Νά ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή.

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Κεφάλαιο 3ον.1)«Νά ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή»

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 

Τό βαθύτερο νόημα της ζωής

«Νά ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή»

- Γέροντα, ένας νέος εξαφανίσθηκε, αφού άφησε σημείωμα στους γονείς του ότι θά αυτοκτονήση, γιατί δεν είναι όμορφος καί ότι γι' αυτό φταίνε εκείνοι.
- Δεν έχουν συλλάβει τό βαθύτερο νόημα της ζωής οί άνθρωποι. Δέν πιστεύουν στην άλλη ζωή. Όλο τό βάσανο από εκεί ξεκινάει.
«Είμαι αδικημένος, σου λέει· οί άλλοι χαίρονται, εγώ δέν χαίρομαι». Δέν είναι ευχαριστημένοι με ό,τι έχουν, μπαίνει καί ό εγωισμός, καί βασανίζονται.
Ό Θεός όλο τον κόσμο τον αγαπάει. Στον κάθε άνθρωπο έδωσε αυτά πού τον ωφελούν, είτε τό μπόι είτε την λεβεντιά εϊτε την ομορφιά κ.λπ., ό,τι θά τον βοηθήση, άν τό αξιοποίηση, νά σωθή. 'Αλλά ό κόσμος βασανίζεται.
«Γιατί εγώ νά είμαι έτσι, ενώ εκείνος έτσι;». Μά εσύ έχεις αυτά, εκείνος έχει άλλα. Ένας διά Χριστόν σαλός Ρουμάνος πού άσκητεύει στο Άγιον Όρος είπε σε κάποιον πού είχε τέτοιους λογισμούς: «Ένας βάτραχος είδε τό βουβάλι καί είπε: "Θέλω νά γίνω καί εγώ βουβάλι". Φούσκωσε, φούσκωσε ό βάτραχος, καί τελικά έσκασε. Ό Θεός αυτόν τόν έκανε βάτραχο, εκείνο βουβάλι. Πήγε ό βάτραχος νά γίνη βουβάλι καί έσκασε!». Ό καθένας να χαίρεται, όπως ό Δημιουργός τον έφτιαξε.

Όταν ό άνθρωπος βοηθηθή να πιστέψη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, την αιώνια, - συλλαβή δηλαδή το βαθύτερο νόημα της ζωής - και μετανοήση, άλλάξη ζωή, έρχεται αμέσως ή θεία παρηγοριά μέ τήν Χάρη του Θεού, ή οποία τον αλλοιώνει, διώχνοντας καί όλα τά κληρονομικά του ελαττώματα.
Πολλοί άνθρωποι πού μετανόησαν, αγωνίσθηκαν μέ φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, έγιναν και Άγιοι, καί τους προσκυνάμε τώρα μέ ευλάβεια καί ζητάμε καί τις πρεσβείες τους, ένώ προηγουμένως είχαν πολλά πάθη καί κληρονομικά.
Ό Όσιος Μωυσής ό Αίθίοψ λ.χ., ένώ ήταν ό πιο αιμοβόρος ληστής, μέ κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στον θεό, μετανόησε, ασκήθηκε, έφυγαν όλα τά πάθη, τόν επισκέφθηκε ή Χάρις τοϋ Θεού, καί αξιώθηκε νά λάβη καί το προφητικό χάρισμα. Πέρασε στην ευαισθησία ακόμη καί τόν Μέγα Αρσένιο[1], ό όποιος ήταν από τήν μεγαλύτερη αρχοντική οικογένεια της Ρώμης, μέ κληρονομικές αρετές καί μέ μεγάλη επιστημονική μόρφωση.
- Γέροντα, δηλαδή ποιο είναι ακριβώς το νόημα αυτής της ζωής;
- Ποιο είναι; Νά ετοιμασθούμε γιά τήν Πατρίδα μας, τόν Ουρανό, τόν Παράδεισο. Το πάν είναι νά συλλαβή ό άνθρωπος αυτό το βαθύτερο νόημα της ζωής, πού είναι ή σωτηρία τής ψυχής.
Όταν ό άνθρωπος πιστεύη στον Θεό καί στην μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ότι αυτή ή ζωή είναι μάταιη καί ετοιμάζει το διαβατήριο του γιά τήν άλλη ζωή. Ξεχνούμε ότι όλοι θά φύγουμε. Δέν θα βγάλουμε ρίζες εδώ. Αυτή ή ζωή δεν είναι για να καλοπεράσουμε.
Είναι να δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη ζωή. Γι' αυτό ό σκοπός μας πρέπει νά είναι νά ετοιμασθούμε, ώστε νά φύγουμε με αναπαυμένη συνείδηση, όταν μας καλέση ό Θεός, και νά πετάξουμε κοντά Του.
Όταν ό Χριστός ευλόγησε τους πέντε άρτους καί χόρτασε τόσες χιλιάδες ανθρώπους, ό κόσμος ένα κι ένα είπε: «Είναι ό,τι πρέπει γιά βασιλιάς!». Έφαγαν τους πέντε άρτους καί τά δυο ψάρια καί ένθουσιάσθηκαν. Ό Χριστός όμως τους είπε νά μήν ένδιαφέρωνται γι' αυτήν τήν τροφή, γιατί δεν θά μείνουμε εδώ[2]. Σ' αυτήν τήν ζωή δοκιμάζεται ό καθένας, άν ανταποκρίνεται σε όσα ζητάει ό Θεός.
- Γέροντα, τί πρέπει νά εχη κανείς πάντα στον νου του, γιά νά κάνη τό θέλημα του Θεοΰ;
- Νά εχη τον νου του στον Θεό. Νά σκέφτεται γιατί ήρθαμε σ' αυτήν τήν ζωή. Έδώ δέν ήρθαμε γιά νά κάνουμε τά πάντα καί νά βολευτούμε. Ήρθαμε γιά νά ετοιμασθούμε γιά τήν άλλη ζωή. Ό νους μας λοιπόν πρέπει νά είναι διαρκώς έκει καί σε ό,τι θά μάς βοηθήση νά πάμε έκει.
Με τήν φιλότιμη αντιμετώπιση, με τον ταπεινό καί φιλότιμο αγώνα καταλαβαίνει κανείς τό νόημα της πνευματικής ζωής. Ή πνευματική ζωή είναι λεβεντιά, γλέντι πνευματικό. Ξέρετε τί θά πή γλέντι!
Νά πιάσετε τό βαθύτερο νόημα του Μοναχισμού, τήν πνευματική αρχοντιά, τήν ευαισθησία τήν πατερική. Τό βαθύτερο νόημα της ζωής - όχι του Μοναχισμού άλλα της ζωής - έχουν υποχρέωση όλοι οί άνθρωποι νά τό συλλάβουν.
Άν τό έκαναν αυτό, δέν θά είχαν καθόλου μικροπρέπειες, γκρίνιες κ.λπ. Αφού υπάρχει θεία ανταπόδοση, νά κοιτάξουμε πώς θά βγάλουμε κανένα φράγκο γιά κει, καί όχι πώς θά έχουμε έδώ τήν άξιοπρέπειά μας και πώς θα απολαμβάνουμε ανθρώπινες τιμές.
Όταν ό άνθρωπος τοποθετή τον εαυτό του στην πραγματική ζωή, όλα τά χαίρεται. Χαίρεται πού ζή, χαίρεται πού θα πεθάνη. Όχι γιατί βαρέθηκε τήν ζωή του, άλλα χαίρεται πού θα πεθάνη και θά πάη κοντά στον Χριστό.
- Χαίρεται, Γέροντα, γιατί δέν αντιδρά σ' αυτό πού ό Θεός επιτρέπει;
- Χαίρεται, γιατί βλέπει ότι αύτη ή ζωή είναι πρόσκαιρη, ενώ ή άλλη αιώνια. Δέν βαρέθηκε τήν ζωή, άλλα σκέφτεται «τί θά κάνουμε, δέν θά φύγουμε;» και ετοιμάζεται γιά 'κεΐ, γιατί καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ό προορισμός του, το νόημα της ζωής.
Νά, οι κοινωνικοί λειτουργοί έχουν καλωσύνη, οί καημένες, τρέχουν, σκοτώνονται γιά τους άλλους. Σπουδάζουν ψυχολογία, άλλα μέ τον τρόπο πού πηγαίνουν νά βοηθήσουν, σε κάποιες περιπτώσεις σταματούν.
Πάει λ.χ. μία νά παρηγόρηση έναν πού έχει ένα πόδι και αυτός της λέει: «Έσύ μού λές "καλημέρα" μέ δυό πόδια, άλλα εγώ μέ ένα». Τί νά του απάντηση; Πώς νά τον βοηθήση μέ τήν ψυχολογία; Αν δέν βοηθηθή αυτός ό άνθρωπος νά συλλαβή το βαθύτερο νόημα τής ζωής, δέν μπορεί νά βοηθηθή μέ τίποτε.
Νά καταλάβη ότι γι' αυτήν τήν αναπηρία πού επέτρεψε ό Θεός, αν δέν γογγύζη, θά εχη νά λάβη στην άλλη ζωή αποταμιευμένο ουράνιο μισθό και νά χαίρεται.
Και αν ακόμη οί άλλοι περπατούσαν μέ τέσσερα πόδια, νά έλεγε: «Σέ ευχαριστώ, Θεέ μου, πού περπατώ μέ ένα πόδι». Αλλά όσες δέν έχουν τήν πνευματική αντιμετώπιση, πάνε νά παρηγορήσουν τους άρρωστους και δέν ξέρουν τί νά τους πουν.
Πάει ή κοινωνική λειτουργός νά παρηγόρηση λ.χ. μιά γυναίκα τριάντα πέντε χρονών μέ καρκίνο, πού έχει και τρία παιδάκια. Τί νά τής πή; Αν δέν βοηθηθή αυτή ή μητέρα νά συλλαβή τό βαθύτερο νόημα τής ζωής, απελπίζεται, γιατί σκέφτεται τί θά γίνουν τά παιδιά.
Τήν ίδια απελπισία πού έχει ή μητέρα έχει και ή κοινωνική λειτουργός, αν δεν έχη καταλάβει κάτι το ανώτερο, το βαθύτερα πνευματικό. Άν δεν ύπάρχη κατ' αρχάς βαθύτερη τοποθέτηση στον ίδιο τον εαυτό της, δέν μπορεί νά βοηθήση σωστά, για νά ερθη ή θεία παρηγοριά στον άλλον. Έτσι οι καημένες κουράζονται και σωματικά, αλλά και στενοχωρούνται, γιατί δέν μπορούν νά βοηθήσουν θετικά. Κουράζονται δηλαδή διπλά.

1. Ό Αββάς Αρσένιος ό Μέγας (354-447) καταγόταν από τήν Ρώμη. Ήταν μέγας κατά τήν σοφία καί τήν αρετή. Όνομαζόταν «πατήρ Βασιλέων», γιατί ό αυτοκράτορας Θεοδόσιος τοϋ ανέθεσε τήν μόρφωση των δύο παιδιών του. Τό 394 μετά από θεία πληροφορία αναχωρεί γιά τήν έρημο τής Αιγύπτου. Αν καί είχε ζήσει στά ανάκτορα, διακρίθηκε ως μοναχός γιά τήν μεγάλη αυστηρότητα καί τήν σκληραγωγία του.
2. Βλ. Ίω. 6,5 κ.έ.

Απόσπασμα από τις σελίδες  343 -347 του βιβλίου:

            ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                              ΛΟΓΟΙ  Β΄      
                ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
                  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
       «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
                ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ   
http://anavaseis.blogspot.com/2010/12/31.html