Πῶς νά ὑπομένουμε τούς πειρασμούς

 

«ΤΡΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ»

ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Βασισμένα σέ κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

  
Πῶς νά ὑπομένουμε τούς πειρασμούς

Ὅσοι εἶναι φίλοι τοῦ Θεοῦ, ὅσοι ἔχουν κλείσει μέσα τους τόν Κύριο σάν ἕνα πολύτιμο θησαυρό, δέχονται μέ πολλή χαρά τίς βρισιές καί τίς ἀτιμίες, καί ἀγαποῦν μέ καθαρή καρδια, σάν εὐεργέτες, αὐτούς πού τούς ἀδικοῦν.

Ὁ Χριστός, ὁ ἀναμάρτητος, ραπίσθηκε ἄδικα ἀπό ἕνα δοῦλο, κι ἔτσι ἔγινε τό πρότυπο ὅλων μας στήν ἀνεκτικότητα, τή μεγαλοψυχία καί τή μακροθυμία. Ἀλλα μόνο ραπίσθηκε; Ἄν πάρουμε ἀπό τήν ἀρχή τά γεγονότα τῆς ἔνσαρκης οἰκονομίας Του, θά δοῦμε πώς αὐτή δέν εἶναι τίποτ᾿ ἄλλο παρά μιά ἁλυσίδα ταπεινώσεων καί ἐξευτελισμῶν. Πρῶτα-πρῶτα ὁ Κύριος, ὄντας Θεός, καταδέχθηκε νά ἔρθει στή γῆ, «μορφήν δούλου λαβών», καί νά ζήσει ἀνάμεσά μας σάν ἕνας ἄσημος καί φτωχός «τέκτονος υἱός».
Μέχρι τά τριάντα Του χρόνια βοηθοῦσε τόν ἅγιο Ἰωσήφ στό ταπεινό ἐπάγγελμα τοῦ ξυλουργοῦ. Ὕστερα, ὅσο κήρυττε καί θαυματουργοῦσε, ὑπέμεινε τό διασυρμό, τή συκοφαντία καί τίς ἐπιβουλές τῶν Φαρισαίων καί Γραμματέων. Καί τέλος, πιάστηκε, χλευάσθηκε, μαστιγώθηκε, ραπίσθηκε καί σταυρώθηκε. Ποιός; Ὁ ἀθῶος ἀπό τούς φταῖχτες. Ὁ εὐεργέτης ἀπό τούς εὐεργετημένους. Ὁ Θεός ἀπό τούς ἀνθρώπους! Καί γιατί ὅλα τοῦτα; Πρῶτα, γιά νά μᾶς σώσει, ὅπως ὅλοι ξέρουμε. Κι ἔπειτα, γιά νά μᾶς δώσει παράδειγμα, ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». Ὅπως ὑπέμεινε Ἐκεῖνος ὅλους τούς πειρασμούς καί τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, καί μάλιστα τήν ἀδικία καί τήν ἀχαριστία ἐκείνων πού εἶχε εὐεργετήσει, ἔτσι πρέπει νά ὑπομένουμε κι ἐμεῖς.
«Τοῦτο γάρ χάρις, εἰ διά συνείδησιν Θεοῦ ὑποφέρει τις λύπας, πάσχων ἀδίκως», γράφει πάλι ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος. «Ποῖον γάρ κλέος, εἰ ἁμαρτάνοντες καί κολαφιζόμενοι ὑπομενεῖτε; Ἀλλ᾿ εἰ ἀγαθοποιοῦντες καί πάσχοντες ὑπομενεῖτε, τοῦτο χάρις παρά Θεῷ» .

«Ἀγαθοποιῶν καί πάσχων» ἀκριβῶς ὁ Χριστός, εἶναι σά νά λέει στόν καθένα ἀπό μᾶς: “Ἄν θέλεις, ἄνθρωπε μου, νά ζήσεις αἰώνια μαζί μου, καί νά γίνεις «κατά χάριν Θεός», ταπεινώσου γιά χάρη μου, ὅπως ταπεινώθηκα κι ἐγώ γιά χάρη σου. Πέταξε ἀπό πάνω σου τή δαιμονική ὑπερηφάνεια καί μή ντραπεῖς νά ὑποστεῖς χλευασμούς καί νά πάθεις κάθε κακό γιά τίς ἐντολές μου. Ἀλλιῶς, θά ντραπῶ κι ἐγώ γιά σένα τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. «Ὅς γάρ ἄν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐμούς λόγους, τοῦτον ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί τοῦ πατρός καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων». Καί θά προστάξω τότε τούς ἀγγέλους μου: «Ἀρθήτω ὁ ἀσεβής, ἵνα μή ἴδῃ τήν δόξαν Κυρίου»”.

Ἄν λοιπόν δέν ὑπομείνουμε τούς πειρασμούς, τότε καί ὁ Κύριος θά μᾶς ἀποδοκιμάσει στή δευτέρα παρουσία Του, γιατί προτιμήσαμε τή δόξα τῶν ἀνθρώπων καί δέν θελήσαμε ν᾿ ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμά Του. Πῶς θέλουμε νά συμβασιλεύσουμε καί νά συνδοξασθοῦμε μαζί Του στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἄν δέν καταδεχόμαστε νά ταπεινωθοῦμε ἀπό ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο, ἐμεῖς, πού εἴμαστε «γῆ καί σποδός», τή στιγμή πού ὁ Χριστός, ὁ ἄπειρος Θεός καί δημιουργός τοῦ σύμπαντος, αὐτοταπεινώθηκε, ἄφησε τήν οὐράνια δόξα Του κι ἔγινε ἄνθρωπος εὐτελής; Ἐμεῖς δέν καταδεχόμαστε νά ταπεινωθοῦμε μπροστά στόν ἀδελφό μας, πού εἶναι ἴσως ἀνώτερος ἀπό μᾶς, ἐνῶ ὁ Χριστός ἔγινε δοῦλος καί δέχθηκε τόσες ταπεινώσεις καί σταυρικό θάνατο ἀκόμα, ἀπό τούς δούλους Του!

 Ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι βαδίζουμε στό δρόμο μαζί μέ τόν Χριστό. Καί μᾶς συναντάει ἕνας ἄνθρωπος, πού χτυπάει στό πρόσωπο καί Ἐκεῖνον καί ἐμᾶς. Ὁ Δεσπότης Χριστός δέν ἀντιδρᾶ καί δέν διαμαρτύρεται. Μποροῦμε νά σκεφτοῦμε σέ τί δεινή θέση θά βρεθοῦμε ἐμεῖς, ἄν ἀντιδράσουμε;

 Ὁ Κύριος εἶναι τό ὑπόδειγμά μας. Καί ὅμως, Ἐκεῖνος περιπαίζεται καί δέν ἀγανακτεῖ· ἐμεῖς ἐπαναστατοῦμε. Ἐκεῖνος δέχεται σταυρό καί θάνατο ταπεινωτικό· ἐμεῖς δέν σηκώνουμε οὔτε ἕνα ταπεινωτικό λόγο. Πῶς λοιπόν θά γίνουμε συγκοινωνοί τῆς δόξας Του, ἀφοῦ δέν καταδεχόμαστε νά γίνουμε συγκοινωνοί τῶν παθῶν καί τῶν βασάνων Του; Μάταια ἀγωνιζόμαστε, μάταια ἐλπίζουμε στήν αἰώνια ζωή, ἄν δέν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά σηκώσουμε σταυρό, ὅπως Ἐκεῖνος.

Δέν ἀπομένει πάρα νά Τόν μιμηθοῦμε, μέ τή βεβαιότητα ὅτι «οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς».

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ”

Βασισμένο σέ κείμενο τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.