«...πῶς νά σέ βοηθήσει, ὅταν ἐσύ θεληματικά κάνεις αὐτά τά πράγματα; Εἶναι δεμένα τά χέρια τοῦ Θεοῦ... Δέν μποροῦμε νά Τόν κοροϊδεύουμε.»

Βρέθηκα μιά μέρα γιά μιά δουλειά, σέ γυναικολογική κλινική. Ἐκεῖ ἦταν καί μία γυναῖκα ἡ ὁποία χαροπάλευε, ἀφοῦ εἶχε κάνει ἔκτρωση καί εἶχε, μή ἀναμενόμενες αἱμορραγίες. Καθώς λοιπόν ἐγώ περνοῦσα ἀπό τό διάδρομο, γιά ἄλλη ἐργασία πού εἶχα, μέ ἀντιλήφθηκε καί μέ φώναξε. Ἐγώ τήν ἄκουσα καί γύρισα νά τήν δῶ. Καί βλέπω μιά κατάσταση... ἕνα χάλι... Καί μέ εἶπε:

Προσευχήσου γιά μένα, ἐσύ πού ἔχεις στό Θεό παρρησία.

Καί τῆς ἀπάντησα: Τί νά Τοῦ πῶ; Νά φέρει ἄγγελο νά βοηθήσει; Ποῦ; Ἐδῶ στό μακελειό; Τί νά σέ κάνει ἐσένα ὁ Θεός καί πῶς νά σέ βοηθήσει, ὅταν ἐσύ θεληματικά κάνεις αὐτά τά πράγματα;

Εἶναι δεμένα τά χέρια τοῦ Θεοῦ... Δέν μποροῦμε νά Τόν κοροϊδεύουμε.

Μά εἶναι καλός ὁ Θεός! μέ εἶπε, παραπονούμενη.

Καλός εἶναι, τῆς εἶπα, ἀλλά εἶναι καί δίκαιος.

Ἐνθυμοῦμαι ἕναν ἀρχιφύλακα, ὁ ὁποῖος γνώριζε, ὅτι ἡ γυναῖκα τοῦ διευθυντῆ του, ἐπρόκειτο τήν ἑπομένη μέρα νά κάνει ἔκτρωση. Τήν παραμονή στήν ὁμιλία μου, ἀνακοίνωσα στούς ἀκροατές μου, ὅτι κυκλοφόρησα ἕνα βιβλίο μέ τόν τίτλο: Θανάσιμο ἁμάρτημα, ἡ ἀποφυγή τῆς τεκνογονίας. Ὁ ἀρχιφύλακας ἦταν παρών στήν ὁμιλία μου καί ἀμέσως μαζί μέ τήν ἀρραβωνιαστικιά του, πῆραν ἕνα βιβλίο, τό ὁποῖο ἤθελαν νά φτάσει στά χέρια τῆς γυναίκας τοῦ ἀστυνομικοῦ διευθυντῆ. Ἔτσι ἀποφάσισαν καί πῆγαν στό σπίτι τους, (διατηροῦσαν οἰκογενειακή φιλία μαζί τους) ὅτι δῆθεν τυχαίως περνοῦσαν ἀπό ἐκεῖ καί χτύπησαν τό θυροτηλέφωνό τους.

Ναί ποιός εἶναι, ἀκούστηκε ἀπό τό θυροτηλέφωνο.

Ἐμεῖς εἴμαστε καί περνούσαμε ἀπό ἔξω καί εἴπαμε νά σᾶς λέγαμε μιά καλησπέρα. Συγγνώμη γιά τήν ἐνόχληση, διότι εἶναι περασμένη καί ἡ ὥρα.

Ὄχι, ὄχι, ἐλᾶτε ἐπάνω λίγο, γιά νά σᾶς δοῦμε!

Αὐτό ἦταν! Αὐτό πού ἤθελαν τό πέτυχαν. Πῆγαν ἐπάνω, ἔκατσαν γύρω στά 15 λεπτά, καί ὁ ἀρχιφύλακας, ὅταν ἔφευγαν, ἄφησε μαζί μέ τήν ἀφημερίδα πού εἶχε πάρει μαζί του καί τό βιβλίο πάνω στό κομοδίνο τοῦ χόλ. Δῆθεν ὅτι τά ξέχασε ἐκεῖ πάνω.

Ὅταν ἔφυγαν λοιπόν, βλέπει ἡ κυρία τήν ἐφημερίδα. Μᾶλλον θά τήν ξέχασαν σκέφτηκε. Σηκώνει τήν ἐφημερίδα καί ἀπό κάτω ἦταν τό βιβλίο, ἡ «ὀχιά». Ὅταν εἶδε τόν τίτλο τοῦ βιβλίου, ταράχτηκε, ἀλλά δέν τόλμησε νά τό ἀνοίξει. Ἐπί 3 ὧρες βασανιζόταν νά τό ἀνοίξει ἤ νά μήν τό ἀνοίξει. Τελικά τό ἄνοιξε καί τό διάβασε ὅλο. Τά ξημερώματα τά μάτια της ἀπό τό κλάμα πρήστηκαν καί κοκκίνησαν. Ἔτσι δέν ἔκανε τήν ἔκτρωση, τό παιδί γλύτωσε καί σήμερα εἶναι ἕνας 15χρονος λεβέντης. Χάρη στήν ἐφευρετικότητα καί στήν προσπάθεια τοῦ ζευγαριοῦ ἀποφεύχθηκε μία θανάσιμη ἁμαρτία.

Καί οἱ πραγματικοί πιστοί δέν μένουν στόν ἑαυτόν τους, ἀλλά προλαμβάνουν καί «διορθώνουν» τήν ἁμαρτία τοῦ ἄλλου.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ “ ἀπό ἐμπνευσμένες ὁμιλίες του.

Δημητρίου Παναγόπουλου ἱεροκήρυκος

Ἐκδόσεις: “ΟΡθΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις  “ΟΡθΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ” γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτηςhttp://HristosPanagia3.blogspot.com