Ἡ ἀποστολή τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν ἐπίγειον ζωήν του
Γιατί, ὅποιος ἔχει ἐνώπιον τῶν ματιῶν του ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα καὶ πάντοτε μελετᾶ τὴν ἀπολογία του μπροστὰ στὸ δικαστήριο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ πλανηθεῖ, αὐτὸς ἤ καθόλου ἤ ἐλάχιστα θὰ ἁμαρτήσει, γιατί τὸ νὰ ἁμαρτάνει κανεὶς προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἐμᾶς. Σὲ ὅσους δὲ εἶναι ζωηρὴ ἡ ἀναμονὴ τῶν ἀπειλουμένων τιμωριῶν, ὁ ἐνοικῶν σὲ αὐτοὺς φόβος δὲν θὰ τοὺς δώσει εὐκαιρία νὰ περιπέσουν σὲ ἀπρόσεκτες πράξεις ἢ σκέψεις».1
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σχετικὰ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου στὴν ζωὴ μας τονίζει: «Ἂν δὲν μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὸν Κύριο καὶ μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος, μποροῦμε ὅμως νὰ Τὸν βλέπουμε διαρκῶς μὲ τὰ μάτια τῆς διανοίας, ἂν εἴμαστε σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση.
Μποροῦμε μάλιστα ὄχι ἁπλῶς νὰ Τὸν βλέπουμε ἀλλὰ καὶ νὰ καρπωνόμαστε μεγάλα ἀγαθά. Διότι αὐτὴ ἡ θέα εἶναι ἀναίρεση κάθε ἁμαρτίας, καθαίρεση κάθε πονηροῦ πράγματος, ἀπομάκρυνση κάθε κακοῦ. Αὐτὴ ἡ θέα εἶναι ποιητικὴ κάθε ἀρετῆς, γεννητικὴ καθαρότητος καὶ ἀπαθείας, παρεκτικὴ αἰωνίου ζωῆς καὶ ἀτελείωτης βασιλείας».2
Ὁ δὲ γέροντας Παΐσιος, ἐξηγώντας ποιὸ εἶναι τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, θὰ πῆ: «Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βοηθηθῆ νὰ πιστέψη στὸν Θεὸ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, τὴν αἰώνια, συλλάβη δηλαδὴ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς καὶ μετανοήση, ἀλλάξη ζωή, ἔρχεται ἀμέσως ἡ θεία παρηγοριὰ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τὸν ἀλλοιώνει, διώχνοντας καὶ ὅλα τὰ κληρονομικὰ ἐλαττώματα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιστεύη στὸν Θεὸ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι μάταιη καὶ ἑτοιμάζει τὸ διαβατήριό του γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Ξεχνοῦμε ὅτι ὅλοι θὰ φύγουμε. Δὲν θὰ βγάλουμε ρίζες ἐδῶ. Αὐτὴ ἡ ζωὴ δὲν εἶναι γιὰ νὰ καλοπεράσουμε. Σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ δοκιμάζεται ὁ καθένας, ἂν ἀνταποκρίνεται σὲ ὅσα τοῦ ζητάει ὁ Θεὸς».3
Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος σὲ λόγο του γιὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μᾶς λέγει: «Ἐλᾶτε, ἀγαπητοί, ἂς βαδίσουμε στὸν δρόμο ποὺ μᾶς ἔδειξε ὁ Κύριος, γιὰ νὰ φθάσουμε μὲ χαρὰ στὴν βασιλεία του. Ἂς πάρουμε προμήθειες καὶ λάδι στὰ ἀγγεῖα μας, διότι τὸ μάκρος ἐκείνου τοῦ δρόμου δὲν εἶναι μικρό. Ἂς ζώσουμε λοιπὸν τὴν μέση μας μὲ ζώνη τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν ἀλήθεια, περιμένοντας νὰ ὑποδεχθοῦμε, ὡς ἄνθρωποι καὶ πιστοὶ δοῦλοι, τὸν προσωπικό μας Δεσπότη. Ἂς ἀνάψουμε τὰ λυχνάρια μας καὶ ἂς ἀγρυπνοῦμε μὲ ἀνδρεία… Νά, καὶ ἡ μητέρα μας Ἱερουσαλὴμ λέει σὲ ἐμᾶς “Ποθῆστε με, παιδιά μου, ὅπως ἀκριβῶς σᾶς ποθῶ ἐγώ· τίποτε νὰ μὴ ἀποκτήσετε πάνω στὴ γῆ· γιὰ τίποτε νὰ μὴ μεριμνήσετε. Διότι, νά, ὁ Νυμφίος εἶναι ἕτοιμος νὰ παρουσιασθεῖ μέσα στὶς νεφέλες τοῦ οὐρανοῦ μὲ τὴν δόξα τοῦ εὐλογημένου Πατρός, καὶ θὰ καλέσει τὸν καθένα ἀπὸ ἐσᾶς μὲ τὸ ὄνομά του, καὶ θὰ τὸν βάλει νὰ καθίσει στὸ τραπέζι μὲ τὴν παράταξη τῶν ἁγίων ἐκείνων ποὺ ζοῦν μέσα σὲ ἐκεῖνο τὸ ἀνέκφραστο φῶς, στὴν ἄφθαρτη καὶ ἀθάνατη καὶ αἰώνια ζωή, σύμφωνα μὲ τοὺς κόπους του”».4
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὴν ὁμιλία του στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου τονίζει ὅτι «Ὁ Ἰωακεὶμ ποιμαινόμενος σὰν πρόβατο ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν τοῦ ἔλειπε κανένα ἀπὸ τὰ ἀγαθά. Καὶ ἂς μὴ νομίσει κανεὶς πὼς λέγοντας ἀγαθὰ ἐννοῶ ὅσα ποθοῦν οἱ πολλοὶ καὶ τὰ φαντάζονται οἱ λαίμαργοι μένοντας μὲ ἀνοικτὸ πάντοτε στόμα, τὰ ὁποῖα ἀπὸ τὴν φύση τους οὔτε νὰ παραμείνουν μποροῦν, οὔτε γνωρίζουν νὰ βελτιώνουν τὴν συμπεριφορὰ ἐκείνου ποὺ τὰ ἔχει, ἀλλὰ ἀπὸ μόνα τους καταρρέουν καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ σκορπίζονται, ἔστω καὶ ἂν εἶχαν μεγάλη ἀφθονία σὲ αὐτά. Ἐννοῶ τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἐπιθυμοῦν καὶ ἀγαποῦν οἱ φρόνιμοι καὶ ποὺ παραμένουν στοὺς αἰῶνες, ὅσα εὐφραίνουν τὸν Θεὸ καὶ βγάζουν ὥριμο καρπὸ γιὰ αὐτοὺς ποὺ τὰ ἔχουν, ἐννοῶ τὶς ἀρετές, ποὺ θὰ δώσουν τὸν καρπό τους στὸν καιρό τους, δηλαδὴ στὸν αἰώνα τὸν μελλοντικὸ καὶ ὁ καρπὸς θὰ εἶναι ἡ αἰώνια ζωὴ γιὰ ὅσους κοπίασαν ἐπάξια καὶ πρόσφεραν τοὺς κόπους τους μὲ ὅση δύναμη μποροῦσαν».5
Ὑποσημειώσεις
1. Βασιλειανὸ Ἀποθησαύρισμα Ἐκδ. Φωτοδότες σελ. 469
2. Γρηγ. ΠαλαμᾶἘκδ. Ε.Π.Ε. τόμ. 10 σελ. 87
3. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι Β΄σελ. 344
4. Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου Ἔργα τόμ. Γ΄ σελ. 405
5. Ἰωάν. Δαμασκηνοῦ Ε.Π.Ε. τόμ. 9 σελ. 249
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1990 20 Σεπτεμβρίου 2013
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_934.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου