Τό ὀλίσθημα τῆς ἐκκοσμίκευσης στή μουσική καί ζωγραφική τῶν παπικῶν καί ὄχι μόνο

(Σχολιασμός και για το νοσηρό συναισθηματισμό, των ‘’εκουσίων’’ σταυρώσεων Παπικών στις Φιλιππίνες)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

________________

Ο συναισθηματισμός των Παπικών ένεκα του ολισθήματος της εκκοσμίκευσης, μετά την αποκοπή αυτών από τη Μία Αγία Εκκλησία, έχει παρεισφρύσει  στη ζωγραφική και τη μουσική που χρησιμοποιούν στους ναούς των.

Ακούοντας κανείς το «Αλληλούϊα» του Χαίντελ και συγκρίνοντάς το με τον τρόπο που ψάλλεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αντιλαμβάνεται ευκόλως τη διαφορά.  Ταπεινά ο Ορθόδοξος, με την αρμόζουσα παρασημαντική ευρέπεια, δοξολογεί τον υπέρ ημών Παθόντα και Ταφέντα και Αναστάντα Κύριο.  

Αν δει κανείς ένα πίνακα ζωγραφικής της Σταύρωσης, σε ναό των Παπικών, με τη νατουραλιστική εικαστική παρουσίαση και τα συγκρίνει με την Ορθόδοξη εικονογράφηση, θα διαπιστώσει ότι η Ορθόδοξη Αγιογραφία, έχει το θεολογικό βάθος που κουβαλά η Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση.

Ο συναισθηματισμός των Παπικών ένεκα του ολισθήματος της εκκοσμίκευσης, έχει παρεισφρύσει  δυστυχώς και σε αυτό τον τρόπο εορτασμού των  Αγίων Παθών, με αποκορύφωμα νοσηρού συναισθηματισμού, το γεγονός των ‘’εκουσίων’’ σταυρώσεων ανθρώπων στις Φιλιππίνες, τη χώρα που έχει τους περισσότερους Παπικούς.
Το αποτρόπαιο και οδυνηρό αυτό γεγονός πραγματοποιείται δυστυχώς κάθε χρόνο, με μόνο καρπό τη λύπη και τον αποτροπιασμό για τη συναισθηματική κατάντια.  Αρκεί ο σωτήριος οδυρμός της μετανοίας και ο δοξολογικός χαρακτήρας της μεγάλης ευχαριστίας για την άφατο Αυτού οικονομία, για τον εορτασμό των  Αγίων Παθών.

 «Επί τω οδυρμώ νυν προσθήσωμεν οδυρμόν», οδυρμόν  για τις αμαρτίες του ο καθένας.  Για τούτο ψάλλομε «Ρύπον πάντα εμπαθή απωσάμενοι».  «Φθάσαντες πιστοί, το σωτήριον Πάθος, Χριστού του Θεού, την άφατον αυτού μακροθυμίαν δοξάσωμεν, όπως τη αυτού ευσπλαχνία, συνεγείρη και  ημάς, νεκρωθέντας τη αμαρτία, ως αγαθός και φιλάνθρωπος», ψάλλομε εις τα Στιχηρά Ιδιόμελα των Αίνων της Αγίας και Μεγάλης Δευτέρας.

 Ο αντιλαμβανόμενος Ορθοδόξως τα σωτήρια Πάθη, ψάλλει αυτό που ψάλλομε στην Εκκλησία μας :  «Φιλάνθρωπε Χριστέ ο Θεός, των πταισμάτων δώρησαι την άφεσιν, τοις προσκυνούσιν εν πίστει τα άχραντα Πάθη σου».  Εις το Τροπάριον της Προφητείας ψάλλομε «Εν ψυχή συντετριμμένη προσπίπτομέν σοι και δεόμεθα σου Σωτήρ του κόσμου.  Συ γαρ ει Θεός μετανοούντων».

Στο Κάθισμα κατά το εσπέρας της Κυριακής των Βαΐων εις το Λυχνικόν, ψάλλομε «Τα Πάθη τα σεπτά, η παρούσα ημέρα, ως φώτα σωστικά, ανατέλλει τω κόσμω· Χριστός γαρ επείγεται, του παθείν αγαθότητι, ο τα σύμπαντα εν τη δρακί περιέχων, καταδέχεται αναρτηθήναι εν ξύλω, του σώσαι τον άνθρωπον».  

Εις τα Στιχηρά Ιδιόμελα των Αίνων της Αγίας και Μεγάλης Δευτέρας ψάλλομε «Δεύτε  ουν και ημείς κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν, ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ», για να μας συνανυψώσει εις την Άνω Ιερουσαλήμ «εν τη Βασιλεία των ουρανών». Αυτά αρκούν για τον εορτασμό των σωτηρίων Παθών.

http://hristoifantos.blogspot.gr/2015/04/blog-post_91.html