«Ἡ μνησικακία εἶναι ὀλέθρια, καί ὄχι μόνο καταστρέφει κάθε πνευματική ἐργασία, ἀλλά ἀπομακρύνει καί τή συμπάθεια τοῦ Θεοῦ. Πῶς πρέπει νά τήν καταπολεμοῦμε»

ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΒ΄ (42)

Ἀπό τό Γεροντικό

Ὁ ἀββάς Μακάριος εἶπε: «Ἄν θυμόμαστε τά κακά πού μᾶς κάνουν οἱ ἄνθρωποι, διώχνουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας τή δύναμη τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὅμως δέν θυμόμαστε τά κακά πού παθαίνουμε, θά εἴμαστε ἄτρωτοι ἀπό τούς δαίμονες».

Κάποιος γέροντας εἶπε: «Ἐκεῖνος πού κλέβει ἤ λέει ψέματα ἤ κάνει κάποια ἄλλη ἁμαρτία, συχνά, μόλις διαπράξει τήν ἁμαρτία, ἀναστενάζει καί κατηγορεῖ τόν ἑαυτό του καί ἔρχεται σέ μετάνοια. Ὅποιος ὅμως ἔχει μνησικακία στήν ψυχή, εἴτε τρώει εἴτε κοιμᾶται εἴτε περπατᾶ, κατατρώγεται ἀπό αὐτήν σάν ἀπό δηλητήριο καί ἔχει τήν ἁμαρτία πάντοτε ἀχώριστη· ἡ προσευχή του γίνεται γι᾿ αὐτόν κατάρα, καί ὅλος ὁ κόπος του δέν γίνεται δεκτός, ἀκόμη καί ἄν χύσει τό αἷμα του γιά τόν Χριστό».

Ἕνας ἀδελφός πού βλάφτηκε ἀπό κάποιον πῆγε σέ ἕναν γέροντα στά Κελλία καί τοῦ εἶπε: «Πάτερ, κάποιος ἀδελφός μέ ἔβλαψε, καί ὁ δαίμονας μέ πιέζει νά τόν ἐκδικηθῶ». Ὁ γέροντας τοῦ ἀποκρίθηκε:

«Ἄκουσέ με, παιδί μου· πήγαινε στό κελλί σου καί ἡσύχασε, παρακαλώντας θερμά τόν Θεό γιά τόν ἀδελφό πού σέ ἀδίκησε, καί σύντομα θά ἀπαλλαγεῖς ἀπό τό πάθος».

Ὁ ἀδελφός ἔκανε ὅπως τόν συμβούλεψε ὁ γέροντας, καί μέσα σέ μιά ἑβδομάδα ὁ Θεός ἐξαφάνισε τήν ὀργή του, γιά τή βία πού ἄσκησε στόν ἑαυτό του καί τήν ὑπακοή πού ἔκανε στόν γέροντα.

Δύο χριστιανοί πιάστηκαν σέ καιρό διωγμοῦ καί ὁδηγήθηκαν γιά νά μαρτυρήσουν. Μετά ἀπό τά πρῶτα βασανιστήρια, τούς ἔριξαν στή φυλακή. Ἀπό δαιμονική ὅμως ἐνέργεια συνέβη μεταξύ τους κάποια φιλονικία καί παρεξήγηση. Ὁ ἕνας λοιπόν σύντομα μεταμελήθηκε καί ἔβαλε μετάνοια στόν ἀδελφό λέγοντας: «Αὔριο ἔρχεται τό τέλος μας. Ἄς ἀφήσουμε τήν ἔχθρα μας καί ἄς συμφιλιωθοῦμε». Ὁ ἄλλος ὅμως δέν δεχόταν.

Τήν ἄλλη μέρα ὁδηγήθηκαν πάλι στό δικαστήριο καί βασανίστηκαν. Ἐκεῖνος πού δέν δέχτηκε τή μετάνοια, λύγισε μέ τό πρῶτο χτύπημα. Τόν ρώτησε λοιπόν ὁ ἄρχοντας: «Γιατί χθές, μέ τόσα βασανιστήρια, δέν πείστηκες στά λόγια μου;»

καί αὐτός ἀποκρίθηκε: «Γιατί χθές εἶχα ἀγάπη μέ τόν ἀδελφό μου, καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μέ ἐνδυνάμωνε. Τώρα ὅμως τοῦ κρατῶ κακία καί γι᾿ αὐτό γυμνώθηκα ἀπό τή σκέπη καί τήν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ».

Ἀντιόχου τοῦ Πανδέκτου

Ὅπως τό σύννεφο πάει καί σκοτεινιάζει τόν ἥλιο, ἔτσι ὁ λογισμός τῆς μνησικακίας σκοτεινιάζει τόν νοῦ. Γιατί στήν ψυχή τοῦ μνησίκακου θά κατοικήσουν ἀλεποῦδες, καί στήν ταραγμένη καρδιά θά φωλιάσουν ἄγρια θηρία, δηλαδή οἱ πονηροί καί ὀλέθριοι δαίμονες.

Τοῦ ἀββά Ἠσαΐα

Ἄν σοῦ κάνει κακό ἕνας ἀδελφός καί κάποιος τόν κακολογήσει μπροστά σου, φύλαξε τήν καρδιά σου, γιά νά μήν ἀνανεωθεῖ μέσα σου ἡ κακία. Θυμήσου τίς ἁμαρτίες σου μπροστά στόν Θεό, ὅτι δηλαδή θέλεις νά σοῦ τίς συγχωρήσει, καί μήν ἀνταποδώσεις τό κακό στόν συνάνθρωπό σου.

Ἄν ἀκούσεις ὅτι κάποιος εἶπε κάτι σέ βάρος σου καί τόν συναντήσεις κάπου ἤ σέ ἐπισκεφτεῖ, δεῖξε του πρόσωπο χαρωπό καί καλοσυνάτο, ὅσο μπορεῖς, καί μήν τοῦ πεῖς τίποτε ἀπό αὐτά πού ἄκουσες. Γιατί ἡ Γραφή λέει: «Ὅποιος μνησικακεῖ, εἶναι παραβάτης τοῦ θεϊκοῦ νόμου»¹.

Ἄν ἡσυχάζεις στό κελλί σου καί θυμηθεῖς κάποιον πού σοῦ ἔκανε κακό, σήκω καί προσευχήσου στόν Θεό μέ ὅλη τήν καρδιά σου νά τόν συγχωρήσει, καί θά σοῦ φύγει ὁ λογισμός τῆς ἀνταπόδοσης.

Μή θελήσεις νά ἀκούσεις κακό γιά κάποιον πού σέ λύπησε, γιά νά μήν τοῦ τό ἀνταποδώσεις μέσα στήν καρδιά σου (μέ τή χαιρεκακία).

Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου

Ἡ κακία, ὅταν τή μελετᾶ κανείς μέ τή σκέψη, φέρνει θρασύτητα στήν καρδιά· ὅταν ὅμως ἐξουδετερώνεται μέ τήν ἐγκράτεια καί τήν ἐλπίδα, φέρνει σέ αὐτήν συντριβή.

Τοῦ ἁγίου Μαξίμου

Ἡ λύπη εἶναι ἑνωμένη μέ τή μνησικακία. Ὅταν ὁ νοῦς φέρνει μπροστά του τό πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ μέ λύπη, εἶναι φανερό ὅτι ἔχει μνησικακία πρός αὐτόν. Ὁ δρόμος τῶν μνησίκακων ὅμως ὁδηγεῖ στόν θάνατο², γιατί κάθε μνησίκακος εἶναι παραβάτης τοῦ θεϊκοῦ νόμου³.

Ἄν ἐσύ νιώθεις μνησικακία γιά κάποιον, προσευχήσου γι᾿ αὐτόν, καί θά σταματήσεις τήν κίνηση τοῦ πάθους, καθώς μέ τήν προσευχή θά χωρίσεις τό πάθος καί τή λύπη ἀπό τή θύμηση τοῦ κακοῦ πού σοῦ ἔκανε. Ὅταν μάλιστα ἀποκτήσεις ἀγάπη καί φιλανθρωπία, θά ἐξαφανίσεις ἐντελῶς τό πάθος ἀπό τήν ψυχή σου. Ἄν τώρα ἄλλος μνησικακεῖ ἐναντίον σου, γίνε συγχωρητικός καί ταπεινός ἀπέναντί του· νά τόν καλεῖς καί νά τρῶτε μαζί, νά συζητᾶτε καί νά συναναστρέφεστε, καί ἔτσι θά τόν ἀπαλλάξεις ἀπό τό πάθος.

Τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ

Ὁ καπνός διώχνει τίς μέλισσες, καί ἡ μνησικακία τήν πνευματική γνώση ἀπό τήν καρδιά. Παρακάλεσε τόν Κύριο, καί χύσε δάκρυα μπροστά στήν ἀγαθότητά του, καί νά μήν ὑπάρχει στήν ψυχή σου μνησικακία· ἔτσι ἡ προσευχή σου θά εἶναι σάν θυμίαμα⁴ μπροστά στόν Θεό.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

«ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Εὐεργετινός τόμος β΄

Ἐκδόσεις: « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ »

1Παροιμ. Κα΄ : 24.

2Παροιμ. Ιβ΄ : 28.

3Παροιμ. Κα΄ : 24.

4Στό κείμενο: <καί ἔσται ἡ προσευχή σου> ὡς θυμίαμα (Ἐφραίμ, Ἔργα Α΄, Κατά μίμησιν τῶν Παροιμιῶν, σ. 248 (α΄ ἔκδοση σ. 246)).

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις  « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ » γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com