« Χριστέ μου, ὅπως συγχώρησες ἐμᾶς, δέν συγχωρεῖς καί τούς διαβόλους, πού οἱ καημένοι κάποτε ἦσαν ἄγγελοι καί θά γιόρταζαν κι αὐτοί σήμερα μαζί μέ τούς ἄλλους; »

Ὁ εὐαγγελικός λόγος μᾶς προτρέπει: “αἰτεῖτε, καί δοθήσεται ὑμῖν”¹ Ἄρτος θεῖος καί ἐπουράνιος. “Ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καί ἐγγιεῖ ὑμῖν”². Πρός τούτοις ὅμως, μετανοεῖτε, νηστεύετε ψυχοσωματικά, ὑπακούετε στό θεῖο θέλημα, κλαίετε διά τάς ἁμαρτίας καθ᾿ ἑκάστην, ἐγκρατεύεσθε, ὑπομένετε τούς πειρασμούς, μακροθυμεῖτε πρός πάντας, “προσεύχεσθε ἀδιαλείπτως”;³ Διά μέσου αὐτῶν τρέχετε, “ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενῆς πύλης”;⁴ Κοπιάζετε, ἰδρώνετε, μοχθεῖτε καί αἰτεῖτε; Ζητεῖτε καί κρούετε τάς θύρας τοῦ θεῖου Ἐλέους; Ζητιανεύετε τόν πανευφρόσυνο τοῦτο καρπό, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Ἄρτο τῆς θείας Ζωῆς! Ἐπιμένετε νά αἰτῆτε, μέχρις ὅτου ἀγγίξετε ἀψηλαφήτως τόν ἀναφῆ καί ἀψηλάφητον θεῖον Ἄρτον! Ἐπιμένετε, ἐπιμένετε, ἐπιμένετε, μέχρις ὅτου Τόν πάρετε καί Τόν κρατήσετε νοερά καί χορτάσετε ἀπό τήν ἄκτιστον θέαν τοῦ θείου Ἄρτου, τοῦ Ἀσπίλου, τοῦ Ἀμώμου, τοῦ Ἀμολύντου.

Κάθε μέρα καί κάθε στιγμή νά χορταίνετε νοερά, μέχρις ὅτου ἀκούσετε: “εὖ, δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ! ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σέ καταστήσω· εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ κυρίου σου”⁵. Μέχρις ὅτου τουλάχιστον γένησθε “υἱοί φωτός”⁶ καί υἱοί ἡμέρας”⁷. Καί “πάσχοντες” καθημερινῶς τά Θεῖα, μήν παύσετε ἀπό τοῦ νά βοᾶτε συνεχῶς, σάν τούς τυφλούς παρά τήν ὁδόν, προσαιτοῦντες: “Ἰησοῦ Υἱέ Δαυίδ, ἐλέησόν με”⁸. “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με”. Ἔτσι γευόμενοι τόν Οὐράνιον Ἄρτο, μήν ἀπατήσετε τούς ἑαυτούς σας καί παραλογιζόμενοι πιστέψετε ὅτι εἶσθε κάτι, ἐνῶ δέν εἶσθε παρά ἕνα ΤΙΠΟΤΑ”, καί πρῶτος ἐγώ.

Ἐπομένως, “Πάτερ ἡμῶν”, ἡ “Κύριακή Προσευχή”, δέν εἶναι μιά ἁπλῆ προσευχή, ἀλλά περιλαμβάνει φοβερές ἐπικλήσεις μέ πλούσιες δωρεές, μέ ἀπεριόριστες πνευματικές δυνάμεις καί μέ ἀκατάληπτα νοήματα. Εἴθε νά δώση ὁ Θεός νά γίνουν ὅλα αὐτά σ᾿ ὅλους μας βιώματα καί ζωή.

Κάποιος χριστιανός ἀπό τήν ἐπαρχία, ἔχονtας ἐλάχιστες γραμματικές γνώσεις καί μή γνωρίζοντας ἄλλες προσευχές, ἔλεγε συνεχῶς τό “Πάτερ ἡμῶν”. Εἶχε ἔτσι πολλή εὐφροσύνη, εἰρήνη καί ἀνάπαυσι στήν ψυχή του καί εὕρισκε λύσι στά πολλαπλᾶ προβλήματα τῆς ζωῆς. Ὅπως πολλοί λέγουν τήν εὐχή “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”, αὐτός ἀπανελάμβανε συνεχῶς τό “Πάτερ ἡμῶν”. Ζῶντας μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς σκορποῦσε τήν ἀγάπη, τήν καλωσύνη, τήν ἐλεημοσύνη καί τήν συγχωρητικότητα πρός ὅλους...

Κάποτε λοιπόν, τήν ἡμέρα τῶν Ταξιαρχῶν, 8 Νοεμβρίου, πού γιορτάζουν οἱ Ἄγγελοί μας, ποιός ξέρει ἀπό ποιά παρόρμησι κινούμενος, εἶπε στήν προσευχή του μετά τό “Πάτερ ἡμῶν”:

“Χριστέ μου, ὅπως συγχώρησες ἐμᾶς, δέν συγχωρεῖς καί τούς διαβόλους, πού οἱ καημένοι κάποτε ἦσαν ἄγγελοι καί θά γιόρταζαν κι αὐτοί σήμερα μαζί μέ τούς ἄλλους;”

Φαίνεται πώς τούς λυπήθηκε... Καί καθώς ἄρχισε νά λέγη ξανά τό “Πάτερ ἡμῶν”, ξαφνικά μαζεύτηκαν ὅλες οἱ γάτες τῆς γειτονιᾶς καί ὅλες μαζί ἄρχισαν νά νιαουρίζουν δυνατά καί νά πετάγωνται πρός τό παράθυρό του, πού ἦταν ἰσόγειο, νά πηδοῦν ἀγριεμένες, νά χαλᾶνε τόν κόσμο. Ἀνατρίχιασε. Γρήγορα ὅμως συνῆλθε καί παίρνοντας ὁ χριστιανός ἕναν κουβᾶ νερό, τό ἔριξε ἐπάνω τους. Ὅλες ἀμέσως διαλύθηκαν. Μέ ρώτησε ὅμως γιατί συνέβη αὐτό.

Τοῦ ἀπάντησα τότε ὅτι μέ αὐτόν τόν τρόπο διαμαρτυρήθηκαν τά δαιμόνια. Ἦταν μιά ἔντονη διαμαρτυρία τῶν δαιμόνων μέσα ἀπό τά ζῶα. Καί μιά διαβεβαίωσις ἐπιπλέον ὅτι αὐτοί ΔΕΝ μετανοοῦν. Δέν θέλουν νά μετανοήσουν. Καί μιά προειδοποίησις τοῦ Θεοῦ νά μήν κάμη τέτοιου εἴδους προσευχές γιά τά δαιμόνια, ἀλλά νά ἀρκῆται σ᾿ αὐτά πού ξέρει: στό “Πάτερ ἡμῶν” καί στό “Κύριε, ἐλέησον”⁹.

Αὐτά τοῦ ἀπήντησα καί θυμήθηκα ἕνα παρόμοιο γεγονός τοῦ πατρός Παϊσίου, πού ἀνέφερε σχετικά:

“Οἱ μοναχοί δέν προσεύχονται μόνο γιά τούς ζωντανούς καί γιά τούς πεθαμένους, ἀλλά ἀκόμη καί γιά τούς πιό δυστυχισμένους ἀπό ὅλους, τούς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι, δυστυχῶς, ἐνῶ ἔχουν περάσει χιλιάδες χρόνια, ὅλο πᾶνε στό χειρότερο καί ἐξελίσσονται διαρκῶς στήν κακία τους.

Κάποτε μάλιστα ἕνας μοναχός εἶχε πονέσει πολύ καί ἐνῶ προσευχόταν γονατιστός, πεσμένος κάτω, ἔλεγε τά ἑξῆς στήν προσευχή του:

“Ἐσύ Θεός εἶσαι καί ἅμα θέλης, μπορεῖς νά βρεῖς ἕναν τρόπο, γιά νά σωθοῦν καί αὐτοί οἱ δυστυχισμένοι δαίμονες, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ εἶχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρῶτα, τώρα ἔχουν ὅλη τήν κακία καί τήν διαβολιά τοῦ κόσμου καί, ἐάν δέν μᾶς προστάτευες, θά μᾶς εἶχαν ρημάξει ὅλους τούς ἀνθρώπους”.

Ἐνῶ λοιπόν ἔλεγε αὐτά τά λόγια προσευχόμενος μέ πόνο, βλέπει ἕνα κεφάλι σκυλίσιο δίπλα του νά τοῦ βγάζη τή γλῶσσα του καί νά τόν κοροϊδεύη. Τό ἐπέτρεψε, φαίνεται, ὁ Θέός αὐτό, γιά νά πληροφορήση τόν μοναχό ὅτι Ἐκεῖνος ἕτοιμος εἶναι νά τούς δεχθῆ, ἀρκεῖ νά μετανοήσουν οἱ δαίμονες, ἀλλά αὐτοί δέν θέλουν τή σωτηρία τους.

Βλέπει κανείς ἀπό τό γεγονός αὐτό, ἐκτός ἀπό τήν μεγάλη ἀγάπη τῶν μοναχῶν – πού ἀποκτοῦν αὐτό τό εἶδος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού δέν ἔχει ὅρια – καί τήν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού ἕτοιμος εἶναι νά σώση καί τούς δαίμονες, παρ᾿ ὅλα τά δισεκατομμύρια ἐγκλήματα, πού ἔχουν κάνει, ἀρκεῖ νά μετανοήσουν.

Γι᾿ αὐτό κανένας ἁμαρτωλός δέν πρέπει νά ἀπελπισθῆ ποτέ, ἀρκεῖ νά μετανοήση, διότι καί οἱ ἁμαρτίες του εἶναι λιγότερες ἀπό τοῦ διαβόλου καί ἐλαφρυντικά ἔχει, διότι ἐπλάσθη ἀπό χῶμα, καί ἀπό ἀπροσεξία γλίστρησε καί λασπώθηκε.”¹⁰

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ”

Πρωτ. π. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

1Ματθ. Ζ΄ : 7.

2Ἰακ. Δ΄: 8.

3Α΄ Θεσ. Ε΄: 17.

4Λουκ. Ιγ΄: 24.

5Ματθ. Κε΄: 21.

6Ἰωάν. Ιβ΄: 36.

7Α΄ Θεσ. Ε΄ : 5.

8Λουκ. Ιη΄: 38.

9Ἀπό τίς προσωπικές μου σημειώσεις.

10Παϊσίου Γερ. Ἁγιορείτου, “ Ἐπιστολές ”, Σουρωτή Θεσ/νίκης 1994, σελ. 84.