Ἁπ’ ὅλες λοιπὸν αὐτὲς τὶς μαρτυρίες (Ἰω. 12:35 – Ἡσ. 49:8 – Β´ Κορ. 6:2 – Ἐκκλ. 9:10) φανερὰ ἀποδεικνύεται ὅτι μὲ τὴν κατάσταση ποὺ φεύγει ὁ καθένας ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, μ’ αὐτὴν παρουσιάζεται στὴν Κρίση.
Πλὴν ὅμως πρέπει νὰ γνωρίζουμε πὼς αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἤδη πεθάνει ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὰ ἐλαφρὰ καὶ ἀσήμαντα ἁμαρτήματα μὲ τὶς ἱκεσίες ποὺ κάνουν γι’ αὐτοὺς οἱ ζωντανοί, καθὼς καὶ μὲ τὶς ἐλεημοσύνες καὶ τὶς προσφορὲς τῆς θείας λειτουργίας, ποὺ κάνουν γιὰ χάρη τους ὅσοι βρίσκονται ἀκόμη σὲ τούτην τὴν ζωή, βοηθώντας βέβαια καὶ οἱ ἴδιοι (οἱ κακοιμημένοι) τὸν ἑαυτό τους μὲ τὶς ἄλλες καλές τους πράξεις.
Γιατὶ τότε μόνον (ἂν εἶχαν κάνει δηλαδὴ καὶ οἱ ἴδιοι καλὲς πράξεις) μποροῦν νὰ ἀξιωθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἄφεση τῶν ἐλαφρῶν πταισμάτων.
Ἀπὸ τὸν Μικρὸ Εὐεργετινό - Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διάλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου