Παπά Κύριλλος Καρυώτης.
Ο κατά κόσμον Παρασκευάς Κοτσουμόπουλος του Σταύρου και της Μελπομένης,
καταγόταν από την Ανατολική Ρωμυλία. Γεννήθηκε το έτος 1902 στο χωριό
Πύργος, που σήμερα ανήκει στη Βουλγαρία. Η οικογένειά του ήρθε στην
Ελλάδα και ο Παρασκευάς, όταν ενηλικιώθηκε, έπιασε εργασία στην Τράπεζα.
Εκεί κάποια ημέρα ήρθε ένας σεβάσμιος αγιορείτης Γέροντας, ο παπα-Ευγένιος από το Λαυριώτικο Κελί της Αγίας Τριάδος, άνωθεν των Καρυών, το ονομαζόμενο Προφούρνι. Ο Παρασκευάς τόσο εντυπωσιάσθηκε, όταν τον είδε, ώστε έτρεξε αμέσως να τον εξυπηρετήσει.
Στο τέλος τον παρεκάλεσε να περιμένει δύο-τρεις μέρες να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του και να τον πάρει μαζί του στο Άγιον Όρος. Πράγματι ο Παρασκευάς υπέβαλε την παραίτησή του, τακτοποίησε τις υποθέσεις του, αποχαιρέτησε τους συγγενείς του και ακολούθησε τον παπα-Ευγένιο που θα γίνει στο εξής και Γέροντάς του. Ήρθε στο Όρος το έτος 1920 σε ηλικία 18 ετών. Η συνοδεία του παπα-Ευγένιου ήταν καλή.
Εκεί κάποια ημέρα ήρθε ένας σεβάσμιος αγιορείτης Γέροντας, ο παπα-Ευγένιος από το Λαυριώτικο Κελί της Αγίας Τριάδος, άνωθεν των Καρυών, το ονομαζόμενο Προφούρνι. Ο Παρασκευάς τόσο εντυπωσιάσθηκε, όταν τον είδε, ώστε έτρεξε αμέσως να τον εξυπηρετήσει.
Στο τέλος τον παρεκάλεσε να περιμένει δύο-τρεις μέρες να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του και να τον πάρει μαζί του στο Άγιον Όρος. Πράγματι ο Παρασκευάς υπέβαλε την παραίτησή του, τακτοποίησε τις υποθέσεις του, αποχαιρέτησε τους συγγενείς του και ακολούθησε τον παπα-Ευγένιο που θα γίνει στο εξής και Γέροντάς του. Ήρθε στο Όρος το έτος 1920 σε ηλικία 18 ετών. Η συνοδεία του παπα-Ευγένιου ήταν καλή.
Είχαν μοναστηριακό τυπικό και διάβαζαν όλες τις ακολουθίες στην Εκκλησία. Δεν παρέλειπαν τίποτε. Στις Ώρες χτυπούσε καμπανάκι.
Άφηναν τις εργασίες τους, συγκεντρώνονταν στην
Εκκλησία και τις διάβαζαν. Ασχολούνταν με αγροτικές εργασίες, κυρίως
ελιές, λεπτόκαρα, κήπους, αλλά είχαν και ως εργόχειρο τα πάνινα σκουφιά,
γι' αυτό τους έλεγαν καλυμμαυχάδες.
Ο Παρασκευάς με υπερβάλλοντα ζήλο επιδόθηκε στους μοναχικούς αγώνες και έκανε τελεία υπακοή. Έτσι το επόμενο έτος έγινε η κουρά του και ονομάσθηκε Κύριλλος. Φαίνεται ότι και από τον κόσμο ακόμη αγωνιζόταν και ήταν πολύ ευλαβής. Ο Γέροντας ήταν πολύ αναπαυμένος και οι γείτονές του, όσοι ζουν ακόμη, τον θεωρούσαν χαριτωμένο μοναχό.
Μιλούν με θαυμασμό γι' αυτόν: "Όλη τη νύχτα προσευχόταν. Κοιμόταν μόνο δύο ώρες. Νήστευε πάρα πολύ. Ήταν προς όλους ευγενής και καλοσυνάτος. Ποτέ δεν τον είδαν να θυμώνει όταν τον ύβριζαν ή τον κακολογούσαν. Ήταν πολύ ταπεινός και, όταν συνέβαιναν παρεξηγήσεις, αυτός πρώτος έβαζε μετάνοια λέγοντας "ευλόγησον"".
Άκουσε κάποτε κοσμικούς εργάτες ξυλοκόπους που βλασφήμησαν τα θεία και πήγε, έπεσε στα πόδια τους και έκλαιγε. Όταν είδαν αυτή την αντιμετώπισή του, συγκλονίστηκαν, του ζήτησαν συγχώρηση και του υποσχέθηκαν ότι άλλη φορά δε θα ξαναβλασφημήσουν.
Άλλες φορές, όταν οι εργάτες έλεγαν κανένα αστείο απρεπές, αυτός τους παρακαλούσε ταπεινά να προσεύχονται και να μη λένε άσχημα λόγια˙ μετά διακριτικά έφευγε. Δεν τους μάλωνε, αλλά προσπαθούσε να τους φέρει σε συναίσθηση με καλό τρόπο διεγείροντας το φιλότιμό τους.
Ενώ την ημέρα κουραζόταν στις κοπιαστικές εργασίες του κελιού, τη νύχτα άναβε την γκαζόλαμπα και μελετούσε. Από την κούραση τον έπαιρνε ο ύπνος και η μύτη του ήταν σχεδόν πάντα καμένη, γιατί μόλις αποκοιμόταν ακουμπούσε πάνω στη λάμπα, καιγόταν και αμέσως ξυπνούσε. Είχε μεγάλη δίψα για μάθηση. Διάβαζε πολλά πατερικά βιβλία, έδινε την εντύπωση μορφωμένου και, ό, τι και αν τον ρωτούσαν, έδινε κατάλληλες απαντήσεις.
Η καθαρότητά του, η αρετή και η ευλάβειά του έκαναν το Γέροντά του να τον κάνει διάκονο στις 4-1-1953. Την επόμενη ημέρα έγινε η χειροτονία του εις πρεσβύτερον, σε ηλικία 51 ετών, παρά τη θέλησή του. Ως ιερέας ήταν άκακος, αμίαντος, ευλαβέστατος. Λειτουργούσε με ευλάβεια και προσοχή, και διάβαζε πολύ ωραία με κατάνυξη το Ευαγγέλιο. Λειτουργούσε και στο Πρωτάτο, ήταν πρωθιερεύς στη Λιτανεία του Άξιόν Εστι και πήγαινε με προθυμία στις πανηγύρεις των γειτονικών κελιών˙ ήταν πάντοτε σοβαρός. Περιττός λόγος δεν έβγαινε από το στόμα του, ούτε κατέκρινε κανέναν. Ενέπνεε σεβασμό και από τις αρετές του έλαμπε σαν αστέρι εωθινό.
Για όλα αυτά ήθελαν να τον κάνουν και πνευματικό, αλλά αρνήθηκε λέγοντας: "Επτά Πνευματικούς είδα που βγήκαν άλυωτοι".
Μέχρι τα γηρατειά του ο παπα-Κύριλλος βίαζε τον εαυτό του στη νηστεία, στην προσευχή και στη νυχτερινή αγρυπνία. Ο υποτακτικός του όμως π. Παύλος τον μάλωνε γιατί αγρυπνούσε, και εκείνος από ταπείνωσε δεν έλεγε τίποτε. Μόνο προσπαθούσε να κάνει κρυφά τον αγώνα του, για να μην ερεθίζει τον π. Παύλο και φωνάζει.
Εκοιμήθη στις 12-6-1985 σε ηλικία 82 ετών. Απέσπασε το θαυμασμό των πατέρων που τον γνώρισαν. Όλοι ομολογούν ότι ήταν πολύ ενάρετος, ένας από τους ανεπανάληπτους πατέρες που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από την περιοχή των Καρυών.
Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.
Ο Παρασκευάς με υπερβάλλοντα ζήλο επιδόθηκε στους μοναχικούς αγώνες και έκανε τελεία υπακοή. Έτσι το επόμενο έτος έγινε η κουρά του και ονομάσθηκε Κύριλλος. Φαίνεται ότι και από τον κόσμο ακόμη αγωνιζόταν και ήταν πολύ ευλαβής. Ο Γέροντας ήταν πολύ αναπαυμένος και οι γείτονές του, όσοι ζουν ακόμη, τον θεωρούσαν χαριτωμένο μοναχό.
Μιλούν με θαυμασμό γι' αυτόν: "Όλη τη νύχτα προσευχόταν. Κοιμόταν μόνο δύο ώρες. Νήστευε πάρα πολύ. Ήταν προς όλους ευγενής και καλοσυνάτος. Ποτέ δεν τον είδαν να θυμώνει όταν τον ύβριζαν ή τον κακολογούσαν. Ήταν πολύ ταπεινός και, όταν συνέβαιναν παρεξηγήσεις, αυτός πρώτος έβαζε μετάνοια λέγοντας "ευλόγησον"".
Άκουσε κάποτε κοσμικούς εργάτες ξυλοκόπους που βλασφήμησαν τα θεία και πήγε, έπεσε στα πόδια τους και έκλαιγε. Όταν είδαν αυτή την αντιμετώπισή του, συγκλονίστηκαν, του ζήτησαν συγχώρηση και του υποσχέθηκαν ότι άλλη φορά δε θα ξαναβλασφημήσουν.
Άλλες φορές, όταν οι εργάτες έλεγαν κανένα αστείο απρεπές, αυτός τους παρακαλούσε ταπεινά να προσεύχονται και να μη λένε άσχημα λόγια˙ μετά διακριτικά έφευγε. Δεν τους μάλωνε, αλλά προσπαθούσε να τους φέρει σε συναίσθηση με καλό τρόπο διεγείροντας το φιλότιμό τους.
Ενώ την ημέρα κουραζόταν στις κοπιαστικές εργασίες του κελιού, τη νύχτα άναβε την γκαζόλαμπα και μελετούσε. Από την κούραση τον έπαιρνε ο ύπνος και η μύτη του ήταν σχεδόν πάντα καμένη, γιατί μόλις αποκοιμόταν ακουμπούσε πάνω στη λάμπα, καιγόταν και αμέσως ξυπνούσε. Είχε μεγάλη δίψα για μάθηση. Διάβαζε πολλά πατερικά βιβλία, έδινε την εντύπωση μορφωμένου και, ό, τι και αν τον ρωτούσαν, έδινε κατάλληλες απαντήσεις.
Η καθαρότητά του, η αρετή και η ευλάβειά του έκαναν το Γέροντά του να τον κάνει διάκονο στις 4-1-1953. Την επόμενη ημέρα έγινε η χειροτονία του εις πρεσβύτερον, σε ηλικία 51 ετών, παρά τη θέλησή του. Ως ιερέας ήταν άκακος, αμίαντος, ευλαβέστατος. Λειτουργούσε με ευλάβεια και προσοχή, και διάβαζε πολύ ωραία με κατάνυξη το Ευαγγέλιο. Λειτουργούσε και στο Πρωτάτο, ήταν πρωθιερεύς στη Λιτανεία του Άξιόν Εστι και πήγαινε με προθυμία στις πανηγύρεις των γειτονικών κελιών˙ ήταν πάντοτε σοβαρός. Περιττός λόγος δεν έβγαινε από το στόμα του, ούτε κατέκρινε κανέναν. Ενέπνεε σεβασμό και από τις αρετές του έλαμπε σαν αστέρι εωθινό.
Για όλα αυτά ήθελαν να τον κάνουν και πνευματικό, αλλά αρνήθηκε λέγοντας: "Επτά Πνευματικούς είδα που βγήκαν άλυωτοι".
Μέχρι τα γηρατειά του ο παπα-Κύριλλος βίαζε τον εαυτό του στη νηστεία, στην προσευχή και στη νυχτερινή αγρυπνία. Ο υποτακτικός του όμως π. Παύλος τον μάλωνε γιατί αγρυπνούσε, και εκείνος από ταπείνωσε δεν έλεγε τίποτε. Μόνο προσπαθούσε να κάνει κρυφά τον αγώνα του, για να μην ερεθίζει τον π. Παύλο και φωνάζει.
Εκοιμήθη στις 12-6-1985 σε ηλικία 82 ετών. Απέσπασε το θαυμασμό των πατέρων που τον γνώρισαν. Όλοι ομολογούν ότι ήταν πολύ ενάρετος, ένας από τους ανεπανάληπτους πατέρες που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από την περιοχή των Καρυών.
Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.
Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση
Εκδόσεις
Ιερόν Ησυχαστήριον
"Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος"
σελ. 184-188
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου