Ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἐκκλησιαστικό γεγονός.

Η ΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

  Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

 

Πρό πάντων τῶν αἰώνων, προαιωνίως ὁ Θεός ἔθεσε ὡς προορισμό τοῦ ἀνθρώπου τήν θέωση. Ἐν χρόνῳ ὅμως, ὅταν εὐδόκησε, δημιούργησε τόν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός «Ἔχοντας προαιωνίως», διδάσκει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, «σύμφωνα μέ τήν θεαρχική Του ἰδέα ἤδη ἀποφασίσει νά θεώσει τόν ἄνθρωπο καί ἔχοντας θέσει ἐξ ἀρχῆς στόν θεϊκό νοῦ Του προηγουμένως αὐτόν τόν σκοπό γι’ αὐτόν [τόν ἄνθρωπο], σέ χρόνο κατά τόν ὁποῖο εὐδόκησε, αὐτόν ἐδημιούργησε»¹.

Ἡ θέωση, ἡ ἕνωση μέ τόν Θεό ὅσον εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο, εἶναι κοινός σκοπός τῶν λαϊκῶν καί τῶν μοναχῶν.

Ὁ μοναχός ἐγκαταλείποντας τόν κόσμο καί τήν κοσμική κοινωνία δέν ἐγκαταλείπει καί τόν προορισμό του. Ἀντίθετα μάλιστα, ἐπειδή ἔχει αὐτόν τόν σκοπό συνεχῶς «πρό ὀφθαλμῶν του» (δηλαδή τήν θέωσή του), ἀποσύρεται στήν ἡσυχία, γιά νά τόν πραγματοποιήσει μέ τήν συνέργεια τῆς Θεοποιοῦ Ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ ἀσφαλέστερα καί εὐκολώτερα.
Δέν φεύγει ἐπιζητώντας μία ἀτομική αὐτάρεσκη σωτηρία γιά ἴδιον ὄφελος ἀλλά γιά νά εὐαρεστήσει τόν Θεό ὁ ὁποῖος ἔχει ἕνα καί μοναδικό θέλημα:«θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»( Α΄ Τιμ. 2, 4).

Ἡ ἐπίτευξη τῆς θέωσης ἀπό τόν ἄνθρωπο μέ τήν συνέργεια τῆς Θείας Χάρης εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῆς συγκεκριμένης αὐτῆς προαιώνιας βουλῆς τοῦ Θεοῦ πού φανερώνεται στήν Θεία ἐντολή «Ἅγιοι γίνεσθε»².

Ὅποιος ἐργάζεται γιά τήν θέωσή του πρέπει νά τό κάνει ἀφορώντας στόν Χριστό καί στήν δόξα Του. Πρέπει νά θέλει νά εὐαρεστήσει σ’ Αὐτόν καί ὄχι στόν ἑαυτό του. Τό σωστό εἶναι νά ἐπιθυμεῖ τήν χαρά τοῦ Θεοῦ καί γι’ αὐτό κατεργάζεται τό ἀγαθό. Δέν πρέπει νά ἐπιθυμεῖ αὐτάρεσκα τήν θέωσή του γιά ἱκανοποίηση τῆς φιλοδοξίας-κενοδοξίας του.

Ἡ θέωση δέν εἶναι ἕνα ἀτομικό ἀλλά ἕνα ἐκκλησιαστικό γεγονός πού ἀφορᾶ στόν Χριστό καί τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία καί ἔχει ἀντίκτυπο σέ ὅλο τό ἐκκλησιαστικό σῶμα.

Ὅταν ἕνα κύτταρο στό σῶμα λειτουργεῖ σωστά τότε ὅλα τά κύτταρα βοηθοῦνται στήν ὀρθότερη λειτουργία τους. Ἡ θέωση ἑνός μέλους ἔχει τεράστια θετική σημασία γιά τήν θέωση καί τῶν ὑπόλοιπων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας τοῦ Θεοῦ γιά τήν θέωση τοῦ ἀνθρώπου προκαλεῖ τήν Θεία εὐαρέστηση καί τήν Θεία βοήθεια σ’ ὅλο τό ἐκκλησιαστικό σῶμα.

Ὁ Θεός ἀναπαύεται στούς Ἁγίους Του καί εἰσακούει τίς πρεσβεῖες τους γιά ὅλα τά μέλη-κύτταρα τοῦ Σώματός Του. Ἡ μεγαλύτερη προσφορά τοῦ κάθε ἀνθρώπου στήν σύνολη ἀνθρωπότητα εἶναι ἡ θέωσή του.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

 

1«Ἐξ ἀιδίου προορίσας κατά τήν θεαρχικήν αὑτοῦ ἰδέαν θεῶσαι τόν ἄνθρωπον, καί τοῦτον περί αὐτοῦ ἀπ’ ἀρχῆς ἐν ἑαυτῷ προηγουμένως θείς τόν σκοπόν, ἐν χρόνῳ καθ΄ ὅν ηὐδόκησεν τοῦτον δημιουργεῖ». Στό: Ἁγίων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καί Μακαρίου τοῦ Νοταρᾶ, Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν συνερανισθεῖσα παρά τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων, ἐν ᾗ διά τῆς κατά τήν πράξιν καί θεωρίαν ἠθικῆς φιλοσοφίας ὁ νοῦς καθαίρεται, φωτίζεται καί τελειοῦται καί εἰς ἥν προσετέθησαν τά ἐκ τῆς ἐν Βενετίᾳ ἐκδόσεως ἐλλείποντα κεφάλαια τοῦ μακαρίου Πατριάρχου Καλλίστου, ἔκδοσις Α΄, Ἐπιμέλεια ἀδελφῶν Ἱεροῦ Κοινοβίου Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μπούρα-Λεοντάρι Ἀρκαδίας, Ἔκδοσις Α΄ 2010 (στό ἑξῆς: Φιλοκαλία),τόμος Α΄, Προοίμιον εἰς τήν παροῦσαν βίβλον, σελ. 55.

2 Α΄Πετρ.α΄, 16

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης