Ἡ ἄνωθεν θεία Χάρις

Ἡ ἄνωθεν θεία Χάρις

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Συχνὰ ἀκοῦμε στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τὴν ἄνωθεν βοήθεια καὶ κατορθώνουν σημαντικὰ πράγματα στὴ ζωή τους. Πρόκειται γιὰ πιστούς, ποὺ ἀγωνίζονται πνευματικά, τηροῦν τὶς ἐντολὲς καὶ ἔχουν μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος στὴ θεία χάρη, ποὺ εἶναι μεγάλο στήριγμα καὶ ἰσχυρὴ δύναμη, τονίζει ὅτι «κανεὶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἰσχυρότερος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει τὴν ἄνωθεν βοήθεια καὶ συμμαχία, ὅπως δὲν ὑπάρχει κανεὶς ἀσθενέστερος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ τὴν στερεῖται»[1].

Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος γνωρίζει πῶς πρέπει νὰ ζεῖ καὶ τί πρέπει νὰ ἐλπίζει. Δὲν προβληματίζεται, δὲν παθαίνει σύγχυση καὶ πανικὸ στὶς δυσκολίες καὶ δοκιμασίες, γιατί ἔχει τὴ θεία Χάρη, ἀλλὰ οὔτε λησμονεῖ τὸ Θεό, ὅταν βιώνει εὐχάριστες καταστάσεις. Εἶναι πάντα συνδεδεμένος μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ ὅλα τὰ ἀναθέτει σ’ Ἐκεῖνον. Εἶναι σταθερὴ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴ θεία πρόνοια. Ὅλα αὐτὰ τὰ πετυχαίνει εὔκολα, γιατί εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ τὰ ἐφήμερα καὶ ἀνθρώπινα τῆς καθημερινῆς του ζωῆς. Στηρίζεται στὴ θεία Χάρη καὶ ἀτενίζει διαρκῶς τὸν οὐρανό.

Ἡ θεία Χάρη ἔρχεται στὸν ἄνθρωπο κάτω ἀπὸ μερικὲς προϋποθέσεις. Ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ ἀπόκρυφα τῆς σκέψης του, τὴ διάθεση καὶ τὴν προθυμία του καὶ βοηθάει, πολλὲς φορὲς καὶ πρὶν νὰ κοπιάσει ἐκεῖνος πνευματικὰ στὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν παθῶν, γιατί γνωρίζει καὶ τὴν ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης φύσης, γιὰ νὰ μὴ ἀποκάμει στὶς δυσκολίες καὶ τοὺς κόπους. «Ὅταν κάποιος δείχνει προθυμία καὶ ἐνδιαφέρον (γιὰ τὴ σωτηρία του), θὰ τοῦ δώσει ὁ Θεὸς ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ σωθεῖ, ἤτοι χάρη, ἐνίσχυση, εὐλογίες. Ὅταν ὅμως εἶναι ἄδειος ἀπὸ ἔργα καὶ δὲν κάνει ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτόν, τότε καὶ ὁ Θεὸς δὲν τοῦ δίνει τὴ χάρη Του καὶ τὴν εὐλογία του»[2], λέει ὁ Ἅγιός μας.

Ἡ θεία Χάρη χρειάζεται καὶ τὴ δική μας προσ­πάθεια. Δὲν εἶναι ὀρθὸ ὅλα νὰ τὰ ἀναθέτουμε στὸ Θεὸ κι ἐμεῖς νὰ κοιμόμαστε ἥσυχοι καὶ νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν πνευματικὴ μας πρόοδο. Δὲν πρέπει νὰ μένουμε ἀπαθεῖς καὶ ρᾴθυμοι. Ὁ ἱερός μας ζῆλος πρέπει νὰ μᾶς κάνει πρόθυμους γιὰ τὴν ἀκριβῆ καὶ μὲ συνέπεια τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς νὰ γίνεται μὲ ἐπιμέλεια, χωρὶς θόρυβο καὶ προβολή.

Ἡ ἄνωθεν βοήθεια δὲν ἐξαντλεῖται ποτέ. Εἶναι πηγὴ ποὺ συνεχῶς ἀναβλύζει καὶ θεραπεύει καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. «Δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ κατορθώσουμε κάτι καλό, χωρὶς τὴν ἄνωθεν βοήθεια. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐξαρτήσουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὴν ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεὸ σὰν ἄγκυρα ἀσφαλῆ καὶ βέβαιη, ἂς παραμείνουμε ἔτσι κι ἂς μὴ βλέπουμε τὸν κόπο τῆς ἀρετῆς, ἀλλά, συλλογιζόμενοι τὴν ἀμοιβὴ ποὺ μᾶς περιμένει μετὰ τὸν κόπο, ἂς τὰ ὑποφέρουμε ὅλα μὲ εὐκολία»[3], ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Σημειώσεις:

1. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τόμος Γ΄, Ἀθήνα 1995, σελ. 137.

2. Ὅ.π. σελ. 143.

3. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τόμος Δ΄, Ἀθήνα 1996, σελ. 137.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

https://aktines.blogspot.com/2024/04/blog-post_91.html