Ὁ ἐρημίτης μοναχός Σάββας Μπάνκο

Ὁ ἐρημίτης μοναχός Σάββας Μπάνκο

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ὁ π. Σάββας γεννήθηκε στήν πόλι Ἀλεξάνδρεια τῆς Ρουμανίας στίς 29 Αὐγούστου 1837. Στό βάπτισμά του ἐπῆρε τό ὄνομα Στέφανος. Οἱ γονεῖς του Χρῆστος καί Νόννα ἦσαν βούλγαροι καί κατοικοῦσαν στό Τύρνοβο τῆς Βουλγαρίας.
Λόγῳ τοῦ ἐπισυμβάντος πολέμου μεταξύ Τουρκίας καί τοῦ τότε σκλαβωμένου Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, αὐτοί γιά περισσότερη ἀσφάλεια ἀνεχώρησαν γιά τήν Ρουμανία.
Στήν Ρουμανική Σκήτη ἦλθε τό 1859 σέ ἡλικία 22 ἐτῶν. Μεγαλόσχημος ἔγινε τό 1863 καί τό 1867 ἐξῆλθε στό ἡσυχαστικό στάδιο ἀγωνιζόμενος μέχρι θανάτου, πού συνέβη στίς 20 Σεπτεμβρίου 1902. Διακρίθηκε γιά τήν φιλοξενία καί τήν ταπείνωσί του.

 Τό κελλί στό ὁποῖον ἀγωνίσθηκε μέ ἄκρα αὐταπάρνησι καί ὑπομονή εἶναι πλησίον τοῦ Ἁγιάσματος τοῦ Ἁγίου Ἀθανάσίου τοῦ Ἀθωνίτου καί ὀνομάζεται «Τουρλωτή». Ὅταν τόν ἐπεσκέπτοντο  Ἀδελφοί στό κελλί του, προσφερόταν ὁλοκληρωτικά σ᾿ αὐτούς ἀφήνοντας ὅλα τά ἰδικά του καθήκοντα. Μετά τήν ἀναχώρησί τους ἐνήστευε ἐπί διήμερον ἐπιτελῶντας ταυτόχρονα καί τά καθήκοντα τῆς προσευχῆς πού παρέλειψε, λόγῳ τῆς φιλοξενίας τῶν προσκυνητῶν.

Κάποτε, θέλοντας νά τόν πειράξω, τόν πλησίασα ἐκεῖ πού καθόταν, κάτω ἀπό τήν κληματαριά καί τοῦ εἶπα:
-Πάτερ Σάββα, στήν ἐκκλησία κἄπου-κἄπου μοῦ ἔρχεται λίγη κατάνυξις, ἀλλά, ὅταν κάνω στό κελλί μου τόν κανόνα τῆς προσευχῆς μου, ὁ νοῦς μου σκορπίζεται ἐδῶ καί ἐκεῖ.
-Πίστεψέ με, πάτερ Εἰρήναρχε, μοῦ εἶπε πολλές φορές καί χωρίς τήν θέλησί μου, μοῦ ἔρχεται πένθος καί δάκρυα. Ἔτσι καθαρίζει ὁ νοῦς μου καί ἡ καρδιά μου ἀπό τά πονηρά νοήματα καί αἰσθήματα καί μπορῶ νά προσεύχωμαι πλέον ἀπερίσπαστα, χωρίς νοερό διασκορπισμό.
Τότε ἐγώ κατάλαβα ὅτι αὐτός ἔχει ὑψηλή πολιτεία καί πολλά χαρίσματα. Γι᾿ αὐτό ἦτο γνωστός καί ξακουστός ὄχι μόνο μέσα στό Ἅγιον Ὄρος καί τήν Ἐλλάδα, ἀλλά καί ἔξω ἀπ᾿ αὐτήν, λόγῳ τῆς ἀγάπης καί φιλοξενίας πού πρόσφερε στούς διαφόρους προσκυνητές.
Ποτέ δέν τόν ἔβλεπες σκυθρωπό, ἀλλά πάντοτε χαρούμενο καί μέ βλέμμα ταπεινό. Ἡ ὁμιλία του ἦτο γλυκειά καί ἑλκυστική σάν τόν μαγνήτη. Φοροῦσε ἁπλᾶ ἐνδύματα καί πάντοτε περπατοῦσε ἔχοντας τό κομποσχοίνι στό χέρι του.
Εὐλαβεῖτο πολύ τήν ὑπεραγία Θεοτόκο καί συχνά ἐδιάβαζε τούς Χαιρετισμούς της, καθώς καί τήν προσευχή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Κύριε Χριστέ, ὁ Θεός μου, ὁ ἐνδοξαζόμενος Ποιητής πάσης κτίσεως ὁρατῆς τε καί νοερᾶς...»
Αἰωνία του ἡ μνήμη.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις