Τό ἀναπόφευκτο τοῦ ἠθικοῦ νόμου στή μοίρα τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ου φονεύσεις. Ου μοιχεύσεις.

Εξαιτίας της καταπάτησης από το βασιλιά Δαυίδ των δύο εντολών του Θεού, της έκτης και της έβδομης, θα συμβούν φοβερά γεγονότα στον οίκο του. Πριν απ’ όλα πεθαίνει ένα του παιδί, για τη ζωή του οποίου μάταια παρακαλούσε τον προσβεβλημένο Θεό ένας του γιός σύναψε ερωτική σχέση με την κόρη του, την αδελφή του. Ένας άλλος γιος του σκότωσε τον αδελφό του. Επίσης ο Αβεσσαλώμ, ο πιο αγαπημένος του γιος, εξεγείρεται εναντίον του πατέρα του και μαίνεται πόλεμος μεταξύ πατέρα και γιου, μέχρι που ο γιος σκοτώνεται. Πολλοί από τους άρχοντες πρόδωσαν το Δαυίδ. Πολλά πάθη υπέμεινε ο Δαυίδ και πολλά δάκρυα μετανοίας έχυσε, μέχρι ο Θεός να τον συγχωρέσει για τα αμαρτήματά του και να του δωρίσει και πάλι έλεος και δόξα.

Τη μετριοφροσύνη ο Θεός την ανταμοίβει.

Ο διάδοχος του Δαυίδ, ο βασιλιάς Σολομών, ζητά από το Θεό μόνον τη σοφία, για να μπορέσει μέσω της σοφίας να κατευθύνει το λαό. Ο Θεός εμφανίζεται και του λέει πως θα του δώσει αυτό που ζητά και πολύ περισσότερα. «Και α ουκ ητήσω, δέδωκά σοι, και πλούτον και δόξαν, ως ου γέγονεν ανήρ όμοιός σοι εν βασιλεύσι» (3 Βς. Γ΄,13).

Και πράγματι έτσι έγινε. Επί μακρώ βασίλευσε ο Σολομών εν ειρήνη και αφθονία. Και υπήρξε παρασάγγας σοφότερος, πλουσιότερος και ενδοξότερος απ’ όλους τους άρχοντες της εποχής του.

Το αμάρτημα της ειδωλολατρίας, δηλαδή η καταπάτηση της δεύτερης εντολής του Δεκαλόγου, δεν ήθελε ο Θεός να συγχωρέσει ούτε στον αγαπημένο Του βασιλιά Σολομώντα. Στα γεράματά του ο Σολομών αμαρτάνει βαριά ενώπιον του Κυρίου του Θεού επειδή παρασύρθηκε από τις ειδωλολάτρισσες γυναίκες του και κατά την επιθυμία τους ύψωσε τα είδωλα του Χαμώς, του Μολόχ, της Αστάρτης και του Μιλκώμ.

Και οι γυναίκες του έφερναν προσφορές και έκαναν θυσίες, θυμιάζοντας μπροστά σ’ αυτά τα σιχαμερά ανδρείκελα. Εξαιτίας αυτού θα επέλθει η τιμωρία του Θεού, και μάλιστα παράξενη τιμωρία, η οποία θα πραγματοποιηθεί μέσω του γιου του Σολομώντος Ροβοάμ. Το βασίλειο διαιρείται, και μάλιστα άνισα: μόνο δύο φυλές μένουν υπό τον Ροβοάμ, ενώ οι υπόλοιπες φυλές του Ισραήλ υποτάχθηκαν στον Ιεροβοάμ πρώην υπηρέτη του Σολομώντος. Έτσι διχασμένος θα παραμείνει ο λαός χίλια χρόνια, στη διχόνοια και το μίσος, με πολέμους ανάμεσά τους, έως την καταστροφή και του ενός και του άλλου βασιλείου.

Λόγω του φόνου – αυτοκτονία.

Κάποιος ονόματι Ζαμβρί υπηρέτης του βασιλιά Ηλά του Ισραήλ, ξεσηκώνεται ενάντια στον κύριό του και τον σκοτώνει μέσα στο παλάτι του. Αμέσως μετά από αυτό ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά. Αλλά ο λαός δυσαρεστημένος γι’ αυτό ανακηρύττει για βασιλιά του το στρατηγό Αμβρί. Όταν το άκουσε ο Ζαμβρί «πορεύεται εις άντρον του οίκου του βασιλέως και ενεπύρισεν επ’ αυτόν τον οίκον του βασιλέως και απέθανεν υπέρ των αμαρτιών αυτού ων εποίησε, του ποιήσαι το πονηρόν ενώπιον Κυρίου» (3 Βς., ιστ΄,18).

Λόγω της πτώσης από το Θεό – ξηρασία και πείνα.

Ο βασιλιάς Αχαάβ και η γυναίκα του Ιεζάβελ παρέκλιναν του αληθινού Θεού και κατεδίωξαν ανελέητα όλους εκείνους που πίστευαν στον αληθινό Θεό. Γι’ αυτό παρακάλεσε ο προφήτης Ηλίας με αποτέλεσμα να μη βρέξει στη Σαμάρεια για τρία χρόνια και έξι μήνες. Πολύ υπέφερε ο λαός και τα ζώα λόγω της ξηρασίας και της πείνας. Όλα εξαιτίας των φοβερών αμαρτιών του ηγέτη τους, βασιλιά Αχαάβ. Εκπληρώθηκε λοιπόν η απειλή του Κυρίου «και θήσω τον ουρανόν υμίν σιδηρούν και την γην υμών ωσεί χαλκήν… και ου δώσει η γη υμών τον σπόρον αυτής» (Λτ. Κστ΄, 19-20).

Λόγω της αναζήτησης φαρμάκου από το διάβολο – θάνατος.

Ο βασιλιάς Οχοζίας έπεσε από τον εξώστη του και αρρώστησε. Ασθενής στέλνει αγγελιαφόρους στην Ακκαρών να ρωτήσουν το Βάαλ, τον ψεύτικο θεό στην Ακκαρών, αν θα γίνει καλά. Αλλά ο προφήτης Ηλίας συναντά τους αγγελιαφόρους και τους λέει στέλνοντας μήνυμα προς το βασιλιά: «τάδε λέγει Κύριος∙ ει παρά το μη είναι Θεόν εν Ισραήλ συ πορεύη επιζητήσαι εν τω Βάαλ μυίαν θεόν Ακκαρών; Ουχ ούτως∙ η κλίνη, εφ’ ης ανέβης εκεί, ου καταβήση απ’ αυτής, ότι θανάτω αποθανή» (4 Βσ. Α΄, 6). Έτσι και συνέβη. Ο χρονογράφος λέει: «και απέθανε κατά το ρήμα Κυρίου, ο ελάλησεν Ηλιού» (4 Βσ. Α΄,17).

Το δίκαιο ο Θεός βοηθά.

Ο βασιλιάς Εζεκίας έπραξε δίκαια ενώπιον του Κυρίου. Γκρέμισε τα ειδωλολατρικά θυσιαστήρια σ’ όλη τη χώρα. Γι’ αυτό γράφει στη Γραφή: «και ην Κύριος μετ’ αυτού, και εν πάσιν, οις εποίει, συνήκε» (4 Βσ. Ιη΄, 7). Και όταν ο βασιλιάς των Ασσυρίων ο Σενναχηρίμ με μεγάλο στρατό κτύπησε την Ιερουσαλήμ, τα έφερε έτσι ο Θεός ώστε να καταστραφεί όλος αυτός ο στρατός σε μία νύκτα, ενώ το βασιλιά Σενναχηρίμ τον έκοψαν κομμάτια η γιοί του.

Όταν ο Εζεκίας αρρώστησε, κλαίγοντας προσευχήθηκε στο Θεό και παρακάλεσε και τον προφήτη Ησαΐα να προσευχηθεί και αυτός για την αποκατάσταση της υγείας του. Και έγινε καλά ο βασιλιάς και βασίλευσε για δεκαπέντε χρόνια ακόμα στην Ιερουσαλήμ. Παρόμοιος ως προς τη δικαιοσύνη και το σεβασμό στο Θεό ήταν και ο βασιλιάς Ιωσίας. Και ο Κύριος ήταν μαζί του.

Το μίσος και η ζήλια.

«Ου μισήσεις τον αδελφόν σου τη διανοία σου» (Λτ. Ιθ΄,17) διέταξε ο Θεός. «Μηδέ ζήλου» αναφέρει η Αγία Γραφή (Ψλ. Λζ΄,1). «Σης δε οστέων καρδία αισθητική» (Πρμ. Ιδ΄,30). Ο βασιλιάς Σαούλ ζήλεψε το Δαβίδ και τον φθονούσε λόγω της δημοτικότητάς του. Εξαιτίας αυτού του μίσους ο Σαούλ φθάνει σε χρόνιο παραλογισμό «και έπνιγεν αυτόν πνεύμα πονηρόν» (1 Βσ. Ιστ΄, 14) και προσπαθούσε να σκοτώσει το Δαβίδ.

Αυτή τη μη φυσική συμπεριφορά του Σαούλ οι οπαδοί της φυσικής των ημερών μας θα προσπαθούσαν να εξηγήσουν με βάση κάποιους φυσικούς νόμους. Μάταιη η προσπάθειά τους. Με κανένα φυσικό νόμο δεν μπορούν να εξηγήσουν την παράνοια στους ανθρώπους. Αν όμως καταλάβαιναν ότι η παράνοια προέρχεται από την αμαρτία έναντι του ηθικού νόμου του Θεού, τότε θα τους ήταν κατανοητές οι λέξεις: «έπνιγε αυτόν πνεύμα πονηρόν». Θα καταλάβαιναν και γιατί οι αρχαίοι Γάλλοι αποκαλούσαν τους πάσχοντας στο νου: «καταβαλλόμενους» ή «δαιμονισμένους».

Ο πνευματισμός.

Έδωσε εντολή ο Θεός: «ουκ επακολουθήσετε εγγαστρίμυθοις και επαοιδοίς» (Λτ. Ιθ΄,31). Όποια ψυχή το κάνει αυτό προειδοποιεί ο Κύριος «απολώ αυτήν εκ του λαού αυτής» (Λτ. Κ΄,6). Και ακόμα σε άλλο σημείο: «ουχ ευρεθήσεται εν σοί… φαρμακός επαείδων επαοιδήν, εγγαστρίμυθος και τερατοσκόπος, επερωτών τους νεκρούς» (Δτ. Ιη΄,10-11).

Αυτή την εντολή του Θεού καταπάτησε ο βασιλιάς Σαούλ, γι’ αυτό και έχασε το κεφάλι του. Αν και στην αρχή της διακυβέρνησής του καθάρισε από τη χώρα του τους μάγους, τους τερατοσκόπους και τους πνευματιστές κάθε είδους, όταν αργότερα απομακρύνθηκε από το Θεό πήγε σε μία μάγισσα και της ζήτησε να καλέσει κάποιο πνεύμα, ώστε να τον συμβουλεύσει. Εμφανίζεται το πνεύμα του Σαμουήλ στο Σαούλ και του λέει οργισμένα ότι την επόμενη ημέρα θα πεθάνει. Και πράγματι την επομένη στη μάχη με τους Φιλισταίους ο βασιλιάς Σαούλ σκοτώνεται.

Δε σκοτώθηκε τυχαία ούτε λόγω ανικανότητας στη μάχη ούτε λόγω της μεγάλης δύναμης των αντιπάλων, αλλά λόγω της προσωπικής του αμαρτίας. Ο θάνατός του δεν εξηγείται με το φυσικό νόμο, αλλά με τον ηθικό.

Εξαιτίας των πολλών αμαρτιών επήλθε η πτώση των δύο κρατών. Λόγω του κακού που είχε γίνει ζιζάνιο στο λαό και στα παλάτια των βασιλιάδων, πέφτει η μάχαιρα του Κυρίου και στις δύο χώρες του λαού του Ιακώβ και οι δύο καταρρέουν. Ο βασιλιάς των Ασσυρίων Σαλμανασάρ κτυπά τη Σαμάρεια, συλλαμβάνει το βασιλιά του Ισραήλ Ωσηέ και τον ρίχνει στη φυλακή, υποτάσσοντας τη χώρα και θέτοντάς την υπό την εξουσία του (4 Βσ.κεφ. Ιζ΄). Επίσης διατάσσει οι Ισραηλίτες να μετακινηθούν στην Ασσυρία ενώ η Σαμάρεια κατοικήθηκε από Ασσυρίους.

Την Ιερουσαλήμ κτύπησε ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσωρ, την κατακτά, την καίει και τη γκρεμίζει μαζί και το ναό του Σολομώντα, τα βασιλικά ανάκτορα και τα τείχη της πόλης. Συλλαμβάνει τον τελευταίο βασιλιά των Ιουδαίων Σεδεκία, έσφαξε τους γιους του μπροστά στα μάτια του, ύστερα τύφλωσε τον ίδιο και δέσμιο τον σέρνει στη Βαβυλώνα (4 Βσ. Κε΄, 7). Έτσι οδηγεί ως σκλάβο και ολόκληρο το λαό στη Βαβυλώνα, αφήνοντας μόνον τους φτωχούς για να καλλιεργούν τη γη.

Έτσι καταρρέει το κράτος και η ελευθερία του λαού, τον οποίο ο Θεός απελευθέρωσε από την Αιγυπτιακή σκλαβιά, του αποκάλυψε το θέλημά Του και του εμπιστεύθηκε το νόμο Του. Καταρρέει έτσι ώστε ποτέ δεν επέστρεψε στην παλιά του δύναμη και μέγεθος.

«Και ουκ ήκουσαν και εσκλήρυναν το νώτον αυτών υπέρ τον νώτον των πατέρων αυτών και τα μαρτύρια αυτού, όσα διεμαρτύρατο αυτοίς, ουκ εφύλαξαν και επορεύθησαν οπίσω των ματαίων και εματαιώθησαν … εγκατέλιπον τα εντολάς Κυρίου Θεού αυτών … και εθυμώθη Κύριος σφόδρα εν τω Ισραήλ, και απέστησεν αυτούς από του προσώπου αυτού» (4 Βσ. Ιζ΄, 14-18).

 Η χιλιόχρονη υπομονή του Κυρίου έφθασε στο τέλος της και μαζί της το τέλος της χιλιόχρονης βασιλείας του Ισραήλ. Και όλα όσα συνέβησαν δε συνέβησαν με βάση κάποιο φυσικό νόμο, αλλά με τον άγιο και αναπόφευκτο ηθικό νόμο του Θεού.

Πηγή: Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς «Περί Νόμου του Θεού», εκδόσεις ΧΡΟΕΣ

 http://makkavaios.blogspot.gr/2015/02/blog-post_29.html#more