Τὸ 1834 κτίσθηκε στὸ Προκόπι τῆς Μ. Ἀσίας μεγάλος καὶ ὡραῖος Ναὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τὸ ἔτος 1845 ἀποφάσισαν ὁμόφωνα οἱ Χριστιανοὶ καὶ μετακόμισαν τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου στὴ νέα Ἐκκλησία, γιὰ νὰ πηγαίνουν πιὸ εὔκολα σὲ προσκύνησή του καὶ γιὰ καλύτερη σιγουριά. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος, ἐπειδή, ὡς φαίνεται, δὲν εἶχεν εὐχαριστηθῆ ἀπὸ τὴν μετακόμιση, τὴν νύκτα, ἐνῶ ἦσαν οἱ πόρτες κλειδωμένες, μετακομιζόταν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου (ὅπου ζῶντας ἔκαμνε τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὶς προσευχές του).
Οἱ Χριστιανοὶ τὸ παρατήρησαν· ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν τὸ πῆραν γιὰ θαῦμα, μετακόμισαν πάλι τὴν ἱερὰ Λάρνακα στὸ Ναὸ τοῦ Μ. Βασιλείου· ἀλλὰ πάλι ἡ Λάρνακα καὶ μέσα τὸ Λείψανο βρέθηκαν στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ἔτσι ἔγινε δυὸ καὶ τρεῖς φορές. Ὥσπου κατάλαβαν οἱ Χριστιανοὶ τὴν θαυματουργία τοῦ Ἁγίου. Ἔκαμαν πολλὲς δεήσεις καὶ παρακλήσεις, τὸν δυσώπησαν καὶ ὕστερα τὸν μετέφεραν πάλι στὴν Ἐκκλησία τοῦ Μ. Βασιλείου, ὅπου ἔστερξε πιὰ καὶ ἔμεινε.
Πόση δὲ προστασία καὶ φροντίδα ἔδειξε ὁ Ἅγιος στοὺς κατοίκους... τοῦ Προκοπίου καὶ ἀπὸ κοινοῦ καὶ στὸν καθένα ἰδιαιτέρως, μπορεῖ κανεὶς νὰ βεβαιωθῇ καὶ ἀπὸ πολλὰ ἄλλα, ἀλλὰ πρὸ πάντων ἀπὸ ὅσα παρακάτω ἐξιστοροῦμε.
Κατὰ τὸ 1862, μέρα Σάββατο, ἐνῶ ἐτελεῖτο Λειτουργία στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, κάποια εὐλαβὴς γυναίκα διηγόταν στὶς ἄλλες, ποὺ βρίσκονταν κοντά της, ὅτι εἶδε στὸ ὄνειρό της πὼς τάχα ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶχε βγῆ ἀπὸ τὴν Λάρνακά του καὶ βάσταγε μὲ τὰ δυό του χέρια τὴ σκεπὴ τοῦ σχολείου ποὺ ἦταν ἕτοιμη νὰ πέσῃ [Τὸ σχολεῖο αὐτὸ βρισκόταν πλάϊ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Βασιλείου καὶ εἶχαν μαζευθῆ ἀρκετοὶ μαθηταί].
Δὲν εἶχε τελειώσει τὴν κουβέντα της ἡ γυναίκα καὶ ἀκούσθηκε κρότος δυνατὸς καὶ θόρυβος μεγάλος. Οἱ ἐκκλησιαζόμενοι ὅλοι σχεδὸν βγῆκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ εἶδαν, ὅτι ἡ σκεπὴ ὅλη εἶχε πέσει καὶ φαινόταν πὼς εἶχε πλακώσει τὰ παιδιά, ποὺ εἶχαν μαζευθῆ ὥς ἐκείνη τὴ στιγμὴ στὸ σχολεῖο. Τρέχουν ὅλοι μὲ θρήνους καὶ κλάματα. Σηκώνουν προσεκτικὰ τὴ βαρειὰ στέγη καὶ βγάζουν ἀπὸ κάτω ἀπὸ τὰ θρανία τοὺς μαθητές, εἴκοσι περίπου, σώους καὶ ἀβλαβεῖς. Ὅταν ἐρωτήθηκαν οἱ μαθητὲς πῶς ἔγινε αὐτό, ἀπάντησαν: «Ἔξαφνα ἀκούσαμε ἕνα τρίξιμο τῶν δοκῶν καὶ δυνατὸ κρότο. Ὅλοι τότε, σὰν νὰ μᾶς δόθηκε σύνθημα, σὰν νὰ μᾶς ὡδήγησε ἕνα ἀόρατο χέρι, χωθήκαμε κάτω ἀπὸ τὰ θρανία. Στὴν στιγμὴ ἔπεσε ἡ στέγη, οἱ δοκοὶ στηριχθήκανε πάνω στὰ θρανία καὶ κρατήθηκαν. Ἐμεῖς δὲν πάθαμε τίποτε».
Ἔτσι μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου γλύτωσαν τόσα παιδιὰ κάτω ἀπὸ τὰ ἀδύνατα θρανία, πάνω στὰ ὁποῖα εἶχε πέσει ἡ στέγη μὲ τόσο βαρὺ ὑλικό. Τὰ παιδιὰ αὐτὰ μεγάλωσαν καὶ φάνηκαν χρήσιμοι στὸ σχολεῖο καὶ τὴν ἐκκλησία καὶ ἐν γένει στὴν πατρίδα πολῖτες.
Ὁ εὐσεβὴς χριστιανὸς Κωνσταντῖνος Γ. Μήτσιος, ἀπὸ τὸ χωρίον Βράχα τῆς Εὐρυτανίας καὶ ὑπάλληλος τῆς Τραπέζης Πειραιῶς (Ὑποκατάστημα Ἀθηνῶν), γράφει ὁ ἴδιος ὅτι τὸ ἔτος 1923 εἶχε ἀδελφὸν ἄρρωστον στὸ Νοσοκομεῖον τοῦ Ναυστάθμου. Ἡ ἀσθένειά του ἦταν ἀγιάτρευτη, καὶ οἱ γιατροὶ τοῦ εἶπαν ὅτι λίγες ἡμέρες ζωῆς ἔχει ὁ ἀσθενής. Ὁ ἴδιος ὅμως, τὴν ὥρα ποὺ ἦταν μόνος δίπλα στὸν ἄρρωστο ἀδελφό του καὶ μάλιστα ξυπνητός, εἶδε ὅραμα κατὰ τὸ ὁποῖον παρουσιάσθη ὁ Ἅγιος καὶ τοῦ εἶπε, ὅτι εἶναι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος καὶ ὅτι ὁ ἀδελφός του θὰ γίνῃ καλά. Ὁ κ. Κ. Μήτσιος ἀμφέβαλε διὰ τὸ ὅραμα αὐτό, διότι εἶχε τὴν ἐντύπωσιν ὅτι ὁ Ἅγιος ποὺ παρουσιάσθηκε ἐμπρός του ἦτο ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς καὶ δὲν ἠμποροῦσε νὰ ἐξηγήσῃ, πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς νὰ εἶναι Ρῶσος. Δὲν ἐγνώριζε ὅτι ὑπάρχει Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος ὁ Ὁμολογητής. Ὁ ἀδελφός του ὅμως πῆρε ἀμέσως καλύτερα καὶ ἔγινε γρήγορα καλά.
Πέρασαν ἀπὸ τότε 30 χρόνια καὶ τὸν Μάρτιον τοῦ 1953 πάλι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος παρουσιάσθηκε αὐτὴ τὴ φορὰ ὅμως στὸ ὄνειρό του καὶ τοῦ εἶπε ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀμφιβάλῃ. Ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, τοῦ εἶπε ὅτι θὰ πέσῃ καὶ μία στέγη ἑνὸς σχολείου στὰς Ἀθήνας, ἀλλὰ ὁ Ἅγιος θὰ προστατεύσῃ τὰ παιδιὰ καὶ δὲν θὰ πάθῃ κανένα τίποτε.
Πράγματι, μετὰ ἀπὸ 6 μῆνες ἔπεσε ἡ στέγη ἑνὸς Σχολείου στοὺς Ἁγ. Ἀναργύρους Ἀθηνῶν καὶ κανένα παιδάκι δὲν ἔπαθε τίποτε, ὅπως ἀκριβῶς ἔγραψαν τότε καὶ οἱ ἐφημερίδες.
Ὁ κ. Μήτσιος ὅμως ἐξακολουθοῦσε νὰ μὴ γνωρίζῃ ὅτι ὑπάρχει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος, ὥσπου μίαν ἡμέρα τυχαίως εἰς ἕνα γνωστό του σπίτι στὴ Νέα Φιλαδέλφεια εἶδε τὸ βιβλίο ποὺ ἔγραφε τὸν βίον καὶ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου καὶ ἀμέσως ἦλθε καὶ προσκύνησε τὸν Ἅγιον καὶ ἔγραψε στὸ Βιβλίο Θαυμάτων τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήματος [στὸ Νέο Προκόπιο Εὐβοίας] λεπτομερῶς τὰ θαύματα ποὺ ὁ ἴδιος εἶδε.
Ἀπὸ τὸν Βίο καὶ Ἀσματικὴ Ἀκολουθία τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ρώσου τοῦ ἐν Προκοπίῳ τῆς Καππαδοκίας ἐνασκήσαντος (μετὰ Παραρτήματος περὶ τῆς Μετακομιδῆς τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου αὐτοῦ ἐκ Μ. Ἀσίας εἰς τὴν Εὔβοιαν καὶ ἀναγραφῆς Θαυμάτων ὑπὸ τοῦ Ἁγίου τελεσθέντων), ἔκδοσις Ἱ. Προσκυνήματος Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, Προκόπιον Εὐβοίας, 1958, σελ. 17-18 καὶ 51-52.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/05/blog-post_994.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου