Ένας ήγούμενος, σε κάποιο άπό τά Μοναστήρια τής Επαρχίας τού Κίεβου διηγείται:
«Τό 1852 συμπλήρωσα τις σπουδές μου στό εκκλησιαστικό σεμινάριο τού Κούρσκ κι ένοιωσα τήν επιθυμία νά γίνω Μοναχός· έτσι πήγα στήν Λαύρα τού Κίεβου γιά προσκύνημα. Είχα άκούσει ότι ό Στάρετς Θεόφιλος δεν ευλογούσε τό ίδιο όλους καί γι’ αυτό πρίν πάω στό κελί του, έστειλα πρώτα έναν φίλο μου νά πάρη τήν ευχή του, ενώ εγώ κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο γιά νά δώ πώς θά τόν δεχόταν ό Στάρετς.
Ό Θεόφιλος τόν καλοδέχτηκε, τόν εύλόγησε καί τού είπε μερικές καλές κουβέντες. Παίρνοντας θάρρος εγώ από μιά τέτοια ύποδοχή, βγήκα πρόθυμα από τό δέντρο καί γονάτισα μπροστά του σταυρώνοντας τά χέρια γιά νά μ’ ευλογήση.
«Φύγε!», μου είπε ό Στάρετς, «δέν είμαι Αρχιεπίσκοπος νά σ’ εύλογήσω. Πήγαινε σ’ έναν Αρχιεπίσκοπο, αύτός θά σ’ εύλογήση».
Έμεινα άναυδος. Έπνιξα τά δάκρυα κι ίσια πού μπορούσα νά σταθώ όρθιος στά πόδια μου. Ό φίλος μου πρόσεξε τήν κατάστασή μου, μέ πήρε από τό χέρι καί φύγαμε από τό ερημητήριο. Δέν ξέρω πώς έφτασα στήν Λαύρα.
Τό μόνο πού θυμάμαι είναι ότι ό φίλος μου προσπαθούσε νά μέ παρηγορήση, εξηγώντας τήν κακή ύποδοχή του Θεόφιλου, σάν καλότυχο σημείο. Φαινόμουν νά συνειδητοποιώ ότι αυτό δέν ήταν μιά προσβολή αλλά μιά δοκιμασία πού έπρεπε νά δεχτώ χωρίς γογγυσμό· γι’ αυτό έμπιστεύτηκα πλέον τόν έαυτό μου στήν μεσιτεία τής Βασίλισσας τών Ούρανών. Στήν επιστροφή μας στήν Λαύρα, πήγαμε στήν μεγάλη έκκλησία, προσευχηθήκαμε καί προσκυνήσαμε τ’ άγια Λείψανα. Μετά βγήκαμε έξω. Σέ μιά είσοδο ήταν σταθμευμένη μιά άμαξα πού τήν περιτριγύριζαν πολλοί προσκυνητές.
«Ποιόν περιμένουν;».
«Τόν Δεσπότη. Ορίστε, βγαίνει έξω».
Πραγματικά σέ πέντε περίπου λεπτά είχε βγή έξω ό Μητροπολίτης κι έσπευσα κι έγώ νά πάρω τήν ευχή του. Εξηγώντας του τόν σκοπό τής επίσκεψής μας εκεί, φανέρωσα τήν επιθυμία μου νά μείνω στό Μοναστήρι γιά πάντα. Μεγάλη ήταν ή έκπληξη καί ή χαρά μου, όταν ακριβώς τήν ίδια εκείνη στιγμή, μου έδωσε ό Αρχιερέας τήν εύλογία νά συγκαταριθμηθώ στήν Αδελφότητα τής Λαύρας. Σύντομα έγινα Μοναχός καί μόνο τότε τά λόγια τού Στάρετς Θεόφιλου εξηγήθηκαν.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ. (1788-1853Μ.Χ)ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/02/1788-1853_4.html
Ένας ήγούμενος, σε κάποιο άπό τά Μοναστήρια τής Επαρχίας τού Κίεβου διηγείται:
«Τό 1852 συμπλήρωσα τις σπουδές μου στό εκκλησιαστικό σεμινάριο τού Κούρσκ κι ένοιωσα τήν επιθυμία νά γίνω Μοναχός· έτσι πήγα στήν Λαύρα τού Κίεβου γιά προσκύνημα. Είχα άκούσει ότι ό Στάρετς Θεόφιλος δεν ευλογούσε τό ίδιο όλους καί γι’ αυτό πρίν πάω στό κελί του, έστειλα πρώτα έναν φίλο μου νά πάρη τήν ευχή του, ενώ εγώ κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο γιά νά δώ πώς θά τόν δεχόταν ό Στάρετς.
Ό Θεόφιλος τόν καλοδέχτηκε, τόν εύλόγησε καί τού είπε μερικές καλές κουβέντες. Παίρνοντας θάρρος εγώ από μιά τέτοια ύποδοχή, βγήκα πρόθυμα από τό δέντρο καί γονάτισα μπροστά του σταυρώνοντας τά χέρια γιά νά μ’ ευλογήση.
«Φύγε!», μου είπε ό Στάρετς, «δέν είμαι Αρχιεπίσκοπος νά σ’ εύλογήσω. Πήγαινε σ’ έναν Αρχιεπίσκοπο, αύτός θά σ’ εύλογήση».
Έμεινα άναυδος. Έπνιξα τά δάκρυα κι ίσια πού μπορούσα νά σταθώ όρθιος στά πόδια μου. Ό φίλος μου πρόσεξε τήν κατάστασή μου, μέ πήρε από τό χέρι καί φύγαμε από τό ερημητήριο. Δέν ξέρω πώς έφτασα στήν Λαύρα.
«Ποιόν περιμένουν;».
«Τόν Δεσπότη. Ορίστε, βγαίνει έξω».
Πραγματικά σέ πέντε περίπου λεπτά είχε βγή έξω ό Μητροπολίτης κι έσπευσα κι έγώ νά πάρω τήν ευχή του. Εξηγώντας του τόν σκοπό τής επίσκεψής μας εκεί, φανέρωσα τήν επιθυμία μου νά μείνω στό Μοναστήρι γιά πάντα. Μεγάλη ήταν ή έκπληξη καί ή χαρά μου, όταν ακριβώς τήν ίδια εκείνη στιγμή, μου έδωσε ό Αρχιερέας τήν εύλογία νά συγκαταριθμηθώ στήν Αδελφότητα τής Λαύρας. Σύντομα έγινα Μοναχός καί μόνο τότε τά λόγια τού Στάρετς Θεόφιλου εξηγήθηκαν.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ. (1788-1853Μ.Χ)ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/02/1788-1853_4.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου