Ὁ θάνατος τοῦ Γέροντος
Ἀρχιμανδρίτης Δομέτιος Μανωλάκε Ἱερά Μονή Ριμέτς (1924-1975)
Ἁγιασμένες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμάνικης Ἐκκλησίας
Μέρος Ε'
ὑπό Ἡγουμένης ἹεροσολύμαςἘπήγαιναν νά πάρουν τά τρόφιμα πού ἔφερνε τό αὐτοκίνητο τῆς Μονῆς, τό ὁποῖο εἶχε πλημμυρίση. Οἱ μοναχές τόν συνώδευσαν καί μοῦ εἶπαν, ὅτι ὁ Πατήρ ἦτο λυπημένος, ἀλλά κράτησε τό κουράγιο του. Στόν δρόμο γιά τό μοναστήρι, ἔψαλλαν. Ἡ κάθε μία ἐπῆρε κάποιο βάρος κατά τήν δύναμί της.
Ὁ Πατήρ ἐπῆρε τά τσουβάλια μέ τά ψωμιά, γιατί ἦσαν πιό βαρειά. Οἱ μοναχές βλέποντας τόν ὑπερβολικό του κόπο, τοῦ ἐπῆραν κάποιο βάρος γιά νά τόν ξεκουράσουν λίγο. Στό πρόσωπο τῆς κάθε μιᾶς ἐδιάβαζες μία λύπη, τήν ὁποία δέν ἠμποροῦσες νά ἐξηγήσης. Ὁ δρόμος ἦτο περισσότερο ἀπό 8 χιλιόμετρα.
Ὁ Πατήρ εἶχε κουρασθῆ πολύ καί δέν ἠμποροῦσε νά ἀναπνεύση. Οἱ μοναχές τόν ἀκολουθοῦσαν σέ μικρές ἀποστάσεις ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη. Ὅταν ἔφθασαν στήν δεξιά γωνία τῆς ἐνοριακῆς ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ, ἔπρεπε νά περάσουν ἕνα γκρεμό. Ὁ Πατήρ τούς εἶπε νά προσέξουν στό σημεῖο ἐκεῖνο.
Ἀλλά τήν ἴδια στιγμή γονάτισε ὁ ἴδιος ἀπό τήν κούρασι καί ἔπεσε κάτω στόν δρόμο. Δέν ἐπρόλαβε νά εἰπῆ λέξι. Τίς ἐκύτταξε ὅλες καί ἔκλεισε τά μάτια του γιά πάντα. Ἔπασχε ἀπό ἆσθμα. Ἀπέθανε μαρτυρικά, στόν βωμό τῆς ἀδελφικῆς θυσίας, χωρίς πόνους, ἔτσι ὅπως εἶναι ὁ θάνατος τῶν δικαίων.
Τό μοναστήρι μας εἶχε θρῆνο καί δάκρυ ἐπί πολλές ἡμέρες. Ἦτο μία περίοδος μεγάλης δοκιμασίας καί μόνο μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν βοήθεια τῆς Παναγίας μας, ἠμπορέσαμε νά ξεπεράσουμε αὐτή τήν δοκιμασία. Τώρα παραμένει μόνο στήν μνήμη μας ν᾿ ἀναπολοῦμε αὐτά πού μᾶς ἐδίδαξε καί μᾶς ἐσυμβούλευε καί, κατά τό δυνατόν, καί ἐμεῖς ν᾿ἀκολουθοῦμε τό παράδειγμά του, τήν θυσία του καί τήν βαθειά του ἀγάπη γιά τόν Χριστό. "Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσονττες αὐτόν"(Λουκ.11,28).
Ἡ ἵδρυσις τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς
Πολλά ἀκόμη ἔργα ἦσαν στήν σειρά νά ἀνοικοδομηθοῦν. Κατ᾿ἀρχήν ἔπρεπε νά ἐκπληρώσουμε τήν διακαῆ ἐπιθυμία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶχε ζητήσει, ὄντας ἀκόμη στήν ζωή, νά κτίσουμε μία καινούργια ἐκκλησία, δίπλα στήν παλαιά, πού ἦτο τοῦ 14ου αἰῶνος, γιά νά ἠμποροῦν νά προσεύχωνται, ὅλοι οἱ Χριστιανοί πού ἔρχονται στό μοναστήρι. Μᾶς ἔλεγε "Ἀδελφές, δέν θά τεμπελιάσω νά κτίσω ἐδῶ στό μέσον τῆς αὐλῆς τοῦ μοναστηριοῦ μία νέα μεγάλη ἐκκλησία, ἀλλά τό ἆσθμα δέν μέ ἀφήνει".
Ὁ Θεός ἤθελε καί, ἑπτά χρόνια μετά τήν τελείωσί του, ἐβάλαμε τά θεμέλια τῆς καινούργιας ἐκκλησίας. Μετά ἀπό 10 χρόνια, στίς 29 Ἰουνίου 1992 τελέσθηκαν τά ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ ἀπό τόν μακαριώτατο πατριάρχη μας κ. κ. Θεόκτιστο, ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας καί πάνω ἀπό 10.000 Χριστιανούς πού εἶχαν ἔλθει ἀπ᾿ ὅλη τήν χώρα.
Οἱ ἀρετές τοῦ Γέροντος
Καθένας ἀπ᾿αὐτούς πού ἐγνώριζαν καί ἀναζητοῦσαν τόν Γέροντα γιά διδασκαλία καί εἰρήνευσι τῶν λογισμῶν τους, θά τόν μνημονεύουν τώρα μέ εὐγνωμοσύνη, ἡ ὁποία δέν θά χαθῆ ποτέ ἀπό τίς καρδιές τους. Αὐτός συνωμιλοῦσε μέ ὅλους. Ἦτο Πνευματικός καί φίλος μέ ὅλους. Ἦτο μία ψυχή καθαρά, ἕνας ἄνθρωπος τῆς πράξεως καί τοῦ καλοῦ παραδείγματος, ἕνας ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς.
Ἐγνώριζε πολύ καλά τήν πατερική διδασκαλία, ἀλλά ἐγνώριζε νά τήν προσφέρη στόν καθένα, ἀνάλογα μέ τήν πνευματική του ἀνάγκη. Σέ κάθε εὐκαιρία εἶχε καί ἕνα λόγο ὠφέλιμο νά ἀπευθύνη στούς ἀνθρώπους. Ὑπηρετῶντας τόν Θεό, ὑπηρετοῦσε καί τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς.
Ὡς πρός τό παρουσιαστικό του ἦτο κοντός στό ἀνάστημα καί ἁπλοῦς, ἀλλά μέ μιά καρδιά μεγάλη, πού χωροῦσε ὅλη τήν Ρουμανία. Ἦτο τόσον ἐλεήμων, ὥστε ἐνίοτε ἦτο ὑπερβολικός καί ἔδινε ἀκόμη καί τά ροῦχα του! Ὅ,τι τοῦ ἔδιναν οἱ Χριστιανοί τά ἔδινε ἀμέσως καί δέν κρατοῦσε, οὔτε ἕνα ζευγάρι παπούτσια ἤ ἔστω ἕνα ὑποκάμισο γιά τόν ἑαυτό του. Ὅταν δέν εἶχε τί νά φορέση, διότι τά εἶχε μοιράσει στούς πτωχούς, ἐπήγαινε στά κελλιά τῶν μοναζουσῶν καί ἔπαιρνε μία μπλούζα ἤ παπούτσια, πού τοῦ ἐταίριαζαν, χωρίς νά ζητῆ καί χωρίς νά μᾶς λέγη τίποτε.
Ὅταν μία μοναχή, ἔχανε κάτι ἀπό τό κελλί της καί ἐρωτοῦσε στήν τράπεζα, ἐάν ξέρη ποιός τῆς ἐπῆρε τό τάδε ἀντικείμενο, ὁ π. Δομέτιος χαμογελοῦσε καί μᾶς ἔλεγε χαρούμενος ὅτι θέλει νά μᾶς ἐξασφαλίση τήν εἴσοδό μας στόν παράδεισο.
Δέν ἠμποροῦσε νά διαννοηθῆ, ὅτι ἕνας πτωχός ἄνθρωπος ἤ μία δυστυχισμένη γυναῖκα ἦλθαν στήν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ καί αὐτός νά μή τούς δεχθῆ μέ τά χέρια ἀνοικτά καί τό πρόσωπό του χαρούμενο.
Τόν εἴδαμε ἄπειρες φορές, σέ καιρό χειμῶνος πῶς ἔβγαζε τίς ἀρβῆλες του ἤ ὅ,τιδήποτε παπούτσια καί παντόφλες εἶχε καί τά ἐχάριζε στούς πτωχούς καί πονεμένους. Ἐμεῖς οἱ μοναχές τοῦ ἐφτιάχναμε γελέκο ἀπό πρόβειο μαλλί γιά τόν χειμῶνα, ἀλλά δέν τό κρατοῦσε πολλές ἡμέρες στό κελλί του καί ἀπορούσαμε διδότι ὁ Γέροντάς μας δέν ἔχει πάλι γελέκο. Δέν τολμούσαμε νά τόν ἐρωτήσουμε ποῦ εἶναι τά ροῦχα του καί τί ἔκανε αὐτά πού κάθε λίγο τοῦ ἐδίναμε. Μᾶς ἔλεγε. "Ἦλθε ὁ Κύριος σέ μένα καί Τοῦ ἐδάνεισα μερικά πράγματα γιά νά προλειάνω τόν δρόμο γιά μένα καί γιά ἐσᾶς πρός τήν Βασιλεία Του".
Δέν Τόν εἴδαμε στά 28 χρόνια πού ἦτο Πνευματικός νά φορῆ πολυτελῆ ροῦχα. Ζοῦσε μέ πολλή σεμνότητα, ἀλλά καί πολλή καθαρότητα. Ἦτο μία φύσις ἀνοικτή καί εὔθυμη, χωρίς ὑποκρισία. Μᾶς ἔψαλλε στήν ἐκκλησία, στίς Ἀκολουθίες, μᾶς ἔψαλλε στήν τράπεζα καί στίς δύσκολες πνευματικές μας καταστάσεις, σ᾿ αὐτόν καταφεύγαμε.
Δέν ὑπέφερε νά μᾶς βλέπη λυπημένες, ταραγμένες ἤ ὀργισμένες. "Ὁ Θεός νά μᾶς διαφυλάξη ἀπό τήν ἀπελπισία, ἡ ὁποία εἶναι μέγα ἁμάρτημα" μᾶς ἔλεγε συχνά. "Μία νύμφη τοῦ Χριστοῦ δέν ἐπιτρέπεται νά εἶναι λυπημένη ἤ ὀργισμένη, διότι ἔχει τόν Νυμφίο της πάντοτε μαζί της. Ἐμεῖς πρέπει νά δοξάζουμε καί εὐχαριστοῦμε τόν Θεό ἡμέρα καί νύκτα, διότι μᾶς ἀξίωσε αὐτῆς τῆς καθαρᾶς, ὡραίας, ἀπερίσπαστης καί ἀγγελικῆς ζωῆς". Τοῦ ἄρεσε πολύ ὅλες οἱ μοναχές νά ψάλλουν στό ἀναλόγιο καί αὐτός νά λειτουργῆ στό Ἱερό Βῆμα
Εἶχε τό χάρισμα νά μᾶς πλησιάζη καί νά μᾶς εἰρηνεύη μέ τόν τρόπο του. Αὐτός ἦτο παρών στό πρόβλημα τῆς κάθε μοναχῆς καί γιά ὅλες τό στήριγμά μας, διότι ἔκανε τό κάθε τι νά μᾶς βοηθήση. Ἦτο γιά ἐμᾶς καί μητέρα, καί πατέρας, καί ἀδελφή καί ἀδελφός. Ποτέ δέν μᾶς διέταζε. Σέ καθε ἐργασία ἦτο πρῶτος καί, ἐάν δέν ἠμποροῦσε μόνος του νά τήν κάνη, μᾶς παρακαλοῦσε νά τόν βοηθήσουμε. Τότε οἱ μοναχές ἔτρεχαν νά τόν βοηθήσουν ἡ μία μετά τήν ἄλλη.
Ὁ Πατήρ ἐπήγαινε μαζί μας στό δάσος γιά νά κόψουμε ξύλα. Τόν καιρό ἐκεῖνο δέν ὑπῆρχαν δυνατότητες νά τά μεταφέρουμε μέ φορτηγό ἤ μέ κάποιο ἄλλο μεταφορικό μέσο.
Ἐπέρναμε, λοιπόν, τά ξύλα στίς πλάτες μας. Δέν μᾶς ἐφαίνοντο πολύ βαρειά. Εἴχαμε στοιβιάσει ξύλα ἤ καυσόξυλα, ὅπως τώρα. Εἴμασταν εὐτυχισμένες καί πιστεύαμε ἀπόλυτα ὅτι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας καί μᾶς προστατεύει. Ὁ Πατήρ μᾶς ἔλεγε καί τί φαγητό θά μαγειρέψουμε.
Ὅταν ἔβλεπε ὅτι ἔφθαναν λεωφορεῖα μέ Χριστιανούς καί δέν εἴχαμε ἑτοιμάσει ἀρκετό φαγητό, μᾶς προέτρεπε ἐκείνη τήν στιγμή νά βάλουμε τό καζάνι στήν φωτιά. Καθαρίζαμε πατάτες καί τήν εὐλογημένη χορτόσουπα καί ἔτρωγε ὁ λαός τοῦ Θεοῦ.
Στήν ἐκκλησία ἐπήγαινε γιά Λειτουργία, ἄλλη ἀκολουθία ἤ ἐξομολόγησι στήν ὥρα του. Στό τέλος τῆς ἀκολουθίας καλοῦσε ὅλους τούς Χριστιανούς στήν τράπεζα καί δέν συνέβη ποτέ νά μή φθάση τό φαγητό γιά ὅλους. Ἴσως, πιστεύουμε, νά τό εὐλογοῦσε ὁ Θεός.
Ἐάν ἦτο στήν τράπεζα καί ἔβλεπε κάποιον, τόν ὁποιονδήποτε, νά περιμένη στήν πύλη τῆς Μονῆς, ἐπήγαινε ἔξω ὁ ἴδιος καί τόν καλοῦσε νά καθήση στό τραπέζι, ἀκόμη καί δίπλα του, ἐάν δέν ὑπῆρχε κενή θέσις. Ἑκατοντάδες φορές εἶδα νά ἔκανε αὐτό τό ἔργο. Μακάρι καί ἐμεῖς νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμά του καί νά κάνουμε τά ἴδια.
Ἡ χαρά του ἦτο μεγάλη νά κάνη πάντοτε τό καλό, νά βοηθῆ, νά χαρίζη τά πάντα γιά τούς ἄλλους καί τίποτε γιά τόν ἑαυτό του. Ἦτο ἕτοιμος νά περιφρονήση κάθε νωθρότητα καί ἀργοσχολία καί νά προσφερθῆ σέ κάθε τί πού ὑπῆρχε ἀνάγκη. Δέν ἐγνώριζε τόν ἐγωϊσμό. Πολλές φορές, στίς μεγάλες ἑορτές, ὅταν κάθε γωνία τῆς αὐλῆς τοῦ μοναστηριοῦ εἶχε γεμίσει ἀπό προσκυνητές, εὑρίσκαμε τόν Γέροντα, ἐκείνη τήν νύκτα νά εἶναι στό Ἱερό Βῆμα καί νά ξεκουράζεται λίγο σ᾿ ἕνα σκαμνί.
Εἶχε δώσει τό κελλί του στούς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι, ἔλεγε, ὅτι εἶχαν μεγαλύτερη ἀνάγκη κάποιας στέγης. Μέ τήν συμπεριφορά του κάθε ἡμέρα ἐβλέπαμε νά ἐκπληρώνωνται τά λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. "ὅτι μέ τίποτε ἄλλο νά μή ὁμοιάζη ὁ ἄνθρωπος πρός τόν Θεό, μόνο μέ τά καλά του ἔργα".
Ἦτο μεγάλος συμφιλιωτής τῶν ἀνθρώπων. Ὁποιοσδήποτε τόν καλοῦσε νά φέρη τήν διαταραγμένη εἰρήνη στήν οἰκογένειά του, ἀνεξαρτήτως τῆς μικρῆς ἤ μεγάλης ἀποστάσεως, ὁ Πατήρ δέν καθυστεροῦσε καί δέν ἐδίσταζε νά πάη ἐκεῖ. Δέν λογάριαζε, ἐάν δέν εἶχε κοιμηθῆ ὁλόκληρες νύκτες, οὔτε ὑπελόγιζε τήν κούρασι τοῦ δρόμου. Ἐπήγαινε καί μόνος του καί ἐνίοτε ἔπαιρνε καί δυο-τρεῖς ἡλικιωμένες μοναχές νά τόν βοηθήσουν.
Ἐπήγαινε νά τελέση Ἁγιασμούς στά σπίτια, τό Ἅγιο Εὐχέλαιο, νά ἐξομολογήση καί νά κοινωνήση τούς βαρειά ἀρρώστους. Ἐξωμολογοῦσε 3-4 ἡμέρες στήν σειρά, χωρίς διακοπή. Πολλές φορές τόν ἔπιαναν τά μεσάνυκτα κι αὐτός καθόταν ἀκόμη στό ἐξομολογητήριο. Δέν ἄφηνε κανέναν νά φύγη ἀθεράπευτος καί ἀνειρήνευτος στήν ψυχή του. Πάντοτε μᾶς ἔλεγε. " Ἐάν κάνουμε ἐμεῖς ἕνα βῆμα πρός τόν Θεό, Ἐκεῖνος θά κάνη δέκα γιά ἐμᾶς".
Ἔδινε κατευθύνσεις πνευματικές, ἔδινε συμβουλές, ὅπως ἔβγαιναν ἀπό τό θησαυροφυλάκιο τῶν πολλῶν του γνώσεων γύρω ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν Πατέρων καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐνίοτε ἔλεγε καί κάποιο ἀναγκαῖο ἀστεῖο ἤ μιά παροιμία γιά νά εὐθυμίσουν λίγο τά πρόσωπα τῶν Χριστιανῶν πού ἐκρέμοντο ἀπό τά χείλη του.
Ἡ πνευματική προσπάθεια τοῦ Γέροντος ἦτο νά ἁγιάζη τόν νοῦ καί τά αἰσθήματα τοῦ κάθε πιστοῦ Χριστιανοῦ. Μᾶς ἔλεγε "Ἡ ἀπόκτησις τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, εἶναι δυνατόν νά ἔλθη μέσα μας διά τῆς καθαρότητος τῆς ψυχῆς, τῆς ἁγνότητος τῆς καρδίας καί εἶναι θεῖο χάρισμα. Ἀρχίζει καί προσφέρεται στόν ἄνθρωπο ἀπό τήν στιγμή πού θά ἐξομολογηθῆ εἰλικρινά καί θά διακόψη σχέσεις μέ τά πάθη του, ἀπό τήν κακία τῆς διχόνοιας, τῆς ἐκδικήσεως καί τοῦ μίσους". Μᾶς ὡμιλοῦσε γιά τήν πληρότητα τῆς ζωῆς ἐν Χριστῶ, γιά τήν λαμπρότητα τοῦ προσώπου Του καί ὅτι θά ἐκδηλωθῆ ἡ ἴδια λαμπρότητά Του καί σ᾿ ἐμᾶς.
Μᾶς ἐξηγοῦσε τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. "Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός".(Γαλ.2,20).
Ἡ ἁγιότητα τοῦ κηρύγματός του διπλασιαζόταν μέ τήν ἁγιότητα τοῦ παραδείγματός του. Ὡμιλοῦσε μέ ἁπλότητα καί συμπεριφερόταν μέ ταπείνωσι. Ἦτο, ἔτσι ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ μεγάλος φιλόσοφος τῆς μοναχικῆς βιοτῆς, πλούσιος σέ σοφία πνευματική καί μέ ἀσκητική μοναχική πολιτεία στό Ἅγιον Ὄρος τοῦ Ἄθω. Ἔλεγε ὁ Ὅσιος. "Πρόσεχε, ἀδελφέ, διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός γεννήθηκε καί ἦλθε στόν κόσμο γιά νά νικήση τόν κόσμο μέ τήν ταπείνωσί Του".
Γιά τήν μεγάλη ἀγάπη πού εἶχε στούς ἀνθρώπους, γιά τό χάρισμα τῆς ἐλεημοσύνης καί καλωσύνης τῆς ψυχῆς του, ἡ φήμη του ξαπλώθηκε σ ὅλη τήν Ρουμανία. Ἔτσι, ἔτρεχαν ἄνθρωποι ἀπό κάθε γωνία τῆς πατρίδος μας. Τήν ἡμέρα τῆς κηδείας του ἦλθαν χιλιάδες ἄνθρωποι ἀπό ὁλόκληρη τήν χώρα.
Στήν αὐλή τῆς Μονῆς ἀκούοντο δυνατά οἱ στεναγμοί τους. " Ὁ πατέρας μας, ἀλλοίμονο, μᾶς ἄφησε καί ποιός θά ἀνοίξη σ΄ἐμᾶς τήν ἀγκαλιά του, ὅταν θά ἔλθουμε πάλι στό μοναστήρι;"
Ἡ μορφή τοῦ π. Δομετίου παρέμεινε ζωντανή στήν ψυχή τῆς κάθε μιᾶς μοναχῆς τοῦ Ριμέτς. Μᾶς ἐμεγάλωσε καί μᾶς ἐσπούδασε στό πνεῦμα τῆς ἁγιότητος, τῆς ἀπαρνήσεως τοῦ θελήματός μας, τῆς θυσίας γιά τόν ἄλλον, τῆς παντοτεινῆς ἐγρηγόρσεως στήν προσευχή καί στήν ἐργασία.
Μᾶς ἔλεγε. "Ἐάν προσεύχεσθε μόνο γονατιστές, δέν πᾶτε μακριά. Ἐάν δέν συγχωρῆτε μεταξύ σας τά λάθη καί τά παραπτώματά σας, ἡ προσευχή σας δέν ἀνεβαίνει ψηλά, παρά μόνο μέχρι τό νταβάνι τοῦ δωματίου σας. Ἐκεῖ σταματᾶ. Ἡ προσευχή σας πρέπει νά εἶναι ἀκατάπαυστη καί στήν ἐκκλησία καί στό κελλί, στόν δρόμο καί σέ ὅ,τιδήποτε κάνετε. Προσεύχεσθε γιά κάθε ἄνθρωπο πού εὑρίσκεται σέ ἀνάγκη ἤ στενοχώρια καί σέ ὁποιοδήποτε πειρασμό πού θά ἔλθη νά ἀπειλήση τήν ψυχή.
Προσεύχεσθε καί εὐχαριστεῖτε τόν Κύριο γιά τίς δωρεές Του, γιά τίς πνευματικές χαρές πού εἶναι χαρίσματά Του. Νά κατεβαίνετε στήν καρδιά σας, στό φῶς τῆς θείας ἀγάπης. Κατεβαίνετε στήν καρδιά σας διά τῆς προσευχῆς καί ἐκεῖ θά συναντήσετε τόν Χριστό. Διά τῆς προσευχῆς αὐξάνεται μέσα σας τό δένδρο, γιά τό ὁποῖο ὁμιλεῖ τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο. "ὥστε ἐλθεῖν τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ καί κατασκηνοῦν ἐν τοῖς κλάδοις αὐτοῦ" (Ματθ.13,32).
Ὅταν ἤμουν νέα τόν ἐρώτησα. "Τί σκοπό ἔχει νά κτίζουμε τόσα ντουβάρια; Δέν εἶναι καλλίτερα νά στεκώμεθα μέσα στήν ἐκκλησία καί νά προσευχώμεθα; Καί ὁ Πατήρ μοῦ εἶπε. "Πρέπει νά προσευχώμεθα κάθε στιγμή, ἔστω κι ἄν ἀναχωρήσουμε αὔριο ἀπ᾿ αὐτή τήν ζωή, πρέπει νά ἐργαζώμεθα, ὡσάν νά πρόκειται νά ζήσουμε αἰώνια". Εἶχε μία φιλοσοφία τῆς προσευχῆς, τήν ὁποία μᾶς ἀνέλυε στά κηρύγματά του καί στίς συζητήσεις πού εἶχε μαζί μας. Στά πρῶτα χρόνια τῆς μοναχικῆς μου ζωῆς, μικρή τότε στήν ἡλικία, τόν ἄκουγα νά μᾶς λέγη. "Προσευχή καί ἐργασία".
Τότε δέν καταλαβαίναμε τόσο πολύ. Ἀλλά τώρα πού τά μαλλιά μας ἄσπρισαν καί σηκώνουμε πολλές ταλαιπωρίες καί βάσανα στίς πλάτες μας, καταλαβαίνουμε πλήρως.
Ὁ Πατήρ μᾶς ἄφησε ἕνα μεγάλο θησαυρό διδασκαλίας καί μιά πολύ καλή πνευματική τροφή, ἀπό τήν ὁποία τρεφόμεθα πνευματικά γιά ὁλόκληρη τήν ζωή μας. Ἡ ἀνάμνησις τῶν ἔργων του ἐπέρασε ἀπό τότε πού ξεκινήσαμε τό μοναστήρι μέσα ἀπό τούς τοίχους του. Πολλά ἀπό τά ἔργα του τά ξέρει μόνο ὁ Θεός καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι τά ἀπήλαυσαν ἀπό τά χρυσά χέρια του. Στήν ὁσία κοίμησί του δέχθηκα ἑκατοντάδες παρηγορητικές ἐπιστολές ἀπό ὅλη τήν Ρουμανία. Ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε, μεγάλος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας, μοῦ ἔγραψε. "Ἀναδείχθηκε ἕνας ἥρωας τῆς πίστεως, μιά μεγάλη ἁγιασμένη καί καθαρή ψυχή". Δέν θά ξεχάσουμε ποτέ ὅτι στίς 16 Αὐγούστου 1993, ὁ οἰκουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὁ Α΄ ἦλθε στό Ριμέτς συνοδευόμενος ἀπό τόν μακαριώτατο πατριάρχη τῆς Ρουμανίας κ. Θεόκτιστο, ὁ ὁποῖος εἶχε διηγηθῆ στόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο γιά τήν ζωή καί τά ἔργα αὐτοῦ τοῦ Πνευματικοῦ καί τήν φλογερά καρδιά πού εἶχε γιά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Καί οἱ δύο Πατριάρχες προσκύνησαν τόν τάφο τοῦ Γέροντός μας, ἀφοῦ ἐδιάβασαν καί τό Τρισάγιο.
Ἐμεῖς οἱ μοναχές τῆς μονῆς Ριμέτς αἰσθανόμεθα πάντοτε τήν παρουσία τοῦ π. Δομετίου κοντά μας. Ἀπό ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται καί μᾶς παρακολουθεῖ, εἴθε πάντοτε νά χαίρεται γιά τήν ζωή τοῦ μοναστηριοῦ του.
Στήν ἐρημική περιοχή ἑνός ἐγκαταλελειμένου καί ἄγονου τόπου, ὑψώθηκε σήμερα μιά νέα ἐκκλησία, ἔτσι ὅπως τό ἐπιθυμοῦσε καί ὁ ἴδιος καί ἀναπέμπονται οἱ προσευχές τῶν 180 μοναζουσῶν καί τοῦ λαοῦ μας πρός δόξα καί εὐχαριστία τοῦ Καλοῦ Θεοῦ μας. Μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν πνευματική μας ζωή, μᾶς ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι πάντοτε μαζί μας. Ἡ τελευταία ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ὁμοίωσίς του μέ τόν Θεό. Ἀνώτερο πρότυπό μας εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος μᾶς προτρέπει. "Μάθετε ἀπ'ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῆ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν". (Ματ.11,29). Ἀμήν.
Σημείωσις τοῦ μεταφραστοῦ.
Μετέβην σάν προσκυνητής στό μοναστήρι Ριμέτς τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2000 γιά πρώτη φορά. Πρόκειται γιά μιά ζωντανή κυψέλη ἁγίων ἀδελφῶν πού συνδιάζουν τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ καί τήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου. Μοῦ διηγήθηκε ἡ ἴδια ἡγουμένη Γερόντισσα Ἰεροσολύμα ὅτι κάθε Κυριακή καί ἑορτή ἔρχονται στήν Μονή περί τούς 500 Χριστιανούς ἀπό τίς γειτονικές ἐνορίες.
Σύμφωνα μέ τήν ἀρετή τῆς φιλοξενίας, τήν ὁποία διδάχθηκαν ἀπό τόν ἀείμνηστο Γέροντά τους, παρέχουν, μετά τήν Θεία Λειτουργία φαγητό σ᾿ ὅλους αὐτούς τούς ἀνθρώπους. Γιά κάθε χρόνο, μοῦ ἔλεγε ἡ ἡγουμένη, δαπανῶνται στήν Μονή 50 τόννοι ζάχαρι, 80 τόννοι πατάτες, 30 τόννοι φασόλια καί 60 τόννοι ρύζι. Γιά τά ὑπόλοιπα τρόφιμα δέν μοῦ ἀνέφερε πόσοι τόννοι δαπανῶνται. Ἰδού, λοιπόν, ἡ προσφορά μιᾶς Μονῆς στήν Ρουμανία!
Μετάφρασις ἀπό μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη.
Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.
Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο Ἀναβάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου