Ἀντίφωνα Μ.Τετάρτης

 (Ἰωάν.18, 1-28)

 Ἀντίφωνον Δ’

«Σήμερον ὁ Ἰούδας καταλιμπάνει τόν Διδάσκαλον καί παραλαμβάνει τόν διάβολον· τυφλοῦται τῷ πάθει τῆς φιλαργυρίας, ἐκπίπτει τοῦ φωτός ὁ ἐσκοτισμένος∙ πῶς γάρ ἠδύνατο βλέπειν ὁ τόν φωστῆρα πωλήσας τριάκοντα ἀργυρίων; ἀλλ᾽ ἡμῖν ἀνέτειλεν ὁ παθών ὑπέρ τοῦ κόσμου∙ πρός ὅν βοήσωμεν∙ Ὁ παθών καί συμπαθῶν ἀνθρώποις, δόξα σοι».

Σήμερα ὁ Ἰούδας ἐγκαταλείπει τό Διδάσκαλο καί παίρνει σάν φίλο τό διάβολο· τυφλώνεται (ἡ ψυχή του) ἀπό τό πάθος τῆς φιλαργυρίας, ξεπέφτει ἀπό τό φῶς ὁ σκοτισμένος νοῦς του· διότι, πῶς μποροῦσε νά βλέπει (ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς του) αὐτός, πού πούλησε τον Ἥλιο (τό Χριστό) ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων; Γιά μᾶς ὅμως ἀνέτειλε αὐτός πού ἔπαθε ὑπέρ τοῦ κόσμου, πρός τόν ὁποῖο ἄς φωνάξουμε δυνατά: Δόξα ἀνήκει σ᾽ ἐσένα, Κύριε, πού ἔπαθες καί τρέφεις συμπάθεια στούς ἀνθρώπους.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι τό σκοτάδι τῆς ψυχῆς. Τό πάθος, ὡς στίγμα τῆς ἁμαρτίας, τυφλώνει τά πνευματικά αἰσθήματα τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά μή διακρίνει τά πράγματα, νά μή βλέπει τήν ἀλήθεια καί ὅ,τι πραγματικά τόν συμφέρει καί νά φέρεται ἀλόγιστα πρός τήν καταστροφή. Εἶναι πήρωση τοῦ πνεύματος, νόσος πρός θάνατο. Τήν κατάσταση αὐτή στήν πιό ὠμή της ἔκφραση, τή βλέπουμε στήν περίπτωση τοῦ Ἰούδα. Ἐγκατέλειψε τόν Διδάσκαλο, πού μέ τόση στοργή τόν δέχτηκε στόν ὅμιλο τῶν μαθητῶν, καί προσχώρησε στό διάβολο, τόν ἐφευρέτη τῆς κακίας. Τυφλωμένος ἀπό τήν φιλαργυρία, τήν ἀνίερη ἀγάπη πρός τό χρῆμα, ἀποκόπηκε ἀπό τό φῶς, παρέμεινε σκοτισμένος.

 Ἀλήθεια, πῶς μποροῦσε νά βλέπει αὐτός, πού μίσησε τό φῶς καί τό πούλησε βάναυσα γιά τριάντα εὐτελή ἀργύρια; Ναί, ὁ Ἰούδας μέ τή φιλαργυρία του νέκρωσε τά πνευματικά του αἰσθητήρια, ντυμένος τήν ἀπελπισία τοῦ θανάτου. Σέ μᾶς ὅμως, ἀνέτειλε τό σωτήριο φῶς τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς συμπαθεῖ γιά τήν κατάντια μας καί ἔπαθε γιά τήν σωτηρία μας. Σ᾽ αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα!

«Τήν φιλαδελφίαν κτησώμεθα, ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, καί μή τό ἀσυμπαθές πρός τούς πλησίον ἡμῶν, ἵνα μή ὡς ὁ δοῦλος κατακριθῶμεν ὁ ἀνελεήμων διά τά δηνάρια, καί ὡς ὁ Ἰούδας μεταμεληθέντες μηδέν ὠφελήσωμεν».

Ἄς ἀποκτήσουμε, ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, τή φιλαδελφία καί ὄχι τήν ἀσπλαχνία πρός τούς πλησίον μας, γιά νά μήν κατακριθοῦμε, ὅπως ὁ δοῦλος (τῆς παραβολῆς) γιά τά δηνάρια· καί ἀφοῦ μεταμεληθοῦμε, ὅπως ὁ Ἰούδας, σέ τίποτα νά ὠφεληθοῦμε.

Ἡ περίπτωση τοῦ κακοῦ δούλου τῆς παραβολῆς, ὁ ὁποῖος γιά ἕνα μηδαμινό ποσό (ἑκατό δηναρίων) κακοποίησε τό σύνδουλό του, πάει χέρι χέρι μέ τήν περίπτωση τοῦ Ἰούδα. Καί στίς δύο περιπτώσεις στό παρασκήνιο εἶναι ὁ ἔρωτας τῶν χρημάτων. Καί στίς δύο περιπτώσεις ἡ ἴδια ἐκδήλωση σκληρότητας καί ἀπανθρωπιᾶς. Στήν παραβολή ὁ δοῦλος πνίγει τό σύνδουλο γιά λίγα χρήματα, τόν ρίχνει στή φυλακή καί βάναυσα τόν κακοποιεῖ. Ὁ Ἰούδας γιά λίγα ἀργύρια παραδίδει στό θάνατο τό Διδάσκαλό του καί φτύνει ἄνανδρα στόν κύκλο τῶν μαθητῶν.

Ἡ ἀπανθρωπιά εἶναι ὅρμημα τοῦ διαβόλου, τοῦ ἀνθρωποκτόνου. Αὐτήν πρέπει ν᾽ ἀποσείσουμε ἀπό τίς ψυχές μας, γιά νά μήν παραδοθοῦμε στή φυλακή καί τόν αἰώνιο πνευματικό θάνατο, ἀπό τόν ὁποῖο καί ἐνδεχόμενη μεταμέλειά μας περί το τέλος, σέ τίποτα δέ θά μᾶς ὠφελήσει, ὅπως δέν ὠφέλησε καί τόν Ἰούδα.

Ἡ μεταμέλεια τοῦ προδότη δέν ἦταν ἀληθινή. Δέν μετάνιωσε εἰλικρινά γιά τό κακούργημά του. Φρικίασε ἁπλῶς γιά τό πελώριο ἔγκλημά του, ἡ τύψη ἔσχισε τή μαύρη ψυχή του, τήν ὁποία κυρίευσε ἡ ἀπελπισία. Ὁ ἴδιος σκότωσε τόν ἑαυτό του, ὡς ἡ φυσική κατάληξη μιᾶς ζωῆς πατημένης στό πάθος καί τήν παρανομία. Ἄν πραγματικά μετανοοῦσε, ὁ Χριστός θά τόν δεχόταν, ὅπως δέχτηκε τή μετάνοια τοῦ Πέτρου.

http://www.imaik.gr/?p=2162#more-2162