Ευαγγελικό
ανάγνωσμα:
Ματθ.
στ΄14-21.
Lectura
Evangélica: Mateo 6:14-21
14
Porque
si perdonáis a los hombres sus ofensas y pecados, os perdonará
también a vosotros vuestro Padre celestial;
15
pero si no perdonáis a los hombres sus ofensas y pecados, tampoco
vuestro Padre os perdonará vuestras ofensas y pecados.
16
Cuando ayunéis, no seáis austeros, como los hipócritas; porque
ellos desfiguran sus rostros para mostrar a los hombres que ayunan;
de cierto os digo que ya tienen su recompensa.
17
Pero tú, cuando ayunes, unge tu cabeza y lava tu rostro,
18
para no mostrar a los hombres que ayunas, sino a tu Padre que está
en secreto; y tu Padre que ve en lo secreto te recompensará en
público.
19
No os hagáis tesoros en la tierra, donde la polilla y el orín
corroen, y donde ladrones minan y hurtan;
20
sino haceos tesoros en el cielo, donde ni la polilla ni el orín
corroen, y donde ladrones no minan ni hurtan.
21
Porque donde esté vuestro tesoro, allí estará también vuestro
corazón.
Domingo
de ayuno o de quesos y
lácteos
«...pero
si no perdonáis a los hombres sus ofensas y pecados, tampoco vuestro
Padre os perdonará vuestras ofensas y pecados. ᾽Εάν
μή ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα
αὐτών, οὐδέ ὁ πατήρ ὑμῶν ἀφήσει τά
παραπτώματα ὑμῶν»
(Μt. 6, 15)
{Por
el traductor: aquí las palabras clave son:
μνησικακία
(mnisikakía) y ανεξικακία
(anexikakía). Μνησικακία
(mnisikakía=rememorar
el mal, resentimiento, rencor, odio, aversión), viene del μνημη
(mnimi= memoria, recuerdo) y κακία
(kakía=maldad).
Aνεξικακία
(anexikakía=sin
maldad, sin rencor ni odio, tolerancia e indulgencia). San Juan el
Clímaco tiene un capítulo grande sobre la virtud de la ανεξικακία
(anexikakía), y el pazos de la μνησικακία
(mnisikakía) como se sana.}
α.
Al
último
escalón
para
nuestra
entrada
al
Gran
Cuaresma,
nuestra
Iglesia
viene
con
la
lectura
evangélica
que
es
parte
de
la
homilía
en
el
Monte
de
los
Olivos
del
Evangelio
de
Mateo;
para
acentuar
lo
que
ha
sostenido
en
los
anteriores
Domingos
introductivos
del
Triódion,
que:
no
es
posible
caminar
este
período
bendito,
que
desmοboca
a
la
Cruz
y
la
Resurrección
del
Señor,
es
decir,
no
podemos
tener
una
relación
real
con
nuestro
Señor,
si
no
expulsamos
de
encima
nuestro
las
“máscaras”
de
la
hipocresía
y
no
paramos
ante
Él
con nuestro auténtico rostro, persona, esto que crea la verdadera
μετάνοια
(metania,
, introspección,
conversión,
arrepentimiento y confesión);
es decir, sin las capas de μνησικακία
(mnisikakía) del
resentimiento, rencor, con verdadero ayuno que se hace para nosotros
mismos, con conciencia de que es el centro específico de nuestra
vida, nuestro verdadero tesoro, que no se encuentra en los marcos
asfixiantes de este mundo pasajero, sino a la Realeza increada de
Dios. Y esto significa que la Gran Cuaresma funciona como tipo o
modelo de toda nuestra vida, puesto que la lucha del cristiano es
cómo mantener íntegra
su verdadera persona o personalidad, aquello que salió de la santa
pila del bautizo de nuestra Iglesia como miembro de Cristo. El
Señor,
pues,
recalca:
Nadie
puede
estar
con
el
Dios
y
mantener
el
regalo
de
su
Jaris
(gracia,
energía
increada)
sin
antes
no
pide
perdón
interrumpidamente
a
su
prójimo:
“Si
no
perdonáis
los
pecados,
errores
y
fallos
de
los
demás,
tampoco
vuestro
Padre
perdonará
los vuestros”.
Στο
τελευταίο σκαλοπάτι για την είσοδό μας
στην Μεγάλη Σαρακοστή η Εκκλησία μας
έρχεται διά του ευαγγελικού αναγνώσματος
– τμήματος της επί του Όρους ομιλίας
του Κυρίου από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο
– να επιτείνει ό,τι ετόνισε στις
προηγούμενες εισαγωγικές Κυριακές του
Τριωδίου: ότι δεν είναι δυνατόν να
πορευτούμε την ευλογημένη αυτήν περίοδο,
που εκβάλλει στον Σταυρό και την Ανάσταση
του Κυρίου, ότι δεν μπορούμε να έχουμε
δηλαδή πραγματική σχέση με τον Θεό μας,
αν δεν πετάξουμε από πάνω μας τις «μάσκες»
της υποκρισίας και δεν σταθούμε έναντι
Αυτού με το αυθεντικό πρόσωπό μας, αυτό
που δημιουργεί η αληθινή μετάνοια: χωρίς
τις επακαλύψεις της μνησικακίας, με
αληθινή νηστεία που γίνεται για εμάς
τους ίδιους, με συναίσθηση ότι το κέντρο
βάρους της ζωής μας, ο αληθινός θησαυρός
μας, βρίσκεται όχι στα ασφυκτικά πλαίσια
του κόσμου τούτου του παρερχομένου,
αλλά στη Βασιλεία του Θεού. Κι αυτό
σημαίνει ότι η Μεγάλη Σαρακοστή λειτουργεί
ως τύπος όλης της ζωής μας, αφού ο
καθημερινός αγώνας του χριστιανού είναι
πώς να διατηρηθεί ακέραιο το αυθεντικό
του πρόσωπο, εκείνο που βγήκε από την
αγία κολυμβήθρα της Εκκλησίας μας ως
μέλος Χριστού. Ο Κύριος λοιπόν τονίζει:
κανείς δεν μπορεί να είναι με τον Θεό
και να διατηρεί το δώρο της χάρης Του,
χωρίς πρώτα
από όλα να δίνει αδιάκοπα τη συγγνώμη
του στον συνάνθρωπό του. Κατά τη διατύπωση
του Ίδιου: «᾽Εάν
μή ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα
αὐτῶν, οὐδέ ὁ πατήρ ὑμῶν ἀφήσει τά
παραπτώματα ὑμῶν».
β.
1. La verdad es que este aviso del
Señor
es
de
importancia
integra
y
decisiva,
ya
que
la μνησικακία
(mnisikakía, resentimiento, rencor, odio),
como
memoria
de
maldad
para
los
demás
y
la
debilidad nuestra de ofrecimiento continuo de perdón
sobre
posibles
transgresiones
de
ellos
hacia
nosotros,
constituye
casi
uno
de
los
problemas
básicos
y
permanentes
en nuestras relaciones con los demás.
Palabras ofensivas, malos comportamientos, actitudes indiferentes de
nuestro
entorno
inmediato
o más
amplio,
vienen
muchas
veces
a
provocar
y picar
nuestro
egoísmo,
quien
requiere
la
aceptación
y
el
elogio,
quizás
hasta la dominación sobre los demás,
anulando así casi la única y exclusiva condición de la presencia
de Dios en nuestras vidas que es: la agapi (amor desinteresado). Κι
είναι αλήθεια ότι η επισήμανση του
Κυρίου είναι καίριας και αποφασιστικής
σημασίας, δεδομένου ότι η μνησικακία,
ως μνήμη της κακίας των άλλων και αδυναμία
συνεπώς προσφοράς της συγγνώμης μας
για τα τυχόν παραπτώματά τους απέναντί
μας, αποτελεί ένα από τα βασικά και
μόνιμα σχεδόν προβλήματα στις σχέσεις
μας με αυτούς. Λόγοι προσβλητικοί, κακές
συμπεριφορές, στάσεις αδιαφορίας του
άμεσου ή ευρύτερου περίγυρού μας,
έρχονται πολλές φορές να προκαλέσουν
τον υπάρχοντα εγωισμό μας, ο οποίος
απαιτεί την αποδοχή και τον έπαινο, ίσως
μάλιστα και την κυριαρχία επί των άλλων,
ακυρώνοντας έτσι τη μοναδική και
αποκλειστική σχεδόν προϋπόθεση παρουσίας
του Θεού στη ζωή μας: την αγάπη.
De
otras
palabras,
la μνησικακία
(resentimiento, rencor, odio, aversión),
es
el
mayor
obstáculo
para
permanecer
en
Dios,
puesto
que
«ο
Θεός
αγάπη
εστί
el
Dios
es
agapi
(amor
desinteresado,
energía
increada)»,
mientras
que
revela
ampliamente
al
egoísmo
que
se
ha
entronado
como rey
en
nuestro
corazón,
por
lo
tanto
también
la
prevalencia del pecado sobre nosotros.
Με
άλλα λόγια η μνησικακία αποτελεί το
μεγαλύτερο φράγμα για να παραμένουμε
εν τω Θεώ, αφού «ο
Θεός αγάπη εστί»,
ενώ αποκαλύπτει περίτρανα τον εγωισμό
που έχει θρονιαστεί ως βασιλιάς στην
καρδιά μας, συνεπώς και την κατίσχυση
της αμαρτίας πάνω μας.
2.
Nuestro
Señor
está
claro:
si
de
nuestros
corazones,
es
decir,
de
nuestro
profundo
yo,
no
expulsamos
nuestros
resentimientos,
rencores,
odios
y
no
luchamos
para
ser
indulgentes tolerantes y
sin
resentimientos,
sin
rencores,
ni odios
con
agapi
en
nuestro
interior,
no veremos el rostro, persona de Dios ahora, ni en el siglo futuro.
Y desde este punto entendemos que esta lucha no es un impedimento
nuestro:
perdemos algo, pero nuestro enriquecimiento es que expulsamos lo que
compone el veneno de nuestra psique y la energía demoníaca y nos
quedamos la jaris
(gracia, energía increada)
de Dios
y
la aumentamos.
Ο
Κύριος λοιπόν είναι σαφής: αν δεν
αποτινάξουμε από την καρδιά μας, δηλαδή
από τον βαθύτερο εαυτό μας, την όποια
μνησικακία μας, αν δεν αγωνιζόμαστε να
είμαστε ανεξίκακοι με αγάπη μέσα μας,
πρόσωπο Θεού δεν πρόκειται να δούμε,
ούτε εν τω νυν ούτε εν τω μέλλοντι αιώνι.
Κι από την άποψη αυτή καταλαβαίνουμε
ότι ο αγώνας αυτός δεν είναι μία απομείωσή
μας: χάνουμε κάτι,
αλλά ο κατεξοχήν εμπλουτισμός μας:
διώχνουμε αυτό που συνιστά δηλητήριο
της ψυχής μας και ενέργεια δαιμονική
και κρατάμε και αυξάνουμε τη χάρη του
Θεού.
Esta
verdad
el
Señor
no
la
predicó
sólo
con
las
palabras
anteriores,
en
versión
positiva
y
negativa,
que
claro
está,
sólo
con
estas
basta,
para
la
importancia
que
tiene
estar
con la
ανεξικακία
(anexikakía=sin maldad, sin rencor ni odio, tolerancia e
indulgencia),
también
la
predicó
con
la
oración
principal,
el
conocido
“Padre
nuestro”:
“y
perdona
nuestros
pecados,
tal
como
nosotros
perdonamos
los
pecados
de
los
demás”.
El
perdón
de
Dios
hacia
nosotros
tiene
como
única
condición
el
perdón
nuestro hacia nuestros semejantes.
Es
decir,
el
Señor
“ató”
nuestra
sanación
y
salvación
con
la
buena
relación
nuestra
con
los
demás.
Esto
que
recalcó
el evangelio de domingo
pasado
sobre
el Juicio
final,
viene hoy a recalcarlo de distinta manera.
Την
αλήθεια αυτή ο Κύριος δεν την κήρυξε
μόνον με τα παραπάνω λόγια, με θετική
και αρνητική διατύπωση, που και μόνον
αυτά ήταν βεβαίως υπεραρκετά για τη
συνειδητοποίηση της φοβερής σημασίας
της ανεξικακίας, αλλά και με τα λόγια
της προσευχής που μας έμαθε να λέμε,
στην Κυριακή λεγόμενη προσευχή, στο
γνωστό «Πάτερ ημών»: «και
άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και
ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών»:
συγχώρησε τις αμαρτίες μας, όπως και
εμείς συγχωρούμε τις αμαρτίες των άλλων.
Η συγγνώμη του Θεού προς εμάς έχει ως
μοναδική προϋπόθεση τη συγγνώμη τη δική
μας προς τους συνανθρώπους μας. Ο Κύριος
δηλαδή «έδεσε» τη σωτηρία μας με την
καλή σχέση μας προς τους άλλους. Αυτό
που τόνισε το ευαγγέλιο της κρίσεως της
προηγουμένης Κυριακής, έρχεται σήμερα
να τονιστεί και με έναν άλλον τρόπο.
3.
Pero
allí
donde
el
Señor
ha
dado
la
“lección”
más
llamativa
sobre
la
ανεξικακία
indulgencia,
tolerancia
y
sin
maldad
fue
con
Su
propia
vida,
sobre todo
cuando
se
encontraba encima de la Cruz. Su Cruz, que contiene la perfección
(san Marcos el asceta), era la apocálipsis=revelación de Su
infinita agapi (amor, energía increada) y Su ανεξικακία
indulgencia,
tolerancia
y sin maldad, sobre todo frente de una humanidad la cual se había
desviado tanto, de manera que quiso matar al mismo Creador y
Benefactor de ella. “Padre,
perdónales
porque
no
saben
lo
que
hacen”,
son
las
palabra
de
Su
oración
a favor de los que le crucificaban.
Εκεί
όμως που ο Κύριος έδωσε το συγκλονιστικότερο
«μάθημα» της ανεξικακίας ήταν με την
ίδια τη ζωή Του, όταν βρισκόταν μάλιστα
πάνω στον Σταυρό. Ο Σταυρός Του, που
περικλείει όλη την τελειότητα (όσιος
Μάρκος ο ασκητής), ήταν
η αποκάλυψη της άπειρης αγάπης Του και
της ανεξικακίας Του, απέναντι μάλιστα
σε μία ανθρωπότητα, η οποία τόσο είχε
εκτροχιαστεί, ώστε θέλησε να σκοτώσει
τον ίδιο τον Δημιουργό και Ευεργέτη
της. «Πάτερ,
άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»
είναι τα λόγια προσευχής Του υπέρ των
σταυρωτών Του.
Y
este
ejemplo
del
perdón,
sin
maldad,
sin
rencor
y
con
tolerancia
e
indulgencia
continuaron,
con
la
ayuda
por
supuesto
de
la
jaris(
gracia,
energía
increada)
del
Mismo,
también
los
Apóstoles,
los
Mártires
y el resto de los Santos de la Iglesia. San Esteban por ejemplo: ¿qué
otra cosa hace el momento que lo están apedreando salvajemente los
Judíos? Repite los mismos logos del Señor con distintas palabras:
“Señor, no los tenga en cuenta este pecado”. Lo mismo también
san Dionisio de Egina, por nombrar algún santo más contemporáneo:
“esconde y cubre a los perseguidores del asesino de su hermano y
luego le facilitó la fuga”.
Και
το παράδειγμα αυτό συγγνώμης και
ανεξικακίας συνέχισαν, με τη βοήθεια
και τη χάρη βεβαίως του Ίδιου, και οι
απόστολοι και οι μάρτυρες και οι λοιποί
άγιοι της Εκκλησίας. Ο άγιος Στέφανος
για παράδειγμα: τι άλλο κάνει όταν την
ώρα που λιθοβολείται από τους εξαγριωμένους
Ιουδαίους επαναλαμβάνει, απλώς
παραλλαγμένα, τα ίδια λόγια του Κυρίου;
«Κύριε,
μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην»;
Το ίδιο και ο νεώτερος άγιος, για να
μνημονεύσουμε και έναν ακόμη, Διονύσιος
Αιγίνης: κρύβει και καλύπτει από το
απόσπασμα που τον κυνηγά, τον φονιά του
αδελφού του και στη συνέχεια τον
φυγαδεύει.
Así
que
la
condición
para
que
uno
sea
Cristiano,
es
la
vivencia
del
perdón,
sin maldad, ni rencor ni resentimiento. Uno
no
se
puede
llamar
cristiano,
sin
perdonar
a
todos,
aunque estos sean sus enemigos. Además esto es el signo que
distingue al mártir o testigo cristiano de cualquier otro tipo de
mártir o testigo: el cristiano debe estar muriendo orando por sus
perseguidores y enemigos, certificando de esta manera la autenticidad
de su fe en Cristo Dios. Έτσι
όρος, προϋπόθεση για να είναι κανείς
Χριστιανός, είναι η βίωση της ανεξικακίας
και της συγγνώμης. Δεν μπορεί κανείς να
λέγεται Χριστιανός, χωρίς να συγχωρεί
τους πάντες, έστω κι αν αυτοί είναι
εχθροί του. Κι αυτό άλλωστε, ως γνωστόν,
είναι το διακριτικό που ξεχωρίζει τον
χριστιανό μάρτυρα από οποιοδήποτε άλλο
είδος μάρτυρα: ο χριστιανός πεθαίνει
προσευχόμενος υπέρ των διωκτών του,
επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό τη
γνησιότητα της πίστης του στον Χριστό.
4.
Está
claro
que
la
adquisición
de
la
ανεξικακία
(anexikakía=sin
maldad, sin rencor ni odio, tolerancia e indulgencia)
no
es algo fácil. Requiere
lucha
continua
y
ardua.
Se
necesita
“sangrar”
uno
interiormente.
Es
muy
característico
el
ejemplo
de
aquel
asceta
en
el libro
“Yerontikón”
que escupía sangre cuando se le acercó un otro hermano. Y
en
la
pregunta
del
hermano
¿qué
te
ocurrió?
Contestó:
Hace
un
rato
un
hermano
me
ha
amargado
y
rogué
a Dios que sacara la amargura de mi interior. Y mira, el Dios me ha
escuchado y mi amargura la hizo sangre y la he sacado.
Βεβαίως
η απόκτηση της ανεξικακίας δεν είναι
κάτι εύκολο. Απαιτεί αγώνα διαρκή και
επίπονο. Χρειάζεται να «ματώσει» κανείς
εσωτερικά, για να μπορέσει να σταθεί με
καθαρή καρδιά απέναντι στον συνάνθρωπό
του. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το
παράδειγμα του ασκητή εκείνου στο
Γεροντικό, που έφτυνε αίμα τη στιγμή
που τον πλησίασε ένας άλλος αδελφός.
Και στην ερώτηση του αδελφού τι συνέβη,
εκείνος απάντησε: Πριν από λίγο ένας
αδελφός με πίκρανε. Και παρακάλεσα τον
Θεό να μου βγάλει την πίκρα από μέσα
μου. Και να, ο Θεός με άκουσε και έκανε
αίμα την πίκρα μου και την έβγαλα.
El
creyente
sobre
todo
deberá
pasar por algunas etapas que nos han indicado y definido los ascetas
Maestros y Padres de la Iglesia. Por ejemplo, san Juan el Sinaíta,
el llamado después el Clímaco o de la Escalera, nos habla sobre
tres pasos sobre la ανεξικακία
(anexikakía=sin
maldad, sin rencor ni odio, tolerancia e indulgencia). Escribe
que
el
primer
paso
es aceptar los ataques y desprecios, aunque que sea con tristeza,
angustia y amargura de la psique. Al segundo paso llegan aquellos que
habiendo pasado ya del primero, no se entristecen ni angustian por
los ataques y reveses que ocurren, pero por supuesto tampoco se
alegran. El tercer paso es el estadio de los perfectos, es de
aquellos que no sólo no se afligen ni se amargan, sino que
consideran como elogios las deshonras. Se
trata
del
estado
de
perfeccionamiento
que
por
el
hombre
actual
autonomizado
y
racionalizado
se
considera como locura.
Θα
πρέπει μάλιστα να διέλθει ο πιστός από
ορισμένα στάδια, που μας τα έχουν
υποδείξει και καθορίσει οι ασκητικοί
Διδάσκαλοι και Πατέρες της Εκκλησίας.
Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, για παράδειγμα,
ο επονομαζόμενος της Κλίμακος, μας
μιλάει για τρεις βαθμίδες στην ανεξικακία.
Πρώτη βαθμίδα, γράφει, είναι να αποδέχεται
κανείς τις προσβολές και τις ατιμίες,
έστω με οδύνη και πικρία ψυχής. Στη
δεύτερη βαθμίδα φθάνουν αυτοί που
έχοντας πια περάσει από την πρώτη, δεν
θλίβονται
για τις προσβολές και τις αναποδιές που
τους συμβαίνουν, αλλά και δεν χαίρονται
βεβαίως. Και η τρίτη βαθμίδα, το στάδιο
των τελείων, είναι γι’ αυτούς που όχι
μόνον δεν πονούν και δεν πικραίνονται,
αλλά θεωρούν ως επαίνους τις ατιμίες.
Πρόκειται για στάδιο τελείωσης που
χαρακτηρίζεται από το σύγχρονο
λογικοκρατούμενο και αυτονομημένο
άνθρωπο ως τρέλα.
5.
El
mismo
santo
en
otros
puntos
de
sus
logos
procede
en
consejos
concretos
que
pueden
ayudar
a
uno
superar
el
resentimiento
o
rencor.
Algunos
ejemplos.
Ο
ίδιος μάλιστα άγιος προβαίνει και σε
άλλα σημεία των λόγων του και σε
συγκεκριμένες συμβουλές, που μπορούν
να βοηθήσουν κάποιον να ξεπεράσει τη
μνησικακία. Μερικά παραδείγματα.
-
Si
sientes
amargura
y
odio
por
algún
hermano
y
no
tienes
la
fuerza
de
amarlo
con
tu
corazón,
por
lo
menos
arrepiéntete
ante
él
y
acércate
con
palabras,
con la boca. Quizá
así
te
dé
vergüenza
por
tus
palabras
y
así
lo
amarás
realmente.
-Αν
αισθάνεσαι πικρία και μίσος απέναντι
σε κάποιον αδελφό και δεν έχεις τη δύναμη
να τον αγαπήσεις με την καρδιά σου,
τουλάχιστον να μετανοείς απέναντί του
και να τον πλησιάζεις με τα λόγια, με το
στόμα. Ίσως έτσι ντραπείς τα λόγια σου
και τον αγαπήσεις πραγματικά.
-
Si
has
escuchado
que
un
hermano
te
ha
acusado,
tú
no
te
dejes
caer
al
pazos
del
resentimiento
o
rencor,
sino
superarlo
diciendo
para
él
palabras elogiosas.
Αν
ακούσεις ότι κάποιος αδελφός σε
κατηγόρησε, μην αφεθείς εσύ στο πάθος
της μνησικακίας, αλλά ξεπέρασέ το
λέγοντας γι’ αυτόν επαινετικά λόγια.
-
Si
ves
y
escuchas
algo
que
te
mueve
el
pazos
del
juicio
o
crítica
maligna
(que
es
fruto
del
rencor
o
resentimiento),
no
digas
que
por
agapi
juzgas
y
criticas
malamente,
porque
la
agapi
conduce
en
la
oración
secreta
por
aquel
que
se
ha
equivocado
y
no
en
acusación.
Este modo de reacción –oración por aquellos que nos acusan-
resulta según otro gran maestro ascético san Marcos el Asceta: “en
un golpe y una herida para los demonios”.
Αν
δεις ή ακούσεις κάτι που σου κινεί το
πάθος της κατακρίσεως (καρπού της
μνησικακίας), μη λες ότι από αγάπη
κατακρίνεις, διότι η αγάπη οδηγεί σε
κρυφή προσευχή υπέρ αυτού που έσφαλε,
και όχι σε κατηγόρια. Αυτός ο τρόπος
αντιδράσεως μάλιστα – προσευχή υπέρ
αυτών που μας φταίνε – αποτελεί κατά
τον άλλον μεγάλο ασκητικό διδάσκαλο
όσιο Μάρκο τον ασκητή, «κτύπημα και
πληγή των δαιμόνων».
c.
La ανεξικακία
(anexikakía=sin
maldad, sin rencor ni odio, tolerancia e indulgencia), sobre
todo
ante
el
Cuaresma
que
nos
empuja
con
todas
sus
expresiones
en
la
revelación
de
nuestro
auténtico
yo,
a
pesar,
tal
como
dijimos,
de
las
dificultades
de
adquisición
y
vivencia
de
esta
virtud,
que
es
lo
más
indispensable
para
el
camino
nuestro
como
cristianos.
No nos salvaremos de los posibles ayunos o de caridades o de nuestras
oraciones, si todas estas cosas no resultan a la ανεξικακία
(anexikakía=sin
maldad, sin rencor ni odio, tolerancia e indulgencia), o no la tienen
como condición. Porque,
repito
que
esta
virtud
es
expresión
de
la
agapi
(amor
desinteresado)
y
será
el
criterio
definitivo
de
nuestra
vida.
Amín.
γ.
Η ανεξικακία, ενόψει μάλιστα της
Σαρακοστής που μας ωθεί με όλες τις
εκφράσεις της στην αποκάλυψη του γνήσιου
εαυτού μας, όπως είπαμε, παρ’ όλες τις
δυσκολίες αποκτήσεως και βιώσεώς της,
είναι ό,τι πιο απαραίτητο για την πορεία
μας ως χριστιανών. Δεν θα σωθούμε από
τις τυχόν νηστείες ή τις ελεημοσύνες ή
τις προσευχές μας, αν όλα αυτά δεν
βρίσκουν την κατάληξή τους στην ανεξικακία
ή και δεν την έχουν ως προϋπόθεσή τους.
Διότι, και πάλι θα το πούμε, η αρετή αυτή
είναι έκφραση της αγάπης και η αγάπη
είναι και θα είναι το απόλυτο κριτήριο
της ζωής μας.
Fuente: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ
Sacerdote Georgios Dombarakis
Traducido por: χΧ
jJ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου