Ὁ ναρκισσιστής ἡγέτης

Ο ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΗΣ ΗΓΕΤΗΣ

Του Αρχ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Πατρών , Δρ. Κανονικού Δικαίου

Η ουσία της πνευματικής διδασκαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας είναι η «Θεία Κένωσις». Ο Λόγος «εαυτόν εκένωσε»[1], για την λύτρωση και την σωτηρία του πεπτωκότος ανθρώπου.

Έτσι, ο άνθρωπος καλείται να βαδίσει στα ίχνη Του Θεανθρώπου, για να μπορεί να δικαιώνεται ως πραγματικό μέλος της Αγίας Του Εκκλησίας.

Κι εάν ο απλός πολίτης λυτρώνεται με την «κένωση», την ταπείνωση, πόσο μάλλον ό ηγέτης, πολιτικός ή εκκλησιαστικός.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι ο αταπείνωτος, εγωκεντριστής άνθρωπος -και πολλές φορές μετριότητα-, ο οποίος λόγω της ανωριμότητος του υπερφίαλου χαρακτήρος του και των συμπλεγμάτων κατωτερότητος που τον κατατρύχουν, γίνεται επιθετικός[2] και ανάλγητος.

Αυτός ο ναρκισσισμός του τον κάμνει να μην μπορεί να κατανοεί τα προβλήματα των υφισταμένων του και τοιουτοτρόπως χάνει κάθε αγαπητική επαφή με αυτούς. Αποτέλεσμα αυτής της αποξενώσεώς του από τους συνεργάτες του είναι η μη επίτευξη του σκοπού για τον οποίο τοποθετήθηκε στην συγκεκριμένη ηγετική θέση.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι ψυχικά άρρωστος. Συνεχώς υποφέρει αναζητώντας επιβεβαίωση και εκτίμηση. Εργάζεται μόνο και μόνο από φιλοδοξία και από ναρκισσιστική ανάγκη. Έτσι, του είναι δύσκολο να αφουγκραστεί τις δυσκολίες των υφισταμένων του, να ξεκουράσει τα στελέχη του, να λύση τα προβλήματά τους. Ενώ ζητεί στοργή και αγάπη από τους άλλους, αυτός δεν διαθέτει ούτε καν συμπάθεια ή κατανόηση.

Η συνεργασία του ναρκισσιστή ηγέτη με τους συνεργάτες του γίνεται προβληματική, γιατί αν κάποιος απ' αυτούς ανέβη και εδραιώσει την θέση του ως προσωπικότητα, αμέσως ό ναρκισσιστής προϊστάμενος, λόγω ζήλειας και φθόνου, προσπαθεί να τον υποσκάψει ή να τον εκδικηθεί.

Με όσα προαναφέρθηκαν γίνεται φανερό ότι ούτε η Πολιτεία, αλλ' ούτε η Εκκλησία ημπορούν να λύσουν τα προβλήματά τους ή να προωθήσουν παντός είδους έργα για την αναγέννηση αυτού του τόπου, έχοντας ως ταγούς εγωκεντρικά πρόσωπα.

Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Ο προεστώς να μην υπερηφανεύεται για το αξίωμά του, για να μη χάση και αυτός τον μακαρισμό της ταπεινοφροσύνης ή διά να μη επαρθεί και λάβει έτσι την κατάκριση του διαβόλου…»[3].

Τέτοιου είδους ηγέτες δεν εμπνέουν, δεν στηρίζουν, δεν οικοδομούν, αλλά συγκρούονται, επιτίθενται, φθονούν, καταστρέφουν.

Ο Θεός να λυτρώσει την χώρα μας από ναρκισσιστές ηγέτες.

[1] Φιλιππησίους Β, 7.

[2] Ο καθηγητής Κορναράκης γράφει: «;Έτσι η επιθετικότης είναι ένα εσωτερικό πρόβλημα της προσωπικότητας, μια σύγκρουση που μεταβάλλει το άτομο, κατά την εύστοχη έκφραση του Baruk, σε διωκόμενο «διώκτη». (ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ, 58, Θεσσαλονίκη 1976).

[3] ΟΡΟΙ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΟΣ, M. Ε.Π.Ε., Τόμ σελ. 315, Θεσσαλονίκη 1973

https://aktines.blogspot.com/2023/10/blog-post_49.html