Όπως παλαιότερα θυμάμαι, τότε που χρησιμοποιούσαν ως μεταφορικά μέσα τα υποζύγια, πολλές φορές παρακολουθούσα τους πατέρες και τους παππούδες που εργάζονταν σκληρά μέσα στον καύσωνα με τα ζώα τους και σιγοτραγουδούσαν λίγο για να ξεχνούν έτσι τον κόπο της οδοιπορίας. Αυτό οι Πατέρες το μεταφέρουν και στην δική μας ζωή.
Είναι γνωστό ότι «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». Ας έχουμε λοιπόν σαν όρο στην ζωή μας, «το πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες». Στην πραγματικότητα όμως ο άνθρωπος κουράζεται με τις διάφορες περιστάσεις και περιπέτειες.
Όλα αυτά είναι εκείνα τα οποία αλλοιώνουν την ζωή, δεν την αφήνουν να είναι ευθεία. Και μεις οι ίδιοι, όπως ξέρουμε, δεν έχομε πάντα την ίδια προαίρεση.
Γενικά η προαίρεσή μας είναι αμετακίνητη στο να ακολουθούμε τον Χριστό. Όλες αυτές οι αλλοιώσεις όμως, που είναι τα αίτια και τα αιτιατά, σπρώχνουν, έλκουν, τραβούν, βαραίνουν και κάνουν την ζωή του ανθρώπου πολλές φορές δύσκολη.
Γι’ αυτό χρειάζεται από μέρους μας προσοχή, ώστε έχοντας υπ’ όψιν όλα αυτά, να μην φεύγουμε από τον σκοπό μας.
Είναι γεγονός ότι οι μεν συνθήκες υπεγράφησαν στην αρχή που μας κάλεσε η θεία Χάρις και τα πράγματα τα τοποθετήσαμε σωστά, χάριτι Χριστού και δεν πρόκειται τώρα να στραφούμεν εις τα οπίσω.
Όμως, η πρακτική μορφή της ζωής έχει πολύ μεγάλη διαφορά από την θεωρητική. Επειδή λοιπόν συμβαίνουν στην ζωή μας όλες αυτές οι ανακοπές, ένεκα της πολύμορφης αμαρτίας και από τον πόλεμο που μας κάνει ο σατανάς, γι’ αυτό χρειάζεται να είμαστε πάντοτε έτοιμοι.
Στις δυσκολίες αυτές να μην λυγίζωμε και, στις περιπτώσεις εκείνες που μας βαρύνει η απόγνωση και η απογοήτευση, να ενθαρρύνουμε τον εαυτό μας έχοντας υπ’ όψιν ότι: Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς», ενθυμούμενοι ότι ο Κύριος για την δική μας αγάπη «εκένωσεν εαυτόν».
Αυτή η έννοια να μη φεύγει ποτέ από μέσα σας. Η φράση «εκένωσεν εαυτόν» είναι ασύλληπτη, απερίγραπτη, αφάνταστη και ανερμήνευτη στα κτιστά όντα, όσο και αν είναι τέλεια.
Και αυτό το έκανε για την δική Του αγάπη προς εμάς τους ευτελείς.
Πολλές φορές σκέπτομαι και λέω: Σε τι χρειαζόταν στον Θεό η κένωση; Μπορούσε και προστακτικά – όπως έβαλε την κτίση σε ύπαρξη, εκ του μηδενός, διά της θεοπρεπούς Του μεγαλωσύνης – να μας επαναφέρει στην ισορροπία. Μέσα όμως στα βαθύτερα μυστήρια της ακατάλυπτής Του πανσοφίας, περιείχετο το σχέδιο τούτο- να μας επαναφέρη στην ισορροπία πρακτικά, με το να γίνη και Αυτός όπως είμαστε μείς.
Για να ενδυθή ύλη, σαν Θεός που είναι, και να βρεθή σε τόπο και χώρο και χρόνο ο υπεράγαθος, έπρεπε να μετάσχη της δικής μας πτώχειας και έκανε αυτό για να δείξη το απόλυτο της αγάπης Του.
Αυτές όλες οι σκέψεις είναι μία τονωτική ένεση, για να το πούμε με την ιατρική γλώσσα. Συμβαίνει δηλαδή το ίδιο, όπως σ’ έναν οργανισμό που εξαντλείται και φθάνει σε κατάσταση κωματώδη και οι γιατροί με ένα τονωτικό φάρμακο τον ενισχύουν και έτσι ξυπνάει και ανακτά τις δυνάμεις του.
Ενθυμούμενοι αυτά, γινόμεθα προθυμότεροι και ευλαβέστεροι για να αντέξωμε στις πιέσεις του σατανά.
Η «πολύμορφη αμαρτία» μαζί με τον πατέρα της διάβολο, προσπαθεί να μας φράξη τον δρόμο. Εμείς υπογράψαμε συνθήκη με τον Κύριο μας που δέχθηκε την επιστροφή και την μετάνοιά μας.
Από την στιγμή που τον γνωρίσαμε, προσπαθούμε να μην αμαρτάνωμε, αλλά να ευσεβούμε και το ενδιαφέρον μας είναι να βρισκώμαστε στο θέλημά Του. Υπεγράφησαν τα συμβόλαια αυτά από το βάπτισμα κι Εκείνος έμεινε πιστός στις υποσχέσεις Του.
Μας έδωσε την θείαν Χάριν και μεις φυσικά προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να την κρατήσουμε. Ο διάβολος όμως, προσπαθώντας να μας πολεμήση, δεν διστάζει να μεταχειρισθή τα πάντα, και τους φίλους, και τους συγγενείς, και τους οικογενείς, και τις ύλες, και τα πρόσωπα, και τα πράγματα, και τον χώρο και τον χρόνο για να μας απατήση.
Ξέροντας όλα αυτά, πρέπει και μεις να χρησιμοποιούμε σε όλες τις φάσεις της μάχης τα κατάλληλα αντίρροπα πνευματικά φάρμακα, τα οποία είναι γνωστά από τις πατερικές μας παραδόσεις.
Όταν μας πνίγη η αποθάρρυνση, εμείς προβάλλομε το θάρρος, έχοντας υπ’ όψιν μας την αγάπη του Ιησού μας και τις υποσχέσεις Του.
Όταν μας πιέζει ο καύσωνας της οιήσεως και της κενοδοξίας, ενθυμούμαστε την ευτέλειά μας, την ανικανότητά μας, που δεν είμαστε άξιοι ούτε ένα λογισμό να κρατήσουμε και έτσι ταπεινώνουμε τον εαυτό μας. Μοιάζουμε με τους γεωπόνους, όπως λέει η Αμμά Σάρρα, που όταν δουν ένα βλαστάρι που μεγαλώνει πολύ, το κόβουν και, αν δουν ένα που είναι αδύνατο, του βάζουν κοπριά και το ποτίζουν και το σηκώνουν.
Έτσι κι εμείς μεταχειριζόμαστε αυτούς τους τρόπους να κρατήσουμε τον εαυτό μας, τους οποίους βρίσκουμε και στην Γραφή. Βλέπετε ο Προφητάναξ Δαβίδ, ο πατέρας της προσευχής και της μετανοίας, όταν αισθανόταν απογοήτευση και αποθάρρυνση, θεωρούσε τον εαυτό του και έλεγε: «Ίνα τι περίλυπος ει η ψυχή μου και ίνα τι συνταρράσσει με; Έλπισον επί τον Θεόν τον ισχυρόν, τον ζώντα».
Όσες φορές πάλι έβλεπε ότι τον πείραζε η οίηση και η κενοδοξία, έλεγε: «Εγώ ειμί γη και σποδός, εγώ ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος» και «άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού και ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει» και τα τόσα άλλα με τα οποία περιέγραφε πλήρως την ανθρώπινη ευτέλεια και προκαλούσε μιάν ισορροπία. Αυτό χρειάζεται και σε ‘μας, γιατί η νεανική ηλικία είναι η δυσκολώτερη.
Το διαπιστώνουμε εμείς που γεράσαμε και περάσαμε αυτές τις γέφυρες. Στην νεανική ηλικία έρχεται ο λογισμός και λέει: «Πότε θα περάσουν τα χρόνια, πώς θα υπομένω εγώ αυτή την κακοπάθεια, πώς θα υπομένω αυτή την ζωή την μονότονη, πότε θα γεράσω να φύγω, να φθάσω τις επαγγελίες;».
Έτσι λέει η νεανική ηλικία· έτσι λέγαμε και ‘μεις κάποτε.
Τώρα που γεράσαμε, γυρίζουμε και λέμε: «Μα πότε πέρασαν τα εξήντα χρόνια;» Πέρασαν και δεν το καταλάβαμε. Αλλοιώς τώρα σκεπτόμαστε σαν γέροντες και αλλοιώς όταν είμασταν νέοι. Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο όλα είναι τρεπτά.
Τίποτε δεν μένει μόνιμο. Εκείνο που μένει είναι το ΕΛΕΟΣ του Χριστού μας που αληθινά παρηγορεί την ανθρώπινη ύπαρξη και προσωπικότητα. Είναι ακριβώς η παρουσία της ΑΓΑΠΗΣ του Θεού που είναι κάτι το αμετάκλητο, το αμετατόπιστο, το απαραχάρακτο, το βέβαιο, το θετικό. Όλα τα άλλα, οι ανθρώπινες σκέψεις, οι ανθρώπινες απειλές, οι ανθρώπινες υποσχέσεις, τα στοιχεία, οι κινήσεις, όλα αυτά είναι ψευδή, όλα είναι τρεπτά, όλα απατούν.
Ένα δεν απατά, η υπόσχεση του Κυρίου μας που μένει «εις τον αιώνα». Η υπόσχεση του Κυρίου μας που δεν είναι αφηρημένη, αλλά συγκεκριμένη. Είδαμε την ΑΓΑΠΗ του πρακτικά, την αισθανόμαστε, τη ζούμε και την βιώνομε.
Με βάση λοιπόν αύτη την αγάπη, που διά της Χάριτός Του παραμένει μαζί μας ως ενδημούσα πλέον κατάσταση, δεν θα φοβηθούμε ούτε τις απειλές των δαιμόνων, ούτε τις απειλές των ανθρώπων, ούτε τις απειλές των στοιχείων και αυτής της φύσεως ακόμα· αλλά επικαλούμενοι συνεχώς την θείαν Χάριν, η οποία με αποδείξεις πλέον φαίνεται ότι είναι μαζί μας, θα συνεχίσωμε· διότι ο προχθές και χθες και σήμερον Θεός και αύριο και μεθαύριο είναι «ο αυτός».
Έτσι, με αυτές τις ελπίδες, με αυτές τις προθέσεις, συνεχίζοντες την πορεία μας να είστε βέβαιοι ότι θα επιτύχωμε. Μην σας τρομάζει καμμιά κατάσταση, και καμμιά περίσταση να μην γίνεται εμπόδιο στον δρόμο σας, διότι «η αλήθεια του Κυρίου ημών μένει εις τον αιώνα». Αυτή είναι και η πραγματικότητα. Αμήν.
(ΑΘΩΝΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ)
(”Γέροντες της εποχής μας”)
http://anavaseis.blogspot.com/2012/05/blog-post_10.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου