Γέροντα, μέ ποιό τρόπο μποροῦμε νά δοξάσουμε τόν Θεό;

 

ΠΑΤΗΡ  ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.

«Φως ανέτειλε τω δικαίω και τοις ενθέσι τη καρδία ευφροσύνη»

Μερικοί κληρικοί, που είχαν ένθεο ζήλο, πλησίαζαν τον Γέροντα και προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τα υπερβατικά του βιώματα. Ο π. Θ. επιθυμώντας να εκμαίευση μυστικές εμπειρίες, τον ερώτησε:

-Γέροντα, με ποιο τρόπο μπορούμε να δοξάσουμε τον Θεό;

Έκπληκτος τότε επήρε απάντηση που δεν την περίμενε.

-Πώς δόξασε ο Υιός τον Πατέρα; Και ποία ήταν η δόξα του Υιού: Δεν ήταν ο Σταυρός, οι κολαφισμοί, οι εμπτυσμοί, τα ραπίσματα; Ε! Λοιπόν, οι θλίψεις, οι δοκιμασίες, οι πειρασμοί, οι συκοφαντίες, οι περιφρονήσεις, η εκκοπή των θελημάτων μας, την οποία υπομένουμε ευχαρίστως ανά πασαν στιγμήν για την αγάπη Του, είναι η καλύτερη δοξολογία που προσφέρομε στον Θεό. Έτσι δεν είναι;

Με λόγια απλά ο Παππούς άνοιγε ορίζοντες αιωνίου ζωής και καταμετρούσε το βάθος, το ύψος και το πλάτος της ευαγγελικής οδού: «Τον Χριστό δοξάζει μόνον εκείνος, που τηρεί τις εντολές Του και μετέχει εις την κοινωνία των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος του θανάτω αυτού" . Κοινωνοί της δόξης του Χριστού, ο Οποίος "εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών" , γίνονται όσοι φέρουν τα τραύματά Του».

Ο Γέροντας είχε εγκύψει σ' όλο το βάθος της κενώσεως του Χριστού, είχε συναναβή στο ύψος της Θείας αγάπης και είχε πλατύνει την καρδία του- απέκτησε έτσι την δυνατότητα να χωρή μέσα του όλο το ποίμνιό του. Με την ανοχή, την υπομονή και την ευστοργία του, φερόταν τόσο φιλάνθρωπα... τόσο πατρικά... Εβίωνε αυτό που έλεγε: «Τρυφή της αγάπης είναι η αυτοθυσία». Κυρίως, όμως, με την προσευχή του, ανελάμβανε το βάρος της ενοχής των αδελφών του και προσέφερε μετάνοια εξ ονόματος όλων και καθενός χωριστά. Φέροντας ο ίδιος τα στίγματα του Χριστού, αφαιρούσε από κάθε αμαυρωμένη Θεία εικόνα το κάλυμμα της αμορφίας και την ενέδυε με το κάλλος της εν Χριστώ ομοιώσης, αναφωνώντας μετά του Αποστόλου: «Εγώ δε ήδιστα δαπανήσω και εκδαπανηθήσομαι υπέρ των ψυχών υμών» .

Πολλές φορές, στην προσπάθειά του να βοηθήση τους νέους κληρικούς, ο Γέροντας με πολλή φυσικότητα απεκάλυπτε τα πνευματικά μυστικά του. Ένας οικογενειάρχης κληρικός τον ερώτησε:

-Γέροντα, έχω πελαγώσει από τα ποικίλα ενοριακά και οικογενειακά προβλήματα. Και δεν ξέρω τι να κάνω.

Και ο Παππούς:

-Όλα να τα λύνης με την υπομονή και την προσευχή. Δεν υπάρχει άλυτο πρόβλημα, όταν προσεύχεσαι με πίστι. Δεν ξέρω πώς το βλέπεις αυτό- αλλά να... όταν εγώ έχω ένα πρόβλημα ή κάποια δυσκολία, αμέσως παίρνω «σβάρνα» τους Αγίους όλους με τη σειρά. «Μίλα εσύ,... μίλα και σύ,... πες και σύ κάτι... Σε παρακαλώ, εσύ που έχεις παρρησία, μεσίτευσε και σύ...». Και οι Άγιοι είναι φίλοι αληθινοί" δεν σου χαλάνε ποτέ το χατίρι. "Έτσι δεν είναι; Να κάνουμε, λοιπόν, φίλους τους Αγίους. Να έχουμε μαζί τους σχέσεις αγαπητικές και φιλικές συνομιλίες! Και τότε όλα τα προβλήματα λύνονται μόνα τους.

 ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΜΕΓΑΡΑ 2006

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2012/04/blog-post_6914.html