Ὅταν ρωτήθηκε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπό κάποιον νέο Ἰσραηλίτη "Τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;", Ἐκεῖνος ἀπάντησε: "Τήρησον τάς ἐντολάς." (Ματθ. ιθ΄: 16 - 17).
Κί ὅσοι ἀπ᾿ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀσχολήθηκαν μ᾿ αὐτό τό σπουδαιότατο θέμα, συνόψισαν τίς προϋποθέσεις τῆς σωτηρίας ὡς ἑξῆς, ἀναφερόμενοι στήν πλευρά τῆς ἀνθρώπινης προαίρεσης καί προσπάθειας. Γιατί στήν ἄλλη πλευρά εἶναι ὁ Θεός μέ τό ἄπειρο Ἔλεός Του. Τό ἄπειρο Ἔλεος Του, πού δέ δεσμεύεται ἀπό τίποτα κι ἀπό κανέναν. Ἡ ὕστατη, ὑπέρτατη καί ἁγιωτάτη Ἐλπίς...
α) Νά εἶναι βαπτισμένος στό Ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος, νά ἔχει δηλαδή γεννηθεῖ "ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος" (Ἰω. γ΄: 5).
β΄) Νά ἔχει σωστή Πίστη (Ὀρθοδοξία).
γ΄) Νά τηρεῖ τίς Ἐντολές τοῦ Κυρίου.
δ΄) Νά ἔχει ἔργα Πίστεως.
ε΄) Νά βρίσκεται σέ διαρκῆ μετάνοια καί νά πιστεύει ὅτι μόνο τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά τόν σώσει, κι ὄχι ἡ δῆθεν ἀρετή του.
στ΄) Νά ἐκκλησίαζεται καί νά μετέχει συχνά τῶν ζωοπαρόχων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων (Ἱερά Ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία).
ζ΄) Νά προσεύχεται ἐγκάρδια κι ἁπλά, μέ ταπεινό φρόνημα καί ζωντανή ἀγάπη στό Θεό του.
η΄) Νά φροντίζει νά εἶναι συμφιλιωμένος κι ἀγαπημένος πάντοτε μέ ὅλους (φίλους καί ἐχθρούς), γιατί ὅποιος δέ συγχωρήσει, δέ θά συγχωρηθεῖ.
θ΄) Νά εἶναι ἐλεύθερος ψυχικά καί ἀπό ἀνθρώπους καί ἀπό πράγματα.
Τότε, ὅπως γράφει κι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, "Οὕτω γάρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τήν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Β΄ Πέτρ. Α΄ 11).
Τότε, "θά παιανίσουν οἱ Ἀγγελικοί χοροί παιᾶνες θριάμβου", ὅταν θά εἰσέρχεται στούς Οὐρανούς τῶν Οὐρανῶν πρός συνάντηση τοῦ Θεοῦ καί Δημιουργοῦ του.
Ὅπως "μόνο μιά ὡραία ἡμέρα ἔχει ὡραῖο ἡλιοβασίλεμα", μιά ὡραία ζωή ἔχει κι ἕνα εὐτυχισμένο, εἰρηνικό τέλος, πού δέν εἶναι παρά μόνο ἡ ἀρχή. Ἡ ἀρχή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς κοντά στόν Οὐράνιο Πατέρα.
Χαρακτηριστικό εἶναι αὐτό πού διηγήθηκε ἕνας σεβαστός στήν ἡλικία γιατρός σχετικά μέ τόν τρόπο πού ἀναχώρησε ἡ εὐσεβής γυναίκα του γιά τήν αἰωνιότητα. Εἶπε:
" Ἐνῶ εἶχε ταλαιπωρηθεῖ πολύ ἀπό τήν ἀσθένειά της καί φαινόταν τελείως ἐξαντλημένη, ὅταν ἔφθασε στίς τελευταῖες της στιγμές, ἀνασηκώθηκε παρ᾿ ἐλπίδα στούς δυό ἀγκῶνες της, κοίταξε σάν θαμπωμένη πρός τά πάνω κι ἀναφώνησε:
"-- Ἄν εἶναι ἔτσι, δόξα Σοι ὁ Θεός, δόξα Σοι ὁ Θεός!..."
Αὐτό πού εἶδε, τήν ἔκανε νά ξεχιλίσει ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τό Θεό. Κοιμήθηκε μέ τή δοξολογία Του στό στόμα της!
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης δίνει κάποιες συμβουλές στόν κάθε Χριστιανό, γιά νά τίς ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του κατά τή μεγάλη ὥρα τῆς ἀναχώρησής του.
Πρῶτον, νά προσέχει, ὥστε ἡ Πίστη του νά παραμείνει ἀκλόνητη, γιατί ὁ Χριστός μας εἶπε: "ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνει ζήσεται" (Ἰω. ια΄: 26).Δεύτερον, νά πιστεύει ἀκράδαντα στήν ἀγάπη καί στό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, χωρίς ν᾿ ἀπλπίζεται γιά τήν ἁμαρτωλότητά του.
Καί τρίτον, ν᾿ ἀποκρούει μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του σκέψεις αὐταρεσκείας. Δηλαδή τό νά δικαιώνει μόνος του τόν ἑαυτό του καί νά νομίζει πώς "μέ τό σπαθί του" θά μπεῖ στόν Παράδεισο. Οὐδείς ἀναμάρτητος! Ἡ ψυχή πρέπει νά εἶναι συντετριμμένη καί τεταπεινωμένη καί νά ἐκζητεῖ συνεχῶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα καί ὁράματα ἐξαίσια ν᾿ ἀξιωθεῖ νά δεῖ παρά Θεοῦ, ποτέ νά μήν παύει νά αἰσθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά της!
Ἐννοεῖται
πώς καί οἱ οἰκεῖοι, ἀδελφοί καί φίλοι, πρέπει μέ τήν προσευχή τους νά
βοηθοῦν τόν "ἀναχωροῦντα" καί νά διευκολύνουν τήν προσέλευση τοῦ ἱερέως,
ὥστε νά ἐνισχύεται μέ τά Μυστήρια τῆς Ἱ. Ἐξομολόγησης, τῆς Θείας
Κοινωνίας καί τοῦ Ἁγίου Εὐχελαίου. Ἄν δέν κάνουν αὐτό τό ἱερό καθῆκον
τους, θά ἔχουν μεγάλη εὐθύνη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ!
Σημειωτέον ὅτι στήν Ἐκκλησιαστική μας Ἰστορία καί Παράδοση ἀναφέρονται πολλά θαυμαστά περιστατικά, πού συμβαίνουν τήν ὧρα πού κάποιοι ἐνάρετοι ἄνθρωποι ἀναχωροῦν γιά τό Θεό. Ἄλλοτε ἐμφανίζεται χαροποιό ὑπερκόσμιο φῶς ἀπ᾿ τούς Ἁγίους Ἀγγέλους, πού ἔρχονται νά παραλάβουν τή θεοφιλῆ ψυχή, ἄλλοτε γεμίζει ὁ τόπος ἀπό Οὐράνιες εὐωδίες, κι ἄλλοτε ἀκούγονται Θεῖες μελωδίες Ἀγγελικές.
Ὦ πόσο ὄμορφα, πόσο εὐλογημένα εἶναι τά Χριστιανικά τέλη! Εἴθε νά μᾶς χαριστοῦν ἀπό τόν Ἐλεήμονα Θεό!
β΄) Νά ἔχει σωστή Πίστη (Ὀρθοδοξία).
γ΄) Νά τηρεῖ τίς Ἐντολές τοῦ Κυρίου.
δ΄) Νά ἔχει ἔργα Πίστεως.
ε΄) Νά βρίσκεται σέ διαρκῆ μετάνοια καί νά πιστεύει ὅτι μόνο τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά τόν σώσει, κι ὄχι ἡ δῆθεν ἀρετή του.
στ΄) Νά ἐκκλησίαζεται καί νά μετέχει συχνά τῶν ζωοπαρόχων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων (Ἱερά Ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία).
ζ΄) Νά προσεύχεται ἐγκάρδια κι ἁπλά, μέ ταπεινό φρόνημα καί ζωντανή ἀγάπη στό Θεό του.
η΄) Νά φροντίζει νά εἶναι συμφιλιωμένος κι ἀγαπημένος πάντοτε μέ ὅλους (φίλους καί ἐχθρούς), γιατί ὅποιος δέ συγχωρήσει, δέ θά συγχωρηθεῖ.
θ΄) Νά εἶναι ἐλεύθερος ψυχικά καί ἀπό ἀνθρώπους καί ἀπό πράγματα.
Τότε, ὅπως γράφει κι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, "Οὕτω γάρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τήν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Β΄ Πέτρ. Α΄ 11).
Τότε, "θά παιανίσουν οἱ Ἀγγελικοί χοροί παιᾶνες θριάμβου", ὅταν θά εἰσέρχεται στούς Οὐρανούς τῶν Οὐρανῶν πρός συνάντηση τοῦ Θεοῦ καί Δημιουργοῦ του.
Ὅπως "μόνο μιά ὡραία ἡμέρα ἔχει ὡραῖο ἡλιοβασίλεμα", μιά ὡραία ζωή ἔχει κι ἕνα εὐτυχισμένο, εἰρηνικό τέλος, πού δέν εἶναι παρά μόνο ἡ ἀρχή. Ἡ ἀρχή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς κοντά στόν Οὐράνιο Πατέρα.
Χαρακτηριστικό εἶναι αὐτό πού διηγήθηκε ἕνας σεβαστός στήν ἡλικία γιατρός σχετικά μέ τόν τρόπο πού ἀναχώρησε ἡ εὐσεβής γυναίκα του γιά τήν αἰωνιότητα. Εἶπε:
" Ἐνῶ εἶχε ταλαιπωρηθεῖ πολύ ἀπό τήν ἀσθένειά της καί φαινόταν τελείως ἐξαντλημένη, ὅταν ἔφθασε στίς τελευταῖες της στιγμές, ἀνασηκώθηκε παρ᾿ ἐλπίδα στούς δυό ἀγκῶνες της, κοίταξε σάν θαμπωμένη πρός τά πάνω κι ἀναφώνησε:
"-- Ἄν εἶναι ἔτσι, δόξα Σοι ὁ Θεός, δόξα Σοι ὁ Θεός!..."
Αὐτό πού εἶδε, τήν ἔκανε νά ξεχιλίσει ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τό Θεό. Κοιμήθηκε μέ τή δοξολογία Του στό στόμα της!
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης δίνει κάποιες συμβουλές στόν κάθε Χριστιανό, γιά νά τίς ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του κατά τή μεγάλη ὥρα τῆς ἀναχώρησής του.
Πρῶτον, νά προσέχει, ὥστε ἡ Πίστη του νά παραμείνει ἀκλόνητη, γιατί ὁ Χριστός μας εἶπε: "ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνει ζήσεται" (Ἰω. ια΄: 26).Δεύτερον, νά πιστεύει ἀκράδαντα στήν ἀγάπη καί στό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, χωρίς ν᾿ ἀπλπίζεται γιά τήν ἁμαρτωλότητά του.
Καί τρίτον, ν᾿ ἀποκρούει μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του σκέψεις αὐταρεσκείας. Δηλαδή τό νά δικαιώνει μόνος του τόν ἑαυτό του καί νά νομίζει πώς "μέ τό σπαθί του" θά μπεῖ στόν Παράδεισο. Οὐδείς ἀναμάρτητος! Ἡ ψυχή πρέπει νά εἶναι συντετριμμένη καί τεταπεινωμένη καί νά ἐκζητεῖ συνεχῶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα καί ὁράματα ἐξαίσια ν᾿ ἀξιωθεῖ νά δεῖ παρά Θεοῦ, ποτέ νά μήν παύει νά αἰσθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά της!
Σημειωτέον ὅτι στήν Ἐκκλησιαστική μας Ἰστορία καί Παράδοση ἀναφέρονται πολλά θαυμαστά περιστατικά, πού συμβαίνουν τήν ὧρα πού κάποιοι ἐνάρετοι ἄνθρωποι ἀναχωροῦν γιά τό Θεό. Ἄλλοτε ἐμφανίζεται χαροποιό ὑπερκόσμιο φῶς ἀπ᾿ τούς Ἁγίους Ἀγγέλους, πού ἔρχονται νά παραλάβουν τή θεοφιλῆ ψυχή, ἄλλοτε γεμίζει ὁ τόπος ἀπό Οὐράνιες εὐωδίες, κι ἄλλοτε ἀκούγονται Θεῖες μελωδίες Ἀγγελικές.
Τέλος καί τό Θεῷ δόξα!
Ἔκδοσις: " Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου