Οἱ ἀποτυχημένοι προφῆτες τοῦ Ἀχαὰβ καὶ οἱ ψευδοπροφῆτες των πεντηκοστιανών

Αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ (+)

ΑΝΑΒΑΙΝΕ ΕΙΣ ΡΑΜΩΘ ΓΑΛΑΑΔ

(Γ’ Βασιλ. 22, 138 – Β’ Παραλ. 18, 134)

Οι αποτυχημένοι προφήτες του Αχαάβ και οι ψευδοπροφήτες των πεντηκοστιανών

Η περιοχή της Γραφής που θα περιδιαβούμε τώρα, θα μας δείξει ότι το κίβδηλο πολλές φορές μάχεται σκληρά το γνήσιο.

Το αγαθό Πνεύμα στέλνει κάπου έναν δούλο του να εξαγγείλει σωτήριες αλήθειες αλλά και το πονηρό πνεύμα εμφανίζει κάποιον δικό του πράκτορα. Δεν είναι ασυνήθιστο, να κινδυνεύη το έργο ενός προφήτου από την δράσι κάποιου ψευδοπροφήτου. Υπάρχουν περιπτώσεις που ενέργειες και εκδηλώσεις ενός αγίου συναντώνται όμοια και σε κάποιον ψευτοάγιο.

Βρισκόμαστε γύρω στο 850 π. Χ. και το βόρειο βασίλειο το κυβερνά ο άθλιος Αχαάβ. Δεν λείπουν οι πολεμικές συγκρούσεις με τους γείτονες Σύρους. Έτσι σε κάποια μάχη η Συρία κατέλαβε την Ραμώθ, σημαντική πόλη καλοωχυρωμένη, πρωτεύουσα της φυλής Γαδ, που βρισκόταν πέρα από τον Ιορδάνη στην χώρα Γαλαάδ. Μία πόλις που ο Μωυσής την κατέστησε καταφύγιο αυτών που έκαναν ακούσιο φόνο – πόλις φυγαδευτηρίου (Δευτ. 4, 43), και ο Σολομών έδρα ενός των δώδεκα σιταρχών νομαρχών (Γ Βασ. 4, 13). Η λέξις Ραμώθ ερμηνεύεται υψώματα και δηλώνει φυσικά ορεινή περιοχή.

Ο Αχαάβ το έφερε βαρειά, που έχασε μια τόσο σπουδαία πόλι. Αργότερα σε κάτι διαπραγματεύσεις ο Βεναδάδ, βασιλεύς της Συρίας, υποσχέθηκε να την επιστρέψη, αλλά κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιήθηκε. Έτσι ωρίμασε στο κεφάλι του η σκέψις να την ανακαταλάβη με πόλεμο.

Εκμεταλλεύθηκε και μια επίσκεψι του συμπεθέρου του βασιλέως του Ιούδα Ιωσαφάτ (η κόρη του πρώτου Γοθολία παντρεύθηκε τον γυιό του δεύτερου Ιωράμ) στον οποίο παρέσχε πλουσιώτατη φιλοξενία, και απέσπασε υπόσχεσι βοηθείας. Θα τον ακολουθούσε με αρκετό στρατό. Για τον ευσεβή Ιωσαφάτ η συμπαράταξις με τον ολέθριο Αχαάβ αποτελεί το μόνο μελανό σημείο της ζωής του, και η πολεμική αυτή επιχείρησις μαζί του, τη μοναδική στρατιωτική του αποτυχία, όπως θα ιδούμε.

Ο βασιλεύς του Ιούδα, προσηλωμένος στην πατροπαράδοτη θρησκεία, δεν εννοούσε ν’ αναλάβη εκστρατεία χωρίς να πάρη την γνώμη του Θεού, που μεταβιβαζόταν, άλλοτε μέσω των Ιερέων και άλλοτε μέσω των προφητών. Ιερείς όμως στην Σαμάρεια, καθώς και σ΄ όλο το βόρειο βασίλειο δεν υπήρχαν. Ήδη από τα χρόνια του αθλίου Ιεροβοάμ αναγκάσθηκαν να συγκεντρωθούν στην Ιουδαία και στην Ιερουσαλήμ.

Δεν έλειπαν όμως οι προφήτες. Και απ’ αυτούς θα επληροφορείτο το θείο θέλημα, όσον αφορά την συγκεκριμένη περίπτωσι.

Πρότεινε στον Αχαάβ:

– Ζήτησον τον Κύριον. Επερωτήσατε τον Κύριον. Εκείνος έδωσε εντολές και δεν άργησαν να συγκεντρωθούν γύρω του τετρακόσιοι προφήτες! Μάλιστα τετρακόσιοι!

– Να κάνω εκστρατεία εναντίον της Ραμώθ Γαλαάδ ή όχι;

– Να κάνης. Ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ! Ανάβαινε! Και ο Κύριος θα σού την παραδώση.

Τετρακόσιοι άνδρες, φωνές ισχυρές, ύφος παθιασμένο και εκστατικό, κινήσεις χεριών και πάνω απ’ όλα το ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ! Ανάβαινε και θα νικήσης! Ανάβαινε και ο Θεός θα σε βοηθήση!. Χάλαγε ο κόσμος από τα ανάβαινε.

Στα μάτια του Ιωσαφάτ όλος αυτός ο όχλος με τις κραυγές το δεν χτύπαγε καλά. Κάτι νοθευμένο υπήρχε. Δεν έδειχναν για αληθινοί προφήτες. Δεν έβλεπε συμπεριφορά αντάξια προφητών.

Ούτε και το άλλο το κατανοούσε. Γιατί τόσοι πολλοί; Ήταν απαραίτητος όλος αυτός ο συρφετός με τις αγριοφωνάρες του; Δεν αρκούσε ένας; Ένας, αλλά σεβάσμιος με σεμνότητα και ιεροπρέπεια. Αυτοί μάλλον θα ήταν ψευδοπροφήτες. Και φυσικά δεν μπορούσε να δώση προσοχή στα λόγια τους.

Στρέφεται λοιπόν προς τον Αχαάβ.

– Δεν υπάρχει εδώ ένας προφήτης του Κυρίου, για να ερωτήσουμε μέσω αυτού τον Κύριο;

Εκείνος, έχοντας την ανάγκη του Ιωσαφάτ, προσπάθησε να κοινοποιήση το αίτημά του. Τού λέει λοιπόν με κρύα καρδιά:

– Υπάρχει κάποιος, ο Μιχαίας , ο γυιός του Ιεμβλαά, αλλά αυτόν τον έχει μισήσει η ψυχή μου, γιατί ποτέ δεν μου είπε μία ευχάριστη προφητεία.

– Μην εκφράζεσαι έτσι. Ας τον ακούσουμε κι αυτόν.

Ένας υπηρέτης των ανακτόρων έτρεξε γρήγορα να τον βρή. Και μέχρι να τον φέρη, oι τετρακόσιοι ψευδοπροφήτες με κραυγές και συνθήματα και επιφωνήματα επαναλάμβαναν τα δικά τους. Οι δύο βασιλείς κάθονταν στους θρόνους των, κι αυτοί προσπαθούσαν να γίνουν πιο πειστικοί. Μάλιστα ένας απ’ αυτούς, ονόματι Σεδεκίας, γυιός του Χανανά, που πιθανόν να ήταν αρχηγός τους, προέβη σε κάποια εντυπωσιακή ενέργεια. Φόρεσε σιδερένια κέρατα, προσποιόταν πώς κάποιον κεράτιζε και φώναξε:

– Τάδε λέγει Κύριος: Έτσι θα κερατίσης την Συρία και θα την ρίξης κάτω.

Και όλη εκείνη η συμμορία εκραύγαζε: Ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ!.

Η συγκέντρωσις είχε γίνει στον χώρο της πύλης. Και οι τοίχοι των γειτονικών καταστημάτων και των τειχών εβούιζαν από τον αντίλαλο: Ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ.

Ο απεσταλμένος του Αχαάβ που βρήκε τον Μιχαία, τον κατέστησε προσεκτικό:

– Πρόσεχε τι θα πής! Όλοι οι προφήτες μ ένα στόμα αναγγέλλουν πράγματα που ευχαριστούν τον βασιλέα. Έτσι να προφητεύσης κι εσύ. Γίνε ένας απ’ αυτούς και λάλησον καλά.

– Σε διαβεβαιώνω στο όνομα του Κυρίου πώς θα αναγγείλω ό,τι Εκείνος μου φανερώσει.

Ο προφήτης πήρε την θέσι του στην επίσημη σύναξι, κι ο Αχαάβ τον ρώτησε:

– Μιχαία, τι λες; Να εκστρατεύσω στην Ραμώθ Γαλαάδ ή να παραιτηθώ απ’ αυτήν την σκέψι;

– Να εκστρατεύσης, και ο Κύριος θα σου τα φέρη όλα δεξιά.

Εδώ ο Μιχαίας έδειξε πώς συμμορφώνεται στην εντολή του βασιλέως. Το ύφος όμως με το οποίο απάντησε έδειχναν ότι δεν μιλούσε ίσια και καθαρά. Φαινόταν ότι κάτι άλλο είχε να πη. Ο βασιλεύς του Ισραήλ κατάλαβε, και του ζήτησε να ορκισθή ότι θα παρουσίαση την σωστή προφητεία.

Βέβαια ο προφήτης μπορούσε να εμφανίση εξ αρχής τον αληθινό χρησμό, αλλά αυτό θα ερέθιζε τον Αχαάβ και τους υποστηρικτές του. Έπειτα αφού ο βασιλεύς αντιμετώπιζε το θέμα με ελαφρότητα -παράγγειλε τι πρέπει να προφητεύση (!) λες και ήταν Θεός – παρουσιάσθηκε κι αυτός να ομιλή με ελαφρότητα.

– Πήγαινε και θα νικήσης, απάντησε πάλι ο Μιχαίας. Και ο Αχαάβ με έντονο ύφος:

– Μα, πόσες φορές πρέπει να σου πω να ορκισθής πώς θα μας ανακοίνωσης τον πραγματικό προφητικό λόγο.

Ο Μιχαίας σκέφθηκε: Αφού συμμορφώθηκες και ζητείς αληθινή προφητεία, την έχεις. Μόνο να δω πώς θα την δεχθής. Και άνοιξε το στόμα του:

– Αυτά που είπα προηγουμένως δεν ισχύουν. Εγώ είδα στο προφητικό δράμα, όλον τον Ισραηλιτικό λαό σκορπισμένο στα βουνά, σαν κοπάδι που έχασε τον βοσκό του. Και άκουσα την φωνή του Κυρίου: Αφού δεν έχουν πια αρχηγό, ας επιστρέψουν ήσυχα στα σπίτια τους.

Το τι εσήμαινε κοπάδι χωρίς το βοσκό του εύκολα γινόταν αντιληπτό. Ο Αχαάβ θα σκοτωνόταν σ αυτήν την εκστρατεία!

Έτσι ο λόγος του αληθινού προφήτου προξένησε στον βασιλέα του Ισραήλ και στους ομόφρονές του οδύνη. Σαν να τους άγγιξε πυρωμένο σίδερο.

– Να, λέει ο Αχαάβ στον βασιλέα του Ιούδα, δεν σού το είπα. Καλό λόγο δεν μου χρωστάει. Πάντοτε κακά και ανάποδα μου προφητεύει.

Ο Μιχαίας πήρε πάλι το λόγο:

– Δεν είναι έτσι. Εγώ δεν φταίω. Θα σας εξηγήσω τα πράγματα με λεπτομέρεια.

Μ‘ αυτά που παρουσίασε στη συνέχεια επισήμανε τον άσχημο ρόλο των ψευδοπροφητών.

– Αντίκρυσα τον Θεό του Ισραήλ επάνω σε μεγαλόπρεπο θρόνο, ενώ δεξιά και αριστερά είχαν παραταχθή αγγελικές στρατειές. Ο Κύριος είπε: Ποιος θα τα καταφέρη να ξεγελάση τον Αχαάβ, τον βασιλέα του Ισραήλ, να ανεβή στην Ραμώθ Γαλαάδ και να εξοντωθή; Ακούσθηκαν διάφορες προτάσεις. Στο τέλος κάποιο πνεύμα βγήκε από την παράταξι, στάθηκε εμπρός στον Κύριο και είπε: Εγώ θα τον ξεγελάσω. Με τι τρόπο;. Χρησιμοποιώντας τους προφήτες του. Θα μπω μέσα στο μυαλό τους και θα τους εμπνεύσω την ιδέα πώς εκστρατεύοντας ο βασιλεύς στην Ραμώθ Γαλαάδ, θα νικήση. Και ο Κύριος του είπε: Θα επιτυχής. Πήγαινε και πράξε έτσι. Και να τώρα, ο Κύριος άφησε να παραπλανηθούν όλοι οι προφήτες σου. Πάντως ο θεϊκός χρησμός είναι άσχημος για σένα.

Οι τετρακόσιοι ψευδοπροφήτες, δεν μπορούσε παρά να πληγωθούν. Τους ρεζίλεψε σε μια τόσο επίσημη συγκέντρωσι. Οργισμένος ο Σεδεκίας ώρμησε εναντίον του και τον χαστούκισε.

– Από ποιόν δρόμο, φώναξε, το πνεύμα του Κυρίου έφυγε από εμενα και ήρθε να μιλήση σ’ εσένα;

Και η απάντησις του Μιχαία:

– Θα το καταλάβης εκείνη την ήμερα, όταν θα τρέχης από δωμάτιο σε δωμάτιο για να κρυφτής.

Μανιασμένος ο Αχαάβ διέταξε να παραδώσουν τον προφήτη στον Σεμήρ και στον γυιό του. Ο Σεμήρ ήταν κάτι σαν δήμαρχος της Σαμάρειας. Να τον κλείσουν φυλακή δίνοντας του ελάχιστο ψωμί και νερό, μέχρις ότου με το καλό επιστρέψη από τον πόλεμο. Απτόητος ο Μιχαίας του λέει:

– Αν εσύ γυρίσης από τον πόλεμο με το καλό, τότε τα λόγια μου δεν προέρχονται από τον Κύριο.

Άξιοι κάθε θαυμασμού οι προφήτες του αρχαίου Ισραήλ. Παρουσιάζουν γυμνή την αλήθεια, παρ’ όλο που αυτό τους εκθέτει στον έσχατο κίνδυνο. Δεν υπολογίζουν την οργή των αρχόντων. Δεν δειλιάζουν. Μόνο τον Θεόν υπολογίζουν. Θα εκτελέσουν με ακρίβεια την θεϊκή εντολή, θα αναγγείλουν ατόφια τα λόγια του Ουρανού, κι ας ξεσπάση επάνω τους όλη η μανία του κόσμου. Ας αγριέψουν οι τετρακόσιοι ψευδοπροφήτες, ας λυσσάξη ο Αχαάβ, ας τους φυλακίσουν, ας τους θανατώσουν.

Ο τολμηρός Μιχαίας κλείσθηκε στην φυλακή, και ο Αχαάβ περιφρονώντας το μήνυμα του Θεού ξεκίνησε για την Ραμώθ. Ο Σεδεκίας και οι άλλοι πλανεμένοι χρησμοδότες εκάγχαζαν γιατί υπερίσχυσε η γνώμη τους. Ευχαριστήθηκαν για την φυλάκισι του αντιπάλου τους. Αλλά κάποιο ρητό τονίζει: Άριστα γελά ο γελών τελευταίος. Το μέλλον θα έδειχνε σε ποιο κεφάλι θα έμπαινε το στεφάνι της νίκης, και πόση ζημία και πίκρα φέρνει η περιφρόνησις των λόγων ενός αληθινού προφήτου.

Οι δύο βασιλείς και οι στρατοί τους ξεκίνησαν για την Γαλαάδ. Ο Αχαάβ φαινόταν σαν νικητής. Έγινε το δικό του. Στο βάθος όμως της ψυχής του τον κρυφόκαιγε η αγωνία, μη τυχόν επαληθευθή η προφητεία του Μιχαία. Είχε κάποιο μυστικό φόβο για την ζωή του. Και για να τον ξεπεράση κατέφυγε σ ένα τέχνασμα. Απευθύνθηκε στον Ιωσαφάτ:

– Άκουσε με, του λέει. Εγώ θα μπω στην μάχη χωρίς την βασιλική μου στολή. Την επίσημη στολή φόρεσε την εσύ. Εσύ να φαίνεσαι σαν κεφαλή του στρατού. Εγώ δεν θα δείχνω σαν βασιλεύς.

Ο Ιωσαφάτ δεν θέλησε να προβάλη αντίρρησι. Δέχθηκε την πρότασι. Ο Αχαάβ τώρα ένοιωθε ασφαλής.

Σε λίγο άναψε η μάχη. Τότε στους Σύρους στρατιώτες δόθηκε από τον βασιλέα τους η εντολή ν’ αφήσουν κάθε άλλη επιδίωξι και να στρέψουν τα τόξα τους προς το μέρος του Αχαάβ.

– Μη πολεμάτε τον μικρό ή τον μεγάλο. Πολεμάτε μόνο και αποκλειστικά τον βασιλέα του Ισραήλ.

Αυτοί που ήσαν πάνω στα άρματα προσδιώρισαν που βρισκόταν ο Ιωσαφάτ. Αυτός είναι ο βασιλεύς είπαν. Εστράφηκαν εναντίον του και έκαναν γύρω του κλοιό. Αυτός σαν βρέθηκε εμπρός στον κίνδυνο, έβγαλε δυνατές φωνές. Ανέκραξεν οι Σύροι αντιλήφθηκαν ότι δεν επρόκειτο για τον Αχαάβ. Γύρισαν πίσω. Τον άφησαν ήσυχο. Τότε ένας Σύρος στρατιώτης είχε την ιδέα να τεντώση τυχαία το τόξο του και να χτυπήση κάποιον εχθρό. Και χωρίς να ξέρη σημάδεψε τον Αχαάβ, που ήταν ντυμένος σαν απλός στρατιώτης. Το βέλος προχώρησε με ευστοχία και μπήχθηκε μέσα στο στήθος του ανάμεσα στον θώρακα και στον πνεύμονα.

Τότε ο Αχαάβ με σπασμένη φωνή είπε στον στρατιώτη που ηνιοχούσε το άρμα του να κάνη πίσω και να το βγάλη παράμερα, γιατί τραυματίσθηκε. Σκέφθηκε ότι δεν έπρεπε να βάλη τις φωνές, για να μη πτοηθή ο στρατός του. Σφίχτηκε και συγκράτησε τον πόνο του. Καθώς βγήκε στην άκρη το άρμα του, έβαλε προσπάθεια να στέκεται όρθιος.

Η μάχη πήρε μεγάλη έντασι. Οι αντίπαλοι πολεμούσαν με σφοδρότητα. Η νίκη δεν έγερνε ούτε προς τους Σύρους ούτε προς τους Ισραηλίτες.

Εάν βέβαια συνέβαινε να νικούσαν γρήγορα οι Ισραηλίτες, τότε θα μπορούσε να τύχη κι αυτός κάποιας ιατρικής περιθάλψεως. Αλλά η μάχη παρατεινόταν. Τελικά διήρκεσε ολόκληρη ημέρα, από πρωί έως εσπέρας.

Από την στιγμή που πληγώθηκε ο Αχαάβ, έτρεχε το αίμα του κι έπεφτε μέσα στη βαθουλωτή κοίτη του άρματος. Όσο αργούσε η έκβασις της μάχης, τόσο αυξανόταν η ποσότητα. Στο μυαλό του τώρα ηχούσαν έντονα τα λόγια του προφήτου, κοπάδι που έχασε το βοσκό του. Όταν πια έγειρε η ημέρα, το αίμα άρχιζε να ξεπερνά το βαθούλωμα του άρματος και σχεδόν να ξεχειλίζη. Ο Αχαάβ ήταν πια νεκρός. Το πράγμα δεν μπορούσε να κρατηθή μυστικό.

Την ώρα που βασίλευε ο ήλιος, ο κήρυκας ανακοίνωσε το θλιβερό γεγονός:

– Καθένας να γυρίση στην πατρίδα του και στο σπίτι του! Η μάχη δεν θα συνεχισθή, γιατί ο βασιλεύς σκοτώθηκε.

Ο βασιλεύς σκοτώθηκε!. Ο βασιλεύς είναι νεκρός!. Μία παγωνιά έπεσε μέσα στις ψυχές όλων. Άδοξο τέλος!

Επέστρεψε και η σορός του στην Σαμάρεια. Τα αίματα είχαν ξηραθή επάνω της. Στην βρύσι της Σαμάρειας έγινε αγώνας για να καθαρίσουν το νεκρό σώμα, τα όπλα και η άμαξα. Έτσι το αυλάκι με το νερό βάφηκε κόκκινο. Τα σκυλιά και οι χοίροι εκείνη την ημέρα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να γλείφουν βασιλικό αίμα! Πράγμα που θύμισε σε πολλούς μία προφητεία του μεγάλου προφήτου Ηλία, σχετική με το τέλος του Αχαάβ (Γ’ Βασιλ. 21, 19).

Αυτό το αξιοθρήνητο τέλος είχε η επιχείρησις στην Ραμώθ Γαλαάδ. Όλα μπορούσαν ν αποφευχθούν. Αρκεί να μη πίστευαν στα λόγια των ψευδοπροφητών.

Οι ψευδοπροφήτες είδαν πώς ο Αχαάβ επιθυμούσε νά εκστρατεύση στην Γαλαάδ και προφήτευαν κατά την αρέσκειά του. Ο Μιχαίας που συμπεριφέρθηκε διαφορετικά, υπέστη διωγμό. Οι ψευδοπροφήτες, βλέπετε, δεν έχουν διάθεσι να υποστούν ταλαιπωρίες. Εκμεταλλεύονται καταστάσεις και πρόσωπα, και επιπλέουν. Αλλά η επιτυχία τους και η νίκη τους είναι προσωρινές. Έρχεται κάποια ώρα που ρεζιλεύονται και καταισχύνονται.

Κάποια στιγμή θα πληρώσουν. Όπως εδώ ο Σεδεκίας ο γυιός τού Χανανά. Αν και η Γραφή το αποσιωπά, εύκολα καταλαβαίνουμε ότι μετά την επιστροφή του στρατού θα τον αναζήτησαν να τον θανατώσουν. Κι εκείνος κυνηγημένος θα έτρεχε από δωμάτιο σε δωμάτιο για να κρυφτή, όπως το προείπε ο αληθινός προφήτης.

Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε εμείς που παρακολουθήσαμε αυτήν την βιβλική διήγησι είναι τούτο: Σε κάθε εποχή δίπλα από τους γνήσιους προφήτες και αποστόλους και αγίους υπάρχουν οι ψευδοπροφήτες, oι ψευδαπόστολοι και οι ψευτοάγιοι. Και υπάρχει κίνδυνος να παραπλανηθούμε και να πέσουμε θύματα απάτης.

Στις ημέρες μας λ. χ. υπάρχουν συγκροτημένες ομάδες, γυναικών κυρίως, που αυτοαποκαλούνται φωτισμένες. Αυτές ισχυρίζονται ότι επικοινωνούν με την Παναγία και ότι λαμβάνουν από αυτήν μηνύματα και μαθήματα, τα οποία και καταγράφουν. Και πιστεύουν ότι αυτές θα φέρουν την σωτηρία στον κόσμο. Πρόκειται για ψευτοφωτισμένες και ψευτοοραματίστριες. Και πρέπει να τις αποφεύγουμε, γιατί oι συμβουλές τους όσο κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνονται ευχάριστες, στο τέλος θα αποβούν πικρές, όπως εκείνες των ψευδοπροφητών που έσπρωχναν τον Αχαάβ σε πόλεμο, με το ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ.

Στον Ελλαδικό χώρο έχουν αυξηθή τώρα τελευταίοι και oι Πεντηκοστιανοί. Πρόκειται για μια προτεσταντική ομάδα, η οποία έχει όλα τα προτεσταντικά στοιχεία συν κάποια αλλά. Αυτά τα αλλά έχουν σχέσι με κάποιες περίεργες απόψεις για την Πεντηκοστή. Πιστεύουν ότι στην δική τους ομάδα κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα, όπως ακριβώς στην Πεντηκοστή, και τους δίνει διάφορα χαρίσματα με κορυφαίο την γλωσσολαλιά.

Όποιος αισθανθή καλά τις ενέργειες των τετρακοσίων προφητών του Αχαάβ, θα έχη μία σαφή εικόνα για τα συντελούμενα στις συνάξεις των Πεντηκοστιανών.

Φωνές ισχυρές, ύφος παθιασμένο και εκστατικό, κινήσεις περίεργες, συσπάσεις μελών, νευρική υπερδιέγερσις και συχνές αναφορές στο όνομα του Κυρίου.

Μού έλεγε κάποιος Πεντηκοστιανός: Μα, δεν μπορεί να μην είναι γνήσια όσα συμβαίνουν στις συνάξεις μας, αφού εμείς επικαλούμεθα τον Κύριο. Αλλά να, και οι προφήτες του Αχαάβ, τον Γιαχβέ, δηλαδή τον Κύριο επεκαλούντο. Ο Κύριος, έλεγαν, θα σου παραδώση την Ραμώθ Γαλαάδ.

Το καθαρό μάτι του Ιωσαφάτ διέκρινε ότι το πνεύμα που δρούσε σ’ αυτούς τους προφήτες δεν ήταν του Θεού. Κι ένας αληθινός Χριστιανός με καθαρή διάνοια, σαν βρεθή σε συνάξεις Πεντηκοστιανών αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Γίνονται πράγματα εκεί μέσα ανάξια της μεγαλειότητος του Θεού. Ο ένας κραυγάζει αλληλούια, ο άλλος δόξα τω Θεώ, ο τρίτος με έσωσε ο Ιησούς, ο τέταρτος την επόμενη άνοιξι έρχεται ο Ιησούς να αρπάξη την Εκκλησία του, ο πέμπτος εξορκίζω τον πονόδοντο, τον πονοκέφαλο, την αϋπνία, τους ρευματισμούς, την ψωρίασι. . . . Κάποιος άλλος, ο Λάμπρος, προσεύχεται:

Κύριε, να το κάνω αυτό το ταξίδι ή όχι. Κύριε θέλω να μου δώσης την απάντησι μέ την Κούλα. Η Κούλα υποτίθεται ότι έχει λάβει το χάρισμα της προφητείας. Πριν αυτός τελείωση την αίτησί του, ακούγεται μέσα στην αίθουσα δυνατή η φωνή της Κούλας: Να το κάνης το ταξείδι. Ο Κύριος το εγκρίνει. Κάποιος άλλος αναφωνεί, ραχάμπι οντού γιαχά αχάν χούμπζε γιαμπά άναχάκούμπα – γλώσσα άγνωστη.

Βλέπετε, ο Κύριος είναι υποχρεωμένος να κάνη όλα τα χατήρια των Πεντηκοστιανών. Είναι υποχρεωμένος να στείλη μήνυμα στον Λάμπρο μέσω της Κούλας. Πρέπει κάθε βράδυ να τους στέλλη διάφορα όνειρα για να καθορίζεται η πορεία της καινούργιας ημέρας. Πρέπει στους προχωρημένους να μοιράζη ξένες γλώσσες και γλώσσαν αγνώριστον.

Εμείς οι Ορθόδοξοι ξέρουμε ότι το χάρισμα της γλωσσολαλιάς δόθηκε στην πρώτη Εκκλησία και κράτησε για λίγο. Ήταν μήνυμα ότι ο Θεός με την έναρξι της Κ. Διαθήκης δέχεται στις αγκάλες του όλα τα έθνη. Όλες οι γλώσσες είναι ευλογημένες, όχι μόνο η Εβραϊκή. Όλα τα έθνη, δεκτά όχι μόνο το Ισραηλιτικό. Αποτελούσε ακόμη μία εντυπωσιακή παρουσία της θείας Χάριτος, που χρειαζόταν τότε που οι διάνοιες των ανθρώπων είχαν παχυνθή από την άγνοια και την ειδωλολατρία αιώνων. Αργότερα όταν η Εκκλησία άρχισε να επεκτείνεται, οι γλωσσολαλιές σταμάτησαν.

Γράφει ο Ιερός Χρυσόστομος: Παλαιά πολλοί προσεύχονταν σε ξένη γλώσσα. . . περσικά ή λατινικά, χωρίς ο νους τους να γνωρίζη αυτό που λεγόταν στην ξένη γλώσσα (ομιλία 35η στην Α Κορινθίους). Και ο άγιος Ειρηναίος – β μ. Χ. αιώνας – αναφέρει στο βιβλίο του Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως απόσπασμα 11, ότι στις ημέρες του άρχισε να εκλείπη το χάρισμα της γλωσσολαλιάς. Αναφέρει μόνο το ιαματικό χάρισμα, το θαυματουργικό, το κατά δαιμόνων, το προορατικό.

Έχουμε δε πολλές αιρετικές ομάδες, παλαιές και νέες, καθώς και θρησκευτικές κινήσεις έξω από τον Χριστιανισμό όπου παρατηρείται γλωσσολαλιά. Ποιους να αναφέρουμε πρώτους και ποιους δεύτερους; Τους αρχαίους Γνωστικούς; τις Πυθίες των Δελφών; Τους δερβίσηδες της μουσουλμανικής θρησκείας; Τους Κουάκερους; Τους Μεθοδιστές; Τους κατά καιρούς δαιμονισμένους; Μία δαιμονισμένη από την Πάτρα, την πήγαν προ ετών στους Αγίους Τόπους, και στα διάφορα γκρουπ των τουριστών μιλούσε στην γλώσσα τους και φανέρωνε και αμαρτίες.

Και στην καταδικασμένη από την Εκκλησία αίρεσι των Φρυγών του β μ. Χ. αι. που ίδρυσε ο Μοντανός και λάμβαναν χώρα πολλά, ενθουσιαστικά και προφητικά φαινόμενα όμοια με των πεντηκοστιανών, παρετηρείτο και το λαλείν εκφρόνως και ακαίρως και αλλοτριοτρόπως και το ξενοφωνείν (Μαρτυρία Ιστορικού Ευσεβίου, Εκκλησ. Ιστορ. , Ε 7 και 9). Δηλαδή έβγαζαν περίεργες φωνές, την ώρα που δεν περίμενες, μιλούσαν σαν τρελλοί, με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου, μιλούσαν και ξένες γλώσσες.

Αλλά και στον Πνευματισμό παρατηρείται ομιλία ξένων γλωσσών. Αναφέρονται μέντιουμ που μιλούσαν δεκάδες γλωσσών ακόμη και νεκρές γλώσσες αρχαίων λαών.

Ας το γνωρίζουν αυτά οι φίλοι μας οι Πεντηκοστιανοί και ας σκεφθούν μήπως από κάποια άλλη πηγή και όχι από το Άγιο Πνεύμα προέρχεται το ξενολαλείν. Ας ξέρουν ακόμα ότι σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού θάρθη καιρός που κάποιοι άνθρωποι θα επιτελούν σημεία μεγάλα και τέρατα, για να πλανήσουν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Πάντως στις συνάξεις τους γίνονται σημεία και τέρατα. Και όσοι πλησιάζουν προς τα εκεί, επικαλούνται το όνομα Κυρίου, είναι εκλεκτοί. Αλλά και οι τετρακόσιοι προφήτες του Αχαάβ προφήτευαν στον όνομα του Κυρίου, και εθεωρούντο εκλεκτοί και απελάμβαναν βασιλικής εύνοιας. Αλλά η προφητεία τους απεδείχθη ψευδοπροφητεία.

Πόσες φορές Πεντηκοστιανοί προφήτες δεν ξεφώνισαν στις συνάξεις τους προφητείες για τον ερχομό της Β’ Παρουσίας, προσδιορίζοντας και το έτος, και όμως διαψεύσθηκαν! Όπως ακριβώς κι εκείνοι που κραύγαζαν, ανάβαινε εις Ραμώθ Γαλαάδ.

Ο κόσμος των Πεντηκοστιανών. Ένας κόσμος αρρωστημένος, γεμάτος πλάνες, δαιμονικές επήρειες, παραισθήσεις και παρακρούσεις. Κάτι αντίστοιχο με τις καταστάσεις των μεθυσμένων ή των ναρκομανών. Ένας κόσμος αποτυχημένων προφητών, όπως οι τετρακόσιοι του Αχαάβ.

Στώμεν καλώς!. . . Γύρω μας πλήθυναν οι παγίδες. Κινδυνεύουν ακόμη και οι εκλεκτοί.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

entaksis.gr

https://aktines.blogspot.com/2024/08/blog-post_58.html