Βλασφημοῦν Τόν μεγαλύτερο Εὐεργέτη σου καί ἐσύ σιωπᾶς;

«ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

Βιβλιο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, σελίδα 132-136

ΔΙΑΤΙ ΣΙΩΠΑΣ;

  Και πάλιν ο λόγος περί της φρικτής αμαρτίας που λέγεται βλασφημία. Θεωρούμεν το κακόν της βλασφημίας μέγιστον. Στίγμα του πολιτισμού μας, κοινωνικήν πληγήν, γάγγραιναν που τείνει να εξαπλωθή παντού. Μίαν των κυριωτέρων αιτιών, ένεκα των οποίων η οργή του Θεού εκσπά επί τους ασεβείς και αχαρίστους, οι οποίοι, ενώ βλέπουν τα θαυμάσια του Θεού, ενώ απολαύουν απείρων ευεργεσιών, φανερών και αφανών, ενώ έχουν εις το στόμα των τον άρτον, αυτοί, ως κύνες λυσσώντες αφρίζουν, βλασφημούν, δαγκώνουν τον ευεργέτην Θεόν.

Εγράψαμεν κατά της βλασφημίας πολλάκις, γράφομεν τώρα, και δεν θα πα΄συωμεν να γρέφωμεν έως ότου η βλασφημία εξαφανισθή από τον Ελληνικόν χώρον. Ασθένειαι, αι οποίαι άλλοτε απεδεκάτιζον τον πληθυσμό της Ελλάδος, ήδη έχουν εξαφανισθή, και ουδέ το όνομα των ακούεται σήμερον. Η ιατρική επιστήμη εκινήθη δραστηρίως δια την καταπολέμησιν των. Διατί και όσοι ασχολούνται με την θεραπείαν των νοσημάτων της ψυχής, ιερείς και αρχιερείς, διδάσκαλοι και καθηγηταί, διατί και αυτοί να μη επιδιώκουν με ίσην τουλάχιστον δραστηριότητα την θεραπείαν του θανασίμου νοσήματος της γλώσσης, της απαισίας βλασφημίας;

Δεν υπάρχει τρόπος θεραπείας; Δεν υπάρχουν φάρμακα; Δεν υπάρχει ελπίς να έλθουν οι βλάσφημοι εις επίγνωσιν της αμαρτίας των και να διορθωθούν; Εφθάσαμεν εις πώρωσιν, δια την οποίαν ουδέν πλέον φάρμακον ισχύει; Αλλά δια να είπουν το τελευταίον τούτο οι ποιμένες και οι πνευματικοί εν γένει άνθρωποι, πρέπει προηγουμένως να εξαντλήσουν όλα τα μέσα της διαφωτίσεως και της πειθούς.

Αλλά που η διαφώτισις, η συστηματική και επίμονος διαφώτισις; Που τα φλογερά κηρύγματα κατά της βλασφημίας; Που η διέγερσις αισθημάτων ιεράς αγανακτήσεως παρά τω λαώ; Που και ολίγοι έστω αφορισμοί προς παραδειγματισμόν;

Αδιαφορία και σιωπή, ως εάν επρόκειτο περί παρωνυχίδος, περί πράγματος αναξίου προσοχής. Θέλετε παραδείγματα; Ιδού δύο εκ πολλών˙

Εισπράκτωρ, υπηρετών εις Κ.Τ.Ε.Λ. επαρχιακής πόλεως, μας έλεγε με πόνον ψυχής, ότι δεν υπάρχει διαδρομή, κατά την οποίαν να μη ακουσθή εντός του λεοφωρείου βλασφημία. Και επειδή η διαδρομή του αυτοκινήτου είνε μακρά, περί τα πεντακόσια χιλιόμετρα, αι βλασφημίαι που ακούγονται δεν είνε μία και δύο, αλλά πολλαί. Οι επιβάται βλασφημούν όχι μόνον όταν διαπληκτίζωνται δια τα μικρά και ελάχιστα, αλλά και χάριν αστεϊσμού και… ποικιλίας του λόγου. Μίαν μόνον φοράν εσταμάτησαν αι βλασφημίαι, όταν το λεοφωρείον εις επικίνδυνον στροφήν παρεξέκλινε της γραμμής και παρʼ ολίγον θα κατέπιπτεν εις το χάος. Τότε έντρομοι οι επιβάται εφώναζον «Παναγία μου!». Ποίοι;

Αυτοί που προηγουμένως ύβριζον χυδαίως την Παναγίαν. Τώρα είχον την αξίωσιν να τους σώση… Αλλʼ εκείνο, το οποίον κάμνει ιδιαιτέραν εντύπωσιν εις τον εισπράκτορα, είνε η αδιαφορία των άλλων επιβατών απέναντι των βλασφήμων. Ακούουν τον διπλανόν των να βλασφημή, και αυτοί ουδόλως συγκινούνται. Αλλʼ αν ο συνεπιβάτης των είπη μίαν λέξιν κάπως προσβλητικήν δια το άτομον των, τότε η απάθεια εξαφανίζεται, η υπνηλία τους εγκαταλείπει, το αίμα ανέρχεται εις το κεφάλι, τα βλέμματα γίνονται πυρφόρα, το στόμα αφρίζει, η γλώσσα ρητορεύει σφοδρώς, ενίοτε δε και αι χείρες κινούνται δια να κτυπήσουν τον υβριστήν! Προσεβλήθη, βλέπετε, η αυτού μεγαλειότης, ο εγωϊσμός των!

Άλλη σκηνή, πάλιν εντός λεοφωρείου. Ευσεβής ιερεύς ταξιδεύων ήκουσε τον εισποράκτορα να βλασφημή τα Θεία. Εντός του λεοφωρείου ευρίσκετο και αστυνομικόν όργανον. Αλλά και ο αστυνομικός, όπως και οι λοιποί επιβάται ουδόλως εταράχθη εκ της βλασφημίας. Ο ιερεύς διεμαρτυρήθη και ηπείλησε μήνυσιν. Αλλʼ οι επιβάται ανέλαβον τότε την υπεράσπισιν του βλασφήμου και ποικιλοτρόπως προσεπάθουν να τον δικαιολογήσουν. Του έδιδον οι κύριοι αυτοί αμνηστίαν. Άνθρωποι, που δια μίαν προσβλητικήν λέξιν εναντίον του προσώπου των γίνονται θηρία και κρατούν το πάθος των όπως η καμήλα…

Και μόνον εντός λεοφωρείου ακούονται βλασφημίαι; Και εις τα άλλα αυτοκίνητα, τα ταξί, τα ιδιωτικής χρήσεως και τα φορτηγά ακούονται βλασφημίαι. Εάν δε τυχόν συγκρουσθούν, τότε οι οδηγοί κατέρχονται και ο κόσμος που συρρέει απολαμβάνει το ωραίον (!) θέαμα της συμπλοκής των οδηγών. Το δε δαιμόνιον της βλασφημίας ευρίσκεται τότε εις την μεγαλυτέραν του δραστηριότητα. Ύβρεις και βλασφημίαι ανταλλάσσονται εις την διαπασών. Ο δε κόσμος, αντί να κλαίη, ψυχαγωγείται!

Αδιαφορία και σιωπή νεκροταφείου δια τας ύβρεις και τας βλασφημίας. Και διʼ όλα τα άλλα φωναί και διαμαρτυρίαι.

Δεν είνε πολύς καιρός αφʼ ότου εις εφημερίδα της Θεσσαλονίκης εδημοσιεύθη επιστολή πατριώτου, εις την οποίαν ούτος εκφράζει όλην την αγανάκτησιν της ψυχής του δια τας ύβρεις, τας οποίας ωρισμένα πρόσωπα του εξωτερικού εκτοξεύουν εναντίον της Ελλάδος. «Πονεί η ψυχή μου – γράφει – όταν βλέπω χαιρέκακα άτομα, μη φέροντα την τρισχιλιετή εθνικήν μας ζωήν και περιλαμπή ανά τους αιώνας ιστορίαν μας και δια της ελευθερίας διάδοσιν της Ελληνικής Παιδείας και καλλιτεχνίας ανά την υφήλιον, να πειρώνται την διαγραφήν μας εκ του χάρτου των εθνών, ως συνέβη με τους Ασσυρίους, τους Βαβυλωνίους και τους Φοίνικας». Και συνεχίζει ο πατριώτης με πόνον ψυχής˙ «Έχων υπʼ όψιν την προγονικήν ρήτραν, Αισχρόν σιωπάν Ελλάδος υβριζομένης, προσπαθώ όση δύναμις να στιγματίζω εκείνους, οι οποίοι συκοφαντούν την γλυκύτατην μητέρα Ελλάδα».

Και η εφημερίς, η οποία δημοσιεύει την επιστολήν του πατριώτου, σημειώνει˙ «Κάθε Έλλην έχει χρέος να εξεγείρεται εναντίον των υβριστών της Πατρίδος του».

Σύμφωνοι! Αλλά δεν είνε μόνον η Ελλάς, η οποία υβρίζεται. Περισσότερον της Ελλάδος υβρίζεται Εκείνος, ο οποίος εδημιούργησε την Ελλάδα και τον κόσμον ολόκληρον, και εκ του οποίου πάσα πατριά επί γης και εν ουρανώ ονομάζεται. Υβρίζεται ο Χριστός, τον οποίον οι ήρωες της Επαναστάσεως του 1821 ανεκήρυξαν Σωτήρα και Ελευθερωτήν της Πατρίδος, έταξαν δε να κτίσουν επʼ ονόματι του μεγαλοπρεπή ναόν εις την Πρωτεύουσαν της νεωτέρας Ελλάδος, τάμα το οποίον η παρούσα Κυβέρνησις απεφάσισε να εκπληρώση. Πως λοιπόν ημείς εξεγειρόμεθα μεν όταν υβρίζεται η Ελλάς, μένομεν δε απαθείς όταν υβρίζεται ο Θεός, το ύψιστον και το απόλυτον αγαθόν; Δεν αποτελεί τούτο μίαν κραυγαλέαν αντινομίαν εις τον τόπον μας; Ο υβρίζων την υπηρέτριαν ελέγχεται σφοδρώς, ο δε υβρίζων τον κύριον αυτής μένει άνευ ουδεμίας παρατηρήσεως! Ανωτέρα, λοιπόν, η υπηρέτρια από τον κύριον; Ανωτέρα η Ελλάς από τον Θεόν;

Η Ελλάς, ως ετόνισεν ο Πρωθυπουργός της Χώρας μας, έχει αξίαν εφʼ όσον υπηρετεί τα χριστιανικ’α ιδεώδη. Διάκονος χριστιανικού πολιτισμού υπήρξεν η Ελλάς, και τον Χριστόν, τον Αναστάντα εκ νεκρών, υμνεί και λατρεύει η προσφιλής μας Πατρίς. Πως λοιπόν θʼ αφήσωμεν το όνομα του, το υπέρ παν όνομα, να υβρίζεται και νʼ ατιμάζεται;

Ω Έλλην, συ που ακούεις το όνομα του Κυρίου σου να βλασφημήται χυδαίως εις δημοσίους χώρους, διατί σιωπάς; Αν κάμης μίαν έρευναν του εσωτερικού σου κόσμου, η συνείδησις σου θʼ απαντήση˙ «Σιωπάς, διότι φοβείσαι την αντίδρασιν των ισχυροτέρων σου κοινωνικώς και οικονομικώς. Σιωπάς, διότι δεν αγαπάς. Εάν είχες πίστιν και αγάπην φλογεράν εις τον Χριστόν, δεν θα έμενες απαθής και αδιάφορος απέναντι των υβριστών σου. Ολίγον ακόμη εάν συνεχισθή η αδιαφορία και απάθεια σου, θα ενωθής και συ με τους υβριστάς εκείνους, οι οποίοι εχλεύαζον τον Χριστόν κάτω από τον σταυρόν και ενέπτυον εις τον Εσταυρωμένον».

Έλληνες Χριστιανοί, τέκνα της Ορθοδοξίας! Παραλλάσσοντες την προγονικήν ρήτραν ας είπωμεν και ημείς˙ Αισχρόν σιωπάν Χριστού υβριζομένου. Ας γίνη αυτός ο λόγος σύνθημα μας. Κάθε Έλλην έχει χρέος να εξεγείρεται εναντίον των υβριστών του Χριστού.

«“Καὶ βλασφημία”, φησίν “ἀρθήτω ἀφʼ ὑμῶν”. Ὅρα πῶς πρόεισι τὸ κακόν. Ἡ πικρία τὸν θυμὸν ἔτεκεν, ὁ θυμὸς τὴν ὀργήν, ἡ ὀργὴ τὴν κραυγήν, ἡ κραυγὴ τὴν βλασφημίαν, τουτέστι τὰς λοιδορίας˙ ἡ βλασφημία λοιπὸν πληγάς, αἱ πληγαὶ τραύματα, τὰ τραύματα θάνατον. Ἀλλʼ οὐδὲν τούτων ἠθέλησα φθέγξασθαι Παῦλος, ἀλλʼ ἤ τοῦτο μόνον, “Ἀρθήτω σὺν πάση κακία”».

(Εκ της ΙΕ” ομιλίας του ι. Χρυσοστόμου εις την προς Εφεσίους Επιστολήν του απ. Παύλου: Ε.Π. Migne 62, 110-111).

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=43131