Ο Μητροπολίτης Κοζάνης Διονύσιος, διατηρούσε στην Κοζάνη ένα ορφανοτροφείο και πολλοί κάτοικοι της πόλης, βοηθούσαν στη συντήρηση των ορφανών.
Ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της πόλης, παρουσιαζόταν κάθε φορά, παραμονές Χριστουγέννων και έδινε κάποια δωρεά, για τα ορφανά.
Ο Μητροπολίτης, έκανε πολλές εκκλήσεις για βοήθεια προς τα ορφανά και υπενθύμιζε, ότι αυτή η βοήθεια πρέπει να δίνεται, όσο το δυνατόν συχνότερα, γιατί τα ορφανά δεν έχουν ανάγκη και δεν τρώνε μόνο τις παραμονές των μεγάλων εορτών. Λίγοι όμως ανταποκρινόταν...
Έτσι κάποια φορά, που ο προαναφερόμενος πλούσιος εμφανίστηκε στον Μητροπολίτη, για να κάνει τη δωρεά του, για τα ορφανά, ο Μητροπολίτης που ήξερε, ότι το ενδιαφέρον του πλουσίου, δεν ήταν για τα ορφανά, αλλά για τον εφησυχασμό της συνείδησής του, του είπε:
- Α, ευχαριστούμε πολύ, μα δεν μας χρειάζεται πια η βοήθειά σας.
- Μπα, πώς και έτσι; ρώτησε ξαφνιασμένος ο πλούσιος.
- Να ξέρετε, τα ορφανά μας πέθαναν, απάντησε σοβαρά ο Μητροπολίτης.
- Πέθαναν; Όλα;
- Μα φυσικά. Όταν θυμόμαστε να τα ταϊζουμε μια φορά το χρόνο, πώς να ζήσουν τα καημένα;
Κόκκαλο ο πλούσιος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου