Σ’ ένα ταξί πριν λίγα χρόνια, σε μια όχι και τόσο κοντινή διαδρομή (Λευκωσία - Λάρνακα) έγινε τούτη η απλή συνομιλία. Στην αρχή η διαδρομή ήταν σιωπηλή ώσπου μια απλή ερώτηση έσπασε τούτη τη σιωπή.
«Πόθθεν είσαι κουμπάρε;»
«Που το Ριζοκάρπασο"
κι αυθόρμητα η ερώτηση «Επήες καθόλου στο χωρκόν σου;»
«Μια φοράν κουμπάρε, αλλά όχι με το δικό μου ταξί. Επήα με άλλον ταξί, με Τούρκον ταξιτζιήν. Τζιαι να σου πω τζιαι τι μου έτυχε».
Εγώ σιωπηλός άκουα τούτον τον απλόν άνθρωπον.
«Τζιαμαί στο αγίασμαν τ’ Άη Θέρισσου (Αγίου Θύρσου ή Θέρισσου) ο ταξιτζιής έκαμεν τον σταυρόν του. Αμέσως ρωτώ τον.
Είσαι Χριστιανός;
Όχι, απαντά μου.
Ξαναρωτώ. Είσαι Τουρκοκύπριος.
Να, ρωτώ λαλώ του, γιατί είδα σε που έκαμες τον σταυρόν σου όπως τον κάμνουμεν εμείς τζι απόρησα.
Να σου πω, λαλεί μου, η γεναίκα μου έν Τουρκοκύπρια τζι έχουμεν μιαν κορούαν μιτσιάν. Η κορούα μας αρώστησεν πολλά. Έλλιωννε το μωρόν. Εκατάλαλαβες; Έλλιωννεν. Επήραμεν το μωρόν σε έξω γιατρούς γιατί θα επεθάνισκεν. Επήαμεν Τουρκίαν, επήαμεν Ισραήλ μα τίποτε, ήτουν να πεθάνει.
Η γεναίκα μου ελάλεν μου να πάρουμεν το μωρόν στ’ αγίασμαν τ’ Άη Θέρισσου. Εγιώ όμως έν εδέχουμουν. Όταν εκόντευκεν το τέλος του μωρού εδέχτηκα. Τι να κάμω; Εβαλαμεν αγίασμαν στο μωρόν, που πάνω ως κάτω τζι εγίνηκεν τέλλεια καλά. Εγίνηκεν τέλλεια καλά. Που τότες τζι εγιώ χωρίς να γινώ Χριστιανός, κάθε φοράν που περνώ που το αγίασμαν τ’ Άη Θέρισσου, κάμνω τον σταυρόν μου όπως τον κάμνετε τζι εσείς, για να ευχαριστήσω τον Άγιον».
Εσιώπησεν ύστερα ο ταξιτζιής, εσιώπησα κι εγώ.
( Β. Χαραλάμπους)
https://proskynitis.blogspot.com/2023/07/blog-post_94.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου