Μεθοδεύουν τήν ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν
Ἀποκαλύψεις ἱερομονάχου Λουκά τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
Θὰ παραιτηθοῦν οἱ Μονοφυσῖται ἀπὸ τὴν ἀπὸ αἰώνων αἵρεσίν των ἢ θὰ καταφρονηθοῦν αἱ ἀποφάσεις τῆς ΣΤ´ Οἰκ. Συνόδου, ὡς συμβαίνει μὲ τὴν καταφρόνησιν τῶν Ἱ. Κανόνων διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν τῆς ἑνώσεως μετὰ τῶν Παπικῶν;
Αἱ ἀποκαλύψεις τοῦ ἱερομονάχου ὀφείλουν νὰ σημάνουν συναγερμὸν εἰς ὁλόκληρον τὸν πιστὸν Ὀρθόδοξον Λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον καὶ νὰ ἀποστείλουν μήνυμα «τελεσίγραφον» πρὸς τὸ Φανάριον, τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς φιλοενωτικοὺς θεολόγους.
Ἤδη τὸ ἔπραξεν ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Ἀδελφότης «Ο ΣΩΤΗΡ», οἱ θεολόγοι τῆς ὁποίας κάνουν σοβαροτάτας ὑποδείξεις πρὸς τοὺς φιλοενωτικοὺς θεολόγους. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Σεβ. Μητροπολῖται, ποὺ ἀνήκουν εἰς τὸ ἀντιοικουμενιστικὸν κίνημα ὀφείλουν νὰ ἐπαγρυπνοῦν, διότι εἰς τὴν συγκεκριμένην περίπτωσιν ἠμπορεῖ νὰ τεθῆ θέμα ἀμφισβητήσεως τῆς Στ´ Οἰκ. Συνόδου ὑπὸ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων.
Τί λέγει ἡ Στ´ Οἰκ. Σύνοδος διὰ τὴν αἵρεσιν τῶνΜονοφυσιτῶν. Ὑπενθυμίζομεν ὅτι ὁ «Ο.Τ.» εἶχε καταγγείλει εὐθέως τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν μὲ πρωτοσέλιδον δημοσίευμά του (4η Φεβρουαρίου τοῦ 2011) ὅτι ὑποδεχόμενος τὸν Πρόεδρον τῆς Ἀρμενίας εἰς τὸ Ἀρχιεπισκοπικὸν Μέγαρον ἐχαρακτήρισε τοὺς Ἀρμενίους Ὀρθοδόξους, ἐνῶ εἶναι αἱρετικοὶΜονοφυσῖται.
Διὰ τὸ ὅλον θέμα ὀφείλει νὰ δώση δημοσίως ἐξηγήσεις τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖον καὶ ἡ Ἱ. Σύνοδος Αὐτοῦ, ἐνῶ θὰ πρέπη νὰ ἀσχοληθῆ καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος.
Εἰς μίαν συγκλονιστικὴν ἀποκάλυψιν διὰ τὰ προχωρημένα σχέδια τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προέβη μὲ ἄρθρον του εἰς τὸ ἔγκριτον περιοδικὸν «Γρηγόριος Παλαμᾶς» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ὁ Ἱερομόναχος Λουκᾶς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ ἀποκάλυψις ἀφορᾶ προσπαθείας, αἱ ὁποῖαι καταβάλλονται διὰ τὴν μυστηριακὴν διακοινωνίαν Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων ἤτοι τὴν Ἕνωσιν Μονοφυσιτῶν (Κοπτῶν κ.λπ.) μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Ἡ ἀποκάλυψις εἶναι πολὺ σημαντική! Πρῶτον, διότι ὑπάρχουν παρασκηνιακαὶ μεθοδεύσεις, αἱ ὁποῖαι, ἐὰν καταλήξουν εἰς τὸν τρόπον τῆς Ἑνώσεως, θὰ πυροδοτήσουν ἐντάσεις εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν δημιουργίαν νέου ἢ πολλῶν σχισμάτων εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας.
Δεύτερον, οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι θὰ πρέπη νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν Στ´ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία ἀπεφάσισεν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δύο φύσεις, ἐνῶ οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἔχει μίαν φύσιν.
Μία τοιαύτη ὅμως ἀναγνώρισις θὰ εἶναι ὡς νὰ ἀποδέχωνται ὅτι ἐπὶ αἰῶνας ὑπεστήριζον αἱρετικὰς θέσεις.
Τρίτον , θὰ πρέπη ἐπίσης νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν τετάρτην καὶ τὰς τρεῖς ἑπομένας Οἰκουμενικὰς Συνόδους. Εἰδικότερον ὅμως τὴν Στ´ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία ἀπεφάνθη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δύο φυσικὰς θελήσεις, ἤτοι θελήματα.
Συμφώνως πρὸς τὴν ἀπόφασιν: «Καὶ δύο φυσικὰς θελήσεις ἤτοι θελήματα, ἐν αὐτῷ καὶ δύο φυσικὰς ἐνεργείας ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀμερίστως, ἀσυγχύτως, κατὰ τὴν τῶν Ἁγίων Πατέρων διδασκαλίαν ὡσαύτως κηρύττομεν καὶ δύο φυσικὰ θελήματα οὐχ ὑπεναντία, μὴ γένοιτο, καθὼς οἱ ἀσεβεῖς ἔφησαν αἱρετικοί, ἀλλ᾽ ἑπόμενον τὸ ἀνθρώπινον αὐτοῦ θέλημα, καὶ μὴ ἀντιπίπτον ἢ ἀντιπαλαῖον, μᾶλλον μὲν οὖν καὶ ὑποτασσόμενον τῷ θείῳ αὐτοῦ καὶ πανσθενεῖ θελήματι».
Σχετικῶς δὲ μὲ τὰς φυσικὰς ἐνεργείας, ἡ Ἁγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπεφάνθη ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως τὰ ἀκόλουθα: «Καὶ δύο φυσικὰς ἐνεργείας ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀμερίστως, ἀσυγχύτως, ἐν αὐτῷ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ τῷ ἀληθινῷ Θεῷ ἡμῶν δοξάζομεν, τουτέστιν θείαν ἐνέργειαν καὶ ἀνθρωπίνην ἐνέργειαν, κατὰ τὸν θεηγόρον Λέοντα τρανέστατα φάσκοντα, «ἐνέργεια γὰρ ἑκατέρα μορφὴ μετὰ τῆς θατέρου κοινωνίας, ὅπερ ἴδιον ἔσχηκε, τοῦ μὲν Λόγου κατεργαζομένου τοῦτο ὅπερ ἐστὶ τοῦ Λόγου, τοῦ δὲ σώματος ἐκτελοῦντος ἅπερ ἐστὶ τοῦ σώματος».
Ὁλόκληρος ἡ ἀπόφασις τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Στ´) ἐστηρίχθη, κυρίως, εἰς τὴν Θεολογίαν τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος προέβη εἰς πολλοὺς ἀγῶνας, διὰ νὰ ἀντικρούση τὴν αἵρεσιν τοῦ μονοθελητισμοῦ.
Ἡ βασικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς εἰς πᾶσαν πρᾶξιν Του ἔχει δύο φύσεις —θείαν καὶ ἀνθρωπίνην— ποὺ ἑκάστη ἐνεργεῖ εἰς τὸ ἕνα Πρόσωπόν Του «μετὰ τῆς θατεροῦ κοινωνίας».
Συμφώνως πρὸς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου ὁ Χριστὸς ἔχει δύο θελήσεις θείαν καὶ ἀνθρωπίνην.
Ἀντιθέτως οἱ μονοθελῆτες δέχονται μόνον τὴν θείαν θέλησιν καὶ ἀρνοῦνται τὴν ἀνθρωπίνην.
Διερωτώμεθα πῶς θὰ προχωρήση ἡ Ἕνωσις τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους, ὅταν οὗτοι ἐμμένουν εἰς τὰς αἱρέσεις των καὶ δὲν ἀναγνωρίζουν τὰς ἀποφάσεις τῆς Στ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;
Ἐκτὸς καὶ ἐὰν τὸ Φανάριον καὶ οἱ Οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς καὶ Θεολόγοι καταφρονήσουν καὶ τὴν Ἁγίαν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ὅπως ἄλλωστε πράττουν μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας κατὰ τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ τὰς ἄλλας συναντήσεις μετὰ τῶν Παπικῶν.
Ἡ ἀποκάλυψις διὰ
τόν… μεγάλον Πειρασμόν
Τὴν ἀποκάλυψιν ἔφερεν εἰς τὸ προσκήνιον ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Ἀδελφότης «Σωτὴρ» μὲ ἄρθρον εἰς τὸ περιοδικόν της (1η Ἰουλίου 2012) καὶ τὸ προώθησεν εἰς τὸ διαδίκτυον ἡ ἠλεκτρονικὴ ἱστοσελίς «Θρησκευτικά».
Τὸ ἄρθρον τῆς ἀδελφότητος ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Mὲ τὸν τίτλο αὐτὸ πρὶν ἀπὸ 15 χρόνια κυκλοφόρησε μικρὸ τευχίδιο τῶν ἐκδόσεων τῆς Ἀδελφότητός μας. Περιεχόμενό του, ὅπως καὶ ἄλλων σχετικῶν ἐκδόσεών μας, ἦταν ἡ ἐπισήμανση τῶν λαθῶν στὸν τότε διεξαγόμενο θεολογικὸ Διάλογο τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τὶς ἀντιχαλκηδόνιες μονοφυσιτικὲς παραφυάδες.
Ὀνομάζονται Ἀντιχαλκηδόνιες γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἀντιτάχθηκαν στὴν Δ΄ Οἰκ. Σύνοδο, ποὺ εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνος, διότι εἶχε συγκληθεῖ στὴ Χαλκηδόνα, προάστιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν ἀπέναντι πλευρὰ τοῦ Βοσπόρου.
Σύνολη σχεδὸν ἡ Ὀρθοδοξία εἶχε τὴν περίοδο ἐκείνη ἀντιδράσει, διότι τὰ συμπεράσματα τοῦ Διαλόγου, ποὺ βασικὰ διατυπώθηκαν στὶς δύο πρῶτες Κοινὲς Δηλώσεις, ἦταν σαφῶς ἀντορθόδοξα.
Ἦταν τέτοια ἡ ἀντίδραση, τόσο οὐσιαστικὴ ἡ κριτικὴ καὶ τόσο ἀποδεικτικὴ ἡ ἀναίρεση τῶν συμπερασμάτων τοῦ Διαλόγου, ὥστε ἡ ἐπιχείρηση ἑνώσεως ἀνακόπηκε.
Ἡ κριτικὴ καὶ ἀναίρεση ἔγινε μὲ ἐμπεριστατωμένες θεολογικὲς μελέτες ἀπὸ σημαίνοντες ἐπιστήμονες, ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μάλιστα ἀπὸ σημαντικότατα κείμενα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου.
Στὸ διάστημα ποὺ μεσολάβησε ἔγιναν κάποιες θεολογικὲς διεργασίες μὲ δευτερεύουσα σημασία καὶ πάντως φαινόταν ὅτι στὴν οὐσία του τὸ ὅλο θέμα εἶχε ἐγκαταλειφθεῖ.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ μᾶς ἐξέπληξαν καὶ μᾶς ἀνησύχησαν πολὺ τὰ ὅσα διαβάσαμε σὲ κείμενο τοῦ ἱερομονάχου Λουκᾶ τῆς Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους δημοσιευμένο στὸ ἔγκριτο περιοδικὸ “Γρηγόριος Παλαμᾶς”, ποὺ ἐκδίδει ἡ Ἱ. Μητρόπολις Θεσ/νίκης.
Πληροφορηθήκαμε ἀπ᾿ αὐτὸ γιὰ μιὰ ἐν ἐξελίξει κίνηση στὶς ΗΠΑ, ποὺ ἐπιδιώκει τὴν ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Ἀντιχαλκηδονίων ἐκεῖ.
Τὸ κείμενο τοῦ π. Λουκᾶ ἔχει τὸν τίτλο “Θεολογικὲς Ἐπισημάνσεις σὲ πρόσφατες προτάσεις γιὰ μυστηριακὴ Διακοινωνία Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων” καὶ ἀναιρεῖ τὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου “Re storing the Unity in Faith: The Orthodox – Oriental Orthodox Theological Dialogue” · δηλαδὴ “Ἀποκαθιστώντας τήν Ἑνότητα ἐν τῇ Πίστει: Ὁ Θεολογικὸς Διάλογος μεταξὺ Ὀρθοδόξων καί Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων” (ὅπου Ἀνατολικοὶ Ὀρθόδοξοι ἀποκαλοῦνται οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι).
Ἀπὸ τὴ μελέτη τοῦ π. Λουκᾶ ἀπουσιάζει κάθε ἴχνος φανατισμοῦ καὶ ἐμπάθειας. Εἶναι γραμμένη μὲ μετριοπάθεια, μὲ πόνο καὶ μὲ ἀγάπη· προβαίνει ὅμως ταυτόχρονα σὲ πληρέστατη καὶ ἀκριβέστατη ἀναίρεση ὅλων τῶν ἐπιχειρημάτων, ποὺ προσάγονται ἀπὸ ἐκείνους, οἱ ὁποῖ οι ἐπιδιώκουν μιὰ λανθασμένη ἕνωση.
Πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ πρώτη ἐπισήμανση ἐκτροπῶν στὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων – Ἀντιχαλκηδονίων εἶχε γίνει ἀπὸ τὸν μακαριστὸ καθηγητὴ Παναγιώτη Τρεμπέλα σὲ σειρὰ ἄρθρων του στὸ Περιοδικὸ Ἐκκλησία τὸ ἔτος 1965 καὶ πρὸς στιγμὴν εἶχε ἀνακόψει τὸν ἐπιπόλαιο καὶ ἀχαλίνωτο ἐνθουσιασμὸ τῶν πρωτεργατῶν του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ οἱ Ἕλληνες καθηγητὲς Ἰωάννης Καρμίρης καὶ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης.
Καὶ εἶναι ἐκπληκτικὸ ἢ καὶ προκλητικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μετὰ ἀπὸ μισὸ αἰώνα ἐπαναλαμβάνονται ἀκριβῶς τὰ ἴδια λάθη!
Ἐμεῖς δὲν θὰ προβοῦμε σὲ συστηματικὴ ἀναίρεση τῶν λαθῶν αὐτῶν. Θὰ σημειώσουμε ὅμως δύο πράγματα: Πρῶτον ὅτι ὑπάρχουν καίριες διαφορὲς ἀνάμεσά μας. Ὑπάρχει πρωτίστως ἕνας ὀγκόλιθος βαρύτατος καὶ ἀμετακίνητος: τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν τέταρτη καὶ τὶς ἑπόμενες τρεῖς Οἰκουμενικὲς Συνόδους.
Οὔτε καὶ μποροῦν νὰ τὶς ἀναγνωρίσουν. Κάτι τέτοιο εἶναι φύσει ἀδύνατον, δεδομένου ὅτι ἐκεῖνοι προῆλθαν ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Μονοφυσίτες καὶ συνεχίζουν νὰ ἀντιτίθενται στὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ πρόγονοί τους.
Ἂν τὴν ἀναγνωρίσουν ὡς Οἰκουμενική, θὰ πρέπει νὰ ἀρνηθοῦν τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους καὶ τὴν 16 αἰώνων ἀντιχαλκηδόνια ἱστορία τους.
Τέτοια ἀναγνώριση θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα ριζικῆς μετάνοιας, κάτι ποὺ μέχρι σήμερα δὲν ἔχει γίνει φανερό.
Ἔχουν ἐπιχειρήσει κατὰ καιροὺς διάφοροι φιλενωτικοὶ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι νὰ παρουσιάσουν τὶς ἀντιλήψεις τῶν Ἀντιχαλκηδονίων ὡς ὀρθόδοξες, ὑποστηρίζοντας ὅτι οὐσιαστικὰ ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη, οἱ δὲ παρουσιαζόμενες διαφορὲς ὀφείλονται σὲ ἀνεπαρκῆ ὁρολογία.
Πρόκειται γιὰ ὀλέθριο λάθος. Καὶ ὅτι ἔτσι ἔχει τὸ πράγμα βεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τοῦτα:
Πρῶτον · δέχονται οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι τὴ βασικότατη ἀλήθεια, ποὺ διετύπωσε ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ὅτι δηλαδὴ ὁ Κύριος εἶχε δύο φυσικὰ θελήματα, θεῖο καὶ ἀνθρώπινο, καὶ ἀντίστοιχα δύο ἐνέργειες;
Γιὰ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους κάτι τέτοιο εἶναι ἀδιανόητο. Ὅσο καὶ ἂν συσκοτίζουν τὰ πράγματα στὶς ἄλλες αἱρετικὲς διατυπώσεις τους, στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀποκαλύπτεται ξεκάθαρα ἡ πλάνη τους.
Διότι μπορεῖ μὲν νὰ ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν ἄκρατο μονοφυσιτισμὸ τοῦ αἱρεσιάρχου Εὐτυχοῦς, εἶναι ὅμως μετριοπαθεῖς Σεβηριανοὶ μονοφυσίτες καὶ φανατικοὶ ὀπαδοὶ τοῦ Μονοθελητισμοῦ καὶ Μονοενεργητισμοῦ.
Ἐδῶ ὀρθώνεται μπροστά τους ἡ ἀλήθεια, ποὺ ἀκριβέστατα διατύπωσε ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τὴ λυδία λίθο τοῦ ἐλέγχου τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τῶν Ἀντιχαλκηδονίων.
Οἱ φιλενωτικοὶ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι ὀφείλουν αὐτὸ νὰ τὸ λάβουν σοβαρότατα ὑπ᾿ ὄψιν, γιὰ νὰ μὴ ριψοκινδυνεύσουν νὰ βρεθοῦν κάτω ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἀνάθεμα αὐτῆς τῆς μεγάλης Συνόδου, ποὺ μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες τρεῖς οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ἀπορρίπτουν.
Δεύτερον· οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι εἶναι ἀναμφιβόλως ἄξιοι κάθε συμπαθείας καὶ συμπαραστάσεως, καθὼς οἱ περισσότερες παραφυάδες τους βρίσκονται μέσα στὸν μουσουλμανικὸ ὠκεανὸ καὶ συχνὰ ἀντιμετωπίζουν τὴ δολοφονικὴ μανία τῶν ἀκραίων καὶ φανατικῶν ὁμάδων τοῦ μωαμεθανισμοῦ, ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ κοινότητα τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου.
Εἶναι φυσικό, εὑρισκόμενοι σὲ τέτοιες συνθῆκες, νὰ ἀναζητοῦν διεθνὴ στηρίγματα καὶ νὰ ἐπιδιώκουν γιὰ τὸν ἴδιο λόγο περισσότερο τὴν ἕνωση μαζί μας, παραβλέποντας εὐκολότερα τὶς διαφορές, προκειμένου νὰ τὴ διευκολύνουν.
Λέμε “παραβλέποντας”, διότι στὶς πλανεμένες ἀπόψεις τους δὲν κάνουν ποτὲ πίσω. Μένουν πεισματικὰ κολλημένοι στὶς πλάνες τους. Εἶναι σφόδρα οἰκουμενιστὲς καὶ μάλιστα κακοὶ οἰκουμενιστές, ἀφοῦ παράλληλα διαπραγματεύονται σὲ προχωρημένο στάδιο ἕνωσή τους καὶ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς.
Ἀπὸ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων ὅμως παρόμοια νοοτροπία εἶναι ἀπαράδεκτη. Ὁποιαδήποτε κατὰ καθῆκον συμπαράσταση καὶ μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ τοὺς παρέχεται, συμβιβασμοὶ ὅμως στὴν πίστη ἢ ὑποτίμηση καὶ παράκαμψη τῶν πλανεμένων τους ἀντιλήψεων δὲν ἐπιτρέπεται.
Θὰ τελειώσουμε ἐδῶ τὴν ἀναφορά μας στὸ πολὺ ἐπικίνδυνο αὐτὸ ζήτημα, ποὺ ἀνακινεῖται ἀφρόνως στὴν Ἀμερική.
Οἱ πρωτοστατοῦντες σ᾿ αὐτὸ ὀφείλουν νὰ ἀνακόψουν ἀμέσως τὴν ἀντορθόδοξη τακτικὴ καὶ πορεία τους. Ὅπως σημειώνει ὁ π. Λουκᾶς, “μία ἕνωσις χωρὶς ἑνότητα στὴν Ὀρθόδοξο Πίστι, μία ἕνωσις ποὺ παρακάμπτει τὴν συνοδικὴ καὶ πατερικὴ παράδοσι, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ἦσαν αἱρετικοὶ μονοφυσῖται καὶ συνεχίζουν νὰ εἶναι, ἀποτελεῖ ἔσχατο κίνδυνο.
Στὴν μὲν Ἐκκλησία θὰ δημιουργήσῃ νέα σχίσματα, τοὺς δὲ προσφιλεῖς μας Ἀντιχαλκηδονίους δὲν θὰ σώσῃ”.
Ἂς προσέξουμε πολύ. Πειραματισμοὶ καὶ γλυκερὲς ἀγάπες στὰ θέματα τῆς πίστεως δὲν χωροῦν!».
Αἱ ἐπισημάνσεις τοῦ «Ο.Τ.»
Τὰ ὅσα ἀποκαλύπτει ὁ ἱερομόναχος π. Λουκᾶς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους δὲν πρέπει νὰ ἐκπλήσσουν τὸ ἀναγνωστικὸν κοινὸν τοῦ «Ο.Τ.». Διότι ἡ ἐφημερίς μας εἰς τὸ πλαίσιον τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς γραμμῆς της εἰς πρωτοσέλιδον κύριον θέμα της (4ης Φεβρουαρίου 2011) εἶχεν ἀποκαλύψει ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, ὑποδεχόμενος τὸν Πρόεδρον τῶν Ἀρμενίων εἶχε χαρακτηρίσει τοὺς Ἀρμενίους Ὀρθοδόξους, ἐνῶ εἶναι αἱρετικοί.
Γράφαμε μεταξὺ ἄλλων τότε: «ΜΕΓΑΛΑΣ ἀντιδράσεις προεκάλεσεν εἰς Ἐκκλησιαστικοὺς καὶ Θεολογικοὺς κύκλους ἡ προσφώνησις τοῦ Ἀρμενίου Προέδρου καὶ αἱ ἐν συνεχείᾳ δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὑπεδέχθη τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας τῆς Ἀρμενίας ὡς Ὀρθόδοξον καὶ ἐν συνεχείᾳ διὰ δηλώσεων ἐχαρακτήρισε τοὺς Ἀρμενίους ὡς Ὀρθοδόξους καὶ τοὺς παρουσίασεν ὡς ἔχοντας κοινὴν πίστιν μὲ τοὺς Ἕλληνας, οἱ ὁποῖοι ἐγνώρισαν τὴν βαρβαρότητα τῆς αἱμοσταγοῦς γείτονος Τουρκίας ὡς καὶ οἱ Ἀρμένιοι.
Γνωρίζει ὅτι οἱ Ἀρμένιοι ἀνήκουν εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, μὴ ἀποδεχόμενοι τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους, αἱ ὁποῖαι ὁριοθέτησαν τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν εἰς τὸ Χριστολογικὸν δόγμα, τὸ ὁποῖον ἀφορᾶ τὸν τρόπον ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά, προφανῶς, ἀνήκει εἰς ἐκεῖνο τὸ “μπλὸκ” τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ Θεολογικῶν παραγόντων, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι οἱ Μονοφυσῖται εἶναι σχισματικοί, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα εἶναι αἱρετικοί, ἀφοῦ ἀρνοῦνται τὴν Δ´, Ε´, καὶ Στ´ Οἰκ. Σύνοδον.
Ἡ δήλωσις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου ἴσως νὰ προέρχεται ἀπὸ σύγχυσιν σχετικῶς μὲ τὰς ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι λαμβάνονται εἰς τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, τοὺς ὁποίους διεξάγει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μετὰ τῶν πνευματικῶν ἡγεσιῶν τῶν πλανεμένων χριστιανῶν.
Τὸ ἐπισημαίνομεν τοῦτο, διότι τὸ θέμα εἶχεν ἀπασχολήσει τὴν Ἱεραρχίαν τοῦ Ὀκτωβρίου 2004, διότι εἶχεν ἐπικρατήσει ἡ ἄποψις ὅτι εἰς τοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους (Μονοφυσίτας) ἐπετεύχθη συμφωνία.
Εἰς τὴν συζήτησιν ἀνεδείχθη ὅτι εἰς τοὺς διαλόγους ὑπῆρξε διαφωνία, διότι οἱ Μονοφυσῖται ἠρνήθησαν νὰ ἀποδεχθοῦν τὰς μετὰ τὴν Γ´ Οἰκ. Συνόδους.
Εἶναι δυνατὸν ὅμως ὁ Πρόεδρος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν νὰ ἀγνοῆ “βασικὰς ἀρχὰς” περὶ τὴν πίστιν καὶ νὰ “βαπτίζη” τοὺς Μονοφυσίτας – αἱρετικούς, Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἐπειδὴ τηροῦν τύπους ἐκ τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Ἐκτὸς καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ “ἄγνοια” εἶναι σκόπιμος, διὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν στρατηγικοὶ στόχοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖον ἔχει ἐξελιχθῆ εἰς κιβωτὸν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὸ ὁποῖον ἔχει ὡς σκοπὸν τὴν ἕνωσιν τῶν “ἐκκλησιῶν” ἄνευ τῆς παραιτήσεώς των ἐκ τῶν δογμάτων, τὰ ὁποῖα τὰς διέπουν.
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος εἰς ἀνάλυσίν του σχετικὴν μὲ τὸν διάλογον μὲ τοὺς Μονοφυσίτας (2004) ἀπέδειξεν ὅτι: “Δὲν μπορεῖ νὰ ὑποστηριχθῆ ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς ὅτι ἐπετεύχθη συμφωνία μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων στὴν Χριστολογία, καὶ ὅτι ἡ διαφωνία ὑπάρχει μόνον ὡς πρὸς τὴν ἀναγνώριση τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Κάτι τέτοιο εἶναι ἀντιφατικό. Πῶς ἐπῆλθε συμφωνία στὸ Χριστολογικὸ δόγμα, ὅταν δὲν γίνονται ἀποδεκτὲς οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, ποὺ τὸ καθόρισαν;
Ἐπίσης ὁ ὀρθότερος χαρακτηρισμὸς τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν δὲν εἶναι ἁπλῶς Ἀντιχαλκηδόνιοι ἢ Προχαλκηδόνιοι, ἀλλὰ Μονοφυσίτες, ἀφοῦ δέχονται τὴν ἄποψη ὅτι ὁ Χριστὸς ἀποτελέσθηκε "ἐκ δύο φύσεων", ἀλλὰ δὲν παραδέχονται συγχρόνως καὶ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὅτι ὁ Χριστὸς ἐνεργεῖ καὶ "ἐν δύο φύσεσιν", "ἐν μιᾷ ὑποστάσει"”.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, εἰς ἄρθρον του μὲ θέμα: “Εἶναι οἱ Ἀρμένιοι ὈρθόδοξοιΧριστιανοί;”, κατέληξεν εἰς τὰ ἴδια συμπεράσματα μὲ τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεον».
Αὐτὰ ἐγράφαμεν τότε. Βεβαίως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας δὲν ἠσχολήθη μὲ τὸ θέμα, διὰ νὰ μὴ «ταράξη» προφανῶς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον διακηρύσσει: ἕνας ὁ Χριστός, πολλαὶ αἱ Ἐκκλησίαι, πολλαὶ αἱ πίστεις, πολλὰ τὰ μυστήρια καὶ τὰ δόγματα.
Ἐδῶ ὅμως βαδίζομεν πρὸς κατάργησιν τῶν ἀποφάσεων τῆς ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀφοῦ οἱ Μονοφυσῖται, ὅπως καὶ οἱ Παπικοὶ δὲν παραιτοῦνται ἀπὸ τὰς αἱρέσεις καὶ τὰς κακοδοξίας των.
Μετὰ τὰς ἀποκαλύψεις τοῦ ἱερομονάχου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους δὲν ὀφείλει δημοσίως διευκρινήσεις ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἡ ὑπ᾽ αὐτὸν Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου;
Μὲ τὸ θέμα δὲν θὰ πρέπη νὰ ἀσχοληθῆ καὶ ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ἐπιμόνως ἀρνεῖται νὰ συζητήση δογματικὰ θέματα καὶ ζητήματα ἔχοντα σχέσιν μὲ τὴν Ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἡ ὁποία ἐκφράζει τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας) μὲ τὰς «Βαπτιζομένας» ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Κανονικὰς Ἐκκλησίας», αἱ ὁποῖαι δὲν εἶναι ἄλλαι παρὰ τῶν πλανεμένων – αἱρετικῶν χριστιανῶν;
Γ. Ζερβός - Ὀρθόδοξος Τύπος άρ. τεύχ. 1939, 10 Αὐγούστου
http://anavaseis.blogspot.gr/2012/08/blog-post_3177.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου