Κάτι
παρόμοιο έγινε καί μέ τόν όσιο Αθανάσιο τον έγκλειστο, μοναχό της Λαύρας των
Σπηλαίων του Κιέβου, πού πέθανε τον 12ο αι., έπειτα από πολύχρονη καί θεάρεστη
ζωή. Τό σκήνωμά του ετοιμάστηκε από τούς πατέρες γιά την ταφή, η οποία, όμως,
λόγω κάποιου ανυπέρβλητου εμποδίου, καθυστέρησε γιά δύο μέρες.
Τή νύχτα, μετά τή δεύτερη μέρα, ο ηγούμενος της λαύρας είδε στον ύπνο του άγγελο Κυρίου, πού τού είπε:
— Ό άνθρωπος τού Θεού Αθανάσιος έχει ήδη δύο μέρες άταφος, κι εσύ αδιαφορείς γι’ αυτό. Πρωί-πρωί την άλλη μέρα πήγε μέ μερικούς αδελφούς να ενταφιάσει τόν νεκρό. Αλλά τί να δει! Ο όσιος ήταν ζωντανός κι έκλαιγε πικρά καθισμένος στο νεκροκρέβατο. Οι πατέρες έφριξαν. Γιά κάμποση ώρα στάθηκαν άφωνοι μπροστά στο απίστευτο θέαμα. Ύστερα άρχισαν να ρωτούν τόν όσιο:
— Πώς ξαναγύρισες στη ζωή; Πού ήταν ή ψυχή
σου αυτές τίς δύο μέρες;
Τί είδε καί τί άκουσε όσο βρισκόταν έξω από τό σώμα; Εκείνος,
όμως, σ’ όλα τους τά ερωτήματα απαντούσε μέ μια μόνο φράση:
— Να σωθείτε!
— Πες μας, γιά να μας ωφελήσεις, επέμεναν οι
πατέρες. Τούς συμβούλεψε να κάνουν υπακοή στον ηγούμενο καί να έχουν διαρκή
μετάνοια.
— Γιά τ’ άλλα μη μέ ρωτάτε, τούς είπε. Την ίδια
κιόλας μέρα κλείστηκε σε μια σπηλιά, όπου παρέμεινε γιά δώδεκα χρόνια, όσο
έζησε ακόμα. Ποτέ δεν βγήκε από ’κει. Σε κανέναν δεν είπε ούτε μια λέξη. Έκλαιγε
καί προσευχόταν αδιάλειπτα, τρώγοντας λίγο ψωμί καί πίνοντας λίγο νερό μέρα
παρά μέρα. Όταν διαισθάνθηκε ότι πλησίαζε τό τέλος του, κάλεσε τους αδελφούς
καί επανέλαβε τή συμβουλή του γιά υπακοή καί μετάνοια. "Έπειτα τούς αποχαιρέτησε
καί κοιμήθηκε ειρηνικά.
Σ.ι.Μ.: Πρβλ. Πατερικόν τών Σπηλαίων τού Κιέβου, εκδ. 'Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ώρωπός Αττικής 200910, σελ. 253-256.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου