Οἱ ἁμαρτίες μετά τό Βάπτισμα

ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ
Ἀπό τό βιβλίο «Πορεία πρός τόν οὐρανό»
Ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζάντονσκ

Δέν εἶναι δυνατόν νά περιγράψει κανείς καί νά κλάψει ὅπως πρέπει τήν κατάσταση τοῦ χριστιανοῦ πού παραδόθηκε μετά τό ἅγιο Βάπτισμα σέ ἀνομίες: Στερεῖται ὅλες ἐκεῖνες τίς μακαριότητες πού καταξιώθηκε νά λάβει στό Βάπτισμά του ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, καί πέφτει σ’ ἀκόμα μεγαλύτερο ὄλεθρο ἀπό κεῖνον πού εἶχε γλυτώσει. Γιατί, ἄν καί γνώρισε τήν ἀλήθεια, ὡστόσο δέν θέλησε νά ζήσει σύμφωνα μ αὐτήν.

•     Γνώρισε τό Θεό, ἀλλά δέν θέλησε ν’ ἀνήκει σ’  Αὐτόν.
•     Γνώρισε τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν αἰώνια εὐτυχία, ἀλλά δέν θέλησε νά τόν βαδίσει.
•     Ἔμαθε καί ὑποσχέθηκε νά ὑπηρετεῖ τόν Κύριο, ἀλλά δέν τήρησε τήν ὑπόσχεσή του.
•     Λούστηκε, φωτίστηκε, δικαιώθηκε, ἀλλά ἔπειτα τά στερήθηκε ὅλα.
•     Ἔγινε παιδί τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στή συνέχεια ἔχασε αὐτή τήν ὑπερένδοξη καταγωγή.
•     Ἔγινε κληρονόμος τῆς αἰώνιας ζωῆς καί βασιλείας, ἀλλά κατέστρεψε αὐτή τήν κληρονομιά.

Γι’ αὐτόν, ἀκριβῶς, καί τούς ὁμοίους του εἶναι πού θρηνεῖ ὁ Ἀπόστολος: «Κρεῖττον γάρ ἦν αὐτοῖς μή ἐπεγνωκέναι τήν ὁδόν τῆς δικαιοσύνης ἤ ἐπιγνοῦσιν ἐπιστρέψαι ἐκ τῆς παραδοθείσης αὐτοῖς ἁγίας ἐντολῆς» (Β΄ Πέτρ. 2, 21).
      Βλέπεις, ἀδελφέ μου, τί καταστροφή εἶναι νά ἁμαρτήσει ὁ βαπτισμένος χριστιανός; Καί σκέψου πώς ἡ καταστροφή αὐτή δέν φαίνεται τώρα, γιατί δέν διακρίνεται μέ τά σωματικά μάτια, ἀλλά μέ τά πνευματικά. Θά γίνει ὅμως ἀντιληπτή τότε, ὅταν τά κρυφά ἔργα μας θά παρουσιαστοῦν μπροστά σ’ ὅλον τόν κόσμο, δηλαδή στή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.
       Τότε ὁ δυστυχής αὐτός χριστιανός θά δεῖ καί θά καταλάβει τή μεγάλη του συμφορά καί καταστροφή.
       Ἀλήθεια, πολλά δάκρυα καί θρῆνοι χρειάζονται γιά νά κλάψει κανείς τήν κατάσταση ἑνός τέτοιου ἀνθρώπου.
       Ὅπως αὐτός πού βγῆκε ἀπό τό λουτρό, ἀλλά ξανακυλίστηκε στή λάσπη, εἶναι πάλι λερωμένος, ἔτσι καί ὁ χριστιανός, ὁ λουσμένος στό λουτρό τοῦ Βαπτίσματος, μέ τίς ἁμαρτίες πάλι μολύνεται.
      Ὅποιος ἁμαρτάνει μετά τό ἅγιο Βάπτισμα, μοιάζει μέ κάποιον κουρελῆ πού, ἐνῶ τόν ἔντυσαν μέ ροῦχα πορφυρά, μεταξωτά, ὁλόλαμπρα, αὐτός πέταξε τή λαμπερή ἐκείνη στολή καί ξαναφόρεσε τά ἐλεεινά του κουρέλια. Ὁ χριστιανός, μετά τά κουρέλια τῆς ἁμαρτίας, ντύθηκε τή στολή τῆς δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ· ἀλλά πετώντας αὐτή τή λαμπερή στολή, φόρεσε πάλι τά ἁμαρτωλά του κουρέλια.
    Σάν ἐκεῖνον πού βγῆκε ἀπό τό σκοτάδι στό φῶς, ἀλλά ξαναγύρισε πάλι στό σκοτάδι, ἔτσι μοιάζει αὐτός πού βγῆκε ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας στό φῶς τοῦ Χριστοῦ, στό ἀληθινό φῶς, καί γυρίζει πάλι ἐκεῖ.
Σάν τόν ἐλευθερωμένο πού γυρίζει ἀπό τή σκλαβιά καί τήν αἰχμαλωσία στήν ἐλευθερία καί πάλι ἐπιστρέφει σ’ ἐκείνη τήν πικρή δουλεία, ἔτσι καί ὁ χριστιανός πού ἁμαρτάνει· ἐνῶ εἶχε ἐλευθερωθεῖ μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν πικρή δουλεία καί αἰχμαλωσία τοῦ διαβόλου, πάλι γυρίζει σ’ ἐκείνη τήν ὀλέθρια κατάσταση.
Σάν τόν ἄνθρωπο πού τόν ἁρπάζουν ἀπό βαθύ γκρεμό κι ἐκεῖνος πάλι ξαναπέφτει, ἔτσι ἀκριβῶς καί ὁ χριστιανός πού παρανομεῖ· ἐνῶ ἦταν ἀπομακρυσμένος ἀπό τό βάραθρο τῆς αἰώνιας καταστροφῆς, ἐντούτοις ρίχνει πάλι τόν ἑαυτό του ἑκούσια σ’ ἐκεῖνο τό βάραθρο.
Σ’ αὐτούς «συμβέβηκε τό τῆς ἀληθοῦς παροιμίας, κύων ἐπιστρέψας ἐπί τό ἴδιον ἐξέραμα, καί ὕς (χοῖρος) λουσαμένη εἰς κύλισμα βορβόρου» (Β΄ Πέτρ. 2, 22).
Στήν ὀλέθρια αὐτή κατάσταση ἀνήκουν:

•  Οἱ ἄσωτοι, οἱ μοιχοί καί ὅλοι ὅσοι μολύνουν τό σῶμα τους.
•  Οἱ κλέφτες, οἱ ἅρπαγες, οἱ ληστές καί ὅσοι μέ ὁποιονδήποτε τρόπο σφετερίζονται τά ξένα ἀγαθά.
• Οἱ κακοί καί ὅσοι ἐπιβουλεύονται τή ζωή τοῦ πλησίον τους.
• Οἱ ὕπουλοι, οἱ ὑποκριτές, οἱ πανοῦργοι καί ὅσοι συμπεριφέρονται δόλια στούς ἄλλους.
• Οἱ βλάσφημοι, οἱ φιλόνεικοι καί οἱ συκοφάντες.
•  Ὅσοι δικαστές κρίνουν ἀνάλογα μέ τήν ἀμοιβή καί τίς δωροδοκίες καί ὄχι σύμφωνα μέ τόν ὅρκο πού ἔδωσαν καί μέ τήν ἀλήθεια.
• Τά ἄσπλαχνα ἀφεντικά.
• Ὅσοι ἔμποροι πουλᾶνε τό χαλασμένο πράγμα γιά καλό, τό φτηνό γιά ἀκριβό, τό σάπιο γιά γερό ἤ παίρνουν ὑπέρογκα ποσά, περισσότερα ἀπό τήν κανονική ἀξία.
• Ὅσοι κάνουν μαγεῖες, ὅσοι καταφεύγουν σέ μάγους ἤ τούς φωνάζουν στά σπίτια τους.
• Ὅσοι γενικά καταπατοῦν τή συνείδησή τους καί χωρίς φόβο παραβαίνουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

                                                                         
***
Ἀγαπητοί χριστιανοί, λουσμένοι μέ τό λουτρό τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος! Ἄς ἀνακρίνουμε τόν ἑαυτό μας, μήπως ἀπομακρύνθηκε κανένας μας ἀπό τόν Χριστό κι ἔπεσε στήν ὀλέθρια κατάσταση πού περιγράψαμε. Ὅποιος ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό Θεῖο Νόμο, δουλεύει στό διάβολο καί ἀπομακρύνεται ἀπό τό Χριστό.
Ἀλλοίμονο στούς χριστιανούς πού ἁμαρτάνουν μετά τό Βάπτισμα! «Ἀνεκτότερόν ἔσται γῆ Σοδόμων καί Γομόρρας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως» (Ματθ. 10, 15), παρά σέ τέτοιους χριστιανούς!
Φτωχέ χριστιανέ, ξέχασε τόν ἑαυτό σου καί πρόσεχε νά μή γίνεις παντοτινός αἰχμάλωτος τοῦ διαβόλου καί τῆς καταστροφῆς. «Ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾶ καί τό πῦρ οὐ σβέννυται» (Μάρκ. 9, 48).
Θεέ μου, λυπήσου τό λογικό σου δημιούργημα, τό «κάτ’ εἰκόνα» Σου πλασμένο…
«Ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς»
Γιά ὅποιον ἁμάρτησε μετά τό Βάπτισμα, ἀπέμεινε μοναδική ἐλπίδα ἡ εἰλικρινής μετάνοια. Δόξα τῷ Θεῷ γι’ αὐτό! Δόξα τῷ Θεῷ, πού δέν χαθήκαμε ἐντελῶς ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί!
Μᾶς ἔμεινε ἀκόμα ἡ ἐλπίδα.
*    Δέν ἐξαντλήθηκαν ἀκόμα οἱ οἰκτιρμοί τοῦ Θεοῦ.
*    Ἀκόμα κηρύσσεται ἡ μετάνοια στούς ἁμαρτωλούς.
*    Ἀκόμα εὐαγγελίζεται στούς φτωχούς.
*    Ἀκόμα σκορπίζονται παντοῦ τά ἐλέη τοῦ οὐράνιου Βασιλιᾶ.
*    Δέν κλείστηκαν ἀκόμα οἱ πόρτες τῆς φιλανθρωπίας· ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ προσφέρεται σ΄ ὅλους.
*    Ἀκόμα κηρύσσονται τό Εὐαγγέλιο καί «ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου».
*    Ἀκόμα ἀναγγέλλεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
*    Ἀκόμα σώζονται οἱ μετανοημένοι χριστιανοί· εἰσέρχονται στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ τελῶνες καί μοιχοί καθαρισμένοι μέ τή μετάνοια.
*    Ἀκόμα ὁ φιλάνθρωπος Θεός καλεῖ καί περιμένει κοντά Του ὅλους τους ἀποστάτες, πού τούς ὑπόσχεται τό ἔλεος.
*    Ἀκόμα ὁ φιλοτεκνος Πατέρας δέχεται τά ἄσωτα παιδιά του, πού ἐπιστρέφουν ἀπό τή μακρινή χώρα· καί τίς πόρτες τοῦ σπιτιοῦ Του ἀνοίγει καί τήν ἐπίσημη στολή τούς φοράει καί δαχτυλίδι δίνει στό χέρι τους καί παπούτσια στά πόδια τους, ἐνῶ παρακινεῖ ὅλους τούς ἁγίους νά χαροῦν:
Χαρεῖτε ἄγγελοι κι ὅλοι οἱ ἐκλεκτοί μου! Οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἄνθρωποι, τά πλάσματά μου, πού πλάστηκαν «κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσίν» μου σώζονται, οἱ χαμένοι βρίσκονται, οἱ νεκροί ἀνασταίνονται καί ἄσωτοι ἐπιστρέφουν.
Δόξα στήν ἀγαθότητά Του! Δόξα στή φιλανθρωπία Του! Δόξα στή φιλευσπλαχνία Του! Δόξα στούς οἰκτιρμούς Του!
Φτωχοί ἁμαρτωλοί, γιατί καθυστεροῦμε κι ἐμεῖς στή μακρινή χώρα καί δέν γυρίζουμε στόν Πατέρα μας; Γιατί «λιμῷ ἀπολλύμεθα»; Γιατί προσπαθοῦμε νά χορτάσουμε μέ τίς παρανομίες – τά ξυλοκέρατα; Στό σπίτι τοῦ Πατέρα μας ὑπάρχουν ὅλα τά ἀγαθά. Ἐκεῖ καί οἱ δοῦλοι χορταίνουν!
Μέ λαχτάρα καί πόθο μᾶς περιμένει ὁ Πατέρας μας. Ἄν ἐπιστρέψουμε κοντά Του, θά μᾶς δεῖ ἀπό μακριά μέ ἀγάπη, θά μᾶς ἀντικρύσει μέ μάτια φιλεύσπλαχνα, καί γεμᾶτος χαρά, τρέχοντας, θά πέσει στόν τράχηλό μας, θά μᾶς ἀγκαλιάσει, χωρίς νά θυμηθεῖ τίς ἁμαρτίες μας. Τότε θ ἀρχίσουν γύρω μας νά χαίρονται καί νά εὐφραίνονται ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι καί οἱ ἐκλεκτοί Του.
Ἄς συνέλθουμε λοιπόν καί, «ἀναστάντες». Ἄς σπεύσουμε πρός τόν Πατέρα μας καί ἄς Τοῦ ποῦμε μέ ταπείνωση καί πόνο:
«Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου· καί οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου» (Λουκ. 15, 18-19).
Ἄς βιαστοῦμε, ἄς βιαστοῦμε, οἱ ἁμαρτωλοί, τώρα, πού δέν πέρασε ἀκόμα ὁ καιρός· τώρα, πού περιμένει ἀκόμα ὁ Πατέρας· τώρα, πού δέν κλείστηκαν ἀκόμα οἱ πόρτες…

***
Γιά ὅσες ἁμαρτίες ἔκανες μετά τό Βάπτισμά σου, ἄν ἔχεις εἰλικρινά μετανοήσει, μήν ἀπελπίζεσαι. Στηρίξου στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὅσο πολλές καί σοβαρές κι ἄν εἶναι, τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγαλύτερο: Ὅση εἶναι ἡ μεγαλοσύνη Του, τόσο εἶναι καί τό ἔλεός Του. Ἀλλά πρόσεχε στό ἑξῆς νά μήν ἁμαρτάνεις, καί βάδιζε σύμφωνα μέ τόν θεῖο νόμο.
Ἄν δέν πρόσεξες κάπου, σάν ἄνθρωπος, καί ἁμάρτησες, μήν ἀποθαρρύνεσαι. Ἀναγνώρισε ἀμέσως τήν πτώση σου, γονάτισε μέ ταπείνωση μπροστά στό σπλαχνικό βλέμμα τοῦ Θεοῦ, ζήτησε τά ἐλέη Του μέ τή φωνή τοῦ Τελώνη – «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῶ!» - καί τό ἁμάρτημά σου θά συγχωρηθεῖ.
Ἄς μετανοήσουμε τώρα, πού ἐνεργεῖ ἀκόμα ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, γιά νά μήν προκαλέσουμε ἐναντίον μας τό ἔργο τῆς θείας δικαιοσύνης, τήν αἰώνια καταδίκη.


Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά  Μονή.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com