Ὁ ἀσυμβίβαστος νεομάρτυς Ἅγ. Φιλούμενος

Θέματα της ανάρτησης: Ορθοδοξία, ομολογιακό θάρρος, ταπείνωση, πίστη στην Ορθοδοξία, Αγιοπατερική Παράδοση, Νεομάρτυρες, το θάρρος της πίστης, ομολογία της πίστης

Με αφορμή τη μνήμη του νεομάρτυρα Αγίου Φιλούμενου από την Κύπρο, που γιορτάζουμε στις 29 Νοεμβρίου, αξίζει να ψηλαφίσουμε τη ζωή του Αγίου και να δούμε ποιο είναι εκείνο το στοιχείο του προσώπου που πρέπει να αποτελεί ορόσημο στη ζωή μας.

Το ομολογιακό θάρρος! Και η ταπείνωση! Αποκαλύπτει ο αρθρογράφος και θεολόγος Βασίλης Χαραλάμπους, σύμφωνα με τη μαρτυρία ενός ιερομονάχου συλλειτουργού του, που τον έζησε από κοντά εκεί μακριά στους Αγίους τόπους στο Φρέαρ του Ιακώβ όπου εστάλη να διακονεί και να φυλάει ως άλλες "Θερμοπύλες" την πίστη στην Ορθοδοξία και στην Αγιοπατερική Παράδοση.

Ζούσε και διακονούσε μέσα σε ένα περιβάλλον "εχθρικό" αντιχριστιανικό, ανάμεσα σε Εβραίους και Μουσουλμάνους.

Όμως τίποτα δεν τον εμπόδιζε να ομολογεί με θάρρος την πίστη του στο Χριστό.

Βλέπετε συνυπάρχει με την πίστη το ανδρείο φρόνημα!

Παρά τις συστάσεις που είχε να φυλάγεται, εντούτοις δε θέλησε να συμβιβαστεί.

Είχε το θάρρος της πίστης και την πεποίθηση του στο Κύριο ημών Ιησού Χριστό και με αυτά πορευόταν και αυτά ομολογούσε.

Βέβαια η ειρηνική συνύπαρξη και η αγάπη με τους άλλους λαούς είναι νόμος απαράβατος για τον ορθόδοξο χριστιανό.

Πολύ περισσότερο για το ταπεινό του χαρακτήρος που μαρτυρείται ότι συνόδευε τον Άγιο.

Η θρησκευτική συνύπαρξη όμως ασυμβίβαστη. Να αγαπούμε τον συνάνθρωπο "ναι "αλλά να ασπαζόμαστε "τα πιστεύω" του "όχι" Γιατί άλλωστε πώς θα τον βοηθήσουμε να αναζητήσει το δρόμο της σωτηρίας που είναι ο Χριστός;

Εκτός και αν θέλουμε να ικανοποιήσουμε την ανθρωπαρέσκεια μας "να τα έχουμε με όλους καλά" οπότε η αγάπη μας είναι όπως καταλαβαίνει ο καθένας κοσμική και πέρα για πέρα ιδιοτελής.

Είναι επίκαιρο το μήνυμα που εκπέμπει το μαρτύριο του Αγίου.

Σφαγιάστηκε για την πίστη του.

Δεν έκανε συμβιβασμούςστην ομολογία της πίστης.

Εφάρμοσε στο ακέραιο το γραφικό "Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;" (Β΄Κορ. 6,14-15), όπως χιλιάδες μάρτυρες ανά τους αιώνες.

Ας τα δουν αυτά οι οικουμενιστές, οι "Βησσαρίωνες" που εναγκαλίζονται με τους παπικούς και όσοι κόπτονται για την ένωση των εκκλησιών.

Όσοι υποστηρίζουν τις ισλαμικές σπουδές, μοιράζουν κοράνια και όσα άλλα αντιορθόδοξα.

Το αίμα των αγίων μαρτύρων της πίστης μας βοά και όσο κωφεύουμε μην έλθει το "ανάγκασον" του Ευαγγελίου και μας βρει η θεία νέμεση.

Και τότε ποιος θα μπορέσει να διαφύγει της οργής του Κυρίου!!!

ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΚΑΛΛΟΣ  ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ

Του θεολόγου, Β. Χαραλάμπους

Συνομιλώντας πριν πολλά χρόνια με κάποιον, που ως Αγιοταφίτης ιερομόναχος είχε συλλειτουργήσει με τον Άγιο Φιλούμενο του Φρέατος του Ιακώβ, ζήτησα να μάθω κάτι για τον Άγιο.  Αυτή η συνομιλία είχε γίνει πολύ πριν την αγιοκατάταξή του. Για  τον Άγιο Φιλούμενο γνώριζα μόνο  αυτά, που είχαν γραφεί στον Τύπο το έτος 1979 για το μαρτύριό του.

Ζητώντας λοιπόν  να μάθω περισσότερα για τον Άγιο Φιλούμενο, ο συνομιλητής μου, απάντησε με απλότητα,  «Ήταν πολύ ταπεινός άνθρωπος  … Να όταν  έλεγε στα ειρηνικά το ‘’Ειρήνη πάσι’’ τό έλεγε πολύ απλά, χωρίς το μουσικό ηχόχρωμα και χαμηλόφωνα». Το τόνισε ιδιαιτέρως, «Ήταν πολύ ταπεινός».  Και αμέσως ο συνομιλητής μου άλλαξε ύφος προσθέτοντας «Πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι».  Αβίαστα και αφελώς ζήτησα να μάθω τι εννοεί.  «Να», μου είπε, με πιο έντονο   ύφος, αλλά και με θαυμασμό, «Όταν πήγαινε στην αγορά, δεν φοβόταν.  Ομολογούσε την Πίστη του στους Μουσουλμάνους και στους Εβραίους.  Δεν φοβόταν».  

Αυτά μονάχα μου είπε.  Δεν ρώτησα τίποτε άλλο.  Κατάλαβα τόσα πολλά.  Εξάλλου το ‘’εν ταπεινώσει’’ ομολογιακό θάρρος, χωρίς το αδόκιμον του ζήλου, κατέδειξε το Ομολογιακό κάλλος, του  Αγιοταφίτη  Ιερομάρτυρα και Ομολογητού.

Ο θαυμασμός του συνομιλητή μου ήταν ολοφάνερος, για το Ομολογιακό κάλλος του Αγίου Φιλουμένου.  Είναι μεγάλος Σταυρός όντως, η Ομολογία της Πίστης.  Κάποιοι άλλοι ίσως πολύ εύκολα, ακολουθώντας το ολίσθημα της ανθρωπαρέσκειας, θα επαίροντο, για το πόσο «αγαπητοί» έγιναν στο «παζάρι»,  στην τόση των Μουσουλμάνων και Εβραίων πληθύν.  Και αυτό φυσικά συνεπικουρούμενο, με το υπερήφανο και επιφανειακό ‘’αίσθημα’’, ότι τοιουτοτρόπως «ιεραποστολικώς» διάγουν.

Ας ενθυμηθούμε τα  λόγια του Ομολογητού Γέροντος Παϊσίου, από την επιστολή του προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, αναφορικά με τις ενέργειες του Πατριάρχη Αθηναγόρα «…Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα που έχουν φόβο Θεού…»

Είναι άτοπο λοιπόν να ομιλεί κανείς για συνύπαρξη θρησκειών.  Μπορούμε να μιλήσουμε για ειρηνική συνύπαρξη λαών, όχι όμως για συνύπαρξη θρησκειών.  Είναι απαράδεκτη αυτή η θέση.  Παντελώς λανθασμένη η αναφορά σε συνύπαρξη θρησκειών.  Είναι ένας αλλότροπος συγκρητισμός.

Παραθέτομε τον λόγο του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, σ’ όσους εκπίπτουν των λόγων της αληθείας με την «τολμηρή» και μη «εν αληθεία» αγάπη των προς τους αλλοθρήσκους : «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία, ή τις κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ, ή τις μερίς πιστών μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;  ημείς γαρ ναός Θεού εσμέν ζώντος». (Β΄Κορ. στ’ 14-16)

 http://katanixis.blogspot.gr/2014/11/blog-post_4.html#more