Ἡ εἰδωλολατρία. Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ

Ό σατανάς δεν ικανοποιήθηκε με τό ότι υπέταξε τόν άνθρωπο καί μαζί του όλη τή γη, με τό ότι τόν κρατούσε αιχμάλωτο, χρησιμοποιώντας σάν αλυσίδες τά διάφορα πάθη πού ξεσήκωνε μέσα του, με τό ότι τόν έκανε δούλο της αμαρτίας καί, μέσω αυτής, δούλο δικό του. Ό λογισμός πού κυρίεψε τόν πονηρό άγγελο όσο βρισκόταν στον ουρανό, δεν τόν άφησε ούτε καί τότε πού ρίχτηκε, μετά την αποστασία του, κάτω από τόν ουρανό, στα πρόθυρα, θα λέγαμε, του άδη. Ποιος λογισμός; Να γίνει ίσος μέ τόν Θεό! 

Τόν λογισμό του, λοιπόν, αυτόν τόν έκανε πράξη, εισάγοντας στη γή την ειδωλολατρία.

Τό ανθρώπινο γένος όλο καί αυξανόταν, ενώ συνάμα όλο καί περισσότερο Ικανοποιούσε όχι μόνο τίς ανάγκες του, αλλά καί τίς ιδιοτροπίες του καί τίς αμαρτωλές επιθυμίες του. Μέ τέτοια ζωή, όμως, η αυτογνωσία καί η θεογνωσία είναι ασυμβίβαστες! Έτσι, βυθισμένοι στις επίγειες μέριμνες καί απολαύσεις, οι άνθρωποι έγιναν αποκλειστικά σαρκικοί καί έχασαν την ίδια την έννοια του ενός καί αληθινού Θεού. Αλλά τό αίσθημα της τιμής προς τόν Θεό, αίσθημα εγγενές στον άνθρωπο από την πλάση του καί επομένως φυσικό, είναι αναφαίρετο από την καρδιά του. Η πτώση δεν τό κατέστρεψε, μόνο το αλλοίωσε, του στέρησε την αυθεντικότητα του. Οδηγημένοι ασυνείδητα απ’ αυτό τό αίσθημα, οι άνθρωποι, μέσα στον μεταπτωτικό σκοτισμό τους, προσκύνησαν σάν θεούς τόν εφευρέτη της αμαρτίας, τόν πεσμένο άγγελο, καί τό τάγμα των δαιμόνων του. Θεοποίησαν την αμαρτία, πού τούς θανάτωσε ψυχικά, σ’ όλες τίς μορφές της. Θεοποίησαν καί τούς εκπροσώπους της αμαρτίας, τά πονηρά πνεύματα Θεώρησαν θεϊκές απολαύσεις τούς τρόπους ικανοποιήσεως όλων των παθών. Τίμησαν καί την πορνεία καί τή μέθη καί την κλοπή καί τόν φόνο. Κάθε πάθος εκπροσωπούνταν από τό δικό του είδωλο.

Τά είδωλα ήταν σύμβολα των δαιμόνων εντελώς ξένα προς τή ζωή, εντελώς νεκρά ως προς τά πνευματικά αισθήματα. Μπροστά τους τελούνταν ατομικές, οικογενειακές καί μαζικές λατρευτικές πράξεις, μέ την προσφορά ζωοθυσιών ή καί ανθρωποθυσιών. Αλλά η λατρεία των ειδώλων ήταν στήν ουσία λατρεία των δαιμόνων, όπως μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος. Οι ειδωλολατρικοί ναοί καί τά ίδια τά είδωλα ήταν τά πιο αγαπητά κατοικητήρια τών πονηρών πνευμάτων. Απ’ αυτά έδιναν μέ ανθρώπινη φωνή χρησμούς, εξαπατώντας τή δύστυχη ανθρωπότητα. Ναός καί κατοικητήριο τού σατανά έγινε καί ο ίδιος ό άνθρωπος, αφού έπαψε να είναι ναός τού αληθινού Θεού.

'Η ειδωλολατρία απλώθηκε σ’ όλη τή γη καί έγινε δεκτή άπ’ όλους σχεδόν τούς ανθρώπους. Μόνο λίγοι εκλεκτοί άνθρωποι διαφύλαξαν την αληθινή θεογνωσία, λατρεύοντας τόν μοναδικό Θεό. Αργότερα ο Θεός διάλεξε γιά τή διακονία Του τόν ισραηλιτικό λαό, στον όποιο έδωσε γραπτό νόμο. Ή ειδωλολατρία, ωστόσο, τόσο ισχυρή έλξη ασκούσε στήν πεσμένη ανθρωπότητα, πού ακόμα καί ο εκλεκτός λαός τού αληθινού Θεού συχνά, εγκαταλείποντας Εκείνον, λάτρευε θεούς ψεύτικους

Ο άνθρωπος, αφότου μέ την πτώση του στερήθηκε τό θείο Φως, τό Άγιο Πνεύμα, έπρεπε να αρκείται στο δικό του φτωχό φως, τό φως της λογικής. Αυτό τό έμφυτο φώς, όμως, πολύ λίγους ανθρώπους οδήγησε στη γνώση τού αληθινού Θεού. Οι περισσότεροι χρησιμοποίησαν τή λογική τους δύναμη γιά την απόκτηση κάθε λογής επίγειων ανέσεων καί γιά την ανάπτυξη διαφόρων επιστημών καί τεχνών, οι όποιες ακριβώς συμβάλλουν στήν αύξηση καί την αναβάθμιση αυτών τών ανέσεων, αλλά συνάμα ευνοούν καί την αμαρτωλή ζωή, επισφραγίζοντας, εδραιώνοντας καί ωραιοποιώντας την πτώση μέ ποικιλόμορφα καί εντυπωσιακά επιτεύγματα.

Πανηγυρίζει ο άνθρωπος γιά την ευημερία πού τού εξασφαλίζουν οι επιστήμες του. Αυτές, όμως, ως καρπός της πτώσεως, τόν οδήγησαν στήν αυτάρκεια καί την αυτονόμηση από τόν Πλάστη του, τόν έκαναν να πιστέψει ότι δεν έχει ανάγκη τόν Θεό καί τή χάρη Του. Απορρίπτοντας καί βλασφημώντας τό Άγιο Πνεύμα, οι ανθρώπινες επιστήμες έγιναν τό πιο ισχυρό όπλο τού διαβόλου καί τό πιο αποτελεσματικό μέσο της αμαρτίας γιά την παγίωση της πτώσεως. Τό φώς τών ανθρώπων ενώθηκε μέ τό φώς τών δαιμόνων καί δημιούργησε την ανθρώπινη σοφία, πού είναι εχθρική προς τόν Θεό καί διαφθείρει τόν άνθρωπο με τή διαβολική υπερηφάνεια. Χτυπημένος από την αρρώστια της πολυμάθειας, ό σοφός τού κόσμου τούτου τά έχει υποτάξει όλα στο λογικό του καί έχει ειδωλοποιήσει τόν ίδιο του τόν εαυτό, στον οποίο πραγματοποίησε τά λόγια τού σατανά: «Θα γίνετε σάν θεοί, γνωρίζοντας τό καλό καί τό κακό».

Ή αυτοαποκαλούμενη σοφία είναι αυταπάτη, είναι δαιμονική πλάνη, είναι γνώση ψευδώνυμη καί δημιουργεί σφαλερή σχέση τού δήθεν σοφού μέ τόν εαυτό του καί μέ τόν κόσμο πού τόν περιβάλλει. Ή κοσμική σοφία είναι βδέλυγμα καί αλογία μπροστά στον Θεό, είναι κάτι περισσότερο -δαιμονισμός. Την τυφλότητά της τή διαλαλεί σάν τέλεια όραση, γι` αυτό καί παραμένει αθεράπευτη, διατηρώντας την πτώση ως αναπαλλοτρίωτη κληρονομιά των δύστυχων Φαρισαίων όλων των αιώνων. «Τό σαρκικό φρόνημα είναι έχθρα προς τόν Θεό, αφού δεν υποτάσσεται στον θεϊκό νόμο, άλλά ούτε καί μπορεί να υποταχθεί. Τό σαρκικό φρόνημα είναι (πνευματικός) θάνατος».

Τό Άγιο Πνεύμα παραγγέλλει σ’ όποιον θέλει να πλησιάσει τόν Θεό καί να γίνει μέτοχος της πνευματικής σοφίας, να απορρίψει την εγκόσμια σοφία. Ό απόστολος Παύλος σημειώνει ότι λίγοι σοφοί, μέ τά ανθρώπινα κριτήρια, δέχτηκαν τή χριστιανική πίστη, καθώς στούς ξιπασμένους εκείνους, πού λογαριάζονται γιά σοφοί, φαίνεται μωρία ή πνευματική σοφία, η πλούσια καί τέλεια πνευματική σοφία της χριστιανικής πίστεως και Οι φιλόσοφοι καί οι καλλιτέχνες ήταν οι πιο θερμοί θιασώτες της ειδωλολατρίας καί οι πιο μεγάλοι εχθροί της αληθινής θεογνωσίας. Όταν ό Χριστιανισμός κυριάρχησε στην οικουμένη, η σοφία γέννησε αναρίθμητες αιρέσεις καί μ" αυτές επιχείρησε να καταρρίψει την άγια πίστη. Ή πιο φρικτή κακουργία της ιστορίας, η θανάτωση του Θεανθρώπου, εκτελέστηκε από τούς σοφούς στο άνομα της σοφίας τους καί του νόμου τους.

Στην εποχή μας ή σοφία οδηγεί πάλι τούς ειδωλολάτρες, πού είχαν ασπαστεί τόν Χριστιανισμό καί τόν απαρνήθηκαν, στην ειδωλολατρία καί στην υπηρεσία του σατανά. Μόνο πού έχει αλλάξει τώρα τή μορφή της ειδωλολατρίας, γιά να πλανήσει πιο εύκολα την ανθρωπότητα. Σπάνια, πολύ σπάνια γραμματέας αποδέχεται τή βασιλεία των ουρανών καί αν την αποδεχθεί, παρουσιάζει στήν κοινωνία τών όμοιων του την καινούργια διδασκαλία του Πνεύματος ντυμένη μέ τά κουρέλια της ανθρώπινης σοφίας, γιά να την κάνει πιο ελκυστική σ’ εκείνους πού αγαπούν τό παλιό πιο πολύ από τό καινούργιο

 ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ. Β

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/01/blog-post_74.html