«Η Παναγία είναι η χαρά, η μεγαλύτερη απ᾿ όλες τις χαρές».
«Απόκτησε την ειρήνη και τότε χιλιάδες ψυχές ολόγυρά σου θα βρούν τη λύτρωση».
H Αγία Τάφρος της Θεοτόκου στο Ντιβέγεβο του οσίου Σεραφείμ!
Η χρονιά χαράχτηκε από δύο γεγονότα -το ένα χαρμόσυνο , το άλλο λυπηρό.
Το χαρμόσυνο γεγονός ήταν ότι ήλθαν τα χαρτιά που από τόσο καιρό περίμεναν και που επικύρωναν την δωρεά από την οικογένεια Μπατάσεφ των 30000τ.μ γής αντί των 10000 που είχαν υποσχεθή, προς το μοναστήρι του Ντιβέγεβο.Ο πατήρ Bασίλειος Σαντόφσκη λέγει πως ο στάρετς είχε μια τέτοια χαρά που δεν ήξερε πώς να την εκφράση.
Έδωσε ένα μικρό κάδο με υδρομέλι στον Mιχαήλ Μαντούρωφ για να το πάη στο Ντιβέγεβο.Ήθελε να το πιούν οι αδελφές , αφού θάκαναν τον γύρο του κτήματος τους, τρώγοντας μαζί άσπρο ψωμί.
Ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.Η γη ήταν ακόμη σκεπασμένη μ΄ένα παχύ στρώμα χιόνι.Οι αδελφές έπρεπε να εφοδιασθούν με χαλίκια που θα τα έβαζαν μέσα στο χιόνι μεταξύ των πασσάλων , προσδιορίζοντας έτσι τα σύνορα της καινούριας τους κατοικίας.
Την άνοιξη ανοίξανε ένα χαντάκι κατά μήκος αυτού του ορίου.Ήταν παρόντες ο Μιχαήλ Μαντούρωφ, ο π.Βασίλειος Σαντόφσκη και πολλές από τις παλαιότερες αδελφές.Αυτό το αυλάκι, σύμφωνα με την εντολή του στάρετς, έπρεπε να σκαφτή μέχρις ότου γίνει μια τάφρος βαθειά πάνω από δύο μέτρα γύρω από το κτήμα.Το χώμα που έριχναν από το εσωτερικό, σχημάτισε ένα επίχωμα ύψους δύο μέτρων. Για να το σταθεροποιήσουν , ο στάρετς ήθελε να φυτέψουν εκεί φραγκοσταφυλιές.
Ο π.Σεραφείμ μας έλεγε πολλά εκπληκτικά πράγματα για αυτή την τάφρο , γράφει ο π.Βασίλειος Σαντόφσκη.Η ίδια η Μητέρα του Θεού, προσωπικά , θα περνούσε από εκεί, αφήνοντας τα ίχνη των βημάτων της… Η γη στο εσωτερικό της -όπως στην Ιερουσαλήμ, τον Άθωνα και το Κίεβο – ήταν ιδιοκτησία της.Ο αντίχριστος όταν θάρθη δεν θα μπορέση να εισχωρήση εκεί.Με φλογερό φράχτη θα προστατεύει τα παιδιά της.
Οι αδελφές πήραν την εντολή να σκάψουν αυτή τη θαυματουργική τάφρο όσο το δυνατόν γρηγορότερα.Όμως από τη μια μέρα στην άλλη αναβάλλανε τη δουλειά.
Μέσα στο τετράδιο αριθ.6 των Χρονικών του Ντιβέγεβο, μπορεί κανείς να διαβάση τη διήγηση της αδελφής Άννας- μιάς από τις αρχαιότερες καλόγρηες της κοινότητας- για τον τρόπο που χρησιμοποίησε ο πατήρ Σεραφείμ, ώστε να τις αναγκάση να βιαστούν.
«Ένα πρωί κατά την αυγή, διηγείται η αδελφή Άννα, μια από τις αδελφές μας βγήκε από το σπίτι και τί βλέπει ;
Τον Μπάτουσκα Σεραφείμ , ντυμένο με την αιώνια άσπρη κάπα του να καταγίνεται με το φτιάρισμα. Τρομαγμένη, ευτυχισμένη έτρεξε να μάς το πή. Και εμείς όλες , έτσι όπως είμασταν , τρέξαμε έξω πέφτοντας στα πόδια του. Μόλις όμως ανασηκωθήκαμε δεν είδαμε πια κανέναν. Μόνο ένα φτυάρι και μια αξίνα που κείτονταν πάνω στο σκαμμένο χώμα σε βάθος 70 εκατοστών.
Βλέποντας ότι μάς έλειπε το κουράγιο, ο ίδιος ο γέροντας είχε έλθει να αρχίση τη δουλειά (χωρίς βέβαια να αφήση ποτέ το Σάρωφ- ένα παράδειγμα διπλής παρουσίας ). Από τότε ριχτήκαμε κι εμείς στη δουλειά και επειδή ο γέροντας εβίαζε σκάβαμε ακόμη και το χειμώνα. Σπίθες πετάγονταν , καθώς ριχνώμαστε με τις αξίνες μας πάνω στην παγωμένη γή. Μόλις είχαμε τελειώσει το γύρο του κτήματος , ο γέροντας πέθανε. Σαν να μη περίμενε παρά μόνο αυτό ο γέροντας μας.»
(Από τον βίο του οσίου Σεραφείμ τού Σάρωφ, της Ειρήνης Γκοραϊνωφ -εκδ.Τήνος δ έκδοση μτφ Πίτσα Σκουτέρη)
Σύμφωνα
με την παράδοση του Ντιβέγεβο κάθε μέρα οι μοναχές κάνουν μια
προσευχητική πορεία κατά μήκος της Αγίας Τάφρου(Святая Канавка-δηλαδή,
τη διαδρομή γύρω από το μοναστήρι) τρεις φορές με κομποσκοίνι στο χέρι
λέγοντας 150 φορές τον αρχαγγελικό ύμνο , το « Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία ,ο
Κύριος μετά Σού, ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της
κοιλίας σου ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».Και δεκαπέντε φορές το «Πάτερ ημών»,και μετά προσεύχονται για όλους τους συγγενείς και τους γνωστούς , ζώντας και κεκοιμημένους.
Επίσης μπορεί να ζητηθεί κάθε ανάγκη ,επιθυμία , και θα εκπληρωθούν όλα τα αιτήματα.Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες προσκυνητές του Ντιβέγεβο, οι οποίοι με κάθε καιρό περπατούν την διαδρομή λέγοντας τον χαιρετισμό της Παναγιάς .
Ο κανόνας αυτός της προσευχής λέγεται πως παραδόθηκε από την Παναγία σε έναν μοναχό της Θηβαΐδος της Αιγύπτου τον 8ο αιώνα και επανήλθε σε χρήση από τον όσιο Σεραφείμ.
Το 1922 ο επίσκοπος Σεραφείμ (Звездинский -Zvezdinsky) Ζβεζντίνσκυ είχε δει την Μητέρα του Θεού να περπατά στο χείλος της τάφρου.
Λέγουν στο Ντιβέεβο με αποκάλυψη της Μητέρας του Θεού ότι όποιος κάνει αυτόν τον κανόνα είναι σαν να περνάει την Κανάβκα και είναι κάτω από την ιδιαίτερη σκέπη της Βασίλισσας των Ουρανών.
Όποιος λέγει 150 φορές το Θεοτόκε Παρθένε… αυτού την ψυχή δεν θα μπορεί να αγγίξει ο αντίχριστος.
Κι ο άγιος Σεραφείμ του Σαρωφ έλεγε: Όποιος περάσει την Ιερή Τάφρο της Παναγίας -Κανάβκα λέγοντας 150 φορές το Θεοτόκε Παρθένε…, γι’ αυτόν εδώ είναι τα πάντα και Ιερουσαλήμ και Κίεβο και Άγιον Όρος.
Ο άγιος
στάρετς της Μόσχας Ζαχαρίας συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά να
επαναλαμβάνουν την προσευχητικό κανόνα του αρχαγγελικού ύμνου ως πρόξενο
πολλών καλών, πνευματικών και σωματικών αγαθών.Έλεγε, μακάριος είναι
όποιος θα πει 150 φορές το Θεοτοκε Παρθένε…
Ο π. Αλέξανδρος Gumanovsky αρχίζει μια επιστολή του με ένα απόσπασμα από τον στάρετς Ζαχαρία (Ζωσιμά 1850-1936) :
… Ξέχασα να σας δώσω μια συμβουλή ζωτικής σημασίας για τη σωτηρία. Πείτε το Θεοτοκε Παρθένε… εκατόν πενήντα φορές, και η προσευχή αυτή θα σας οδηγήσει στο δρόμο προς τη σωτηρία. Ο κανόνας αυτός δόθηκε από την ίδια την Μητέρα του Θεού τον όγδοο αιώνα, και σε ένα χρόνο όλοι οι Χριστιανοί τον επληρούσαν….Τι μεγάλη δύναμη και βοήθεια στον αγώνα ενάντια στο κακό έχει αυτός ο κανόνας! Ο Κύριος μας έδειξε πόσο ισχυρή προσευχή είναι και πόσο αποτελεσματική βοήθεια δίδει σε όλες τις περιστάσεις. ..Οι Ορθόδοξοι το ‘χανε ξεχάσει, και ο Άγιος Σεραφείμ το θύμισε ξανά.
Έγιναν πολλά θαύματα μέσω αυτής της προσευχής.Όποιος έκανε αυτόν τον θαυματουργό Κανόνα ήταν ευγνώμων στον Θεό …
Ένας προσκυνητής, ο Ιβάν Μ. Αντρέγιεφ, μετά που ολοκλήρωσε τις ευχές γύρω από την Κανάβκα(Святая Канавка)-την ιερή Τάφρο της Παναγίας γράφει : Ένα θαύμα έγινε μέσα μου,δι ευχών του αγίου Σεραφείμ ,ξαφνικά ένοιωσα μια εξαιρετική ,πνευματική ,ειρηνική ,ζεστή και πανευώδη χαρά .Ολόκληρη η ύπαρξη μου γέμισε με την παρουσία του Θεού και μια αληθινά προσευχητική κοινωνία μαζί Του.Κάθε αναφορά για οτιδήποτε γήινο θα ισοδυναμούσε με την προσευχή, «Κύριε,δεν θέλω τίποτε,πάρε μακριά από μένα όλη την επίγεια ευημερία μου, μόνο μη μου στερήσεις αυτό το υπέροχο δώρο,μη μου στερήσεις τη χαρά της κοινωνίας μαζί Σου και η δυνατόν διατήρησε έως θανάτου μου την μνήμη αυτής της ευλογημένης στιγμής…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου