξέταση, γιά νά σου φύγη ό λογι- σμός». «Καί άν γίνη ή εξέταση καί βρουν ότι έχω;», λένε μερικοί καί δεν μ' ακούν καί βασανίζονται. Ένώ αυτοί πού ακούν, κάνουν εξέταση, βλέπουν ότι δέν έχουν τίποτε καί, νά δήτε, το πρόσωπο τους αλλάζει, το κουράγιο επανέρχεται. Οι άλλοι άπό τήν στενοχώρια ξαπλώνουν στο κρεββάτι καί ούτε νά φάνε δέν θέλουν.
Εντάξει, έχεις έιτζ. Γιά τον Θεό δέν υπάρχει δύσκολο πρόβλημα. Άν ζήσης πιο πνευματικά, έξομολογήσαι, κοινωνάς κ.λπ., θά βοηθηθής.
- Πώς ξεκινάει, Γέροντα, καί νομίζει κάποιος ότι είναι άρρωστος;
- Σιγά-σιγά καλλιεργεί αυτόν τόν λογισμό. Πολλές φορές μπορεί νά υπάρχη κάποια αιτία, άλλα νά μήν είναι κάτι σοβαρό. Βγάζει μετά καί ό λογισμός κάτι ακόμη καί το μεγαλοποιεί. Όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, ήταν ένας οικογενειάρχης στην Κόνιτσα πού νόμιζε ότι είχε φυματίωση.
Δέν άφηνε ούτε τήν γυναίκα του νά πάη κοντά του. «Μήν πλησιάζης, της έλεγε, θά κόλλησης». Σέ ένα ξύλο κρεμούσε ή καημένη το καλάθι με το φαγητό και τού το έδινε από μακριά.
Ή φουκαριάρα είχε λειώσει. Τά παιδιά του τά κακόμοιρα από μακριά τον έβλεπαν. Αυτός εν τω μεταξύ δεν είχε τίποτε, αλλά, επειδή ό ήλιος δεν τον έβλεπε - ήταν κλεισμένος μέσα καί τυλιγμένος συνέχεια μέ τις κουβέρτες -, ήταν κίτρινος και πίστευε ότι έχει χτικιό.
Σηκώνομαι και πάω στό σπίτι του. Μόλις μέ είδε, μοϋ λέει:«Μη μέ πλησιάζης, καλόγερε, μήν κόλλησης κι εσύ, καί έρχεται κόσμος εκεί στό μοναστήρι. Έχω χτικιό». «Ποιος σου είπε, μωρέ, ότι έχεις χτικιό;», τού λέω.
Ή γυναίκα του έφερε να μέ κεράση γλυκό καρύδι. «Άνοιξε το στόμα σου, τού λέω. Θα κάνης υπακοή τώρα». Το άνοιξε· δεν ήξερε τί θα κάνω. Βάζω τό καρύδι μέσα στό στόμα του και τό γυρνάω δυό-τρείς φορές καί ύστερα τό παίρνω καί τό τρώω. «Μή, μη, θά κόλλησης!», φώναζε. «Τί θά κολλήσω! Τίποτε δεν έχεις, τού λέω.
Αν είχες χτικιό, χαμένο τό είχα νά τό κάνω αυτό; Σήκω νά βγούμε εξω». Λέω στην γυναίκα του: «Πέταξε τα όλα, φάρμακα, κουβέρτες ...». Τόν σηκώνω καί βγαίνουμε έξω. Έπειτα από τρία χρόνια πού ήταν κλεισμένος μέσα κοιτούσε τόν κόσμο παράξενα. Υστερα, σιγά-σιγά, πήγε καί στην δουλειά του. Τί είναι ό λογισμός, όταν τόν καλλιεργής!
Απόσπασμα από τις σελίδες 44-49 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
http://anavaseis.blogspot.com/2011/01/3-1-2_03.html?utm_source=BP_recent
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου