«Μυστήριον θεῖον ἡ πίστις εἰς τόν ἀνάδοχον Γέροντα»

Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης

«Μία φορά πάλιν ὅταν ἤμουν ἀρχάριος πέρασε ἕνας μοναχός ἀπό τά καλύβια μας καί μᾶς λέει:

“Ἄστε! ἦλθε ἐδῶ στήν σκήτην ἀπό τόν κόσμον ἕνας πνευματικός θεοφόρος”.

Μόλις τόν ἀκούω σκέφτηκα: “Βρέ, εὐκαιρία νά ὠφεληθοῦμε”. Τρέχω στόν Γέροντα.

• Γέροντα ἔχει εὐλογία νά γνωρίσω αὐτόν τόν θεοφόρον πνευματικόν νά ὠφεληθῶ;
• Ἅμα θέλεις, πήγαινε, μοῦ λέγει ὁ Γέροντας.

Δέν χάνω καιρόν· τρέχω καί τόν βρίσκω. Μά ἄκουσα τόσον ὡραῖα λόγια, τόσον ὡραῖες διδαχές, ὥστε μέ τόν λογισμό μου ἐδικαίωσα ἀπόλυτα τόν μοναχόν πού τόν ἐσύστησε.

Γυρνάω ἐνθουσιασμένος καί λέω στόν Γέροντα:

• Γέροντα, πολύ ὠφελήθηκα· πράγματι εἶναι θεοφόρος.

Ὁ Γέροντας κούνησε τό κεφάλι. Φεύγοντας, μοῦ λέει:

• Ἀπόψε μετά τήν ἀγρυπνίαν, νά περάσης ἀπό κοντά μου.

Πράγματι, πέρασα, ἀλλά αὐτήν τήν φορά σκυθρωπός καί μέ κατεβασμάνο κεφάλι. Ρωτᾶ ὁ Γέροντας.

• Γιά πές μου, πῶς πῆγε ἀπόψε ἡ ἀγρυπνία;

Τί ν᾿ ἀπαντήσω;

• Ἄχ, Γέροντά μου, ἀπόψε ὅλο σκοτισμόν καί ἀμέλειαν εἶχα.

Τότε μέ περιλαμβάνει καί μοῦ λέει:

• Μά ἐσύ χθές εἶπες, ὅτι ἐγνώρισες ἕνα θεοφόρον πνευματικόν καί τήν νύχτα ἡ προσευχή δέν πῆγε καλά;

• Ναί Γέροντα, δέν πῆγε καλά· δέν ξέρω γιατί.

• Νά σοῦ πῶ ἐγώ τό γιατί. Ἐκάθησες κοντά μου τόσον καιρόν· σ᾿ ἐκαμα μοναχόν· σ᾿ ἔκαμα παπᾶν. Κατάλαβες ὠφέλειαν ἀπό τόν Γέροντά σου;

• Ναί, Γέροντα καί πολλήν ὠφέλειαν.

• Ἔ, λοιπόν, ὁ ὑποτακτικός πού ἔχει Γέροντα καί ἀναπαύεται κοντά του, δέν ἔχει δικαίωμα νά πάη σέ ἄλλον πνευματικόν. Εἶναι σάν νά κόβη τήν ἐμπιστοσύνην ἀπό αὐτόν πού τοῦ ἀνέθεσεν ὁ Θεός. Λίγο-πολύ εἶναι σάν πνευματική μοιχεία.

Δύο-τρεῖς βραδυές κανόνα ἀπό τόν Θεόν ἔφαγα γι᾿ αὐτό τό πρᾶγμα γιά νά ξαναβρῶ καί πάλιν τήν σειρά μου. Ὡστόσο κάποτε μοῦ μπῆκε μιά ἀπορία. Λέω στόν Γέροντά μου:

• Ἐσύ, Γέροντα, εἶπες ὅτι ὁ ὑποτακτικός ἀπαγορεύεται νά συμβουλευτῆ ἄλλον πνευματικόν. Ἀπορῶ ὅμως, πῶς ὁ Παπα-Ἐφραίμ ὁ Κατονακιώτης ἔχει ἄλλον Γέροντα καί ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ ὅτι ὅλα τά καλά τά ὀφείλει σ᾿ ἐσένα;

• Ἔ, αὐτό εἶναι ἄλλο κεφάλαιο. Πές πώς ζεῖς σέ μιά οἰκογένεια καί ὁ πατέρας σου δέν σοῦ δίνει νά φᾶς· τί θά κάνεις; Θά πεθάνης ἀπό τήν πεῖνα; Ἔ, αὐτό ἔπαθε ὁ παπα-Ἐφραίμ. Ἀναγκάστηκε νά φάη ἀπό μένα· μέ τήν διαφοράν ὅτι, δέν ἔχει δικαίωμα ν᾿ ἀρνηθῆ οὔτε νά ἐγκαταλείψη τόν Γέροντά του, ὅσον ἄξεστος καί ἄν εἶναι. Γι᾿ αὐτό καί μέ τήν συγκατάθασίν τοῦ παπα-Νικηφόρου (δηλ. τοῦ Γέροντα τοῦ παπα-Ἐφραίμ) τά μοιράσαμε· σ᾿ αὐτόν ὑπακοή καί τά πνευματικά σ᾿ ἐμένα».

συνεχίζεται...

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἰωσήφ Μ.Δ.

Ἀπό τό βιβλίο: “Ὁ ἁπλοϊκός ἡγούμενος καί

διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς”

Ἐκτύπωση, Βιβλιοδεσία: ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Κεντρική Διάθεση: Βιβλιοπωλεῖον «ΛΥΔΙΑ»

Καμβουνίων 1, ΘΕΣ/ΝΙΚΗ τηλ. 2310237-412

Τά ἔσοδα θά διατίθενται γιά φιλανθωπικούς σκοπούς.